Lost and Dying

Luna slenterde langzaam over de vlakten en keek om de haverklap om zich heen, ze voelde het gewincht van Pantalaimon nog in haar nek dus daar maakte ze zich geen zorgen over, Hij ging verliggen voelde ze, maaar ze gaf er geen aandacht aan. Verhongerd en uitgedroogd, dat was ze, ze zou een moord doen voor een druppel water! En dat meende ze serieus, klein of niet, slecht was ze wel. Luna struikelde en viel, Pantalaimon viel van haar nek af en viel op het drooge zand, maar Luna ook, Luna nam niet eens de moeite meer om op te staan, ze zou toch doodgaan, dacht ze 'Pan, Ik hou van en zou niet weten wat ik zonder je zou moeten' fluisterde ze schor en Pantalaimon fluisterde schor terug: 'Gaan we dood? Ik heb bij mijn eerste leven al gefaald! Ik had jou moeten hoeden en verzorgen! Niet je laten sterven op z'n jonge leeftijd!' Pantalaimon keek naar Luna en zij keek terug naar hem, langzaam kroop hij met zijn laatste krachten naar haar toe en kroop tegen haar aan en toen raakten ze bijde buiten bewustzijn.

"word wakker" Klonk het ruw en Pantalaimon deed voorzichtig zijnn oogjes een beetje half open, en keek naar de wolf, die er ruw uitzag en diens Totemdier, een draak?!. Pan talaimon schudde zijn kop, hij moest aan het ijlen zijn, of opnieuw geboren, Vlug keek hij op zich heen en al snel zag hij dat hij nog niet herboren was maar dat Luna nog dicht tegen hem aan lag 'Help ons' piepte hij en hij keek wanhopig naar de wolf en diens Totem dier, maar zijn innerlijk zij dat deze dieren slecht waren, die gave had hij nou eenaal, jammergenoeg soms. Pantalaimon keek opnieuw naar Luna en piepte: 'word wakker Luna! Het is nogn niet afgelopen voor ons, behalve als jij de strijd op geeft!'"word wakker" klonk het tamelijk ruw, maar Luna wou niet wakker worden en ze bleef liggen, ze voelde wel dat Pantalaimopn verschoof en wat dingen piepte tegen de vreemdelingen, maar pas toen hij tegen haar piepte 'word wakker Luna! Het is nogn niet afgelopen voor ons, behalve als jij de strijd op geeft!' Luna opende langzaam hara ogen en keek op naar de wolf en draak?, Daarna piepte ook zij: 'Help ons! We zijn stervende!' Luna hefde haar kop op bij de woorden en probeerde overeind te krabbelen, wat maar half lukte, maar ze leek in ieder geval een stuk sterker, maar ze hield het slecht eem fractie van een seconde vol en zakte weer ineen en het werd opnieuw zwart voor haar ogen en zij was bewusteloos maar Pantalaimon bleef vechttenPantalaimon weigerde op te houden met vechten voor zijn leven en voelde hoe ook hij bijna weer in zijn onbewustzijn viel, maar hij hield stand, al voelde het nu of hij een deel van zichzelf mistte 'Help ons! We zullen jullie dienen als jullie ons redden! Ondanks dat jullie slecht zijn, Maar Luna en ik zijn dat ook! we zouden jullie kunnen helpen mischien!' Riep hij tegen de twee vreemdelingen in zijn laatste wanhoop en daarna viel ook hij weer terug in bewusteloosheid.

Rage sjokte over de woestijn. Het zand was fijn en zacht waardoor hij er met zijn poten ver inzakte en wat het lopen zwaar maakte. Het ploegen maakte hem dorstig en zijn poten leken onderhand wel een soort saucijzenbroodjes maar hij ging door. Rage gebruikte zijn vleugels niet omdat hij vond dat deze nu niet van toepassing waren, in tegenstelling tot Haunt die daar heel anders overdacht en boven hem rondjes cirkelde. Elke 'normalere' wolf zou zijn of haar vleugels in deze situatie wel hebben gebruikt als ze deze hadden maar Rage behoorde niet tot de groep 'normale' wolven; hij viel erbuiten zoals wel vaker gebeurde bij dingen. Maar daar zat hij helemaal niet mee, nee, absoluut niet. Hij hield gewoon aan aan zijn normale principes en dit was er eentje van. Dit was zoals hij het deed, hij overleefde zonder al die hulpmiddeltjes en jawel, hij maakte er vaak genoeg gebruik van maar nu was hij druk in de weer met het vervullen van een uitdaging en het ging hem aardig af. De hitte was geen probleem, pijn was Rage niet bang voor en de hitte deerde hem dus niet maar de dorst was erger. Hij gaf er niet aan toe - en dat zou hij ook nooit doen - maar hij wist dat hij snel water moest vinden anders zou hij gedwongen worden zijn vleugels te gebruiken. Net terwijl Rage dit overdacht zag hij een meertje in de verte en hij snelde er onmiddelijk op af. Ploegend door het zat brachten zijn poten hem voort tot er plotseling een aantal vormen tegen de horizon te onderscheiden waren. Twee hoopjes op de grond en twee vormen die druk bezig waren met... Iets... Rage kwam snel dichterbij en zag toen hij dichterbij kwam dat het een pup en een marter waren die op de grond lagen en dat het een wat oudere wolf en een soort reptiel waren die hen verzorgden. Hij likte fronsend zijn lippen gen kwam geruisloos naderbij. Zijn pootstappen waren niet echt te onderscheiden met het stuiven van zand dus daar maakte hij zich geen zorgen over; hij kon ze eens even lekker laten schrikken. Rage naderde en toen het reptiel en de wolf allebei tegelijkertijd hun hoofd afwenden omdat ze misschien iets hoorden greep hij zijn kans. Hij zette een flinke sprint in en dook tussen het reptiel en de wolf door om de halfbewusteloze pup bij haar nekvel te grijpen en zich abrupt om te draaien. Hij keek de twee aan en grijnsde zoals Rage nu eenmaal kwaadaardig kon grijnzen.
'Geen beweging of ze is dood,' gromde Rage dreigend. Hij hield zijn kop laag en zijn staart hoog ten teken van onderdanigheid en uitdaging. Hij maakte zich verder geen zorgen over de halfbewusteloze marter want die zou niet genoeg bij zinnen kunnen komen om de wolvin de redden. En voor de zekerheid... Rage wenkte Haunt en die stapte zonder een woord op de marter af. Hij zette één poot op het dier en deed verder niets, wat ook niet nodig was. 'Goed, ik neem deze pup mee en jullie doen daar niets tegen, want anders...' murmelde hij tegen haar nekvel. De laatste woorden liet hij verdwijnen in haar vacht want ze de twee zouden de boodschap begrijpen. Hij hoefde het niet twee keer te herhalen.

