THE pink forest

Een vogel gevolgd door zijn eigen schaduw. Maar ook door een schaduw zonder eigenaar. Shade 'kroop' over de grond vlak onder Luna. Luna zag in de verte roze bomen verschijnen. Luna keek naar shade. Ze gonkte en wees naar de roze bomen. shade keek van de gonk op. Hij keek haar voren en zag vaag wat roze blaadjes. "bedoel je dat?" vroeg hij. Luna knikte en begon sneller naar de roze bomen te vliegen. Eenmaal aangekomen keek ze haar ogen uit. Ze ging in een boom zitten en bleef naar de roze bomen staren. Shade zag Luna in de boomtopper verdwijnen. Langzaam veranderde hij weer in zich zelf. Hij keek om zich een. Overal waar je keek stonden roze bomen. Rustig liep hij verder. Twee witte vleugels zag hij tussen de bomen door vliegen. Hij bleef de twee vleugeltjes verbaast aankijken. Hij schudde zijn kop. De twee vleugeltjes waren er nog steeds. "Luna! Dit is toch niet het gebied van?" schreeuwde shade. Luna keek van de schreeuw op en vloog richting shade. Ze spreed haar vleugels en landde voor shade. Ze knikte en bleef hem aanstaren. Shade begon wanhopig rondjes te lopen. Hij shudde zijn kop en zei zacht zinnen en woorden. Hij kende dit gebied. Maar waarom moest hij hier nu perse komen? Was het het lot of was het perongeluk? Achter hem hoorde hij een struik ritselen. Shade spitste zijn oren, maar bleef staan. Met zijn achterwerkt richting het geluid.
>.< inspi loos.. Maar ik moest hier gewoon reageren...

nieuwsgierig stapte Ventus voort, in dit gebied was ze nog nooit geweest, ze had er natuurlijk wel van gehoord maar toch. Rutica vloog tussen de roze boom toppen en riep iets naar haar, Ventus knikte en riep iets terug. Rutica vloog wat verder weg en kwam na ongeveer tien minutjes weer terug en lande op Ventus' kop Ventus liep rutig door totdat er een bekende geurd haar neus binnendrong, een geur die ze heel goed kende en ze was ook wel blij deze opnieuw te ruiken. Nu iets voorzichter stapte Ventus voort, Rutica vloog weer van haar kop af weg om ongeveer twee meter boven haar te gaan zweven. Ventus voelde en rook dat de geur verser werd en ze dichter bij de wolf kwam. Rustig stapte ze tussen de bosjes vandaan en groette de wolf. 'Hoi Shade en Luna' Zei Ventus vrolijk en Rutica liet een kort wijsje horen. Vrolijk liep Ventus naar Shade toe en ging tegenover hem staan.

Shade draaide zich om. Een zwart teef die hij al eerder had gezien stond achter hem. "ventus?" hij bekeek de wolf beter. Luna kwam naast shade staan en maakte een gebaar dat rutica even moest komen. Ze draaide haar om en vloog naar een meer dat vlakbij lach. Ze zwom een rondje. En bleef op rutica wachten. Een glimlach verscheen op shades's gezicht. Hij liep naar cents zoé en wreef zijn kop langs die van ventus. De glimlach op zijn gezicht werd groter en shade kreeg het niet meer van zijn gezicht. Nu wist hij het wel zeker. Het lot hem hier. Hier zou zijn hele leven kunnen veranderen. Hier zouden levens kunnen veranderen. Of zelfs kunnen komen. Schade keek nog even naar het meer waar Luna in zwom. Luna keek shade aan. Ze begon weerte grijnzen en maake weer een gebaar naar rutica dat ze moest komen. Wanneer ze was gekomen zwom ze nog een rondje. Zekon dit alleen maar zeggen door te praten. Maar ze wilde het niet. Ze wilde haar stem niet laten horen. Ze wilde haar vreselijke stem niet aan de wereld tonen. Even zuchtte ze. Toen opende ze haar snavel. Een geluid dat nog nooit aan de wereld is getoond kwam uit haar snavel. "zullen we ze een beetje helpen? Anders gaat het misschien nog langer duren." Luna sloothaar snavel weer en keekwat verlegen maar het water waar ze op zwom.

