Cupido hunt (het topic voor bad wolven)

Armand Lande rustig langs amarisa. "en is dit niet het perfecte gebied" zij hij terwijl hij de grootse moeite moest doen om zijn lachen in te houden. Ze waren in een groot roze bos. Waar het stonk naar liefde. "bah alles is hier roze en sweet. De liefde druipt af van alles. Als je hier een wolf tegen de boom smijt zal hij nog geen krasje hebben zo zacht is alles. Wat moet hier nou perfect aan zijn" Gromde amarisa. Ze kon niet snappen waarom armand haar hier heen had gebracht. Hij snapte toch wel dat ze niet van dit lief en schattige hield.
"haha ik snap ook wel dat dit roze en sweet om te kotsen is. Maar dit is een magische gebied. Het verschijnt alleen maar rond Valentijnsdag he" Sprak armand. Maar voor hij ze zin af kon maken sprak amarisa er al door heen. "wat heb ik aan een Valentijnsdag gebied, Ik hoef geen parnter ik kan voor me zelf zorgen" onder brak amarisa, armand.

"nee dat bedoel ik ook niet laat me nou uit praten. Er vliegt hier een magische twee benige rond. Hij heet cupido, Waneer je hem vang en dood krijg je een magische kracht. Alleen is het nog nooit iemand gelukt om het te vangen. Want als hij dood is dan zal valetijns dag ook dood zijn" sprak armand gretig.

"ah nu snap ik dus het word een cupido hunt" sprak amarisa met een brede glimlacht.

ze stond op en liep het grote roze gebied in op zoek naar cupido

Zijn vachtkleur scheidde Night van dit hele gebied. Alles was roze. Álles. Hij gromde kwaad. Wat was dit voor een plek? Zijn voetkussentjes voelden zachtheid, zelfs de lucht was rustgevend. Zijn tanden werden ontbloot. Dit kon niet waar zijn! Het was de tijd van de liefde en blijheid. Het was rond Valentijnsdag. Bah. Night ging haast over zijn nek. Zijn gele ogen schoten heen en weer. Zijn kaken openden zich. Er kwam een pikzwart ademwolkje uit. Zou hij..? Ja, tuurlijk! Het pikzwarte ademwolkje werd groter en vestigde zich aan verschillende roze bomen. Dit was één van zijn duistere krachten. Alles wat het aanraakte werd dan zwart en dood. Dat zou nu ook gebeuren. Het zwarte zoog het levende uit de bomen. Langzaamaan werden ze zwart en gingen ze slap hangen. Opeens verdween zijn zwarte, duistere magie en werden de bomen weer liefdevol roze en levendig. Night kon wel schreeuwen. Wat was dit voor een nachtmerrie? Hij beet in zijn poot. Nee, geen nachtmerrie. Daar kwam hij pijnlijk achter. Vleugelslagen klonken in de verte. Een zacht plofje weerklonk, gevolgd door een kreun van onwennigheid. Night keek om. “Death,” bromde hij. Death knikte. “Zo heet ik inderdaad, ja,” antwoordde hij. Dat kon hij beter niet doen. ”Houd jouw bijdehandheid even voor je. We zijn nu in een nachtmerrie beland.” Death barstte in lachen uit. Night kon hier niet om lachen. “Wat is hier grappig aan?” Death giechelde nog na. Gelukkig had niemand hun gehoord. “Night, heb je in die vier jaar nooit gehoord van liefde?” Night kon hem wel wurgen. “Ik heb geen liefde nodig!” gromde hij, waarna hij wild en ruw zich wegdraaide van zijn totemdier. Hierna sloop hij langzaam het roze gebied in die Cupido heette. Cupido. Night walgde al bij die naam. Hij sprong op een roze boomstronk, omkijkend naar zijn totemdier. Deze sjokte met een brede grijns achter hem aan. “Houd je-,” begon Night waarschuwend, maar toen hoorde hij wat geluiden. Hij hoorde ze niet goed genoeg om de tekst te plaatsen, toch herkende hij die stem. Hij gromde zachtjes. Nee, dat kon niet waar zijn! Hij wist wel dat het een goedzakje was! Hij besloot om recht voor haar de bosjes uit te lopen en dan haar opeens te zien. Hij kroop door de bosjes. Death was inmiddels over de bosjes gevlogen en had gezien wat Night zo kwaad had gemaakt. Night kwam uiteindelijk tevoorschijn. Hij keek naar Amarisa en haar totemdier. Verdorie, nu kon hij dat goedzakje niet meer ontlopen. “Hallo,” klonk zijn stem monotoon. Hij schraapte zijn keel. Death rolde zijn ogen. Dit had Night gezien. “Death!” siste hij vurig naar zijn totemdier terwijl hij zijn kaken op elkaar geklemd hield. Night ging in een angstige houding staan, maar grijnsde er wel bij. De reu besloot dit te negeren. Helaas kon hij geen totemdieren inruilen, anders had hij dat nu wel gedaan. Hij voelde een raar gevoel in zijn buik. Vooral toen hij de teef voor hem zag. Nee! Dat kon niet gebeuren! Rotcupido! Hij wou hem vast terugpakken voor wat hij net gedaan had met die bomen! Night snoof en probeerde het gevoel te negeren. In de hele tussentijd had hij niks laten merken. Zijn uitdrukking stond even emotieloos als zijn stem net had geklonken.