[Rage komt even binnenvallen >:]]

"Laat...Die..Pup..Los" Zei hij al snel dreigend toen de wolf de pup die Luna heette optilde. Zijn nagels boorde zich in het zand. Hij hoefde zich niet te bewegen om iets te doen. Nee, Hij had iets veel slimmers in gedachten. Al in een snelle tijd werd hij helemaal doorzichtbaar. Nu kon je hem niet meer zien. Hij sprong over de wolf heen en duwde deze daarna tegen de grond op. Hij greep met zijn bek de bek van de wolf en trok deze open zodat de pup weer veilig was. Daarna schoof hij de pup een stukje opzij zodat de wolf deze niet nog een keer vast kon grijpen. Snel werd hij weer zichtbaar en keek hij de wolf aan. "Jammer genoeg heb je te maken met een slechtere wolf dan jou" Spugde hij de wolf toe. Zijn nagels boorde zich in de borst van de wolf. "Waag het je niet nog een keer mormel.." Hij trok zijn bovenlip omhoog en zo ontblootte hij zijn tanden. Een rij vol scherpe witte tanden was te zien. Zijn draak duwde de raaf van de marter af. "Weg!" Zei Raven. Frodo stond nog steeds dreigend op de andere wolf. Dit beest was ouder dan hem. Net een paar maanden ouder. Maar dat boeide hem nooit iets. Hij was stevig gebouwt en had al vaker getraint op zijn kracht. Hij had vaker bloed geproeft dan deze wolf, Echt wel vaker. Met een ijzige blik keek hij de reu aan. De reu die zomaar binnen kwam vallen. Ooh, Wat had hij toch zin om deze wolf te doden. Hij had er echt zin in! Gewoon vermoorden, De slagader doorbijten. Maar hij wou de wolf zien lijden, Pijn zien lijden. Waar hij om kon lagen en de wolf nog meer pijn kon doen. Dat was het ergste wat er was. Of toch niet? Hij vond het wel leuk om zoiets te doen. Niemand mocht dat natuurlijk bij hem flikken. Dan zou hij direct het bloed van die wolf willen proeven. Het warme bloed van een vuile wolf die dit durfde te flikken..Bij hem! Zijn staart ging heen en weer, Hij ergerde zich op de wolf die dacht dat hij iets slechts deed. Nouja, Ontvoeren vond hij niet slecht. Zeker niet als je een wolf zo ontvoert. Dat is pas amateur werk.

Rage wist even niet wat hem overkwam... Althans, dat wist hij wel, maar de snelle actie van de zwarte wolf had hij niet verwacht. Hij zag hem verdwijnen en wist onmiddelijk wat zijn kracht was. Onzichtbaarheid of iets wat daar op neer kwam. Maar hij had niet eens de tijd om er op te reageren want hij voelde nog voordat zijn éigen gedachten door zijn hoofd waren gestroomd een gewicht tegen zijn borst aan duwde en hem neer tackelden alsof hij slechts een papiertje was wat gemakkelijk om te blazen was. Een goede woordkeuze met de vleugels maar niet voor Rage's bouw. Hij was gespierd gebouwd en had de aanval waarschijnlijk kunnen afweren als deze niet zo plotseling was gekomen, maar goed. Het zij zo. Alsnog was hij woedend. Hij krabbelde overeind en keek de wolf aan, die de pup nu in zijn lelijke bek had. Zijn ogen spogen vuur en hij aarzelde niet toen hij kort zijn ogen sloot en de psychische straling van de wolven vond. Een kleiner en minder ontwikkeld brein en een wat groter maar net zo laag ontwikkeld brein vond hij al gauw en hij zette toen zijn telepathische kracht in. Hij concentreerde zich op het gedeelte van de hersenen die de pulsen van de zenuwen verwerkten en vervolgens specifiek op een bepaalde gedeelte: pijn. Rage zette zich schrap en gooide zo veel mogelijk energie daarin, hij manipuleerde het gedeelte zodanig dat de ergste pijnen die te ervaren waren nu aan bot kwamen. Rage gebruikte meestal niet deze heftige pijnen omdat hij ze het liefst langzaam zag lijden, steeds erger en erger en de meeste waren dan al met de staart tussen de benen gevlucht, maar nu... Nu was hij zó woedend dat hij Haunt wel door zou willen slikken om die lelijke zwarte zwakkeling hem uit zijn doen probeerde te brengen. Nou, reken maar, dat was hij niet. Hij zou hem vermoordden als het kon maar dat kwam later. Nu wilde hij de pup. Toen de pijnen eenmaal op gang kwamen kwam Rage in actie en schoot hij naar voor. Hij gaf de wolf een kopstoot tegen zijn hals en vervolgens een kopstoot tegen zijn middenrif wat de lucht uit zijn longen zou persen. En toen, toen het middenrif weer herstelde pakte hij de pup hardhandig bij haar poot en trok haar woest uit zijn bek. Ze viel in het zand en snel greep ze haar bij haar nekvel.
'Dat waag je me niet nog eens want de volgende keer ben ik er op voorbereid en verbrand ik haar tot ze niet meer dan een hoopje as is en je niets meer aan haar hebt,' grauwde Rage tegen de witte pels van de pup aan. Terwijl hij dat deed zette hij zijn telepathische schild in werking om eventuele psychische aanvallen te vermijden. Daar trapte hij heus niet in. En wat die onzichtbare aanval betrof... Daar liet hij zich ook niet door wankelen. Hij sloeg met zijn vleugels en steeg een meter of vier het luchtruim in, buiten de bereikbaarheid van de wolf. Rage zou het liefst nog een paar meter hels hete vlammen naar het beest spuwen maar dat ging niet omdat de pup dan zo goed als dood zou zijn. Oja, de pup. Die was hij haast vergeten. Rage wierp een blik op haar en signaleerde dat het nog goed met haar ging (dat hield in: of ze nog niet dood was van het geworstel of geen hartaanval had gekregen van de pijn die zojuist een paar tellen haar hersens in was gedrongen). Vervolgens keek hij die domkop weer aan en nam hij hem in zich op. Die wolf zou hij niet meer vergeten. En shit, ook die stomme marter nog. Ja, soms waren totemdieren een last.

'Haunt!' wierp Rage zijn totemdier op de voeten. Haunt keek op en griste toen gehoorzaam maar gewillig en snel de marter onder de draak vandaan voor hij kon reageren. Hij nam het beest tussen zijn poten en klapwiekte achter Rage aan. Zijn blik was wantrouwig gericht op de wolf, maar toen sprak Rage en hij keek hem aan.
'En nu gaan we er vandoor,' grijnsde Rage. 'Je gaat me niet achterna want anders ben je je kleine pupje kwijt.' En op dat moment draaide hij zich om en ging er in een snelle vlucht vandoor, gevolgd op de voet door Haunt, die zich verbaasde over de snelle herstel van Rage. Soms was hij toch slimmer dan hij leek...

