leaf and Melissa

leaf liep rustig door zijn eigen wereld. Melissa liep naast hem. ze keek in het rond. ze opende haar mond. haar zachte vloeiende vrouwen stem klonk door het bos. ''leaf. waarom zijn hier geen andere dieren?'' vroeg ze zacht. alsof het een belediging was. leaf keek op. zij keek in het rond.''ze zijn er wel. overal waar je kijkt. als je maar goed zoekt.'' leaf dee een spaar stappen en dook de grond in. enkel zijn rug was nog zicht baar. een hoopje groene stengels en bladeren. met een klein geel bloemetje. Melissa keek leaf raar aan. ''maar ik ben hier al jaren. en nog zie ik geen dier.'' Melissa zuchtte en kneep haar ogen tot spleetjes. en zocht het gebied door. haar oog viel op een bewegende groene staart. ze opende haar ogen weer. ze sloop naar de staart toe en bleef op een afstandje kijken. de staart werd vervangen door een nieuwsgierig eekhoorn hoofd. Melissa stak haar hand uit. voorzichtig kwam de eekhoorn dichterbij en snuffelde aan de hand van Melissa. ''wees maar niet bang kleintje.'' ze tilde de eekhoorn op en begon rustig zijn rug te aaien. leaf was ondertussen al uit de grond gekomen en zei dat Melissa moest komen. Melissa gehoorzaamde en zette de eekhoorn weer op de grond. ze rende naar leaf toe. ''kom je?'' vroeg leaf vriendelijk. hij sloot zijn ogen en opende de poort tussen de wereld van WG en die van zijn wereld. Melissa liep door de poort. het felle zonlicht scheen in haar ogen. het vrouwelijke lichaam van Melissa was verdwenen. ze had haar normale lichaam van een 6 jarig meisje weer terug. leaf was ook al door de poort gelopen. hij sloot de poort. Melissa ging op leaf's rug zitten. leaf begon te rennen. totdat ze bij het strand aan kwamen. Melissa sprong van leaf af en waste haar in het water. leaf ging liggen en sloot zijn ogen.

Snowflakes had verbaast gekeken toen ze een slecht zichtbare poort zag verschijnen; een waas, alsof ze slechtziend was. Daaruit stapte een klein meisje, en tot Snowflakes schok was het een Staartloze, die op hun achterpoten lopen. Mensen, zoals Paté ze noemde, en als hij de naam van hun ras wist, dan was het ook zo, Paté wist alles. Maar haar raaf kon haar nogsteeds geen gezelschap bieden, hij was te zwak om te reizen, en dat deed Snowflakes veel. Ze voelde even een steek en richtte haar aandacht weer op de poort. Een wolf stapte eruit, alsof hij een bewegende struik was, met een gezicht. Dit gaf Snowflakes stof tot nadenken; ze had één keer zo'n wolf gezien, toen was ze een pup en ging ze met haar moeder mee naar een bijeenkomst en toen was er ook zo'n Bladerwolf, toen vond ze hem doodeng, ze zag in haar gedachtes al voor zich hoe de stengels haar wurgde. Nu vond ze het fascinerend. Ze wou weten wie de wolf was en op haar hoede liep ze op hem af. Hij rook vaag, door de bladeren en Snowflakes wist niet of hij een goede wolf was, of een slechte, of een neutrale. Ze stapte vastberaden op de wolf af, ze toonde geen angst, maar wel een vleugje nieuwsgierigheid. Ook liet ze met haar houding zien dat ze hem wel aankon, en dat hij haar dus niet aan moest vallen, dat ze een vriend was. "Hallo!" zei ze vriendelijk. Ze zag dat het meisje en de wolf bij elkaar stonden en dat maakte Snowflakes wel een beetje bang. Had zo'n klein meisje al een wolf gevangen? Kon ze hem hypnotiseren en was hij nu aan haar genade overgeleverd? Of had de wolf het meisje weggesleurd bij haar familie, om van haar en tokoroth te maken, een gastheer van de demon? Ze schatte het meisje zo'n 6 jaar oud, dus te oud. Een tokoroth moest niet ouder dan vijf zijn, en trouwens, een tokoroth groeit niet op in gezelschap. Opeens wist Snowflakes het en ze rilde, gelukkig stond er een stevige wind en kon ze doen dat het daardoor kwam. Het meisje was zijn totem... Maar dat was onmogelijk! Ze was geen dier! Ze was anders, ze rende minder snel, sliep veel langer... En toch voelde Snowflakes die zekerheid die ze vaker had.

