Wolf Game, Nash come to you!

Een reu van 2,5 jaar zwom door het water. Alleen zijn kop, een deel van zijn rug en zijn staart kwamen boven het zoute zeewater uit. Hij trappelde door tot hij het natte zand onder zijn voetkussentjes voelden spoelen. Hij had land bereikt. Nieuwsgierig en opgewonden liep de reu verder, en nu werd ook langzaam zijn buik en poten zichtbaar. Hij knipperde in de felle zon en schudde zijn vacht uit. Water druppeltjes vlogen in het rond. De wolf nam het strand goed in zich op en toen verscheen er een grijns op zijn gezicht. "Wolf Game," zei hij zacht en hij zette zijn eerste stappen in het gebied.

Deze reu hier heette Nash. Hij was gevlucht uit Australië en hoopte in Wolf Game een nieuw leventje op te bouwen. Hij had lang gereisd, want Australië lag niet bepaald om de hoek. Nash wist niet zeker of hij wel in Wolf Game thuis hoorde. Hij wist eigenlijk helemaal niks van Wolf Game. Hij wist niet op welke dieren hij mocht jagen, of er al roedels waren die Wolf Game verdeeld hadden in een paar territoriums. Hij wist niet of de wolven hier offerden, dat alle roedels ook stamdieren hadden, niks. Hij durfde niet te huilen, want hij kende de wezens en planten in Wolf Game niet. Hij zou dus te voet moeten gaan, en zoeken tot hij een reu of teef gevonden had die hem wou helpen met zijn vragen over Wolf Game, en hem dingen uit kon leggen. Hij begon te lopen, stap, stap, stap. De poten van Nash dreunden over het zand en het lopen ging over in een zacht drafje. Het zand stoof op in kleine wolkjes en vage poot afdrukken waren zichtbaar in het zand. Eigenlijk moest Nash ze verwijderen, om geen vreemde schepsels aan te treffen, of gevolgd te worden, maar hij vond dat nu niet nodig. Dat deden ze toch vast niet in Wolf Game? Daar ging Nash in ieder geval wel van uit. Het was raar om je sporen uit te voeren, behalve als iedereen in je gebied je kende. En hij hoopte dat niemand in Wolf Game hem kende. Maar het aller meeste hoopte hij dat híj niemand herkende. Want wanneer hij iemand herkend, kent die wolf hem dus ook, en dan zou hij zich moeten verstoppen, of verder trekken. En daar had Nash dus zeker geen zin in. Wolf Game voelde goed, hij wist dat er ook slechte plekken waren, dat moest wel, maar de meeste plekken waren goed. Gelukkig. Niet dat hij iets tegen Australië had. Australië was prachtig en het had hem gespeten dat hij daar weg moest. Opeens hoorde Nash wiek geklap en hij werd helemaal koud van binnen. Hij voelde de scherpen klauwen van de boomvalk in zijn rug prikken en meteen ontspande hij. "Valentino..." zei hij. Zijn stem klonk zacht, maar krachtig. "Nash" zei Valentino rustig. Ook in zijn stem hoorde je zijn macht. "Wolf Game, interessante keuze. Er zijn mooie gebieden!" Nash grijnsde. "Hoe groot is het?" vroeg hij. "Twee keer zo klein als Octopia," beantwoordde Valentino de vraag spijtig. "Oh, nou er is wel een voordeel, twee keer zo weinig kans dat er wolven zijn die me kennen!" zei Nash. Hij kon overal wel wat positiefs uithalen. "Wolf Game is erg licht bevolkt, hoor. Ik heb uitgestorven gebieden gezien. En er zijn twee roedels!" informeerde Valentino. "Wauw! Goede roedels, of slechte?" vroeg Nash. Hij zou wel bij een roedel willen, maar hij moest wel vrijheid hebben... "Een slechte. Maar bij de andere weet ik het niet, hij kan goed zijn,maar ook neutraal." zei Valentino. "Oké, daar komen we snel genoeg achter." zei Nash vrolijk. Hij draafde door, met de boomvalk schommelend op zijn rug.

