Verkenning {Verhaallijn 'The Trio'}

Een stevige sterke reu liep over het hete zand. Er stond een klein windje en het was heet; Het zand schuurde tegen zijn voetkussentjes toen Detlan er op stapte. Hij snoof even, maar rook geen Slechte Wolven. Hij haatte het Slechte. Hij wou een roedel vinden, het liefst een Neutrale waar hij een tijdje kon blijven, een roedel die niet steeds aangevallen zou worden. Detlan zuchtte, de herinneringen aan de oude roedels die werden aangevallen en vermoord was als een messen steek tussen zijn schouderbladen. Hij had veel littekens; Een op zijn rechter voorpoot, drie op zijn rechter achterpoot, twee op zijn kop, drie op zijn buik en een op zijn staart. Althans, van die wist hij het... Meestal kon hij als enige vluchten, maar hij moest zijn krachten beter trainen, eruit halen wat erin zat. Nu kon hij dat maar voor de helft. Een wolf van vijf, die nog niet eens zijn krachten helemaal kan gebruiken, schandalig! Hij was benieuwd naar de Roedels hier. Waren er veel Roedels? Neutrale? Of alleen maar... Slechte? En waren er ook Goede Roedels? De vragen spookte door Detlans hoofd, maar hij zou er wel eens achter komen. Door een zacht geluid ontwaakte hij uit zijn gedachtes. Bale. De prachtige buizerd vloog geluidloos op hem af en landde op zijn rug. De scherpe klauwen die door zijn rossige vacht zijn huid schuurde was hij zo gewend, dat hij er niet meer op lette. "Hallo, Bale" zei hij rustig. "Hallo, Detlan. Dit is een mooi eilandje, maar er zijn mensen" informeerde Bale. Bale was erg handig; Hij kon onzichtbaar worden, wezens in steen veranderen, en hij kon lange tijd zonder eten of drinken, zodat hij goed gebieden kon verkennen. Weer zakte Detlan in zijn gedachtes; Hij wou een Roedel vinden, misschien een gezin stichten, maar eerst de Roedel. Hij wou een goede rang, Krijger het liefst. Hij had er de kracht voor; Hij kon bijna heel het weer regelen en wezens hypnotiseren met één blik. Zo kon hij hen gemakkelijk naar hem toe laten lopen en het vervolgens doodbijten. Hypnose had hij het best onder controle. Soms was hij ook jaloers op Bale, de buizerd kon zijn krachten wél helemaal gebruiken, op hun allersterkst, maar Detlan niet. Hij kwam op uit zijn mijmeringen doordat hij het gewicht op zijn rug voelde verdwijnen en hij hoorde de bijna onhoorbare vleugelslagen van Bale. "Waar ga je heen?" riep Detlan. "Even die mensen Ontstenen!" riep Bale terug en Detlan grijnsde. Echt iets voor Bale, hij was natuurlijk in het kamp van de mensen geweest en omdat hij niet doodgeschoten wou worden, had hij iedereen met één van zijn blikken versteend. Detlan liep stug door over het strand. Hij had de zee achter zich gelaten en in de verte zag hij de eerste groene stipjes van het oerwoud. En toen, rook hij Wolf.

(Alleen voor [Naam Wolf 1] en [Naam Wolf 2] en Detlan!)

[detlan je bent nog op verkenning in je eentje dus iedereen mag hier reageren. Ik zal maar beginnen]

Silver was net terug gekeerd van het cupido gebied. Veel had haar bezoek niet opgeleverd. Stilletjes vond ze het ergens toch er. Maar een partner kom op je eigen pad. Ze was terug gekeerd naar een van haar lieveling gebieden. Het strand was heerlijk om af te koelen. Maar helaas viel hier geen sneeuw. Ze miste de sneeuwvlaktes. Het hele jaar sneeuw en de verfrissende sneeuw op je vacht. Maar dat was verleden tijd ze was nu hier. Hier had ze enkel een strand met een zee om af te koelen. Al was de zee niet al te prettig. er zwom een grote enge wis in. Ze had niet ontdekt wat het was, maar eigenlijk wilde ze dat niet weten. Ze wist alleen dat de vis niet in het water gedeelte kon komen waar ze kon staan. Nu liep ze enkel met haar poten door het water. zachtjes heen en weer aan het waggelen. Ze leek weer net een pup. Een pup in dromenland. Een lichte schittering danste nog steeds om haar lichaam. Ze was hem vergeten na dat ze vertrok uit het cupido gebied. Lady vloog onder tussen hoog in de lucht.

Ze lijkt zo wel een plaatje jammer dat ze het zelf niet in de gaten heeft. Dacht lady hard op. Ze vloog hoog in de lucht. Het werd tijd om te gaan jagen. Ze had al dagen niet gegeten. Ze vloog naar het mensen gebied daar moesten genoeg muizen zijn. Paar muizen of een smakelijke rat dat zou haar maag wel vullen. Zo zou ze er weer paar dagen vooruit op kunnen. Ze had al een heel eind gevlogen. Uiteindelijk kwam ze aan bij het mensen gebied. Ze ging in een boom zitten. Het was te gevaarlijk om zo het gebied in te vliegen. De mensen zouden haar meteen neer schieten. Voor hem was ze een smakelijke maaltijd. Eenmaal in de boom keek ze rond er leek geen teken van leven. Het was toch overdag de mensen waren normaal rond dit zonne stand druk in de weer. Ze opende haar ogen om extra goed te kunne kijken. Wat ze zag deed haar brein in duizenden malen ronddraaien. De mensen waren er wel maar ze waren versteend. Hoe kon dat? Ze vloog weer op uit de boom en lande midden op het hoofd van een van de burgers. Het was magie, magie van een totemdier. Zeker geen wolven magie. Ze voelde het. Ze keek veder rond zo ver ze kon ontdekte waren alle mensen versteent. Alle maal dankzij een totemdier. Waarom zou hij of zij dit doen. Ze wist dat de mensen hier graag dieren aten en dat verschillenden dieren hier niet levend uit terug kwam. Maar verstenen waarom dat. Ze kreeg niet de kans om er veder over na te kreeg ze niet. De mens onder haar werd weer ontsteent. Ze schrok. Ze moest weg hier anders zou ze niet levend terug keren. Dat zou silvers dood ook betekenen. Ze vloog snel hoog op. Veder op zag ze een kleine buizerd. Of ja klein, hij was kleiner dan haar. Hij moest de gene zijn geweest wie hier verantwoordelijk voor was. Ze vloog snel naar hem toe. Al snel was ze boven hem. "wat is je bedoeling van die mensen verstenen haat je ze zo" sprak ze luid en duidelijk. Ze moest er voor zorgen dat ze niet voor bij de buizerd ging. Hij was door zijn groote een stuk slomer dan haar.