trillingen van poten vlogen door de grond. leaf hield zijn ogen dicht. maar zijn oren bewogen bij elke trilling van de poot. leaf probeerde uitte vinden waar de trillingen vandaan kwamen. maar het losse zand vervormde de trillingen. leaf opende zijn ogen. een witte wolf kwam aangelopen. leaf maakte zich er niet zo druk over en keek naar melissa. die met kleren en al het water in gesprongen was. leaf sloot zijn ogen weer. een glimlach verscheen op zijn gezicht en een kleine gniffel kwam uit zijn bek. de trillingen in de grond werden sterker. leaf opende zijn ogen weer en keek naar de wolf die vastberaden op hem af liep. leaf bekeek de wolf eens goed. 'een teef.' dwaalde door zijn hoofd. leaf dé net of ze haar niet gehoord had. hij sloot zijn ogen en concerteerde zich op de trillingen. de vastberaden trillingen verdwenen en maakte plaats voor angstige. een van de groene wortels van leaf's lijf greep naar een van de poten van de wolf. het bond zich om de poot en trok het omhoog.leaf hield zijn ogen dicht. melissa -die wild in het water aan het spelen was- keek op. ze zag een witte wolf vast gebonden aan een van de wortels van leaf. drijf nat liep ze het strand op en staarde naar het gezicht van de wolf. ze begon te lachen. ze legde haar handen op haar buik. ''jij bent lekker gepakt door leaf!'' lachte ze. terwijl ze naar de wolf wees. ze zette haar duimen tegen haar oren, stak haar tong uit en liet het trillen. kleine speeksel druppels kwamen uit haar mond. melissa begon in het rond te rennen en lachde naar de wolf. wanneer ze uit gelachen was kwam ze naast leaf staan. ze legde haar hand op zijn schouder. '' leaf. mischien kun je die wolf weer neer zetten.'' zei ze. met een kleine giegel in haar stem. '' ik weet het niet. mischien kunnen we haar nog even laten hangen.'' ze ileaf terwijl ze met een valse glimlach naar de witte wolf keek. ''en misschien moet ik jou ook wel pakken.'' een andere wortel van leaf schoot naar melissa. het wikkelde zich om haar middel en tilde haar ook op. leaf begon vriendelijk te lachen. melissa lachte mee. leaf leit de witte wolf los. te wortel rustte weer op zijn rug. melissa bleef in de lucht hangen. ''leaf ik wil ook!'' zei ze. leaf zette haar op de grond. melissa liet zich op leaf vallen en liet haar hoofd op zijn rug rusten.