[Puh, zo'n post kun je terug verwachten ]

(weh, Luna is nu net een speeltje )

Luna zag Razze verdwijnen en werd een tikje ongeryst, Als die wolf nu weg was wie moest haar en |PAntalaimon dan redden? Ze zouden vermoord worden of opgegeten of nog iets anders door die vreselijke wolf, Pantalaimon schreeuwde iets en hij werd bevrijd en even later zij ook, Maar er even later werden ze alweer gepakt en meegesleept. Luan werd er moe van en ze raakte in haar woede, waarom gebeerde dit nou? Ze dachten net dat ze gered waren en dan kwam die stomme wolf weer! Langzaam raakte Luna in het heetst van haar woede en haar kracht: De wraak van de man trat in werking, en ze probeerde te bijten, maar ze kon niet bij plekken van de wolf, Ze begon te schoppen en te wurmen, versterkt door haar woede, maar deze wolf was sterk en ook Pantalaimon ging hewt niet beter af Hij schommelde verwoed maar de raaf hield hem sterk beet en hij kon met geen mogelijk heid loskomen. Pantalaimon en Luna zouden verloren zijn, En het werd er niet beter op, de vreemde wolf had vleugels daar waren ze al achter maar dat ie kon vliegen hadden ze niet aan gedacht, Pantalaimon hield op met proberen los te komen en hing stil, Luna deed het zelfde want mischien zou deze wolf ze laten leven maar als ze vielen waren ze a;ls nog dood want Pantalaimon noch Luna kon vliegen. Patalaimon keek naar de grond onder hen en werd misselijk, hij braakte, kon hij er wat aan doen dat hij misselijk werd van grote hoogtes? Maar hij was ook niet gebouwd om te vliegen. Langzaam bloeide er een plan in Pantalaimon's jleine hoofdje maar of het zou werken???

Al snel voelde hij een kopstoot bij zijn middenrif. "Huuuuuuh" Deed hij om adem te happen. Die deed zeer, Voordat hij iets kon doen vloog Rage al in de lucht. Wat een rotte wolf. "Zie je, Wat een lafaard, Ga je nu al vluchten mietje?" Riep hij bot naar de wolf. Hij keek naar zijn totemdier. Je weet wat je te doen staat! Zei hij via hun gedachtes. Snel sprong hij op zijn totemdier en ze vlogen samen de lucht in. Toen ze boven Rage vlogen sprong Demon al snel van Raven af en kwam hij terecht op de rug van Rage. "Je bent nog niet van me af, wolf!" Hij klemde zijn kaken in het nekvel van de wolf. "Probeer het maar eens deze wolf te doden, Want dan ga je er zelf ook aan" Hij hield zijn kaken stevig op elkaar. Maar na een tijd liet hij deze los. Hij raakte zijn evenwicht een beetje kwijt en greep zich snel vast aan een vleugel. Net op tijd, Bijna was hij gevallen. Maar hij had zichzelf eruit gered. Gelukkig maar. Een grom ontwaakte uit zijn mond. Het zag er best wel raar uit, Een wolf die op een wolf vloog. Maar ja, Hem boeide het nu even niks. Hij wou enkel de pup terug. Meer niet. Okal was het niet zijn eigen pup. Eigenlijk had hij gewoon weg moeten gaan en zeggen dat deze wolf de pup mocht houden. Hij was geen vaderfiguur, Voor niemand. En zou dat ook niet eens zijn. Of wel? Nu wou hij gewoon deze wolf afhandelen.

Rage zakte ongeveer twee meter toen één of ander zwaargewicht op zijn rug sprong maar herstelde zich en hervatte weer hoogte. Toen hij weer hoog in de lucht zat voelde hij de kaken van de wolf om zijn nekvel bijten en hij gromde geërgerd. Het deed hem niet bijzonder veel pijn, want ja, wat wilde je als je in het nekvel van een wolf beet? Wolven werden van jongs af aan door hun moeder bij het nekvel opgetild - nee, Rage had geen moeder maar ooit wel een vader - en daarom was het nekvel minder gevoelig dan andere delen van het lichaam. Dat zou dat mormel als bloedechte wolf moeten weten! Naja, het was al duidelijk dat hij een IQ had wat ongeveer even hoog was als dat van een pinda. Bastaard. Hij beet wel door en dat voelde Rage wel maar het was een domme zet. Nu Rage zich opnieuw had hersteld had de wond hem weinig schade op laten lopen dus het was gemakkelijk om een volgende zet te doen. En dat deed hij. Rage klapte de vleugel in waar de wolf op leunde en zijn andere ook zodat ze als een baksteen naar beneden doken. De wolf werd op zijn rug geslingerd omdat de vleugel niet alleen in zijwaardse maar ook bovenwaardse richting opgetrokken werd, die zat helaas nog op zijn rug.
'Blijf met je poten van me af, vuile vlooienkop,' gromde Rage geïrriteerd toen ze in een vrije val naar beneden vielen. De grond kwam naderbij en Rage trapte met zijn poten om zichzelf in de lucht te kunnen sturen. Hij tolde rond en kreeg uiteindelijk wat controle over zijn lichaam. De wolf zou zo onderhand z'n evenwicht wel moeten verliezen, bedacht Rage dus op slechts een paar meter van de grond spreidde hij zijn vleugels en schoot hij weer omhoog. Hij krulde zijn poten ter stroomlijning weer tegen zijn lichaam en draaide toen zijn kop, om te bevestiging te krijgen of dat mormel er daadwerkelijk afgevallen was.

Haunt draaide zijn kop met het schouwspel mee maar hij greep niet in. Hij wist dat Rage het niet op prijs zou stellen als zijn totem hem zou helpen, hij wilde dingen zelf kunnen doen en niet telkens maar geholpen worden door één of ander vriendje, in tegenstelling tot de andere wolf die dat niet over zich heen had kunnen zetten. Nou ja, op deze manier was het ook niet goed bekeken want "één of ander vriendje" was absoluut niet de goede beschrijving voor de band tussen Rage en Haunt. Dat waren ze niet, ze waren meer dan dat. Ze waren ware bloedbroerders en zouden ten alle tijden naar elkaar luisteren en elkaar bij staan. Als er nu iets ergs zou gebeuren zou Haunt ingrijpen maar tot dan hield hij zich stil.

Silver liep een paar dagen door de woestijn. Gelukkig had ze snel ontdekt dat onder het zand koeler was dan er boven. Zo had ze de heetste uren van de dag overleeft. Lady had hier en daar ook wat sappige vruchten weten te vinden. Als ze er weer op uitvloog. Het was al weer even geleden dat silver wat sappig fruit had gegeten. Lady was al een paar uur onder weg. Om voedsel en water te zoeken.
Oppeens kwam ze terug. Met ogen die tot angst stonden. Die blik kon niks goed betekenen "wat is er" Riep silver bezorgt naar lady.

"2 wolven zijn een stukje veder op zijn aan het vechten. Ze vechten om een arme kleine pup. Ik vraag me af of de pup nog leeft."

2 wolven vechten om een pup. Oh wat konden sommige toch harteloos zijn. "Het waren zeker reuen. wijs me de weg naar die 2" zij ze tegen lady die onder tussen boven haar zweefde.

Lady draaide zich in de lucht om en vloog weer terug in de richting van waar ze vandaan kwam.