Amarisa liep rustig door het stinkende roze gebied. Ze was op zoek naar cupidio. Ze was wel benieuwt hoe zijn bloed smaakte. Hopelijk smaakte het beter dan de blaadjes van dit gebied. Bleh ze smaakte een en al naar liefde. Niet dat ze wist hoe dat smaakte. Liefde had ze nooit gekend. Of ja als je moeder liefde niet mee mocht tellen. Al was die liefde niet lang geweest en had ze er toen al een hekel aan. Ze vroeg zich af waarom ze in dit roze gebied eigenlijk opzoek was naar een liefdes engel. Het gedeelte dat wanneer je cupido van dat je dan een speciale kracht kreeg was en pracht idee. Maar moest ze daarvoor dan hier door dit stinkend roze gebied trekken waar ze alleen maar de geluide hoorden van gelukkige stelletjes om haar heen. Hopelijk was dat verhaal van cupido waar anders had ze niet voor niks in dit vreselijke gebied rondgewandeld.

Opeens zag ze in de verten bomen die zwart werden. Zo dat was beter, dit gebied was beter als het helemaal was afgebrand. Maar toen ze op nieuw keek zag ze dat de bomen weer roze gekeurd waren. Ah dat meende je niet. Er moest toch een manier zijn om dit gebeid te doden. Natuurlijk armand had verteld dat wanneer je cupido doden je Valentijnsdag ook dode. Dus moest ze haar jacht wel door zetten

Ze probeerde zich te concentreren op geklapperd van vleugels. Cupido zou kunnen vliegen dus waarom zou hij dat dan ook niet doen. Maar het viel niet er was over geklapperd van stomme vogels en vlinder. Die samen met hun partner hier liefde zocht blerg ze werd al misselijk van de gedachten. Opeens hoorde ze zwaarder geklapper. Dit was niet het gelklapper van een vogel of een vlinder. Het was geklapper van een draak. Ze keek op en zag daar de draak van night. bah wat moest die hier. Was hij ook zoon hopeloos geval die opzoek was naar liefde. Hij sprong uit de bosjes waar hij daarna bleef staan. "hallo" zij hij nors. "nfu wat moet jij hier. Ben je op zoek naar liefde. Oh wat ben je een hopeloos geval. Zo lang je maar van cupido aflbijft maakt het mij niet uit. Zijn bloed zal alleen voor mij zijn voor geen ander" sprak ze nors terug. Ze wilde aanlopen. Maar haar feeling begon op te spelen. Er kwam een rare kracht van night vandaan. Wat was dat. Dit was een heel anderen energie die hij om zich heen draagde dan bij hun eerste ontmoeting. Ze vond de energie maar niks. Maar veder lopen lukte haar niet

