Een huil naar Cupido...

Een lange beeldschone huil klonk over het gebied. Mijn huil. Ik stond op een rots met mijn snuit in de lucht te huilen, een huil aan cupido. Het deed pijn, dan ik dit gebied gevonden had... Ik was toch immers alleen? Maar toch dankte ik Cupido, dat hij andere stelletjes gelukkig maakte. Mijn huil eindigde in een snik. Ik had nog maar één wolf ontmoet, Silver. Ze was op mijn huil af gekomen, maar ik voelde me schuldig; ik verwaarloosde mijn roedel een beetje... Ik schudde mijn kop en sprong van de rots af, het gebied in. Het was prachtig, ik keek mijn ogen uit. Het gras onder mijn poten was lekker zacht en de aarde waar het op groeide was ook zacht, zodat mijn pootkussentjes niet scheurden. Ik liet een andere roep horen, naar Paté en niet veel later hoorde ik zijn ritmische vleugelslagen, steeds sneller. Ik voelde zijn scherpe pootjes op mijn vacht landden. "Hallo, Paté" zei ik en ik groette hem op de gebruikelijke manier. Paté deed dat ook."Hallo, Snowflakes" zei hij. Ik grijnsde. Paté was geweldig en ik zou niet weten wat ik zonder hem moest. "Mooi gebied, het verschijnt alleen rond Valentijnsdag, heb jij al een Valentijn?" zei Paté. "Nee, ik blijf bij Valentijn alleen. Jij?" Ik keek om, in zijn zwarte kraaloogjes. "Nope, niemand. Zullen we dan samen uithuilen omdat we alleen zijn?" Ik zag zijn snavel vervormen in iets wat voor hem een grijns was. "We hebben elkaar gelukkig nog..." zei ik. Ik liep verder. "Nu is het nog leeg hier, maar later op de dag, en morgen zullen vooral veel wolven en totems hierheen komen om elkaar af te lebberen." grijnsde ik. "Inderdaad, eigenlijk zouden we moeten waarschuwen: PAS OP! Slik elkaar niet in!" zei Paté met die vervormde vogelgrijns. Dit was iets wat andere niet begrepen, onze humor. Waar wij om lachen, is iets wat de meeste wolven en totems raar vinden. Ik liep naar een boom met prachtige roze bladeren en ging eronder liggen en legde mijn kop op mijn poten. Paté hipte naar mijn hoofd en ging naast me zitten. Zo keken we naar de douw die het gras nat deed maken en de vuurrode zon die de hemel roze met goud kleurde, en later op de dag stralend wit zou worden. "Met die roze lucht is het nóg Cupido achtiger," zei ik en Paté knikte. We keken elkaar even aan; de gele wolvenogen in de pikzwarte ravenogen.

Met een stevige pas liep hij door het bos, Dit bos herkende hij nog wel, Het kwam enkel tevoorschijn bij valentijn .. Alleen .. Had hij geen valentijn. Door zijn hoofd dwaalde een gedachte, Waarbij vele wolven zouden denken: Wat?! Ja hoor, Hij dacht aan Cupido, Vroeger was Cupido ook nog klein, Nog een jong jongetje. Hij grinnikte. Zou Cupido deze keer weer tegen hem spreken? Zou Cupido nog weten wie hij was? Zijn hart bonsde, Hij vond het vreemd om weer hier te zijn, Naja, De laatste keer toen hij Cupido zag .. Was hij in een slecht humeur en had hij hem aangevallen, Direct daarna was Cupido verdwenen. Hij slaakte een zucht, Hij moest Cupido vinden, Hij moest zijn hart opluchten. Hij was enkel kwaad omdat de mensen zijn vader hadden gedood, En hij zag Cupido aan voor een mens. Dit was echter geen smoes, Het was de waarheid. Loop eens rustig, Razze. Hoorde hij plots door zijn hoofd gaan, Dit was vast en zeker zijn totemdier, Maar .. Dat kon niet? Zijn totemdier had niet zo'n stem, Zijn totemdiers stem was veel anders, Deze stem klonk als... Cupido? Ging door zijn hoofd. Ja, Het moest wel waar zijn, Kon Cupido zijn gedachtes lezen, Of was dit Cupido niet. Nee, Hij kende de stem van Cupido, En dit was Cupido. Snel keek hij om zich heen, Geen Cupido te zien. Weer slaakte hij een zucht, Had hij het dan toch verbeeld. Ik weet dat het je spijt Razze, Kunnen we niet gewoon zoals vroeger vrienden zijn? Ja, Hij had het echt gehoord, Het stemmetje in zijn hoofd sprak weer, Hij knikte, Maar dit had natuurlijk geen nut, Cupido kon hem nu niet zien. Natuurlijk, Cupido. Even keek hij omhoog naar de lucht, Cupido was hier ergens, Cupido kon hem zien, Maar hij Cupido niet. Daarom besloot hij om door te lopen. Opeens hoorde hij een beeldschone huil, Direct reageerde hij daarop en liet ook een prachtige huil horen. Er was in de buurt een wolf, Hij voelde de aanwezigheid van deze, Jep, Hij voelde het. Hij keek opzij en zag, Daar ergens hoog in de bomen, De ogen van zijn Totem Rodo. Rodo knikte naar hem en vloog naar hem toe, Hij ging op de rug van hem zitten en kraste "Ga er maar naartoe, Ik ga met je mee" Razze knikte en stapte verder, Al snel zag hij een witte wolf onder een boom liggen, Ze lag te praten met een kraai, Dit was vast haar totemdier. Hij stapte ernaar toe "Hey" Hij keek de teef vriendelijk aan, De teef mocht weten dat hij haar niet aan zou vallen.

