A bit lost

Niko was op verkenning gegaan maar was nou een beetje verdwaald hij was in een bos terecht gekomen nadat hij in het verlaten mensen dorp was geweest. Het drop was best eng en griezelige ze zeggen dat het er spookte daar. Maar daar geloofde Niko nou ook weer niet in maar toch had het drop toch wel een enge en geheimzinnige sfeer die de rilling bij hem opdeed. Het drop zag er verlaten en vervallen uit. De meest gebouwen stonden er verslaten bij en konden wel een opknapbeurt gebruiken. Niko haalde even opgelucht adem toen hij het bos betreden het was hier een stuk minder eng. Maar toch gaf dit bos hem ook de rilling het was er erg kil en koud. Alsof er nooit warmte in dit bos was en de zon leek hier ook niet te schijnen. Niko schudde zijn kop en bekeek de bomen eens alles leek op elkaar waar was hij. Zelfs zijn neus liet hem vandaag in de steek het leek wel alsof het bos niet wou dat hij hier meer uitkwam. Niko grinnikte zachtjes nee dat was een bespottendelijk en maffe gedachten. Toen Niko het gekrijs van Aistaya hoorde keek hij hoopvol op en naar haar. ‘En heb je een uitweg kunnen vinden Aistaya.’ Aistaya vloog even rustige een rondje om Niko heen en ging daarna op een tak zitten. Wat neerslachtige schudde ze haar kop. ‘Nee en ik kan het dorp ook niet meer vinden.’ Ze zei wat somber, Niko liet een klein zuchtje uit zijn bek gaan het zag er naar uit dat ze hier nog even vast zaten. ‘Oke.’ Niko keek even rond en liep daarna weer verder. Dit bos werkte toch behoorlijke op zijn zenuwen en hij had het gevoel alsof iemand hem in de gaten hield. Al vanaf het begin toen hij voet zetten had leek het alsof iets of iemand hem te bekijken vanaf een afstandje. Wat nog al een onrustige geval gaf Aistaya had er ook duidelijk last van haar kop leek niet stil te blijven telkens draaide die wel een stukje en schoten haar ogen naar verschillende bosjes en andere plekjes waar je, je goed kon verstoppen. Niko stopte even en keek even of Aistaya achter hem aan kwam hij wou zeker niet alleen in dit bos zijn. Na een tijdje kwammen ze bij een klein riviertje Aistaya landen op een grote steen en Niko liet zich op de grond zakken. 'Laten we even rusten Niko.' Niko knikte instemmend ze waren nou al een tijd bezig en even op adem komen was geen slecht idee. 'Oke maar ik wil hier graag weg dit bos geeft me de rillingen.' Niko's stem klonk erg onrustige en behoedzaam keek hij omzich heen.

Night’s rugvlam verbrandde tijdens het lopen wat struikjes die hem in de weg stonden. Fijn, had hij daar ook geen last meer van. Zijn passen waren nauwelijks te horen, het geluid van brandend hout overstemde zijn passen met gemak. Night was ook niet eens te zien als hij geen rugvlam en gele ogen had. Helaas viel die rugvlam niet te verwijderen, enkel als hij doodging zou de vlam weggaan, maar dan had hij er niks meer aan. Zijn gele ogen schoten over het gebied. Waar was Death nou weer? Kon hij nou nooit eens bij hem blijven? Of moest Night zijn Dark Glare dusdanig gebruiken dat hij de draak in zijn bek kon nemen? Anders zou hij de hele tijd weglopen. Wat had je ook aan zo’n totemdier als hij niet eens bij je in de buurt bleef? Niks! Hij hoorde wat geluiden, met name wat gekrijs. Zijn oren spitsten zich. Indringers! Night hield zich in niet op de indringers af te springen. Nee, hij zou eerst Death zoeken. Die kon vast niet ver weg zijn. Hij sloop de bossen weer in, op zoek naar zijn totemdier. Zijn rugvlam verbrandde bijna een boom, hij was snel doorgelopen voor hij een blauwe bosbrand kon veroorzaken. Opeens merkte hij twee lichtjes in een boom op. Dat waren ogen, wist Night. Hij snoof. Hij herkende die ogen. Zijn ogen kleurden ook rood. De twee rode ogen vlogen recht op hem af. Night sprong opzij om het verlamde figuur niet op zich te krijgen. De ontdekking wie het was maakte hem woedend. Echter niet woedend genoeg om hem in zijn Fury te brengen. Zo was hij nou ook weer niet. “Death! Wacht maar even totdat je kan opstaan en ga je dan verstoppen in die struiken verderop. Er zijn indringers!” fluisterde Night, knikkend naar wat struiken verderop. Death kon natuurlijk niet reageren, maar dat wist hij ook wel. Hij bleef kort staan, waarna hij zijn reis naar de indringers vervolgde.

Hij kroop in de struik, waar hij een deel van het gesprek makkelijk kon oppikken. 'Laten we even rusten, Niko.' Die uitspraak maakte Night toch wel boos. Dachten ze nou echt dat dit een groen, gezellig plekje was waar je kon picknicken? Hij gromde. “Zet dat rusten maar uit jullie hoofd!” Zijn stem klonk dreigend. De zwarte reu verscheen uit de struiken. Zijn gele ogen staarden recht naar de reu voor hem, samen met zijn totemdier wat een simpel vogeltje bleek te zijn. De reu was zeer jong, maar één jaar, schatte Night. Dit zou makkelijk worden. “Jullie begeven je op verboden terrein. Scheer jullie weg of ik zorg ervoor dat jullie weggaan,” klonk zijn stem weer. Zijn rugvlam was het enige wat nog rustig bewoog. Voor de rest stond hij in een dreighouding. Als die jonge reu nu niet zou vluchten zou hij daar persoonlijk voor zorgen. Of hij nou in de Fury kwam of niet. Al was deze wolf zijn Fury niet eens waard. Het was vast zo’n stom goedzakje dat óf zou wegrennen, óf een grote bek zou opzetten tegen een DeadLock Wolf. En dat laatste zou vast komen omdat de pup nog nooit van die roedel gehoord had.