Relaxing on the beach

Rustica vloog in rondjes door de lucht en keek naar Ventus die op haar rug op het warme zand lag, Rustica en ontspannnen zoals haar moeder ook altijd gedaan had, Rutica zuchte Ventus leek erg op haar moeder en soms deed dat Rustica pijn maar dan dacht ze aan alle dingen die ze met Ventus mee had gemaakt en dan werd het wel een beetje weggenomen maar toch waren het pijnlijke herrineringen...... Vemtus lag op haar rug op het warme zand te kijke naar de zwaluw die boven haar vloog, totdat ze naast haar zand hoorde knisperen, ze draaide zich op haar zij en zag niemand aankomen dus draaide ze zich naar haar andere zij en toen zag ze wel een wolf aankomen, Ze had geen zin om op te staan dus bleef ze gewoon liggen en wachtten wat de wolf zou doen.

Niko speelde wat met het zand en veegde het met zijn staart en poten weg. Ineens voelde hij een stekende pijn in zijn staart Niko maakte en sprongetje van schrik en tilde zijn staart meteen ophoog. Er hing een raar en klein beestje aan zijn staart Niko gromde boos er naar en zwaaide met zijn staart flink zodat het ding wel los moest laten. Na een tijd vloog het beest met een vaart van zijn staart af en trok wat haardjes er uit. Niko beet even op zijn lip en gromde woeden naar het beest en holde er meteen achter aan. Hij had geen idee wat het was en wou het wel weten wat voor rare ding hem lastige viel. Toen hij bij het ding kwam bleef het rustige liggen en deed helemaal niks meer. Nieuwsgierige staarde Niko er naar en snuffelde er aan. Ineens schoot de poot van het beestje naar zijn neus en beet er in. Niko piepte van de schrik en schudde geschrokken met zijn kop. het beestje kneep nog harder in zijn neus en liet niet los Niko probeerde met zijn poten het maffe en rare ding er van af te halen maar zonder succes. Niko piepte wanhopige en zielige het deed ontzettend pijn waar was Aistaya gebleven. Die was gaan jagen dus het zou een tijde duren voordat die weer terug kwam. Niko schudde wanhopige met zijn kop en probeerde nog eens met zijn poten het beest er van af te krijgen maar het liet niet los. Niko had niet door dat er een nog een wolf op het strand lag die naar hem stond te kijken. Het enige wat hij wou nou was is dat dit beest zijn neus los liet en daarna hem met rust liet.

(Het rare en maffe ding is een krab.)

Het strand een verfrissende plek om de warme dagen rond te komen dacht silver. Ze kwam net van haar eerdere ontmoeting met niko af. Het was een heerlijk potje stoeien. Maar nu had ze daar geen zin meer in nee een beetje zwemmen of gewoon lekker zonnen.

Lady had er totaal geen zin meer in. De hitte was haar te veel geworden. Ze ging liever de bossen in waar schaduw was. Maar dat vertikte silver. Met mooi weer moet je op het strand zijn zei ze koppig. Lady kreeg haar niet op anderen gedachten hoe erg ze ook smeekte. De grootste hitte van de dag was nu al voor bij dus klaag mocht ze niet volgens silver. Ze zat daarom maar op silver rug wat met haar vleugels te klapperen.

Silver liep ondertussen met haar poten wat te baden in de zee. De golven die tegen haar poten aan knalde. Het leek net een miniatuur overstroming. Het was misschien de eerste keer dat ze beide de zee was. Maar zo spectaculair vond ze het niet meer. Het was gewoon een meer met bewegend water. Het water smaakte maar vies dat maakte het alleen maar erger. Toch bleef het een fijne plek om aftekoelen. En je kon er veel anderen wolven ontdekken.

Een stukje veder op zag ze een zwarte wolf liggen. Ze was benieuwt en ging kijken. Ze liep rustig richting de wolf. De wolf leek haar wel op te merken maar deed niks. Oh daar zou ze spijt van hebben. Silver zetten het op een sprinten en sprong boven op de wolf. "Heb je niet geleerd bleef te zijn tegen anderen wolven" Sprak ze met een grote glimlach op haar mond.

Oppeens begon silver te rennen waardoor lady van haar af viel. Ze viel recht op haar rug in het zand. Dat deed nog best zeer. " Denk na voor je wat doet. Ik zat boven op je rug ja en nu lig op de grond" zij lady geërgerd tegen silver in hun eigen comunicatie wereld. Al maakte het niet veel uit dat ze het zij want silver had aleen maar nog aandacht voor de wolf voor haar. of ja ondertusen onder haar. Lady ging maar recht opzitten. Ze klapte daarna haar grote vleugels uit en ging in een van de palmbomen zitten zo dat ze wat schaduw had.