Verlegen keek Ventus naar Shade die naar haar toe liep en zijn kop langs de hare vreef, Hij glimlachte maar Ventus stond er maar wat verloren en verlegen bij. Luna wenkte Rustica, en Rutica volgde haar naar een meertje, Rutica vloog er een paar rondjes boven terwijl Luna op het water zwom, het idee alleen al maakte Rutica bang. Rutica keek verschikt en nieuwsgierig op toen Luna haar stem verheefte, ze kon toch niet praten? Maar Rutica liet het voor wat het was en hoorde de woorden van Luna aan. "zullen we ze een beetje helpen? Anders gaat het misschien nog langer duren." zei Luna en Rutica daalde wat af en vloog om de kop van de zwaan heen terwijl ze zei: 'Kan, maar Ventus is soms een rare hoor, en ze heeft ook nog problemen uit het verleden. Maar verder wat mij betreft goed' Rustica keek naar Luna en steeg weer iets op om hoger te komen. Ventus staarde verlegen naar haar poten maar overwon daarna dat en keek Shade recht ze vroeg hem: 'Wat denk je? Is het het lot dat ons samen bracht?' verlegen keek ze terug naar haar poten en daarna naar de zijne, Rustig ging Ventus zitten en ze schuifelde ongemakkelijk wat heen en weer.

luna knikte. ze draaide haar om en vloog richting shade. shade bleef maar glimlachen. totdat hij de geelachtige ogen van ventus zag. alles leek om hem heen te verdwijnen. alleen hun twee stonden er nog. de stem van ventus dansde door zijn oren. ''ik.. ik denk het wel.'' stotterde hij. de ogen van ventus verdwenen weer en staarde naar de grond. ze ging zitten en schoof wat heen en weer. luna wist het . ze loog naar shade toe en richtte haar op zijn achterwerk. vak voor de staart draaide ze haar en landde ze met haar richt tezen zijn achterkant. shade werd door luna naar voren geduwd en kwam maast haar te staan. shade werd helemaal rood. voorzichtig kwam hij naast ventus zitten. hij schoof wat meer naar haar toe. nog even keek hij naar zijn schouder. nog wat kleine korstjes en plukjes haar die aan elkaar vast zaten waren nog overgebleven van de bijl. shade keek ventus verlegen aan. zijn hart klopte in zijn keel. maar zakte na een tijdje langzaam weer naar beneden. hij sloeg zijn poot verlegen over ventus heen en drukte haar tegen hem aan.
(tussen inspi en inspi loos in..)

Rutica zag Luna in de richting van de wolven verdwijnen en vloog zelf achter haar aan, rustig ging ze in een boom zitten toekijken, Ventus zou dit verder zelf moet doen. Ventus keek op de zwarte zwaan luna kwam aan vliegen, Ventus keek weer naar haar voorpoten. Shade kwam naast haar zitten ze keek naar hem en daarna naar de zwaluw die een klein stukje verderop in een boom zat. Ventus keek weer naar Shade toen die zijn poot om haar heen sloeg en haar tegen hem aandrukte, ze likte hem zacht en vroeg: 'Hoe gaat het met je schouder?' Er klonk bijna gewoon pure tederheid in haar stem door en ze bloosde onder de modder die haar vacht zwart hield. Ventus keek Shade opnieuw aan gaf hem nog een lik.

Shade voelde de zachte lik door zijn haren. "alleen nog wat korstjes." zei hij terug. Een tweede lik ging door zijn haren. Luna kwam naast rutica zitten en hoopte dat de tak haar hield. "ze zijn wel een leuk stelletje hè?" vroeg ze terwijl ze naar de twee wolven keek. "ventus?" vroeg shade zacht na een tijdje. "zou ik jouw mooie witte vacht nog eens mogen zien?" shade liet ventus nog meer tegen hem aan leunen. Luna keek nog steeds naar de twee. "wat zijn ze toch lief." zei ze net horend. Luna keek van haar eigen stem op. Praatte ze nou zonder dat ze het wist? Uit een kleine paniek vloog Luna van de tak en verdween ergens in een enorme beuk die omringd werd door talloze roze blaadjes. In de boom zag ze allemaal hartjes en initialen staan. In een brede tak zag ze nog een leeg hart staan. Voorzichtig begon ze met haar snavel in de boom te krassen. Ze maakte een grote sierlijke V. Door een stem viel ze bijna de boom uit. Een kleine mensen kind met twee vleugels en een wit gewaad om zich heen geslagen stond voor haar. Een glimlach verscheen op het gezicht van het mensen kind en vloog weg. Shade zag twee kleine witte vleugeltjes op het af komen. De vleugeltjes stopte voor hem en ventus. Een en lieve glimlach staarde hij de twee aan. "dank je." zei shade tegen het kind genaamd cupido. Het kind leek het niet te verstaan. Hij draaide zich om en zwaaide nog even naar hen.