Ik praatte wat met Paté, toen ik een nieuwe geur rook. Het rook sterk, nieuwsgierig, rustig. Ik hief mijn kop en achter de roze bomen zag ik een wolf met zijn totem verschijnen. "Hey" zei de Onbekende. "Hallo," zei ik rustig. "Hallo" zei Paté ook. Ik stond op; de reu was groter dan mij; met mijn ogen kwam ik bij zijn vochtige snuit. Ik hief mijn hoofd wat zodat ik in zijn ogen kon kijken. Ze stonden rustig; het was een goede wolf. Of een neutrale. Ook zag ze dat aan zijn houding; ontspannen, poten een beetje uit elkaar, klauwen in, staart langzaam kwispelend, lippen niet opgetrokken, oren vooruit. Ik opende mijn mond, maar sloot die toen weer. Ik wist eigenlijk niks te zeggen. Ik wendde mijn blik af en staarde naar zijn staart. Ik hoorde zijn totem gaan verzitten en dat Paté uit een boom vloog, om in een andere te landen. De zon stond al hoger. Ik voelde dat ik gespannen stond en ontspande mijn spieren. Mijn staart liet ik langzaam heen en weer zwaaien en ik bewoog mijn oren een beetje om meer geluiden op te pikken. Ik hoorde alles; ik hoorde de wormen die onder de grond hun gangetjes graafde, ik hoorde de vissen in het meertje honderd passen verder ademen, ik hoorde de wolken verder drijven... Ik keek hem weer aan. Ik moest iets zeggen, en dus zei ik: "Om welke reden bevind jij je hier?" Kakkertaal. Dit is Snowflakes niet, dit is een enge oude teef. Ik sloot mijn ogen even. Wat zou hij denken? Dat ik ouder was, drie of vier, of juist jonger, anderhalf?

(inspiratieloos >.<)

Een grijns verscheen op zijn gezicht, De wolf wist niks te zeggen. Ze stond iets gespannen, maar daar lette hij geheel niet op. Hij keek even op naar de kraai, Dit was dus de totem van de andere wolf. Hierna ging hij zitten. "Om welke reden bevind jij je hier?" Een grinnik ontwaakte uit zijn bek. De teef wist dus echt niet wat ze moest zeggen, Maar daar ging hij niet op in. Hij antwoorde zoals gewoonlijk op de vraag. "Ach ja, Ik moest nog even iets tegen Cupido zeggen, En tja dat kan ik het beste tijdens valentijn doen" Zijn stem klonk vriendelijk, maar toch krachtig. Even keek hij vanuit zijn ooghoek omhoog, Naar zijn Phoenix die nu ook in de boom zat. "Hoi" Sprak Rodo uit, Dit was echter bedoeld voor de kraai, Hij kon het beste ook vrienden maken. Morgen was het officieel valentijnsdag, Dan zouden alle paartjes hier rond gaan dwalen. Okal had WG nog niet zoveel paartjes .. Eigenlijk geen. Maarja, Misschien kwamen er wel wolven van andere gebieden hierheen. Dit gebied is prachtig voor paartjes, Je kunt hier echt alles beleven, Het meeste heeft met de liefde te maken. De echte liefde. Razze slaakte een zucht, Hij moest het gesprek wat soepeler maken, Daarom begon hij maar met praten "Ik ben Razze .. En wat is jouw naam?" Hij keek de witte teef aan, Hij schatte dat deze ongeveer 2 a 3 jaar oud zou zijn. Hij wist het niet zeker. Het leek nog een jonge teef, Maar het had al een stevige bouw. Hij was er dus niet helemaal zeker over. Wat zou de naam van deze teef zijn? Zou deze teef wel aardig zijn? Of .. Was het een slechte wolf die je graag om de tuin leidde. Maarja, Hij verdedigde zich wel wanneer er een gevecht plaats zou vinden .. Maar .. Hij zou niet hier vechten, Cupido beschermd enkel de wolven die hier niet vechten, En hij wou heus ooit verliefd worden op een teef, Een prachtige teef die ooit de moeder van zijn pups zou worden.

