Ctrl + V

Rustica hield de hele nacht trouw de wacht terwijl ze op een rots op het eilandje zat nu te kijken naar de opkomende zon, een prachtig gezicht. Rutica keek om naar Shade toen ze hem iets hoorde zeggen wat kon ze niet verstaan, Hij stond op en dronk wat uit het water en ging vervolgens weer bij Ventus liggen die ondertussen ook bijna wakker was. Ventus voelde dat Shade opnieuw naast haar kwam liggen en ze draaide haar kop in zijn richting en zei met en zwakke glimlach 'Hoe gaat het Shade?' Ventus had meestal pas na een tijdje last van de vermoeid heid van haar krachten en ze keek zorgelijk naar haar vacht, zoals elke nacht was de zwarte modder ervan af verdwenen en had ze dus gewoon weer haar normale kleuren, wit waar het zwarte zat en licht blauw waar het grijze zat. Maar het kon haar niet schelen, waarom zou ze? ze had nu ergere dingen aan haar hoofd. Langzaam stond Ventus op en ze geeuwde en rekte zich uit Rutica hipte naar haar toe en zei plagerig: 'Leuke knul he, die Shade?' Dit zei Rutica natuurlijk wel dusdanog zacht dat alleen Ventus het kon horen en Ventus deed net alsof ze het niet gehoord en zei tegen haar 'Nog een teken gezien van de mensen?' Ristica keek naar Ventus en antwoord 'Nee, maar ze zullen onder tussen hun kano's wel tevoorschij gehaald hebben, we moeten hier voor alle zekerheid weg' Ventus knikte en liep naar Shade en gaf hem een lik over zijn kop en zei zacht 'We kunnenhier niet lang blijven, volgens Rustia komen de mensen ons vast achterna, voor alle zekerheid moeten we hier weg' Ventus keek naar hem en ging rustig zitten wachtend op zijn reactie.

Razze zette een aanval in. Ik gromde luid en ging staan om hem van Paté weg te houden. Opeens beet hij met zijn kaken iets kapot, vlak voor mijn snuit. "Verdoving" zei de reu. Ongelovig keek Snowflakes hem aan. "We moeten hier weg, En snel," zei Razze en ik hoorde de angstige ondertoon. Terwijl ik daar zo wanhopig stond, trok Razze een klein pijltje uit de borst van Paté. Daarna zette hij zijn tanden op de wond. Zonder na te denken gromde ik waarschuwend en zette mijn vacht overeind. Toen pas had ik door wat er was; hij haalde het gif uit Paté. Ongelovig en dankbaar keek Snowflakes hem aan, en toen tilde ze Paté handig op, in een brancard van vuur, maar dit vuur deed Paté natuurlijk niks. Razze rende voor me uit en behendig sprong ik achter hem aan. Ik ruilde de brancard om voor een soort buidel, zodat ik het zachte hartslagje van Paté tegen mijn grotere bonkende hart voelde. Hij leefde, maar hij moest genezen worden, Paté was al zo oud, alleen ik zag zijn grijze veren, maar het waren er al een boel. Meer pijltjes zoefde langs onze koppen, maar ik durfde niet om te kijken, ik bleef rennen, met Razze aan mijn zijde. Ze spoot met een beweging van haar poot een hoop gevaarlijk gif naar achter en hoorde de Staartloze het uitschreeuwen van de pijn. Toen voelde ze een klein steekje, een van de pijltjes raakte haar. Maar haar gif, wat in haar bloed stroomde, was sterker en roeide het gif van de Staartloze gewoon uit. Ze durfde niet het gif op Paté te gebruiken, maar ze wist ook niet zeker of hij helemaal zuiver van bloed was. Waarom reageerde hij dan nog niet? Het was niet te laat, zijn ravenhartje klopte nog...

(inspiratieloos >.<)