Amarisa was blijkbaar even blij om hem te zien dan andersom. Fijn, dan waren ze het daarover eens. Ruzies hoefden nu niet plaats te vinden. Daar had Night namelijk geen zin in. Hij grijnsde even. Wel heel toevallig dat ze elkaar weer mochten ontmoeten. Al had hij dit liever niet gewild. Hij had eigenlijk liever gewoon door willen lopen. Dit had hij, naïef als hij was, niet gedaan. Er gebeurde iets met hem. Wat wist hij niet en hij zou er ook nooit achter komen. Dacht hij. Stiekem wist hij vrijwel zeker dat Cupido hier achter zat. Hij wou Night verliefd maken op zijn vijand. De reu gromde geërgerd. Waarom? Was dit dan zijn straf voor het verdedigen van zijn roedelterritorium? Hij gromde, nóg meer geërgerd door de vieze, roze kleur. Weer glipte een duistere kracht uit zijn bek. Het ademwolkje hechtte zich aan een boom. Meteen werd hij zwart. De bladeren vielen van de boom af en de boom ging zwakker staan. Night’s hartslag ging opeens sneller kloppen, zonder dat hij daar ook iets voor had gedaan. De boom ging weer stevig staan en kreeg zijn misselijkmakende roze kleur weer terug. Aan de takken groeiden weer vieze, even roze bladeren als de boomstam zelf. Night had een enorme behoefte om in zijn Fury te komen en de boom in één hap kapot te bijten (al was Death’s hulp daar wel bij nodig). Hij kon zijn kop wel kaal scheuren. Wat was dit voor een rotplek? Hoe was hij hier in hemelsnaam gekomen? Hij gromde, de behoefte om tegen de boom aan te springen en zich als een idioot met een fobie te gedragen kon hij met veel moeite onderdrukken. Hij stond al klaar om tegen de vieze, knalroze boom aan te springen uit pure ergernis over waar ze nu beland waren.

"Wat moet jij hier? Ben je op zoek naar liefde? Oh, wat ben je een hopeloos geval. Zo lang je maar van cupido afblijft, maakt het mij niet uit. Zijn bloed zal alleen voor mij zijn voor geen ander," begon de teef. Night grijnsde. “Ja, liefde van jou, schat,” bracht hij vol sarcasme uit. Hij keek de teef nep-lief aan, al zag het er té overtuigend uit en leek het dus alsof hij het meende. Gelukkig was dit niet zo, als ze een beetje verstand had begreep de teef dat dit pure sarcasme was. “Ach ja, ik ben een hopeloos geval, jij bent een hopeloos geval, we passen goed bij elkaar,” ging Night verder. Hij bleef hierna even stil. Cupido? Cupido’s.. Bloed? Waar had die teef het in hemelsnaam over? Wou ze Cupido vermoorden? Hij kon wel in lachen uitbarsten. Het enige wat aan de buitenkant te zien was, was een vage glimlach. Alhoewel.. Het was wel een idee. Hij kreeg een idee. Als Cupido dood was, hadden ze ook geen reden meer om dit roze gebied nog te laten verschijnen. Weg roze! Eindelijk! Hij keek de teef aan. “Dus je wilt Cupido doden? Daar heb ik interesse in ontwikkeld. Als ik nou help met vinden en dat jij de enige bent die Cupido aanvalt? Dan heb je het bloed voor jezelf en heb je een grotere kans om Cupido te vinden,” stelde Night voor. Al was dit een absurd idee, toch klonk het wel goed. Én hij had dan iets te doen. Maar het hoefde niet te gebeuren.

Een korte zwarte schaduw ontsnapte uit de bek van night. Het raakte de bomen waarnaar ze zwart blaakte. Dus ze had gelijk hij was de gene die de bomen zwart had gemaakt. Helaas veranderen de boom weer in het stinkende roze zoals het was.
Alleen de zwarte bladderen bleven nog op de grond liggen. Ze liep of de bladeren af. Ze lagen vlak bij night misschien was het niet zo slim om zo dicht in zijn buurt te komen. Maar de zwarte bladen trokken haar aandacht. Ze pakte er een op en slikte hem door. "deze smaakte beter" zij ze knagend terwijl ze het volgende blad op at.