Zonder iets te zeggen zag silver dat lady zich weer omdraaide en terug vloog in de richting waar ze vandaan kwam. Ze zette het op een sprinten. Om zo snel mogelijk bij het gevecht aan te komen. Hopelijk waren de wolven niet ver weg anders was ze uitgeput voor ze er was en kon ze niet meer in grijpen.

Een maal bij het gevecht aan komen zag silver dat het inderdaad ging over 2 reuen. Maar tot haar verbazing vlogen ze ook. Vliegende wolven had ze nog nooit gezien. Of ja de ene vloog de anderen zat op zijn rug. Ze zocht de pup maar kon deze niet vinden. "lady waar is die pup gebleven" riep ze.

Lady hoorde silver opeens schreeuwen. Of ja schreeuwen, ze hoorde het in haar hoofd. Dat was nu eenmaal de kracht die elke wolf en totemdier hadden. Ze verstonden elkaar zonder woorden. "De vliegende wolf heeft de pup in zijn bek" zij ze binnen de zelfde lijn als de vraag van silver.

"in de bek van de vliegende wolf" hoorde ze in haar hoofd op boezemen. Ze richten meteen haar blik op de bek van de vliegende wolf en zag daar inderdaad een pup. Gelukkig zag ze dat de pup nog bewoog. Dus de pup leefde nog.
"eye gekken wat zijn jullie aan het doen met die pup" riep ze naar de 2 wolven.
Ze wachten niet op antwoord dat zal ze toch niet krijgen. Ze ging maar over naar actie.

"Starsprotection: Luna, Pantalaimon, lady, silver" Kwamen krachtig uit de longen van silver. Raar hoe ze opeens de namen kenden van de wolven die ze wou beschermen.
Een krachtig helde kracht veld sprong om de pup en marter heen. De wolf en de raaf moesten de armen dieren wel loslaten anders zou de wolfs kaak en de kraai zijn poten gebroken zijn. De pup viel met snelle vaart naar beneden. Maar silver wist dat de starsprotection haar zou beschermen. Ze renden snel op de marter en de pup af. Haar bescherm veld en die van de pup en marter vlochten in een. Zo zouden ze nog sterker zijn.

"gaan jullie maar eerst jullie ruzie uitvechten. De winnaar krijgt de pup. Dan is het eerlijk zo niet zieke wolven. Je gebruikt een pup niet als speeltje" schreeuwde ze naar de wolven. Ze trok de marter en pup tussen haar poten en ging zelf liggen. De pup zat onder het bloed en kwijl en de marter had overal op zijn rug klauwen afdrukken van de raaf. Ze likte de pup schoon en de marter ook. Ze bleef bij ze waken. Haar moederinstinct was opgelaaid. En dat was sterker dan welk wolf dan ook. Hopelijk zagen die 2 stomkoppen dat ook. En lieten ze het uit hun kop om haar en de pup aan te vallen. Ze schreeuwde voor de zeker heid maar nog een keer naar de wolven "jullie gaan jullie gevecht maar eerst uit ruzie. De winnaar krijgt de pup. Je krijgt hem dan zonder enige moeite. Maar wie mij aanvalt zal het bezuren. Want elke pijn die ik voel, voelt de pup ook" Naar die woorden keek ze om naar lady die onder tussen langs hun was geland. "ga jij wat eten en drinken halen voor de pup en marter ze zijn duidelijk overhit en uitgedroogd"

Het was te voorspellen dat de reu hem van zich af wou hebben. Toen de reu een 'duikvlucht' maakte raakte hij veel evenwicht kwijt. Bijna viel hij. Maar hij kon zijn net nog vasthouden aan een klein stukje van de vleugel. Nu zou hij het doen. Hij liet een beetje gif uit zijn tanden komen en zette even kracht op de vleugel. Dit gif zorgde enkel voor een verlamming die een tijdje kon duren. Zo kon de wolf een tijdje niet meer vliegen. Maar ja, Misschien kon deze wel met 1vleugel vliegen. Daarom beet hij ook in de andere vleugel. De 2 storten neer, Maar ze waren nog niet ver van de grond weg en vielen dus niet hard. Hij sprong op en zag dat de pup weg was. Toen hij opeens iemand hoorde schreeuwen keek hij kwaad naar de teef die de pup nu bij zich had. "Ik probeer haar alleen te beschermen!" Zei hij met een luidde brul. Daarna keek hij weer naar de wolf die hen had aangevallen. "Jij vuile.." Hij was zichzelf aan het opladen. Om zijn tanden heen schoot electrischiteit, Zwarte electrischiteit. Hij keek de wolf neidig aan, Deze wolf dacht dat hij makkelijk van hem af kon komen, Dat had hij dus mis. Hij spreidde zijn bek open en al snel vormde zich een bal vol zwarte electrischiteit. Deze schoot hij naar Rage toe. Hij schoot nog meer bollen zodat het moeilijker werd deze te ontwijken. Kwaad keek hij de wolf aan. "Geef je over voordat ik me helemaal los laat gaan" Zei hij met de kilste stem die hij ooit had laten horen. Hij keek de wolf dit keer echt killer aan dan dat hij al had gekeken.

Rage dacht de wolf afgeschud te hebben maar dat bleek niet zo. Toen hij zijn kop in zijn nek gooide om het beter te kunnen zien zat dat mormel nog steeds op zijn rug en ondertussen was het beest bezig met een flinke hap in zijn vleugel te zetten. Rage wilde hem net een soort van "Bitch-clap" in zijn gezicht geven met zijn vleugel maar toen de tanden in zijn vlees zonken leek dat plotseling een onmogelijke taak. Zijn vleugel verlamde en ze stortten opnieuw in een duikvlucht neer. Het was gelukkig niet zo hoog dus de klap [die werd versterkt door het zwaargewicht op zijn rug] was niet zo groot. Zijn rechterschouderblad kreeg wat te verduren omdat zijn vleugel wat in het rond flapperde maar daar besteedde hij geen aandacht aan. Zijn aandacht was nu gericht op een brandende pijn die zich door zijn kaak verspreidde en - ook al was Rage door zijn gave voor pijn minder gevoelig daarvoor - hij werd gedwongen los te laten. De pup kwam met een plof op de grond maar Rage had geen tijd om te kijken of het het dier nog in goede staat verkeerde. Zijn aandacht was nu op de kwijlende vlooienbal voor hem. Hij ontblootte zijn tanden en liet er een elektrische stroom overheen lopen. Oeh, wooh, hij leek zichzelf wel heel stoer te vinden.
'Geef je over voordat ik me helemaal los laat gaan,' gromde hij dreigend. Goed, die elektriciteit kon voor problemen zorgen maar Rage was door de kilte van de strijd niet onder de indruk en hij trok onverschillig één wenkbrauw op.
'O nee, je maakte me bang,' zei Rage op zijn serieuste toon. Vervolgens gaf hij de wolf geen tijd om daarover na te denken en opende Rage zijn bek om daar een enorme hoeveelheid ijskoud vuur uit te spuwen die de wolf zou verzwolgen. Het vuur was ijskoud, en niet op een koele manier maar eentje die qua temperatuur net zoveel aanrichtte als vuur. Het zou blaren veroorzaken, brandwonden, in een wat minder ernstig geval of een langdurige last onderkoeling. En toen het vuur van de vlammenwerper tot stilstand was gekomen verdween het niet, zoals echt vuur deed wanneer één van de zoveel (niet opgelet bij scheikunde >_>) verbrandingsfactoren niet aanwezig was. Nee, dit bleef hangen en verspreidde zich in een razend tempo. Het bleef nu hangen als een dikke zwarte mist en de komende 30 seconden zou er niets aan de hand zijn, maar de tijd die zou volgen zou een ramp zijn voor de tegenstander. Na de 30 seconden zouden er blaren ontstaan die in een versneld tempo tot pijnlijke blaasjes of bulten veranderden en daarna werd het erger. Na 10 minuten leidde het tot verlamming dus de wolf tegenover hem moest snel handelen of zich overgeven; in dat laatste geval zou Rage de mist zonder met zijn ogen te knipperen kunnen laten verdwijnen. Maar dat deed hij nu niet. Hij wierp slechts een vluchtige blik naar de witte wolf die de pup was komen redde. Hij keek haar kort en vals aan maar hield zijn tegenstander toen weer in de gaten, net zoals de mist die ook de witte wolf naderde. Ze zou een beetje op moeten schikken anders zouden zij ook de gevolgen van de mist mogen beproeven. En ja, de pup zou er ook aan lijden want zij voelde wat de wolvin voelde maar dat deed er niet toe. Het was nu Rage en dat andere onderkruipsel wat zichzelf heel wat leek te vinden.