Rutica voelde de tak door buigen; Luna wasd naast haar komen zitten "ze zijn wel een leuk stelletje hè?" zei Luna en Rutica knikte en antwoorde, 'Ja dat wel maar je zal een grootte taak eraan hebben als Ventus hem toch afwijst, ze wil zich niet binden'. Ventus leunde tegen Shade aan en sloot tevreden haar ogen toen Cupido eraan kwam, Shade zei iets tegen hem en hij verdween weer. Ventus ging tevreden tegen Shade aan liggen en sloot opnieuw haar ogen; dit was wat ze wou, Later maar nu nog niet. Ventus stond verward door haar eigen gedachten op en rende weg. Bij een plas water bleef ze staan en ze staarde in het water, ze zag niet haar eigen spiegelbeeld maar waanbeelden in haar hoofd, verward liet ze een lang ijzingwekkend gehuil horen om vervolgens verloren op de grond te gaan zitten. Rutica vloog achter Ventus aan maar bemoeide zich niet met haar Ventus zou dit dilemma zelf moeten oplossen zei Rutica's hart.

Luna hoorde voetstappen. Maar niet de van shade. Nieuwschierig stak ze haar lange nek door de muur van bladeren en zag ventus bij een plas staan. Ze zach rutica aan vliegen. Luna wilde er ook naartoe vliegen. Maar ze dee het niet. In de verte zach ze shade opstaan. Shade begon voorzichtig richting ventus te lopen. Op een afstandje van haar bleef hij staan. Onhoorbaar vloog luna uit de eik en kwam naast shade staan. "iets mis gegaan?" vroeg ze nieuwschirig. Voor dat shade antwoord kon geven klonk een ijzingwekkende huil. Dit keer ransde haar stem niet door zijn oren. Nu wilde het liever de oren van zijn hoofd trekken. Shade schudde zijn hoofd op de klanken uit zijn oren te krijgen. Shade begon ook te huilen. Vanuit zijn ooghoeken zocht hij naar de twee witte vleugeltjes. Nergens waren ze te bewonderen. Shade stopte met huilen. Met een verwarde. Blik bleef hij ventus aan staren. Ze kon hem alles vertellen. Hopelijk wist ze dat. Luna gaf een klopje op shade's middel en vloog weer naar de eik en bleef wachten. Met haar lange nek door de muur van bladeren.

Verward keek Ventus in het water van de plas, alles wat ze meegemaakt had flitste voor haar ogen voorbij alsof het in de plas geprojecteerd werd. Ze hoorde voetstappen en keek op, Shade kwam voor haar staan. Twijfeld stond Ventus op en liep naar hem toe en ging dicht tegen hem aan zitten en ze keek naar hem en ging vermoeid liggen, het was even te veel om alles in ee keer te verwerken. Ventus lag dicht tegen de poten van Shade aan en begon zich langzaam beter te voelen, ze stond weer op en deed een paar stappen biju Shade vandaan en zei met een snik in haar stem: 'Ik zou nooit een partner nemen' Ze keek Shade verscheurd aan 'Maar toen kwam jij Shade' Ventus keek naar haar poten en ging verder 'Ik ben mijn broer en zus jong verloren, ze hadden nog eejn heel leven te gemoet maar ze zijn samen met mijn vader vermoord' Ventus keek Shade aan met betraande ogen (als dat kan X'D) En daarna weer terug naar haar poten, niet wetend wat te doen.

(ze vind Shade wel leuk etc. maar ze moeten waarschijnlijk pas even na de verhaallijn partners worden, en trouwens haar broer en zus leven nog maar dat weet zij niet)

Shade bleef ventus aan kijken. Ze liep naar hem toe zakte door haar poten en kwam naast shade te liggen. Shade gaf haar een kop als troost. Het compliment van ventus maakte de sfeer hier niet beter. Ook al was het het bijzonderste dat shade gehoord had. Het zachte warme gevoel uitshade's lichaam verdween na de laatste woorden van ventus. Hij had het gevoel dat zijn kaak los van zijn scheldel ging. Shade sloot zijn mond weer en keek naar de grond. Beeldden van vroeger dwarrelden voor zijn ogen.