“Ja, liefde van jou, schat,” “Ach ja, ik ben een hopeloos geval, jij bent een hopeloos geval, we passen goed bij elkaar,” gaf night antwoord op een sarcastische manier. Bah wat was hij een stome klootzak.

“Dus je wilt Cupido doden? Daar heb ik interesse in ontwikkeld. Als ik nou help met vinden en dat jij de enige bent die Cupido aanvalt? Dan heb je het bloed voor jezelf en heb je een grotere kans om Cupido te vinden,” sprak de night een vage glimlach verscheen op zijn lippen. "nfu en j....." sprak amarisa kort maar een gedachte onderbrak haar. Hij stelde voor om aan de jacht mee te doen, maar dat zij hem dan mocht vangen. Daar in hoefde zij hem niet te vertrouwen. Maar zijn vage glimlach vertelde dat hij niet wist over de extratjes die de dood van cupido de doder hem bracht. Dus dat zou hem goed uitkomen.
"nou is goed. Ik weet wel een manier om hem te vangen. jij maakt de boom weer zwart dan ken ik wel een trucje om hem zwart te houden. Dan komt die stomme cupido van zelf in de val gevlogen." gromde amarisa richtig night. Ze zou het goed in de gate houden zo dat ze zeker wist dat hij geen poging zou doen om cupido zelf te vangen.

De teef liep opeens op hem af nadat hij de boom dood had gemaakt. Helaas was deze weer felroze geworden. Ze nam een blaadje in haar bek en begon erop te kauwen. Wat was ze? Een koe? Waarom ging ze rottende, dode bladeren eten? Of was ze wanhopig? Dan hoefde ze dit niet te doen. Night wist wel dat ze wanhopig was. "Deze smaakte beter," klonk haar stem terwijl ze op een blad kauwde. De reu grijnsde droogjes. “Ik weet zeker dat je daar veel ervaring mee hebt. Herkauw je vaak?” reageerde hij. Wie ging nou rottende, dode bladeren eten? Enkel iemand die graag ziek wou worden. Night wendde zijn blik weer naar de boom. Wat nou als hij iets anders ging doen? Hij opende zijn bek, waar een blauwe vlam uit verscheen. Deze vloog naar de boom toe, die wel moest verbranden. Even deed hij dit ook, maar opeens verdween zijn hellevuur en herstelde de boom zich weer. “Dit kán je niet menen,” mompelde Night in zichzelf, zijn ogen wijd open uit ongeloof. Dit kon niet waar zijn! Hij was in de zachte, roze hel beland! Dit was véél erger dan de normale hel! Hij gromde kwaad naar de boom. Hij was in staat om tegen de zachte, roze boom aan te springen en deze aan flarden te scheuren. Of nee, dan zou die boom zich weer herstellen. Hij had vanaf nu een definitieve fobie voor liefde. Echt. Dit kon hij niet meer aan. Hij moest en zou hier weggaan.

Night had inmiddels de teef gevraagd of hij kon meehelpen met de jacht naar Cupido. Nu pas besefte hij iets. Waarom zou ze naar Cupido willen om hem te moorden? Het was vast iets waar een reden achter zat. Maar welke? Zou je dan iets krijgen? Hij wou het ook wel in dat geval. Al had hij geen zin in nóg een vloek, als het al een vloek was. Een brandende rug was al genoeg, evenals zijn erfelijke Fury. Helaas had zijn zus het ook en zijn vader ook. Zijn pups zouden ook de Fury krijgen, al zouden dit niet alle pups zijn. Een stem die hij liever nooit van zijn leven had willen horen bracht hem naar de realiteit. "Nfu, en j-" Night hief een wenkbrauw op. Wat was er nou weer aan de hand? "Nou, is goed. Ik weet wel een manier om hem te vangen. Jij maakt de boom weer zwart dan ken ik wel een trucje om hem zwart te houden. Dan komt die stomme Cupido vanzelf in de val gevlogen," herstelde de teef zich. Night knikte. “Dan gaan we dat doen,” mompelde hij. Hij opende zijn bek lichtjes, waar pikzwarte rook uit kwam. Deze vestigde zich niet aan één boom, maar aan meerdere bomen. De reu keek naar de teef, terwijl hij zijn kracht bleef uitvoeren. Als hij zou stoppen zouden de bomen weer roze worden voordat de teef haar plannetje kon uitvoeren. Wat dat plannetje ook mocht zijn. Hij hoopte in ieder geval dat het een plannetje was waardoor die boom nooit meer roze werd. Dan was hij haar dankbaar. En alleen al dat woord klonk hem vreemd in de oren.