De wolf had dus zin in een spelletje. Zijn wortels schoten op Snowflakes af en pakte haar beet. Ze reageerde snel, ze beet een keer, en toen dat geen nut had, schroeide ze met haar gif de wortels weg. Ze viel op het zand en Versmolt meteen. Misselijke wolf, dit was zeker zo'n macho. Snowflakes moest bijna braken. En toen rees er een beeld in haar op. Ze zou de wolf de stuipen op het lijf kunnen jagen, maar ze wist niet of ze dat wel deed. Ze wist nu dus wel dat de twee tegenpolen waren, maar Snowflakes verachtte zijn manier van doen, hij wou zich gewoon bewijzen, bewijzen dat hij iedereen aan kon, en hierdoor had Snowflakes nog meer zin om hem bang te maken. Ze had al een sluw plannetje, maar ze twijfelde wel. De wolf was dan wel een macho, hij had vast ook iets goeds in zich. Maar dat kon je omdraaien. Snowflakes was ook een redelijk goede wolf, maar zij had ook zo haar slechte kanten. En nu was het slechte in Snowflakes te sterk. Ze kronkelde weg, zoals een slang, een ontzichtbare slang die niemand voelt of ziet, of hoort. Ze kronkelde terug naar een stuk van het strand wat uit steen bestond en ze verscheen weer. Ze hield zich schuil achter de rotsen toen ze de as en stoom verwekte met haar vuur. Langzaam dreef het naar de wolf, het omsloot hem en het meisje, en alles wat het te pakken kon krijgen. Het was mysterieus. Snowflakes sprong op de rots en huilde een keer ijzig naar het noorden. Ze sprong op een andere rots en huilde op een andere ijzige manier naar het zuiden. Dit was een trucje, wanneer een roedel jongen heeft huilt het met de snuit allemaal andere kanten op, zodat ze niet goed te viden zijn. Snowflakes ging zo door, en als de wolf iets van geschiedenis kende zou hij moeten weten dat dit een spookroedel was, en Snowflakes deed het goed. De wolf kon niet weten dat zij het was.

Een grote wolk vol as dreef naar leaf toe. Melissa kroop dichter tegen leaf aan. "ik ben bang leaf." zei haar zachte stem. Ze greep zijn borrels vast en trok ze naar haar toe. Leaf reagerde niet op Melissa maar probeerde te voelen waar de wolf naartoe was gegaan. Leaf voelde zwakke trillingen. Gevolgd door een ijzige huil. Melissa klom op leaf's rug. Leaf voelde weer zwakke trillingen door de grond. Alweer gevolchd door een ijzige huil. Leaf wreef zijn kop langs die van Melissa. Om haar gerust te stellen. Leaf begon te lopen. Langzaam kwamen enorme rotsen in zicht. "leaf. Wat gebeurt er?" vroeg Melissa angstig. "ik weet het niet." zei leaf. Hij klom op de rots en keek om zig heen. Door de dikke as wolk zag leaf niet een teken van de wolf. Ookal was de wolf wit. Melissa begon te hoesten. Leaf keek op. Natuurlijk! Melissa kon haar eigenlucht niet zuiveren. Leaf sprong de rots af en rende richting de bossen. Hij greep melissa hij haar kraag en legde haar op de grond. Een koepel van bladeren en takken vormde een koepel om Melissa heen. Leaf rende weer naar de rotsen toe. Met een blik op ontploffen ging leaf op een van de rotsen staan. Zijn ogen zochten de rook door.

Doordat Snowflakes wel door de rook en as kon kijken, zag ze hoe het meisje dicht tegen de wolf aan ging zitten. Haar plan werkte, deels. Het meisje was bang. Ook tastte de rook haar longen aan, maar de wolf maakte een koepel van bladeren om haar longen te zuiveren en haar van adem te voorzien. Ze wist dat hij haar zocht en daarom dreef ze langzaam naar achteren, nog steeds alle kanten uit huilend met haar ijzige huil. Dit was zijn eigen schuld, had hij maar niet zo stom moeten doen, want Snowflakes wil je niet tegen je in het harnas jagen, dan zet ze het je betaald, dan neemt ze wraak. Veel wolven vinden dit raar, maar voor Snowflakes was het gewoon, ze nam altijd wraak. Ze liep achteruit het bos in, ze verslapte het huilen een beetje, maar nog steeds klonk het vreemd griezelig. Met een rilling besefte ze dat ze nu precies haar vader was. Dit wou ze niet, maar soms moest het nou eenmaal. Ze moest soms wel liegen. Punt. En toen, tot haar afgrijzing, merkte ze dat de geverfde patronen op haar lichaam een beetje blauw oplichtten. Hoe kon dat!? Nu kon ze dus echt niet gezien worden, dan zou de wolf haar verscheuren met zijn houten kaken. Ze verborg de patronen met as, maar ze bleven licht geven. Snel dacht ze na en toen ging ze sterk aan woede denken, en aan verdriet. Langzaam doofde de lichten, ze bleef aan woede denken, het kleine vlammetje wat al de hele tijd wachtte om groter te worden, had nu de kans, het verbrandde alles voor Snowflakes ogen, in haar verbeelding dan... Snowflakes gromde zacht door een huil heen, en huilde nog een keer lang, koud en ijzig, voordat ze verdween, net als de rook en de stoom, die ook opeens verdween. Snowflakes was natuurlijk meteen Versmolten en gleed weg, maar ze ging niet uit het gebied, ze zou wachten tot de wolf eens van zijn stomme houding zou veranderen, dan zou ze tevoorschijn komen.