Haunt keek naar beneden. Hij vloog zo'n 10 meter hoog en hij zag de marter met een behoorlijke plof in het zand landen. Hij fronste en vroeg zich af of het dier niets gebroken had, het was hoog. Maar goed, als dat andere witte schepsel niet tussen beiden was gekomen was dit niet gebeurd, het was haar eigen schuld als deze marter zijn ruggengraat had gebroken. Eigen schuld. En verder nog eind goed al goed want aan de witte wolvin te zien zou ze er maar wát herrie om scheppen als ze merkte dat het beest niet in orde was. Dan zouden de twee wolven hun gevecht moeten staken en Haunt wist dat Rage niet van zich af liet weten. Zelfs als hij dit gevecht zou verliezen zou hij de pup jatten en wat de andere wolf betrof... Die zou het bezuren. Zelfs al zou hij sterker zijn dan Rage, als hij eenmaal op dreef was doodde hij alles. En was het nou écht een onmogelijke optie, dan zou Rage trainen tot hij sterker was, meer dan dat zelfs, en vervolgens het dier met slechts een minachtende blik de kop afscheuren. Ja, zo was hij. Hij had ergens wel een hart, ergens, heel soms. Dat hart kwam wat meer naar het oppervlak wanneer Haunt en Rage tijd voor beide hadden en dan bleek dat Rage nog wel íets in zich had. Haunt was hem namelijk heel dierbaar maar normaal gesproken was hij een vervelende bullebak die gewoon hier en daar wat moordde. Wat Haunt betrof... Hij was ook geen lieverdje maar liever dan Rage. Hij was misschien zijn volgeling en beste vriend maar hij zou niet echt zómaar moorden zoals Rage deed. Ook de pup zou hij niet zomaar gestolen hebben maar hij ging akkoord met Rage keuzes en zou hem ten alle tijden helpen. Haunt wierp opnieuw een blik op de witte wolvin en zag dat ze omringd werden door mist. Hij hief een wenkbrauw op, weifelde maar ging er niet op af. Rage zou er geen baat bij hebben als hij ze zou waarschuwen, ook geen nadeel, en daarom was het te veel moeite.

[Mag ik starprotection zien als een psychische aanval/verdediging?]

[ starsprotections kun je zien als een soort glazen bol die zich om de opgeroepen dieren heen plaatst. Maar dan is het van sterren gemaakt en is het veel sterker dan diamant.een verdedigings krachtveld]

De pup en de marter lagen ondertussen te slapen tussen de poten van silver. Ze hoorde de wolf zonder vleugels nog schreeuwen . "Ik probeer haar alleen te beschermen!". Dat deed haar goed de wolf was misschien slecht, maar hij wilde de pup beschermen. Al praten dat niet goed dat hij zo met de pup was omgegaan. Maar dat zou simpel opgelost kunnen worden met woorden. Maar de anderen wolf kon hun alleen maar vals aan kijken. Ze had zijn blik maar even op kunnen vangen, maar ze zag dat er alleen maar haat was in zijn ogen. Het ging hem enkel om dode. Dat kon ze niet toestaan. Zoon jong beest dode doe je niet. Ze zou de pup niet aan hem terug geven als hij won zeker niet.
Maar aan de gedachten hoefde ze niet te denken. Ze zou er wel voor zorgen dat hij niet won. Ze was het gevecht aan het volgen en oppeens kwam er een witte mist uit de bek van de gevleugelde wolf. Dat kon niks goed zijn. De mist verspreiden zich als vuur. Ze dacht aan lady die ze er op had uitgestuurd om voedsel te zoeken. Zou zij ook last krijgen van de mist. Voor de zekerheid riep ze maar nog een keer starsprotection op. zo zou haar beschermingsveld en die van de pup en marter ook versterkt worden. Zou ze de niet gevleugelde wolf ook een handje helpen. Ze zag de blik van de gevleugelde wolf weer voor zich. Dat deed haar gedachten meteen omzetten. Natuurlijk zou ze ook de niet gevleugelde wolf beschermen anders zou de pup nooit een toekomst krijgen.
"Starsprotection: Luna, Pantalaimon, lady, silver, Demon, Raven." Kwamen opnieuw krachtig uit de longen van silver. Demon zou wel niet gediend zij van de bescherming die zij gaf. Maar dat boeide haar niet. Hij zou wel van gedachten veranderen als hij er achter kwam dat zij zijn leven had beschermd.

Lady was al 100 meter van het gevecht vandaan. Maar oppeens zo wat uit het niest verscheen er een wit vuur langs haar. Had silver nog gedacht aan de bescherming van hun. Gelukkig voelde ze al de bol om haar heen vormen, die rustig om haar heen zweefde. Ze wist nog goed waar ze de eerste keren het fruit vandaan had gehaald. Het was fruit van een niet giftige cactus het zou de pup en marter goed doen. Ze nam ook maar wat mee voor de wolf die zou winnen. Zo dat hij ook weer even veder kon.

(wacht op mij!)