(Mhm.. D:)

Ik weet zeker dat je daar veel ervaring mee hebt. Herkauw je vaak?” antwoorden hij op haar gekauwd. Was hij nu zo dom enkel van vlees kon je niet overleven. Het maakte haar ook niet veel uit. ze negeerde zijn antwoord gewoon.

. “Dan gaan we dat doen,” antwoorden hij kort na zijn geklaag over de bladeren. Hij hefde zijn kop en paar zwarte wolkjes kwamen uit zijn bek. Hij dode meerderen bomen. Wat dacht hij dat ze zo sloom was dat hij meerderen bomen moets doden. Ze liet wel het omgekeerde zien. Ze schoot de kettingen om haar poten richting de 4 bomen. Een ketting voor een boom. Ze legde een korte ketting vacht om de bomen. Ondertussen had night net een of twee bomen meer zwart geblakerd. Zie je wel dat zij sterker was dan hem. Ze had sneller de 4 bomen in een zwarte greep dan hij ze had zwartgeblakerd. Haar lukte het ook om ze zwart te houden. Tenminste voor zo lang de kettingen om de bomen te zaten. Ondertussen waren de anderen twee bomen weer roze gekleurd. Ze snoof zachtjes richting night. ze liet het over komen als zie je wel dat ik beter ben.

Maar opeens kwam er een rare kracht van haar kettingen over naar haar. Wat was dit voor kracht. De kracht van de liefde dat moest het zijn. Maar het kon niet. Ze was sterker dan de liefde. Ze had geen liefde nodig. Toch??.
De kracht was zo sterk ze zwakte door haar poten. Ze probeerde te vechten tegen de kracht maar het lukte niet. Los laten zou ze zeker niet doen. Dat zou het zelfde zijn als vluchten en dat deed ze niet. Geleidelijk aan werd het zwart voor haar ogen. Nee haar bewustzijn zou ze niet verliezen. De kettingen binden zich steeds strakker om de bomen. *krak* de bomen waren door midden gebroken. vier zwarte boomtoppen vielen op de grond. De 4 stammen werden weer net zo roze als voor heen. "Nee dat kan niet" riep ze nog voor dat ze haar bewust zijn verloor.

Al snel slingerde de teef haar kettingen tegen vier zwarte bomen aan. Iedere ketting had één boom. Wat Night verbaasde was dat ze sneller vier bomen had gepakt dan hij zes bomen zwart had gemaakt. Al zou dat hem eigenlijk niet moeten verbazen. Zij kon maar vier bomen beetpakken terwijl hij zes bomen het leven kon ontnemen. Dan kon Night dit klusje beter klaren dan de teef. Al had zij de kettingen. Maar ja, hoe wou ze nou de dood met kettingen vastbinden? In ieder geval leek haar plannetje te lukken. Helaas. Zijn andere bomen die dood waren gegaan kregen hun walgelijke roze kleur weer terug. De teef snoof in zijn richting als een teken dat zij beter was dan hem. Mocht ze willen. Zij kon het dan wel vasthouden, maar híj was diegene die het leven uit de bomen haalde. Dus wat Night eigenlijk verbaasde was het feit dat de teef zichzelf hoger prees dan hem. Híj was toch diegene die de bomen doodde? En het was niet zijn schuld, maar Cupido’s schuld dat de bomen weer afzichtelijk roze werden! Maar ja, de teef kon er toch ook niks aan doen dat ze niet goed nadacht? Of wel? Opeens gebeurde er iets. De kettingen leken iets te doen. Wat wist hij niet zeker, maar het was zeker dat rotcupido hier iets mee te maken had. De teef zakte door haar poten, maar haar kettingen bleven stevig tegen de bomen aan geramd. Wat was ze? Gek? Dat kon haar dood betekenen! Niet dat Night zich daar iets van aan trok, zij was immers de vijand. Maar waarom zou ze nou dood willen? Die handeling stond gewoon synoniem aan de dood. Ze was gek. Gekker dan normaal. Maar dat kon niet. Ze was abnormaal. Ja. Dat was het. Zeker weten. Hij gromde, tanden ontbloot. “Ik zou als ik jou was die kettingen heel snel van die bomen af halen!” gromde hij naar de teef, maar deze zou hem toch negeren. Sterker nog, de kettingen bonden zich strakker om de bomen. Dit was gekkenwerk! De boomtoppen braken en vielen naar beneden. Gelukkig, zwaartekracht bleef in dit bizarre gebied. De afgebroken delen bleven zwart, maar de restanten kleurden weer afzichtelijk roze. Hij wou de stompjes zo graag aanvallen.. Maar dat zou hij niet doen.