Melissa opendeden haar ogen. Ze zag niks. Melissa probeerde haar benen te strekken. Haar voeten voelden bladeren en stengels. Ze tastte met haar handen in het rond. Het voelde of er een koepel ongaar heen was. Een hoestbui kwam in haar op. Melissa maakte een vuist en brachthet naar haar haar mond. Ze begon zwaar te hoesten met diepe ademhalingen. Wanner Melissa uitgehoest was bracht ze haar knieën naar haar borst. Ze hield haar handen of ze een te grote bal vast hield. Ze sloot haar ogen weer en en opende haar mond om haar klanken aan de wereld te tonen. Een zuiver geluid kwam uit haar keel. Een stem zo zuiver dat iedereen er stil van word. Een stem die je nooit zal vergeten. Iets dat je altijd zou willen horen. Een wit blauwe bol verscheen tussen haar handen. Het zweef naar haar borst.het smolt samen met haar lichaam. Haar lichaam begon op te lichten. Melissa opende gaar ogen weer. Melissa bleef stil. Hoest buien kwamen niet meer in haar op. Melissan glimlachte. De drukte haar handen op de koepel van bladeren. De bladeren verdwenen. Melissa stond op en keek om haar heen. Ze was niet meer op het strand. Maar bij de rand van de jungle. Melissa ging zitten en staarde naar de as wolk die voor haar lag. Leaf keek de as door. Blauwen lichten doken op in de as. Leaf begon te grijnzen. Hij zal hem wel eens leren wat er gebeurd als je aan zijn dierbaren komt. Leaf sprong van de rost af en rende richting de blauwe lichten. Alweer was een huil te horen. Gemengd met een zazchte grom. Leaf zette zijn poten op de grond. De aswolk verdween. Samen met de witte wolf. Leaf begon te grommen. "laat je zien!" snauwde hij. Leaf zocht een kleine plant in de buurt. Een klein stukje zeewier lag op het strand. Leaf begon te grijnzen. Hij rende naar het stuk zeewier. En sprong er recht op af. Zijn poten raakte het zeewier en smolten er mee samen. De rest van zijn lichaam smolt ook met het wier samen. Het zou er best wel grappig uit zien. Een wolf die 'opgezogen' werd door een stukje zee wier van niet groter dat een poot en waarschijnlijk niet meer leefde. Leaf keek om zich heen. Alles wat hij zag zag kreeg met een groene gloed. Leaf dook met het stukje zeewier het zand in. Hij kroop door het zand, opzoek naar de wolf. Leaf zag korrelsnzand verplatsen. Hij begon te grijnzen. Leaf spron guit het stukje wie er landde op de plek waar de wolf waarschijnlijk zou zijn. "laat je dan zien." herhaalde leaf. Leaf krulde zijn neus. Hij zette zijn nagels in het zand om niet door de wolf in de lucht te worden gegooid. Wat waarschijnlijk wel zou gebeuren. Melissa keek hoe leaf zijn woedde uitstorte. Melissa stond op en rende richting leaf. Ze zwaaide wild met haar handen. " leaf wacht! Hij wist vast niet dat je het als een gap bedoelde!"* Melissa dacht nog een over haar woorden na. Of ze niet te oud klonk. Ze wilde niet en mocht het ook eigenlijk niet laten merken dat ze een tweede lichaam had. Een vrouwlijk lichaam.


*=niet boos worden maar Melissa weet niet dat je een teef bent. :3