Luna zag dat er een heleboel gebeerde, er was een gevecht, En er kwam nog een andere wolf aan 'Ze is eutraal' fluisterde Pantalaimon tegen haar en ze draaide geergerd met haar ogen, dat waren latijd watjes en die konden ze hier nu niet gebruiken. Op het volgende moment werden zij en Pantalaimon bevrijd, door de eerste wolf, En er gebeurde nog meer, te veel om op te vatten voor deze jonge lieden. Wat Pantalaimon wel wist is dat ze uiteindelijk bij de neutrale wolvin terechtkwamen en dat de andere twee wolven van haar maar om hem en Luna moesten gaan vehcten, Hij wist dat Luna hiermee niet accoord zou gaan maar hij wachtte op haar reactie. Luna keek naar Pantalaimon en voelde hij ze werd gelikt, ze schudde boos haar kop en ook Pantalaimon's vacht werd schoon gemmaakt, en vervolgens kwam er een soort witte mist en Luna sprong verontwaardigd overeind en liep weg van de wolvin 'Wij zijn geen speeltje!' Riep ze verontwaardigd en Pantalaimon klom behendig op haar rug, twijfelig liep ze naar dewolf toe die hun als eerste gevonden had, want die wolvin mocht dan we neutraal zijn en hij slecht maar hij was toch degene die ze het meest vertrouwde. Pantalaimon kroop van haar rug naar haar kop en fluisterde daar in haar oor: 'weet je zeker dat je hém vertrouwd? Hij is slecht en de wolvin is neutraal' 'Ja, hij had niet de bedoeling me als een speeltje te gaan gebruiken anders had hij ons nooit mee genomen, en de wolvin stelde voor dat er een gevecht zou plaats vinden om mij' antwoorde Luna ook fluisterend 'Als je dat denkt denk ik ook zo' fluisterde Pantalaimon en ze zwegen allebei.

De andere wolf gebruikte dus een soort van witte mist..Dacht je dat hij daar bang voor was? Hij had het mis. De mist bleek te branden. Alleen zijn poot werd geraakt. Voordat de mist hem helemaal kon 'verbranden' werd hij onzichtbaar. Luna, De wolf die hij pas nog had gered, Ging zowat achter hem staan. Geen goede keus. Raven! Land even op de grond. Met een hard kabaal viel de draak tegen de grond op. Een Woesj van de wind waaide richting de mist. De mist was het niet tegen bestemd en 'deinsde' een heel stuk weg. Demon werd weer zichtbaar en keek de wolf bruut aan. "Een stom laagje mist krijgt mij niet tegen de grond" Opeens voelde hij de brandende pijn aan zijn poot. Aii..Maar deze probeerde hij te negeren. Okal lukte dat niet geheel. Hij moest zich er even vanaf bijten. "Je hebt de verkeerde voor je, Als je denkt dat ik zomaar bang word" Zei hij met een valse blik. Hij tilde zijn poot - Die niet gewond was- op en liet deze weer vallen op de grond. Het leek alsof het nergens voor bedoeld was. Maar na eventjes werd de lucht boven hen pikke donker. Het waren donder wolken die hij had opgeroepen. Hij vocht het liefst op een plek waar hij erg sterk kon zijn. Ook zijn poten werden nu omringt door zwarte donder. Hij had zichzelf van woede opgeladen, Deze bliksem was dus erg sterk. Sterker dan normaal. Hij stampte nog een keer op de grond en het begin hevig te bliksemen. Nu stond hij in zijn voordeel. Dacht hij. Hij sprong op de wolf af en sloeg met zijn poot tegen zijn borst. Een lading electrischiteit botste ertegen aan. Hij wist niet hoeveel schade dit kon veroorzaken. Maar het zou wel een beetje pijn kunnen doen. Toen hij landde op de grond zakte hij bijna door zijn verwondde poot heen. Auw. Het begint pijner te doen. Maar hij deed alsof hij het niet voelde. Terwijl hij diep van binnen toch een beetje pijn had.

De kleine pup schoot wakker en schudde boos haar kop. Ze sprong op en rende er vandoor. Ze renden op Demon af. Stomme pup dacht ze. Waarom was ze zo dom. Ja het was niet leuk als je van elke avontuur werd gehouden. Dat haten zij ook. Maar je zelf ik elke gevecht te storten als een kip zonder kop. Dat was geen slim plan. Ze sprong op en rende op de pup af. Ze pakte haar in het nek vel. De protesteerde heftig. Maar dat maakte haar niet uit. De pup was niks tegen over een dier dat voor zijn leven vechten. Ze legde een pup in een klein holletje. Het begon ondertussen hard te bliksemen. Natuurlijk alleen bliksem kon er geen regen bij. Gromde ze in zich zelf. De pup protesteerde nog heftig in het kleine holletje. "stom kop. Blijf zitten of je bent dood. Ik snap dat je mee wil vechten maar je bent maar nog een pup. Een bliksem schot van demon die de vekeerde richting ingaat en je kleine misserig leefentje is voorbij. Ander dood de anderen wolf je wel. Dus blijf nu eens zitten. Je mag dadelijk naar demon ja." blafde ze naar de pup.

De pup zal wel niet luisteren maar het scheelde haar steeds minder. Als ze zo nodig dood wilde dan storte ze zich maar in het gevecht. Maar het was oneerlijk voor demon, hij zette ze leven op spel voor haar.

Rage voelde een zware minachting toen de wolf zijn totem er bij haalde om de mist weg te krijgen. Hijzelf had behalve het verslepen van de marter zijn totemdier op geen enkele manier getracht te helpen en dat wilde hij ook niet. Rage zag graag dat hij zélf een gevecht kon winnen zonder geholpen te worden, zonder dat er een andere wolf aan je zijde stond en zonder dat een totemdier de hele tijd je handje vast moest houden wanneer er even geen aangename uitvlucht te zien was. Maar goed, het armzaling wapperen met je vleugels was nog geen definitief werkende manier om de mist weg te krijgen. En op het moment dat hij dat dacht verplaatste de mist - die zich zojuist een meter of twintig van de wolven af had gescheiden - weer terug naar de plaats waar het ontstaan was. Het sluierde over de twee (de witte wolf en de pup niet meegeteld) wolven heen en nam zijn positie in de strijd weer in toen het aan de huid van de wolf begon te vreten en waarschijnlijk en prikkende gevoel mee gaf. De eerste seconde zou het niet zo'n probleem zijn omdat de mist weer dertig seconden nodig had om aan te sterken maar daarna zou het weer stekende blaren geven en uiteindelijk voor verlamming kunnen zorgen, tenzij de wolf zijn totemdier de mist weg wilde laten wapperen tot het er bij neerviel wanneer de mist hem zo vaak getroffen had dat het gevaarlijk werd. Rage deed een simpele stap achteruit om een uithaal van de wolf te vermijden maar hij zag toen dat de uithaal met zijn poot niet voor hem was, het was om één of andere "angstaanjagende" klap op de grond te geven. Eerst leek er niets te gebeuren en Rage zag zijn kans om opnieuw een aanval uit te voeren maar toen werd de lucht zwart en trok het zijn aandacht. Zijn ogen flitsten omhoog toen het begon te donderen en hij trok meteen de juiste conclusie - dit was het werk van die vlooienbaal. Zijn poten werden nu omringd door zwarte knerpende donder die er niet aangenaam uitzag. Maar voor Rage zich terug kon trekken voor een plotselinge uithaal werd hij getroffen op zijn borst en met een inmenselijke stroomstoot - het leek wel - doorboord. Zijn poten schokten onwillekeurig tegen zijn lichaam en vervolgens zakte Rage met een kreun door zijn poten toen het contact verbroken werd. Hij kneep met zijn ogen toen hij weer langzaam omhoog krabbelde en hij verwerkte wat er zojuist was gebeurd. De stroomstoot had niet echt pijn gedaan, nou ja, dus wel maar een pijn die niet vergeleken kon worden met de pijn die je voelt wanneer je van binnen opengereten werd. Het was een felle pijn die je verlamde en je overnam totdat de wolf het contact verbroken had; en het was geen aangename ervaring. Maar Rage schudde zijn kop en vervolgens zijn lichaam om het wankele gevoel weg te blazen, met succes. Hij nam zijn positie in maar deze keer twee meter verder, zodat hij een nieuwe uithaal zag aankomen. En vervolgens concentreerde hij zich weer op het zeer laag ontwikkelde brein van de wolf en zocht het gedeelte van de hersenen die de pulsen van de zenuwen verwerkten. Om geen tijd te verliezen zette Rage zijn kracht in en prikkelde hij het gedeelte wat de pijnen verwerkte zo hard als hij kon, en de woede in hem versterkte het. De wolf moest nu een innerlijke pijn voelen die voor iedereen anders te ervaren was, maar bij iedereen even pijnlijk was naar Rage zinnen.