"Nee, dat kan niet!" Night wendde zijn blik weer naar de teef. Zijn ogen werden groot. Wát? Die kracht kon je bewusteloos maken? Of die teef was te zwak hiervoor. Ja, dat zou het wel zijn. Hij gromde, zijn ogen begonnen te gloeien. Na een lange tijd begon Death te spreken. “Night, houd je in,” sprak hij voorzichtig om Night ervan te weerhouden in de Fury te komen. Night gromde. “Laat maar, ik heb een idee. Maar jij moet meehelpen en je Change gebruiken,” reageerde hij. Zijn gloed in zijn ogen verdween. Hij richtte zich tot een boom. “Je moet die boom even platdrukken.” Death hief een wenkbrauw omhoog, maar toch deed hij wat Death zei. Dat moest hij immers altijd doen. Met zijn Change zorgde hij ervoor dat de boom nu tot zijn buik reikte. Hij smeet zijn poot op de boom, die door het gewicht platgedrukt werd. Snel greep Night in. Er groeiden zwarte wortels uit de grond, die een kooi vormden boven de restanten van de boom. De boom probeerde weer terug te groeien. Nu pas besefte Night dat dit inderdaad lastig was. Hij kneep zijn ogen vermoeid dicht. Nee, dit ging niet lukken. Zijn duistere kracht brak en de boom genas zichzelf weer. Uit pure woede kon Night niet anders. Het beeld van de felroze boom vervaagde. Het geluid van Death die hem bij zijn naam noemde klonk nu ook dof in zijn oren. Van binnen welde een drang op, een drang om alles en iedereen te vernietigen. Van buiten waren zijn ogen cyaankleurig geworden. Hij was in zijn Fury. En normaal was dat geen goed teken, maar om dit gebied te kunnen vernietigen was de Fury een heel goed teken.

(666 woorden (A))

[ik ben bewusteloos] [wha ik had een heel stuk getypt valt me internet weg, is alles weg] [683 woorden]

Amarisa hoorde alles wat er gebeurde. Ze hoorde Night vloeken op het roze gebied. Ze hoorde Deadt, Night waarschuwen dat Night niet in zijn fury moest komen. Dat het verkeerd kon aflopen. Ze hoorde ook dat de waarschuwing van Deadt te laat was. Maar veder kon ze niks. Het lukte niet om haar poten te bewegen, Haar oren op het geluid te richten, Haar staart mee te laten gaan met het ritme van de windt. Het lukte haar niet eens om haar ogen te openen. Het enige waar ze nog controle had was over haar adem. Dat was ook het enige teken voor buitenstaanders dat ze nog leefde.