Of de wolf echt goed was wist ik niet zeker. Ik zag het aan zijn kop, toen ik niks wist te zeggen grijnsde hij; slechte wolven houden ervan als hun 'slachtoffer' niks te zeggen weet. "Ik ben Razze .. En wat is jouw naam?" zei de reu. Razze, ik herhaalde de naam in mijn hoofd. Deze naam kende ik nog niet, het was een aparte naam, maar dat was Snowflakes vast ook, de achterlijkste naam op de wereld, Snowflakes, Sneeuwvlokken. Wie bedenkt dat nou? Alleen omdat ik een witte vacht had. Ik ging in mijn volle lengte staan. "Ik ben Snowflakes, Leider van de roedel Pure Blood" Ha! Daar zou hij van opkijken, een twee-jarige teef die roedelleider was. "Eh, nou ik ben nog niet erg bekend, maar dat komt nog wel." mompelde ik en meteen had ik er spijt van, maar de woorden hingen al in de lucht. Ik keek hem schattend aan, wat zou zijn reactie zijn? Ik wist het niet. Paté kraste zacht en kwam op mijn schouder zitten. Hij keek van Rodo, de feniks en ongetwijfeld de totem van Razze, naar Razze zelf. Hij bleef hem even aankijken toen de feniks "Hoi" zei. Zomaar ineens floepte het dier het eruit. Paté had hard kunnen lachen, maar dat deed hij niet omdat hij dan mij voor schut zette. Ik was hem daar nogal dankbaar voor. "Hallo" zei Paté voordat ik het kon zeggen, en dit weerhield me er ook van. Ik keek naar de prachtige goud met rode veren van Rodo. Hij was een mooie totem, maar ik was blij met Paté, en dat zou ik altijd blijven. Paté was wijs, oud en aardig. Hij kon het met iedereen goed vinden en hielp mij altijd. Soms deed ik gemeen tegen hem en katte ik hem af, maar altijd kwam hij als ik hem riep, altijd kwam hij... Hoe oud is Paté eigenlijk? Een ik voelde de opkomende paniek in vlagen in mijn buik fladderen. Wanneer zou het voor Paté eindigen? Wanneer zou de zon voor hem voor altijd onder gaan? Paté leefde, hij hoorde niet dood, maar alles gaat ooit dood... Nee! Dacht ik krachtig, Paté is nog springlevend, hij valt niet zomaar dood! En toen hoorde ik dat geluid wat ik zo vreesde; een zachte kras, zijn klauwen verslapten hun greep en hij viel met een zachte plof in het gras... "Paté!" gilde ik en ik knielde neer. "Paté!" riep ik weer, niet op de wolf lettend. Hij leeft nog, hij leeft nog, schoot er door mijn hoofd toen ik mijn poot voorzichtig op zijn borst legde en ik begon aan de genezende spreuken die ik kende, maar niks leek te werken.