Zijn poot schoot tegen de borstkast van de wolf, Deze schoot een eindje terug. Maar al snel herstelde de wolf zich. Een grom kwam uit zijn keel, Geef het nou toch op. Hij ontblootte zijn tanden. Hij wou niet meer op een afstandje vechten. Hup! Naar voren met die geit en laat die wolf iets zien! Hij was tenslotte alfa geworden. Hij ging het nog een keer proberen met het weer. Al snel liet hij een luide huil horen. Opeens begon het hard te regenen, Daarna ging het hard waaien. De wind veranderde in een tornado die richting Rage ging. De tornado kon veel of weinig schade aanbrengen. Dat ligt eraan hoe Rage zou doen. Als deze zijn ogen open zou houden dan werden deze beschadigd door het zand in de tornado, Houd hij deze dicht dan prikte enkel zijn gezicht een beetje. Daarna wendde hij zijn blik op de wolf en Luna. Waar bemoeide de wolf zich mee?! Luna ging toch naar hem toe? Waarom pakte deze wolf Luna weg. Hij wou eropaf stappen en luna terug pakken, Maar dan zou Rage weer iets kunnen bedenken. Opeens voelde hij de steken weer in zijn hoofd, Hij schudde zijn hoofd flink. Het deed pijn, Veel pijn. Hij kneep zijn ogen dicht en probeerde het weg te werken. Hij opende zijn ogen en keek Rage kwaad aan. Door zijn woede versterkte de tornado en werd deze nog groter en sterker. De tornado moest Rage mee zuigen. Als dit niet werkte dan zou hij wel iets doen. Hij zakte door zijn poten en kneep zijn ogen nog steeds dicht. Het deed pijn, Het was nu geen hoofdpijn meer maar een irritant kwaaltje. Hij moest zich ervan afbijten. Snel krabbelde hij weer op en ging hij weer zelfverzekerd staan. Hij keek naar Rage en de tornado.

Luna keek boos naar de witte wolvin die haar terug had getrokken en in een of ander gat had gesmeten, vol woede stond ze opnieuw op en schreeuwde naar de wolvin: 'Ik moet hem helpen, hij is de eerste die me ooit geholpen heeft!' Luna keek de wolvin woedend aan en Pantalaimon fluisterde in haar oor: 'Laat haar, ze is het niet waard, en wat doen we nu? Ik ga me niet aan de wolvin en die Arend onderwerpen! Die wolf heeft ons gevonden en geholpen we moeten hem helpen!' Luna knikte en fluisterde terug: 'Ik weet het, maar hoe? Heb je een bruikbare kracht? We hebben ze nog niet eens goed ondeer controle!' Pantalaimon dacht na en zei: 'Ik weet het, maar we kunnen die gevleugelde toch aflijden en je kan nog steeds hard bijten' Er trok een rode gloed over Luna tanden en ze zei: 'Jep, we gaan ervoor! Pak jij die raaf dan zal ik me op die wolf storten' En Luna trok zich los van de witte wolvin en stormde door de mist die aan haar vacht en huid beet, zonder er aandacht aan te schenken op de gevleugelde wolf af, ze sprong en raakte de wolf. Ze belande op zijn rug en beet hem daar vervolgens ook, deze wond zou gaan ontsteken dat wist ze, de wolf zou zijn spijt moeten betuigen aan de maan als hij er vanaf wou.Pantalaimon had echter geen succes, de raaf vloog hoog hij zou er nooit bij kunnen dus rende hij naar Luna toe en klom in haar nek terwijl zij de wolf aan viel. Er kwam plotseling een tornado uit de richting van de wolf die ze gevonden had. En Luna rende met Pantalaimon in haar nek naar de eerste wolf waarvan ze nog niet eens de naam wist maar wel wist ze dat ze hem eeuwig dankbaaar zou zijn.

(Rage, ik heb mijn post veranderd, net als jij heb ik er gewoon even overheen gelezen, Sorry!!
En trouwnens gaat die wond van die beet pas na een half uur echt ontsteken en zeer doen)

Heet je Luna of Demon/Razze/Frodo? Klik hier dan maar eens op...:

De vlooienbaal leek de afstand tussen hem en Rage te groot te vinden en hij deed weer een paar passen naar voren om deze te verkleinen en zette toen de volgende aanval in. Tenminste, Rage dacht dat het door de wolf gemanipuleerd was, anders was het geluk wel verdacht veel aan zijn zijde. Allereerst begon het te regenen en werd het guur, in tegenstelling tot wat het weer eerst was - heet en droog. De regen was niet iets waar Rage zich druk om maakte maar wel om de wind die zo onderhand een niet echt vriendelijk uitziende tornado vormde. De wind slingerde een hoop zand met zich mee en tolde en wervelde rond; recht op Rage af. Rage wilde zich net uit de voeten maken toen er iets bovenop zijn rug terecht kwam. Het was niet zwaar en Rage wilde het er net achteloos afschudden toen er plotseling zo'n dertig tanden in zijn vlees zonken. Rage was niet echt gevoelig voor pijn maar zijn huid begon onmiddelijk te prikken. Het was niet behoorlijk pijnlijk maar niet aangenaam. Dus Rage bokte als een paard en slingerde iets van zijn rug - de witte pup die hij niet zo lang geleden nog in zijn bek had gehad. Idioot! dacht hij geïrriteerd. Wat was ze een idioot. Als ze zich op deze manier in de strijd stortte was ze binnen de korste keren dood (ididood xD). Niet dat het Rage op dit moment iets kon schelen want er met die achterlijke pup gebeurde. Zijn aandacht was gericht op de wolf voor hem en om zijn eigen hachje te sparen slingerde hij haar met een pootbeweging een meter of drie over het zand weg.
'Ga weg, ga naar je mammie als je nog iets van je armzalige leventje wil meemaken,' siste Rage tussen neus en lippen door. Hij had de pup kunnen doden als hij daar tijd voor had gehad, ze zat toch alleen maar in de weg, maar ze had geluk. Hij had het te druk en zijn aandacht was gericht op die haarbal. Hij was haar goedgezind geweest en als ze nog enige vorm van hersens had dan rende ze nu met haar staart tussen haar benen weg. Net toen Rage dat dacht slingerde een windstoot hem op zijn knieën en werd hij met zijn gedachten weer naar de zandtornado gebracht die in een rap tempo naderde. Dit was niet goed. Helemaal niet zelfs. De tornado was niet bijzonder groot maar ook niet bijzonder klein en daar bovenop nog eens bijzonder indrukwekkend. Dus Rage had geen andere keus om voor de tornado te vluchten. Hij duwde het zand met zijn achterpoten weg en liet een stofwolk achter toen hij wegschoot. En de wolf voor hem neertackelde. Hij gaf de wolf voor hem weer een stoot met zijn kop, deze keer in zijn nek, en terwijl het beest wankelde slingerde hij zichzelf op zijn rug en klampte hij zijn poten in een krachtige klem om zijn lichaam (een gênantehouding voor twee reuen, moest Rage bekennen). Hij beet zich vast in zijn nek en krulde zijn goede vleugel om zijn buik. Zijn nu ietwat herstelde maar toch nog half-verlamde vleugel was levendig genoeg om ingetrokken te worden en dat deed hij om deze niet te veel in de weg te laten zitten. Vlak daarna schoof Rage met een snelle beweging over het lichaam van de wolf naar voren en beet hardhandig met zijn tanden in zijn oor. Hij schudde zijn kop zoals hij bij zijn prooi deed en het was een mogelijkheid om het oor van de wolf er af te scheuren. Een pijnlijke zet, niet alleen indien dit gebeurde. Opnieuw haalde Rage met zijn tanden uit en deze keer zonken ze in het vlees in de rechterkant van zijn hals, vlakbij de luchtpijp van het dier. Hij gromde en zag hoe de zandtornado naderde. De wolf zat nu gevangen in zijn eigen val, en zelfs als deze zijn val ongedaan kon maken het het lot zich tegen hem gekeerd.

[Die ontsteking hoef ik nu niet te zien als een hinder neem ik aan? Ontstekingen duren over het algemeen eventjes, als het één of andere gemuteerde ontsteking is dan hoor ik het wel. En Demon, van mij hoef je die mist niet persé door te zetten, je kan ook gewoon zeggen dat de tornado het weg woei of zo. Verder zou Luna ook reking moeten houden met de mist ]

De pup schreeuwde naar haar. 'Ik moet hem helpen, hij is de eerste die me ooit geholpen heeft!'
"Je helpt hem niet door te sterven, En daar ben je nu hard mee bezig om dat te verwekelijken" schreeuwde ze naar de pup terug. Ze snapte dat ze demon wou helpen. Hij was in haar ogen haar redder. Zij simpel een bemoei al. Ze kon haar het beste een beetje haar gang laten. Ze zou wel in grijpen wanneer het levens bedreigend werd voor de pup. Veel kon haar nu toch niet over komen ze had nog steeds het beschermingschild om zich heen al merkte ze het zelf niet.
Ze liet de pup uit het hol ontsnappen. De pup rende richting de gevleugelde wolf. En sprong er boven op ze beet hem. Later werd ze van hem afgegooid. Silver liep er rustig naar toe. Maar ze zag dat de pup niks mankeerde dus bleef ze vlak langs de pup staan. Opeens voelde ze een sterke vind opsteken. Ze zag dat de wind in een tornado vormde. Hij ging in eerste instantie richting hun. Maar toen de gevleugelde wolf naar demon sprong leek de tornado te volgen. Zij en de pup zouden geen last van de tornado hebben.
Toch leek het haar een groot probleem. Ze keek de pup aan "heb jij toevallig een kracht die je van deze afstand kan afvuren om de gevleugelde wolf van demon af te krijgen. Bijten heeft nu geen nut meer daar ben je te laat voor, hoe pijnlijk die beet ook is." zij ze serieus tegen de pup.

(sorry voor de korte post)

Rage even tussen door je zegt wel wat over hun. maar jij negeert ook de aanvallen van demon. En je vergeet dat je beide vleugels verlamd waren.

[Oja, als ik het overlees zie ik het, maar ik verwijt ze heus niets hoor en ik zeg ook niet dat ík het beter doe. Als jullie zien dat ik iets niet heb gezien mag je het heus wel zeggen, ik bijt niet. [Rage wel.] Van die vleugels had ik idd even niet opgemerkt maar ja, dan negeren júllie dat weer en dan loopt het weer goed in elkaar over. Deze "Hij spreidde zijn bek open en al snel vormde zich een bal vol zwarte electrischiteit. Deze schoot hij naar Rage toe. Hij schoot nog meer bollen zodat het moeilijker werd deze te ontwijken," had ik echt niet gezien Sorry Wat ben ik toch een valsspeler :[ Doe het maar een keer over of zo
GOED NU WEER ONTOPIC ]

Luna zag hoe de gevleugelde reu op de eerste wolf afstormde en deze vervolgens aanviel en klem zette, de witte teef vroeg iets aan haar en ze schudde haar hoofd, ze had geen aanvallen voor lang afstand jammergenoeg in dit geval. Luna zag hoe de geveleugelde wolf de eerste wolf vast zette, hij zou geen kant op kunnen en Luna storte zich met een kreet op de twee af en sprong opnieuw op de rug van de gevleugelde wolf. Pantalaimon voelde hoe Luna met een rouwe kreet in beweging kwam en op hen afstormde, er trok opnieuw een vaag rode gloed over haar tanden en ze beet de gevleugelde wolf opnieuw, maar dit keer in een oor. De gevleugelde wolf was echter sterk en Luna viel weer op de grond 'Luna, we moeten zijn totem proberen te vangen of iets dergelijks' fluisterde Pantalaimon tegen Luna en langzaam knikte zei en keek naar de raaf die ongeveer tien meter boven de grond vloog en zei: 'Het is een goed idee Pan, maar hoe jij en ik kunnen nog steeds niet vliegen' hiebij knikte Pantalaimon en hij zei 'Dat niet maaar wel iets anders'en Pantalaimon klom handig van Luna kop af naar de grond en zei: 'weet je nog? die rare stenen die vanuit je voorpoot vlekken leken te komen? Dat moet je nog een keer doen dan kan ik via die stenen op de rug van de raaf komen!' En Luna knikte met haar kop en liet de stenen te voorschin komen, Pantalaimom sprong op een steen en klapte zich eraan vast totdat hij ongeveer een meter boven de raaf was, Hij sprong en kwam op de rug van de raaf en beet die in zijn vleugel.