Come and listen (Demon & Night)

Al vaker had Demon Night zien vechten, Night was een pure wolf en verdiende dus een goede rang. Night hoefde niet tegen hem te vechten, Nee, Hij had al genoeg gezien. Night kon goed vechten, Dat had Night al bewezen. Ook had Night een goede uithoudingsvermogen, Wat echter ook nodig was voor zijn roedel. Vandaag zou Night officieel zijn nieuwe rang ontvangen, En natuurlijk deed hij dat hier. Stapje voor Stapje naderde hij Klif of dead. Hier had hij jaren achter elkaar wolven hun rang geven, Vandaar dat hij dit altijd hier deed. Hier werden de gevechten gehouden, En werden de wolven tot elkaar geroepen voor een vergadering. Dat was altijd wel handig, Want zodra er een indringer zou komen dan konden ze dat zien, Bij het kerkhof en hun bos kon je spionen niet eens aan zien komen, Hier dus wel. Hij liet een stevige, Enge huil horen die over heel WG te horen was. Deze huil was bedoeld voor Night, Enkel Night mocht komen, Natuurlijk mochten ook andere roedelleden komen om te zien welke rang Night zou krijgen, Maarja, de Deadlock wolves had nog geen andere leden, Dus werd het enkel hun 2tjes. Maarja, Daar kon hij wel tegen hoor. Hij ging zitten en keek voor zich uit, Night zou snel kunnen arriveren. Dan zou hij Night officieel zijn rang geven, De rang die Night ging krijgen was een goede rang. Night kan altijd nog stijgen in rang, Dat kan altijd. Natuurlijk zou hij Night nooit een lage rang geven, Daar was Night namelijk niet voor gemaakt. Night had veel in petto en was onvoorspelbaar voor de meeste wolven. Dat had hij nodig in zijn roedel, Vandaar dat hij Night nu een rang ging geven, Hij moest niet al te lang wachten, Dan zou Night zich niet in zijn rang kunnen verdiepen, Het moest dus nu gebeuren en niet anders!

Het geluid van zeewater dat tegen de klif aan botste kon de reu maar al te goed oppikken. Hij zuchtte even. De wind die van de zee kwam liet zijn vacht bewegen. Death was afwezig. Hij was weggevlogen om het gebied te inspecteren. De afwezigheid van zijn totemdier maakte Night echter niet zo veel uit. Zijn gele ogen waren samengeknepen, zijn staart bewoog zachtjes met de wind mee. Dit was een van de rustmomentjes die hij wel eens had. Dan overdacht hij de gebeurtenissen die hij had meegemaakt. Langzaamaan viel hij terug in één van zijn herinneringen.

”Night! Kom je spelen?” Het vrolijke teefjesstemmetje werkte mij verschrikkelijk op mijn zenuwen. Ik richtte mijn gele ogen op de hare. Haar ogen en de Fury was het enige wat overeenkomend was. Voor de rest waren wij als dag en nacht. Vandaar ook de namen. Ik heette Night, mijn zus Day. Ik ontblootte mijn stompe tandjes die voor een pup van mijn leeftijd aardig scherp waren. “Nee! Ik wil niet spelen! Speel maar met je staart!” snauwde ik naar Day die meteen begon te huilen. Wat een watje. Zij was een goedzakje, dus haar reactie was te verwachten. “Dat is niet lief, Night!” jankte mijn zusje luid, zó luid dat haar hoge stemmetje over het hele gebied dwaalde. Dat was dom van haar. Niet alleen kon ik zo in mijn Fury komen, maar er was nog iets dat zelfs mij bang maakte. Gerommel. Ik rilde. “Idioot! Je hebt een lawine veroorzaakt! Kom mee!” Ik rende naar het hol samen met mijn zusje. Mijn ouders schoven achter ons aan het hol in. Al snel kwamen de aardbevinkjes. Day was daar bang voor en eerlijk gezegd ik ook. Maar toen was ik ook een pup. Opeens verdween het felle zonlicht. Ik werd bang. Mijn ouders trachtten tegen de rots aan te duwen die onze gang blokkeerde. Dit lukte niet en was ook niet slim. Ze wachtten tot de rotsenregen wegviel, daarna gingen ze verder met het duwen. Het lukte. Mijn vader gaf een triomfantelijke huil. Awhoeeeeeeeeee..

Wacht eens, die huil klonk dichtbij! Night schrok op uit zijn gedachten over Day. Hij keek rond. Day? Nee, het was een mannelijke huil. Een dominante. Demon. Vast en zeker. Night zuchtte, waarna hij traag opstond en naar zijn alfa toe rende. Hij zag hem echter al van een afstandje. Had Demon hem niet gezien? Vreemd. Maar ja, het maakte ook niet uit. Belangrijk was dat Night zijn alfa zag, dat was in ieder geval belangrijker dan andersom. Na een tijdje kwam hij bij Demon aan. “Hallo,” mompelde hij, al moest hij wel even hijgen. Dit was echter normaal als je een sprintje trok. “Is er iets gebeurd?” besloot Night vol interesse te vragen. Als Demon hem voor iets nodig had zou hij het wel uitvoeren. Hij verwachtte in ieder geval niet dat hij zijn rang nu zou gaan krijgen. Opeens viel hij met zijn gedachten weer terug naar Day. Zou ze nog leven? Ondanks dat hij zijn zus haatte miste hij haar wel. Hij schudde zijn kop en richtte zich weer tot Demon. Deze had kunnen antwoorden toen hij in gedachten verzonken was geweest.

Even snoof hij toen hij voetstappen hoorde. Night kwam eraan, "Hoi," Hoorde hij opeens. "Hey" Zei hij maar terug. Die stem kwam hem bekend voor, Het was Night. Dit was echter zijn enige roedellid. Maarja, Daar kon hij mee leven. “Is er iets gebeurd?” Sprak Night kort daarna. Hij draaide zich naar Night en keek deze strak aan. "Nee, Maar er komt een kleine verandering.." Zei hij plots. Hij keek de zwarte reu aan, "Zoals je weet heb jij nog geen echte rang," Hij keek Night doordringend aan, Hij opende weer zijn mond en sprak verder. "Ik heb je heel vaak zien vechten, Zoals bij die teef bijvoordbeeld. Daarom heb ik besloten welke rang jij zult krijgen" Even kuchte hij. Hij voelde zich al een week niet echt zo lekker. Dat kwam vast omdat hij zo oud was. Maar niemand die dit wist. Hij liet het niet merken en zag er altijd nog zo sterk uit als hij altijd al geweest was. Zijn staart hing er dominant bij, Alsof hij tegen iedereen zei van: Hier ben ik!.