Rondkijken...

"Dallas, ik ben niet zo als jou!" riep een jonge reu vermoeid. Hij was 2 maanden en zijn vacht was blauw, op de vlek die op zijn borst zat, het puntje van zijn staart en oren, die wit waren na. De Vlaamse Gaai die Dallas heette keek om. "Ik ga niet snel, jij gaat langzaam" zei hij rustig. Hij was ouder en wijzer dan de jonge reu. "Ja maar jij kan vliegen en ik niet!" zei de reu vermoeid, hij wou ook vliegen. Dallas toverde een vogelgrijns te voorschijn. Hij spreidde zijn prachtige vleugels en streek naast de reu neer. "Dallas, mag ik op jou rug, en wil jij dan vliegen naar de wolken? Ik wil op de wolken zitten, die zijn heel zacht!" zei de reu en met twinkelende opgewonden ogen keek hij naar Dallas. "Oké," zei Dallas. "Sluit je ogen." Gehoorzaam sloot de Blauwe reu zijn ogen. "Dallas, vlieg ik al?" vroeg de reu. Dallas liet hem zweven, hoger en hoger. "Jaaaaa, ik vlieg! Mag ik nu mijn ogen open doen?" vrolijk spartelde de reu. "Ho! Pas op, anders val ik neer, je moet heel rustig blijven zitten hoor, anders kom ik nooit bij de wolken!" riep Dallas. De reu wist natuurlijk niet dat hij niet op de rug van Dallas zat, en dat hij nooit bij de wolken zou komen. "We naderen de wolken!" riep Dallas. Het was een spelletje, voor hem, hij was de vader van de reu. Hij had de reu gevonden toen hij bibberend en hongerig bij zijn oude Hol zat, waar zijn broer, zus en ouders Zonder Adem in het water lagen. Langzaam liet Dallas de reu langs de zachte bladeren gaan. "Jaaa! Ik voel de wolken! Mag ik ze aanraken, Dallas? Ik wil erin liggen!" riep de reu enthousiast. "Ja hoor, raak ze maar aan!" riep Dallas. Hij had een boom uitgekozen met veel bladeren, zodat de jonge wolf er onmogelijk door kon vallen. Langzaam landde ze op de boom en Dallas liet de bezwering die de reu liet zweven los, zodat hij in het dikke pak bladeren viel. "Oooh mag ik mijn ogen openen?" vroeg de reu, wiens staart heen en weer zwaaide. Dallas landde zonder geluid naast de reu neer en zei: "Ja, dat mag!" Opgewonden opende de reu zijn ogen en keek rond. "Wauw, de wolk is roze!" riep hij en hij sprong overeind, hij had niet door dat hij op een boom stond. "Maar je moet uitkijken, want het is een klein wolkje!" zei Dallas. "Ik zal heel goed oppassen dat ik er niet afval!" zei de reu plechtig. "Maar waarom zijn de wolken roze?". Dallas keek de jonge reu aan. "Cupido, een engeltje dat voor de liefde in onze wereld zorgt, heeft de wolken roze geschilderd." vertelde hij. "Oooh, maar waarom dan?" vroeg de reu nieuwsgierig. "Omdat het valentijnsdag is, dat is de dag der liefde." antwoordde Dallas zijn vraag. "Wauw, wat is Cupido lief!" riep de wolf.
Dit is de Waterwolf Kano, en hij zal ooit alle demonen verjagen...