Ctrl + V

Op dat moment kwamen er nog meer mensen en draken aan. De geluiden verwarde Adira enigszins. Ze was al die door elkaar lopende impulsen niet meer gewend, de laatste keer dat ze in de stad was geweesd was ook al maanden geleden en toen ze was vertrokken was ze alleen maar in haar eentje geweest en had ze slechts van de doodse stilte kunnen genieten. Ze wist weer waarom ze af en toe een time-out nodig had, het leven als blinde was zwaar. Maar ze sloeg zich er wel doorheen want Adira was een vechter, een bijtertje dat niet opgaf ondanks haar handicapen. Ze luisterde geconcentreerder en hoorde Angel, haar trouwe co-leider die voor haar haar ogen zou spelen. Ze leek zenuwachtig maar Adira's aandacht werd weer naar iets anders getrokken voordat ze er over na kon denken. Ze hoorde nu het geluid van een mannelijke stem, eentje die ze al eerder had gehoord. Beer. Ja, ze was blij om te zien - correctie, te horen - dat hij er ook was en dat het goed met hem ging. Het was toch een soort verbintenis omdat ze allebei blind waren en dus ervaringen konden delen maar daar hadden ze nog maar weinig tijd voor gehad en misschien zou die tijd ook nooit komen. Misschien... Nou ja, ze moest niet negatief gaan doen. Het was veel leuker om alles van de positieve kant te bekijken. Alles kwam vast wel goed.
'Welkom...' Ze zweeg even en deed een poging haar groepsleden aan te kijken. 'Beer, Angel, jullie ook fijn dat jullie er zijn. We zijn nog niet met echt veel maar dat komt later wel. We kunnen in principe alvast met de trainingen beginnen. Anderen die later arriveren zullen verder gewoon opgevangen worden.' Ze zweeg weer en probeerde haar gedachten op orde te krijgen. Ze had er nog niet goed over nagedacht hoe ze alles ging aanpakken. Nou ja, de trainingen werden sowieso één op één gevechten dus dat was simpel. Maar hoe ging ze die opstarten. 'Goed, om jullie twee nog even op de hoogte te brengen: de training houdt een aantal één-op-één gevechten in die de rangen zo ongeveer gaan bepalen. En even ter verduidelijking: het is om er iets van op te steken en niet om elkaar de hersens in te slaan. Onthoudt dat.' Haar laatste woorden waren dringend want ze wilde niet dat er gewonden gingen vallen. Een paar schrammetjes en op z'n ergst een lichte kneuzing konden er natuurlijk vanaf maar het was gewoon om de groepsleden wat op te laten steken en hen kennis te laten maken. 'Ik heb nog niets georganiseerd dus... Wie durven het aan? Jullie mogen het zelf indelen, ik doe ook mee.' Adira had haar leden de kans gegeven om zelf te bepalen hoe de trainingen gingen verlopen en ze hoopte dat ze er tevreden mee zouden zijn. Waarschijnlijk hadden ze niet verwacht dat Adira ook mee ging doen omdat ze blind was maar dan wisten ze nog niet wat deze "blinde" voor hen in petto had.