Ventus zagh dat de wolf waarnaar ze keek opeens naar haar terug keek en snel wende ze haar blik af en keek ze naar haar voorpoten. Vervolgens schrok ze zich rot vanm de een of de andere idioot die op haar rug spron en iets tegen haar zei, Lachent cirkelde Rustica naar beneden en Ventus sneerde tegen haar 'Had je me niet even kunnen waarschuwen?' Daarna lied ze een kort gehuil horen en het begon te waaien, zachtjes maar genoeg om de wolvin die boven op haar rug zat er af te laten vallen, De wolvin viel zacht en de wind werd weer rustig. Rutica lande op de kop van Ventus en zag hoe die naar de witte wolvin liep 'Hallo!' Zei Ventus vriendelijk en Rutica vulde haar aan: 'Ik ben Rutica en deze dwaas hierzo is Ventus' Geergerd keek Ventus naar boven en ze schudde met haar kop waardoor Rutica beledigd weg vloog en zei 'Ik zeg alleen de feiten' En vervolgens weer op de kop van Ventus landde 'En wie mogen jullie zijn?' Vroeg Ventus vrioedelijk aan de wolvin.

De wolf bleek geen antwoord tegeven op haar vraag. Daar tegen schreeuwde ze tegen een vogel die langs hun 2 was geland. de vogel zat lachend langs hem. een kort gehuil volgde er op. Ze voelde een kleine wint onder haar buik die haar optakelde en haar weer los liet aan de andere kant van de wolf. Ah dus de wolf had de kracht van de windt. dan hadden ze een koel wintje voor als het te warm word.
"het is ook onbeleefd om vragen te negeren" antwoorden ze kort daar op.
Maar de wolf leek deze vraag niet gehoord te hebben. in plaats daar van stelde zich voor 'Hallo!'knikte de wolf. De vogel boven op haar kop sprak ook nog. 'Ik ben Rutica en deze dwaas hierzo is Ventus'. Het moest haar aan lady denken die de zelfde stunts uitvoerde.
"ik ben silver en de mokkende arend daar veder op is lady. Ze houdt niet zo van de hitte" sprak ze kalm.

Op eens hoorde ze allemaal pijnlijke piep geluidjes. Ze keek om haar heen. Het was niko. Hij had last van een krab die hem beet had genomen. Het zag er zo lollig uit ze kon haar laggen niet in houden. Zelfs lady zat uit haar palmboom te lachen

NIko werd het langzaam met die rot beest en liet een nijdige grom horen en schudde als laste poging nog eens met zijn kop. wat succes had het beest liet los en vloog in het water. Tevreden knikte niko even en wreef met zijn poot over zijn neus die onder het bloed zat dat was een lelijke wond. Aistaya vloog rustige over de bomen valkbij het meer ze had de zee wel even gezien maar toen ze een pijnsteek voelde die niet van haar was. Keek ze wat geschrokken naar het strand en draaide meteen om op naar Niko. Wat was die nou weer aan het doen. Al snel kwam het strand in zicht en zag ze 2 wolven en een paar meter verder nog een wolf ze kon een grijns niet onderdrukken toen ze de krab aan Niko's neus zag hangen. Het was een komische gezicht dat kon alleen hij voor elkaar krijgen. Rustige lande ze naast de twee wolvinnen en knikte vriendelijke naar hun. 'Hoi Silver en Hallo iedereen. ik ben Aistaya en dat daar is Niko.' Methaaar hoofd wenkte ze naar de jonge reu. Aistaya had een vermakelijk glimlach op haar gezin keek ze naar de wolvinnen en toen even weer naar Niko. Niko keek even rond en zag toen het groepje in het zand liggen hij wreef nog even over zijn neus en liep toen richting het groepje er was een zwarte wolvin en een bekende Silver dan moest Lady ook valkbij zijn. Vriendelijke knikte hij naar de zwarte wolvin en Silver. ‘Heeys ik ben Niko en wie zijn julie. En hoi Silver leuk je weer te zien.' Met een vriendelijk blik keek hij van Silver naar de zwarte wolvin.

'O, eh sorry, ik had je vraag even niet gehoord en schrok nogal van je' Verlegen keek Ventus naar haar poten en daarna terug naar de wolf die zichzelf voorstelde als Silver en haar totem, de arend heette Lady. Opnieuw knikte Ventus met haar kop en keek ze naar de bruine wolf die een krannetje van zijn neus probeerde te halen, maar toen hem dat gelukt was kwam hij naar hen toe en Ventus stak nieuwsgierig haar neus in de lycht toen hij zich voorstelde als Niko en zijn totem, de torenvalk heette Aistaya , Silver kende hij blijkbaar al want haar naam zei hij. 'Ik ben Ventus en dat is Rustica' zei Ventus rustig, deze wolven hadden zeker geen kwaad in de zin. Rutica cirkelde naar benden en keek naar de wolven, een witte teef, een bruine reu en natuurlijk Ventus, de wit met licht nlauwe teef die zich iedere ochtend trouw opnieuw insmeerde met de zwarte modder, af en toe werd Rutica er moe van en probeerde ze Ventus over te halen het niet te doen omdat ze zulke mooie vacht kleuren had maar altijd deed Ventus het toch onder het motto: Mijn vacht moet er niet anders uit zien dan dat ik me voel, Maar ach verder lijdde ze een niet bepaald bijzonder leventje. Rutica landde voor de zoveelste keer op Ventus kop en keek nog eens goed om haar heen, zij noch Ventus wist iets te zeggen.