"Ik ben Snowflakes, Leider van de roedel Pure Blood" Sprak de witte wolf die snowflakes heette uit. Hij knikte, Een leider dus. Opeens hoorde hij hard gekras, Hij zag hoe de kraai van de rug van snowflakes viel. Hij schrok ervan, Maar Snowflakes schrok echter nog meer. Ze knielde voor het kraaitje en probeerde het weer tot leven te wekken. Hij spitste zijn oren en hoorde de ademhaling van de kraai. "Hij leeft nog," Opeens hoorde hij een zoevend geluid, Nu wist hij het. Snel sprong hij richting paté en Snowflakes, Dit leek echter op een aanval, Maar dat was het niet. Misschien zou deze wolf dat wel zo aanzien, Maar hij probeerde haar juist te helpen. Snel opende hij zijn bek en voor het gezicht van Snowflakes sloeg hij deze weer dicht, In zijn kaken hield hij een pijltje vast, "Verdoving," Zei hij zachtjes, Hij spuwde het pijltje weg en keek toen naar het kraaitje, Zou deze het nog redden? De kraai zag er wel erg oud uit, De verdoving kon hem te erg worden, Dan zou hij sterven. Met zijn poot draaide hij Paté zachtjes om en zag daar het pijltje, Hij handelde snel en trok het eruit, Daarna ging hij met zijn bek ernaar toe en begon -Zoals een vampier dat deed- een beetje bloed te zuigen, Zo haalde hij het gif eruit, Dit gif kon zelfs een volwassen wolf doden, Maar hij was niet bang. Hij spuwde het gif uit en keek toen naar Snowflakes "We moeten hier weg, En snel," Snowflakes kon hem nu wel aanvallen, maar als ze echt goed nadacht, Dan wist ze dat hij hiermee enkel de kraai kon redden. Hij had enkel het bloed gezuiverd voordat het gif geheel in het lichaampje kwam te zitten. Hij keek naar Snowflakes, Ze moest snel beslissen, Als ze nu niet weggingen dan .. Zouden er mensen komen die hun wouden doden. Kom op snowflakes, Kom nou mee. Ging door zijn gedachtes, De witte teef moest echt snel handelen.

Razze zette een aanval in. Ik gromde luid en ging staan om hem van Paté weg te houden. Opeens beet hij met zijn kaken iets kapot, vlak voor mijn snuit. "Verdoving" zei de reu. Ongelovig keek Snowflakes hem aan. "We moeten hier weg, En snel," zei Razze en ik hoorde de angstige ondertoon. Terwijl ik daar zo wanhopig stond, trok Razze een klein pijltje uit de borst van Paté. Daarna zette hij zijn tanden op de wond. Zonder na te denken gromde ik waarschuwend en zette mijn vacht overeind. Toen pas had ik door wat er was; hij haalde het gif uit Paté. Ongelovig en dankbaar keek Snowflakes hem aan, en toen tilde ze Paté handig op, in een brancard van vuur, maar dit vuur deed Paté natuurlijk niks. Razze rende voor me uit en behendig sprong ik achter hem aan. Ik ruilde de brancard om voor een soort buidel, zodat ik het zachte hartslagje van Paté tegen mijn grotere bonkende hart voelde. Hij leefde, maar hij moest genezen worden, Paté was al zo oud, alleen ik zag zijn grijze veren, maar het waren er al een boel. Meer pijltjes zoefde langs onze koppen, maar ik durfde niet om te kijken, ik bleef rennen, met Razze aan mijn zijde. Ze spoot met een beweging van haar poot een hoop gevaarlijk gif naar achter en hoorde de Staartloze het uitschreeuwen van de pijn. Toen voelde ze een klein steekje, een van de pijltjes raakte haar. Maar haar gif, wat in haar bloed stroomde, was sterker en roeide het gif van de Staartloze gewoon uit. Ze durfde niet het gif op Paté te gebruiken, maar ze wist ook niet zeker of hij helemaal zuiver van bloed was. Waarom reageerde hij dan nog niet? Het was niet te laat, zijn ravenhartje klopte nog...

(inspiratieloos >.<)

Hij zag hoe de witte wolf gif gebruikte om de 2benige weg te jagen, Deze 2 hielden zich taai en schoten verder met die vreselijke pijltjes. Opeens raakte een pijltje het been van de witte teef. Hij wist dat dit niet gevaarlijk was voor haar, Het gif dat in haar bloed zat zou dat gif gewoon uitroeien. "Breng Paté naar die plek" HIj wees naar een plek waar het licht echt volop scheen, "Duw hem daar tot zijn nekje in zijn water en hij zal genezen" Even keek hij ide witte teef aan, Daarna draaide hij zich om en rende volop naar de 2benige.

ze loopt door een prachtig bos met mooie bomen.
Bobo zat een verhaal te vertellen maar ze luisterde niet.
hij merkte dat blijkbaar want hij sprong voor haar en zei: ''luister je wel?''
ze keek hem even aan. '' ja hoor...'' zegt ze.
maar Bobo was wel slim en vroeg : ''wat zei ik dan????''
ze zuchtte ''oke ik luisterde niet...'' plots bleef ze stil staan want daar zag ze twee wolfen