Even knikte hij rustig. De wolf heette dus Jive. Mooie naam..Toch?! Gelukkig ging het goed met de pup. Nu maar hopen dat deze snel aansterkt. De pup mag nu even niet meer flauwvallen. Rustig ging hij weer zitten en keek even naar Blue. De totem van de pup. Deze vogel was blind, Dat zag je aan hem. Maar toch had deze vogel iets wat hem steviger maakte. Tja, Niet alle blinde vogels zijn slap. Rodo had langzaam aan al honger gekregen. "Trouwens..Ik ben Rodo" Hij keek Jive vriendelijk aan, Voor zover hij een vriendelijke blik kon trekken. Nogmaals rammelde zijn buik. Hij keek even naar Razze "Ik ben even jagen..Tot zo" Hij wachtte niet op een antwoord en klapte zijn vleugels uit en steeg op. Even knikte hij naar Rodo die al was opgestegen. Rodo had honger, Dat was wel logisch. Ze hadden al een tijdje niet gejaagt. Eigenlijk waren ze net nog aan het jagen. Maar toen kwam het probleem met die pup. Jive die was flauwgevallen. Wat een rot probleem, Zeker in zo'n hitte. Het was veel te warm buiten om te rennen. Nog een keer rammelde zijn maag, Nu moest hij echt iets te eten vangen. In de verte zag hij een paar konijnen rennen. Daar had hij echt wel zin in. Hij klemde zijn vleugels op zijn lijfje en maakte zo een duikvlugt. Met een hevige snelheid ging hij naar de konijntjes. Al snel opende hij zijn mond en greep hij een van de konijnen in zijn bek. Mmm. Dat was pas eten. Vers en warm bloed. Heerlijk dat warme vlees en dat bloed dat door zijn bek ging. Hij slokte het konijn naar binnen en vloog weer terug naar het groepje wolven en totemdieren. Al snel lande hij weer op een tak boven Razze. Nu hij gegeten had voelde hij zich een stukje beter. "En, Lekker gegeten" Zei Razze toen zijn totemdier achter hem op een tak lande. Voldaan ging Rodo zitten. Hij had dus lekker gegeten. Razze zelf had net pas gegeten en hoefde nu nog niks te eten. Gelukkig maar. Want het leek zo raar als je opeens zei: Ik ga ff jagen hea, Doei. Want voor hem lag een pup die even tot rust mocht komen. Dan ging hij niet zomaar even jagen. Dat was onbeleeft. Nouja, Hij was heus niet zo'n beleefde wolf. Hij deed altijd waar hij zin in had. Hij had gewoon geen honger. Even keek hij naar de witte teef. Die nog niet had gepraat. Was deze van de wereld af ofzo? Hij keek even naar Joa en haar aapje. De 2 hadden constant ruzie. Hij had echter nooit ruzie met zijn totemdier. Ze waren tenslotte al hun hele leven bijelkaar. Hij moest wel in vorm blijven en zichzelf trainen. Hij moesst niet overal blijven zitten. Hij kon niet tegen iedereen aardig blijven. Misschien dat hij nu wel onaardig moest gaan doen..Nee, Ben je gek?! Ging door zijn hoofd. Hij moest aardig doen. Vrienden maken. En vijanden maak je wel wanneer de tijd rijp is. Dat was wel zeker. Met een glimlachje keek hij de pup en de vogel aan. Ze waren best wel aardig. Een klein lachje ontwaakte uit zijn bekje toen de aap en de wolf aan het ruzieën waren. Waarom hadden vele dieren ruzie met elkaar? Hij en Razze waren net als broers samen. Hij zou Razze wel eens klieren...Maar ruzie? Nee dat nooit. Nooit van zijn leven. Hij en Razze waren 1. Ze konden elkaar niet verlaten ofzo. Dat zouden ze geen dag uithouden. Ze zouden sterven zonder elkaar. Dat zijn nou echte vrienden voor het leven. Voor eeuwig zullen ze elkaar als vrienden beschouwen. En altijd helpen ze elkaar. Er kan niks meer misgaan..Of toch wel? Was het dan wel mogelijk? Of niet. Nee, Razze en hij waren te hecht voor een echte ruzie. Ze zouden elkaar nooit uitschelden of met elkaar vechten. Misshcien wel vriendschappelijk vechten maar niet pijnlijk vechten. Dat zou nooit gebeuren. ECHT NOOIT! Razze ving alle gedachtes op van Rodo. Zijn Phoenix was aan het denken over hun tweetjes. Met een grijns keek hij Rodo aan. Rodo hield dus van hem, Hij hield ook van Rodo. Ze waren vrienden voor het leven en zouden voor eeuwig bij elkaar blijven.