Ze herkende deze plek. Het was warm, zeer warm. Gelukkig werd ze zelf niet zo warm doordat ze een witte vacht had. Flame daarentegen had een rode vacht in zijn wolvenvorm. Nu had hij noch een drakenvorm, noch een wolvenvorm. Lyara staarde naar het water. Zij stond met haar poten in een ondiep gedeelte. Ze concentreerde zich. Een klein draaikolkje ontstond, maar al snel groeide de draaikolk de lucht in. Het werd een gevaarte van zeker twee meter groot. Verder kon Lyara niet. Een felrode dolfijn schoot dwars door de draaikolk en sprong de lucht in. Hij kon echter niet goed zwemmen en landde op het warme zand. De dolfijn kreeg poten en vleugels. Al snel was de dolfijn in een rode draak veranderd die uitgeput op het strand lag. Zijn lange staart lag in het water. “Goed.. Gedaan..” Zijn stem klonk hijgend, even vermoeid als hij eruit zag. Lyara glimlachte. “Ghaat ghet goet?” vroeg ze bezorgd, maar de grote draak maakte enkel een knikbeweging. Hierna sloot hij zijn ogen. “Wil je anders oefenen terwijl je zelf in het water zwemt?” vroeg hij, waarna hij zijn ogen opende. Al snel voelde Lyara een drang om het water in te gaan. Ze rende het water in. Haar staart werd langer en haar poten schoten haar lichaam binnen. Een dolfijn lag nu in het ondiepe gedeelte. “Thank you,” mompelde Lyara droogjes, waarna ze het water in schoot. Flame kon ook anderen een gedaanteverwisseling ondergaan en dat was soms handig. Nu kon ze beter oefenen. Ze sprong uit het water, waarna ze nóg een keer de draaikolk maakte. Ze schoot door de omgekeerde draaikolk, maar deze werd langer dan eerst. Ze schoot recht op Flame af, met de hele draaikolk achter zich aan. Toen ze de arme vuurdraak raakte vloog het water alle kanten op. De dolfijn hijgde, ze spartelde op het land. Flame kreunde, waarna hij snel Lyara terugveranderde. Hij stond op. “Was dat nodig?” vroeg hij. Lyara, die weer de vorm van een wolf had, knikte. Ze grijnsde. “Geloekt!” riep de witte teef, blij dat het gelukt was. Ze keek om. In de verte zag ze twee figuren. “Someone’s coming,” vertelde Lyara vlug. Flame rekte zich traag uit, waarna hij vacht over zijn hele lichaam kreeg. Zijn vleugels schoten weer in zijn lichaam en zijn staart werd korter. Hijzelf werd ook kleiner, tot hij op ooghoogte met Lyara was. “Wil je nog meer, madame?” De laatste tijd deed Flame steeds vreemder. Was dit omdat het nieuwe maan was? Of was er iets anders? Lyara besloot dit te negeren. Ze wachtte op de twee figuren, dat een wolf en een vogel bleken te zijn. Nóg meer wolven? Ach, ze vond het niet erg. Flame ging op zijn buik liggen. Hij hijgde. Het was warm en hij was in het water geweest. Vreselijk. Lyara liep naar de twee toe toen ze dichtbij genoeg waren. “Hallo,” sprak ze de twee zo vriendelijk mogelijk aan. Ze bekeek de aura van deze wolf. Nieuwsgierigheid. Misschien was hij nieuw. Toch zag ze een beetje angst. Door deze kleuren kwam Lyara tot de conclusie dat de wolf nieuw was. Hij was nieuwsgierig, maar toch een beetje bang. Dat was helemaal niet erg. Dat was zij ook in het begin. Ze wachtte een reactie af.

(Inspiloos.)

Nash zag in de verte wat vormen, een witte en een rode vlek veranderde steeds van vorm, een keer sprongen ze het water in, en een keer ging de rode gedaante in de lucht zweven. Hoe was het mogelijk! Nash liep die richting in, en probeerde zelfverzekerd over te komen. Ik voelde een gewicht van mijn rug verdwijnen en ik keek op. Valentino vloog door de lucht, hij had genoeg gekregen van zitten. De een vliegend, de ander lopend gingen ze naar de twee gedaantes toe.

Valentino sprong op van Nash' rug en spreidde zijn vleugels. Hij wou vliegen, maar hij maakte zich zorgen om Nash. Er was iets met hem, maar wat? Hij voelde een soort spanning. Hij wist dat hij was weggevlucht uit Octopia, en dat Finnle nu koning was, maar wat was er dan nog meer? Misschien was Nash wel eenzaam. Maar waarom zou hij eenzaam zijn? Hij had Valentino toch. Misschien kwam het door dit nieuwe land. Valentino kon vliegen, maar Nash natuurlijk niet. Nash was een rare wolf, hij hield dingen verborgen, soms was hij opeens enorm afstandelijk en kreeg Valentino het gevoel dat hij iets fout deed.

Nash zag de vlekken vormen worden, en toen wolven. De wolven hadden hem en Valentino ook al aan zien komen. "Hallo," zei het witte teefje vriendelijk. "Hallo," zei Nash, ook erg vriendelijk. Hij wist dat hij te prinselijk was, maar hij kon nou eenmaal niet anders, hij had het nou eenmaal zo geleerd. Hij bekeek het teefje eens, en daarna de reu ernaast, een felrode. Dit was zowiezo geen echte wolf, dat kon niet. Nash knipperde even in de hete zon en wendde zijn blik toen af. Hij hoopte dat deze twee hem rond konden lijden. Misschien was de rode reu wel de totem van de witte, maar dat wist Nash natuurlijk niet. En iets waarover iemand niets zegt, hoef jij niet te weten.