Langzamerhand sterfte het geluid weg dat Night maakte terwijl hij het bos probeerde te verwoeste terwijl hij in zijn fury was verdwaalt. Het leek een hopeloze actie alles zou toch weer roze worden. Toen was alles stil, zo stil als een de dood en zwarter dan de duisternis in de nacht. Het duurde enkelen minuten. Kort daarna weergalmde er geroep van paar puppy's. Ze riepen papa papa. Een beeld vormde zich voor de ogen van Amarisa. Het waren 3 puppy's die om zwarte wolf heen sprongen. Was ze dood of was het een droom. Het moest wel een droom zijn ze zou niet sterven in dit verdomde roze gebied De wolf was Night. Wat moest Night met puppy? Was hij hun vader? De puppy's riepen in ieder geval papa papa. Ze leken ook op hem. Eentje had net als Night een blauwe vlam op zijn rug. Hij lag op zijn rug te slapen. Wat verbrande de pup niet of taste het helle vuur enkel wolven aan die Night niet mocht. Onder hem liep een kleine teef het helle vuur daagde zijn als een ketting om haar poten, nek en staart. Een anderen pup was geheel zwart. Zijn lichaam werd niet verlicht door helle vuur. Enkel zweefde er zwarte schaduw om het lichaampje. Night en de 4 pups kwamen aan bij de roedel. Demon lag veder op rustig te slapen onder een boom. Zich zelf zag ze liggen bij een ingang van een hol. Twee van de 3 puppy rende op haar af. Ze riepen mama mama, moet je zien wat ik kan. Nee, dat kon niet ze zou geen puppy's krijgen en al helemaal niet van Night, dit kon niet het was een droom toch. Maar de beelden vervaagde weer en het geluid sterfte weg. De echte wereld verscheen weer voor haar ogen en de geluide van Night die nog in zijn fury was keerde weer terug.

Ze moest weten of haar droom net was of echt. Ze moest de waarheidsnoot vinden. Die zou vertellen wie haar partner was. Maar dat kon ze niet zonder Night. Hij moest uit zijn fury komen als ze achter de waarheid wilde komen. Ze wist enkel een manier om hem te verlossen van de fury. Zijn vuur moest gedoofd worde via water. Amarisa keek om zich heen al snel zag ze paar meter veder op een meertje. Hopelijk was het diep genoeg. Dat kon ze maar op een manier testen. Amarisa sloeg haar kettingen om het lichaam van Night. De fury zou de kettingen niet veel goed doen maar ze zouden lang genoeg houden. Ze trok hem omhoog met de kettingen zijn fury nam al lichtjes af. Tenminste dat leek. Het was niet raar de kettingen blokkeerde magie. Ze gooide Night in het water en hield hem enkelen seconden onder water daarna liet ze hem los. Kort daarna zag ze zijn kop boven het water weer uit komen. Ze was blij te zien dat hij zijn gewone oogkleur weer terug had.
Ze kroop daarna rustig richting Night. Ze moest alle moeite doen om niet weer haar bewust zijn te verliezen. “we moeten de waarheidsnoot vinden. Vraag me niet waarom help gewoon ” ze sprak het zachtjes maar krachtig uit. Ze zouden beiden wel eerst moeten rusten. Ze zouden beide bek af zijn. Dat was ook niet raar na wat er gebeurd was.

Zijn ogen waren lichtblauw van kleur. Zijn grom was laag, zeer laag. Hij kon niet praten, anders zou er enkel laag gebrabbel uit komen dat hem enkel nog kwader zou maken. Zijn zicht, of beter gezegd zijn bewuste zicht, was veranderd in een waas waarin alles bedreigend overkwam. Zijn bewuste gehoor was hol geworden en dus klonk alles bedreigend in zijn oren. Een onbewuste drang welde op en dwong hem om alles en iedereen uit te schakelen. Beter nog, te vernietigen. Dit was Night, maar dan heel anders dan de normale, stuk vriendelijkere Night die de meesten kenden. Voor zover hij vriendelijk was. Nee, dit was Night in zijn Fury, een erfenis die hem tot op de dag van vandaag plaagde. Maar nu kon zijn Fury handig zijn. Hij ademde diep in, waarna hij met een luide kreet het duistere het bos in joeg, wat het bos meteen zwart maakte. Meteen kropen er duistere wortels om de bomen, die het goede opzoog en ze ook duister hield. De reu gromde, waarna hij een blauwe vlam uitspuwde die de al dode bomen ook nog eens verschroeide. Death rilde. Als Night in staat was het Cupidobos volledig zwart te maken en dit ook voor zo lang vast te houden, hoe zou hij dan zijn in een gevecht met iemand anders? Zijn nachtmerrie leek waar te worden. Night wendde zich naar hem toe en maakte een aanvallende beweging. Al was hij nu veel groter dan Night, dan nog zou het hem pijn doen. Niet echte pijn, maar pijn in zijn hart. Een aanval op hem zou betekenen dat hij nergens meer bij hoorde, omdat zijn enige vriend (die hem niet eens als vriend beschouwt) hem aanviel. Hij snoof. Aanvallen zou hij niet doen. Dat kon de dood van Night betekenen.