Niko stelde zich kort voor aan ventus. ook begroeten hij haar even. Ze kon haar lach nog steeds niet onderdrukken. Al bloeide zijn hele neus. Het beeld van Niko met een krab aan zijn neus bleef lachwekkend. "Lekker zoon krab he" sprak ze tegen niko. al was het de vraag of het te verstaan was. de slappen lach en praten ging niet goed samen.
Toch vond ze hem zielig. Een onwetenden wolf gebeten door een krab, niet weten wat hij er mee moet. Toen het haar lukte om haar slappen lach te onderdrukken. Likte ze zorgvuldig het bloed van zijn snuit. "zo nu ben je weer schoon" zij ze met een grote lichaam. Het bloed bleef aan al haar tanden plakken. dat smaakte nergens naar. Ze had water nodig. Ja water daar mee spoelde je het mee weg. Ze keek wat om zich heen maar zeg enkel de zee. en dat water was zo smerig, niet om te drinken. Maar hoe kwam ze dan van de smerige smaak af van opgedroogd bloed.

Nike knikte vriendelijk naar Ventus toen ze zich voorstelde en keek even naar Silver die moeite had om haar lach in te houden. ‘Was het zo leuk gezicht.’ Zei Niko een beetje beschaamde en keek even naar de grond. Toen Silver er een ook nog een opmerking over maakte voelde hij zich een klein beetje rood worden. Niko moest moeite doen om het te horen. De slappe lach en praten ging niet goed samen en het was bijna niet te verstaan met een gespitse oor probeerde Niko het toch op te vangen. ‘Nee niet echt.’ Zei Niko wat droogjes na hij wist wat ze had gezegd. Toen Sliver uiteindelijke lukte om de slappe lach ondercontrole te krijgen. Liep ze op hem af en voelde Niko haar tong over zijn neus gaan toen ze klaar was knikte Niko even dankbaar naar Silver. En keek toen weer naar Ventus en de zwaluw die zonet was geland dit moets de totoem dier van Ventus zijn die Rustica hete. Zowel hij als Silver wisten niks te zegen en Ventus ook niet wat eigenlijk wel een beetje raar was. Niko schraapte even zijn keel. 'Leuk je te ontmoeten Ventus en Rustica. Waar komen jullie vandaan?' Besloot hij maar te zeggen om een gespreks onderwerp te beginnen.

Niko keek naar haar en Ventus keek een beetje schuw naar haar voorpoten 'Leuk je te ontmoeten Ventus en Rustica. Waar komen jullie vandaan?' vroeg Niko en Rutica kwetterde vrolijk: 'Niet echt iets bijzonders in ....(ben noch opzoek naar een roedel voor ventus) opgegroeid nadat haar vader vermoord is en' verder kon Rutica niet gaan want Ventus schudde met haar kop en Rustica plofte in het warme zand en keek beledigd, voor de zoveelste keer naar Ventus 'Dat is wel ongeveer alles' zei Ventus en ze zuchtte en Rutica vloog weer op, lande heel even kort op Ventus' hoofd en ging daarna ongeveer drie meter boven het drietal zweven op de lucht. 'En jullie?' Ventus keek de wolven een voor een aan en wachtte daarna op antwoord terwijl Rutica boven haar hoofd duikvluchten maakte.

Niko keek vriendelijk naar Ventus die een beetje shuw naar haar voorpoten begon te kijken. Rustica knetterde vrolijke en gaf antwoord maar Ventus onderbrak haar en schudde haar kop waardoor ze in het zand viel. 'Dat is wel ongeveer alles' Zei Ventus wat ontwijkend en ze zuchtte ze leek er ook niet over te willen praten. Rustica keek even beledigend naar haar en steeg daarna op en begon rondjes boven hun hoofden te vliegen. Niko zuchtte even en keek wat naar zijn poten wat moest hij zeggen hij kende zijn ouders niet eens. ‘Ik weet niet wie mij ouders zijn ik kan alleen dat ik ze in een hevige storm ben kwijtgeraakt. En verder dat Aistaya voor me gezorgd heeft.’ Toverde een kleine glimlach op zijn gezicht en keek daarna even naar Silver en Ventus.
Aistaya knikte even het was niet allemaal wat er echt gebeurt is. Maar ze kon het niet over haar hart krijgen om Niko te vertellen dat ze hem gewoon hadden achtergelaten. Ze wist niet hoe hij zo reageren op de waarheid hoewel hij nooit echt had gevraagd had naar zijn ouders wist ze ook niet hoe hij het op zich zou nemen als ze het hem vertelde misschien trok hij er zich niks van aan. Maar misschien werd hij wel woedend op haar als ze het vertelde. Aistaya fronste even het enige wat Niko ooit had gevraagd was. Waarom zijn ze me nooit komen zoeken Ze had nooit echt antwoord gegeven op die vraag omdat ze wist wat er echt gebeurt was en ze wou Niko geef valse hoop geven. Aistaya schudde haar kop en keek weer naar de wolven en even naar Rustica die rondjes aan het vliegen was.