Net toen Night op het punt stond een vlam uit te spuwen, voelde hij een zware, trekkende kracht van achteren. De vlam kwam naar buiten door de schrik die hij had gekregen door de kracht. Hij kwam bij bewustzijn, maar zijn toestand werd niet beter. De gloed om zijn ogen verdween, maar ze bleven blauw. Zijn blik bleef wazig en zijn gehoor hol. Hij keek rond, terwijl hij heftig tegenwerkte zonder succes. Hij werd omhoog getild en in een meer gesmeten. Hij had kettingen gevoeld. De teef. Night wou grommen, maar voelde water in zijn bek glijden. De geluiden klonken weer normaal. Hij voelde de kettingen wegglijden, dus zwom hij weer naar boven. Zijn drijfnatte kop verscheen boven het water. Zijn zicht werd weer normaal, van buiten kleurden zijn ogen weer geel. Night gromde kwaad naar de teef, toch was hij haar zeer dankbaar. Hij merkte dat een paar bomen zwart bleven, zelfs nadat hij zijn controle over de duistere kracht kwijt was geraakt. Night kroop het land op, zijn rugvlam brandde heel zachtjes. Dat betekende dat hij zeer verzwakt was en zo kon flauwvallen als hij geen lucht kreeg. “We moeten de waarheidsnoot vinden. Vraag me niet waarom, help gewoon,” vertelde de teef. “Hoe zou ik dan moeten helpen?” gromde Night. Hij was dusver verzwakt dat hij zijn krachten niet meer goed kon beheersen. Ver lopen kon hij niet. Hij moest liggen om zuurstof te krijgen. En dan moest hij hélpen? “Als je niet had gezegd dat ik niet naar die waarheidsnoot moest vragen had ik het zeker gedaan,” gromde de reu weer. Zijn stem klonk weer normaal. Hij kwam weer op adem. Gelukkig begon zijn rugvlam wat feller te branden, dus was hij wat sterker dan eerst. Hij zou dus vast niet zomaar flauwvallen.

(Hèhè, ik post weer op Night )

Amarisa was ondertussen weer gaan liggen. Ze had nog steeds geen energie om op te staan. Ze zouden eerst wel rusten anders vonden ze toch niks. De waarheid noot vindt je alleen, als hij dat wil.
Ze voelde night langs haar liggen. Wat moest hij toch. Hij had haar al lang aan kunnen vallen waarom deed hij dat niet.
"We zullen eerst rusten voor dat we gaan, Maar waarom wil je in godsnaam helpen en val je niet aan" sprak amarisa met een zachte stem. Niet dat het antwoord haar vele uit maakte. Maar ze was in de war door haar droom. Ze moest weten wat deze betekende. Of zou de droom door het cupido gebied komen.
Het enigste wat ze wist. Dat wanneer ze de waarheidsnoot had gevonden ze zo weer vertrokken was. Dit gebied had haar wel genoeg geklierd.
Maar ze moest weten of haar droom waarheid was of een stom verzinsel door dit gebied. Ze zou er alles voor doen om er achter te komen.

1 uur later waren bijna al haar krachten terug. Ze stond op en spoorde night aan om ook op te staan. Enkel gaf hij geen teken of hij nu mee ging. Maar ze liep vast aan. Al had ze geen idee waar ze zoon noot moest vinden. Zou night het weten. Vragen was de enigste optie "weet jij waar we een waarheidsnoot kunnen vinden night" sprak ze maar richtting zijn richting

[inspiratie loos]