shade lag heerlijk in de zon te slapen. Iets met scherpe tanden zak wild aan oor te trekken. Vermoeid opende shade een van zijn ogen. Een pup die niet veel kleiner dan hem was beet wild in zijn oor en probeerde shade uit het hol te trekken. "shade! Shahade! Kom nou. De zon is al lang op." zei de wolf. "laat me slapen medira. Ik ben gister al heel de dag met vader weg geweest." zei shaded moe. Hij duwde medira met moeite van zijn oor en draaide zich om. Medira keek met een verbaasde blik naar shade. "jij mag nog niet met vader mee!" zei ze boos. "jij bent nog maar een pup net zo als ik!" shade keek open draaide zich naar medira. "als jij zo blijft doen kan jij dat ene meisje nooit versieren!" zei ze met een grijns. Shade spitste zijn oren. "ga jij maar. Ik kom nog wel." shade draaide zich weer om en sloot zij ogen. Niet veel later werd shade wakker gemaakt door een hardde knal. Hij stond op en liep naar buiten. "medira?!" schreeuwde hij. Een twee benen stond grijzen voor hem. Hij hief zijn bijl en.

Shade schudde zijn kop. Hij liep naar ventus en gaf haar een lik. "ik weet hoe dat voelt. Als of een deel van je leven verpest word. Maar als je blijft zoeken. Vind je ze ooit terug. Voor of na je leven." hij dee een paar stappen naar achter. Hij liet een zwak glimlachje zien en bleef ventus aan staren. "maar ik heb haar niet meer terug gezien" shade knipperde een paar keer met zijn ogen om de tranen binnen te houden. Nog aan niemand had hij dit verteld. Of willen vertellen. Maar hij wist dat hij het hier kon vertellen. Allen hier. En nergens anders.

(waarom doet heel veel mensen dat een ander account van hemzelf ook de broer of zus van een ander account van hemzelf is?)

Ventus luisterde naar wat Shade's vertelde en knikte met haar kop maar deed verder niks, ze dacht terug aan die dag waarop haar vader hun meegenomen had het bos in om te leren jagen, De dag daarvoor hadden ze erom gezeurd en haar vader had toe gestemd uiteindelijk, Ze waren met z'n vieren oppad gegaan en er kwam toen een andere wolf die kwaad in de zin jad en hun vader aanviel die hun beval te vluchten en dat deden ze maar hu8n vader werd vermoord en ze raakten elkaar kwijt en Ventus wist zeker dat haar broer en zus dood waren, ze staarde met betraande ogen naar Shade. Rustica keek naar Ventus en zuchte, ze vloog naar Luna toe en zei: 'Nou, je plan werkt erg goed zeg. Het word tijd dat Ventus en ik gaan' Rustica zuchtte en vlogg naar Ventus bij wie ze wat in het oor fluisterde.

(dat is praktieser... Alleen is het wel moeilijk om een topic met jezelf te starten :3)
shade zag dat ventus ergens aandacht. Door de tranen die in haar ogen kwamen wist hij dat ze aan haar overleden broer en zus dacht. Luna zag rustica aan vliegen en keek op van de woorden die nog al kattig leken. 'als je gewoon geduld hebt.' dacht Luna. Ze gaf een gonk en keek schuin omhoog naar een wolk die vredig in de lucht hing. Van uit haar ooghoek bleef ze naar rustica kijken. Luna vloog stilletjes van haar shade en stelde net hoorbaar voor om te gaan. Shade keek Luna verbAads aan maar toch begrijpend. "ga jij maar vast. Ik volch je wel." Luna knikte en vloog weg. Een eindje verder op bleef ze op shade staan wachten. Shade liep wat voorzichtig naar ventus en wreef met zijn snuit de traan van ventus haar wang. "ik zal weer moeten gaan. Ik voel dat ze er nog is." shade draaide zich omen keek over zijn schouder naar ventus. "door jou." een glimlach verscheen op zijn gezicht. Luna maakte een gebaar dat shade moest komen. Ze wees in het niets. Shade maat een gebaar dat hij er aan zou komen. Shade keek nog even naar ventus.

Ventus schudde Rustica van zich af, die nederig naar een boom vloog. Shade raakte haar snuit aan en zij iets en liep daarna weg, nog even keek hij haar aan maar daarna was hij weg. Ventus draaide zich met een ruk om en schreeuwde naar Rustica: 'Dit is allemaal jouw schuld! jij hebt ze gezegd weg te gaan!' Rustica keek geschroken terug en antwoorde zachtjes: 'Ik wou alleen het beste voor jouw' Ventus keek boos weg en sprong, haar poten kregen grip op de lucht en ze rende, telkens hoger, totdat ze boven het roze bladerdak was. Ventus keek vanaf boven naar het gebied dat eens per jaar te voorschijn kwam en daalde daarna vliegens vlug af en rende verder over de grond. 'Shade!' riep Ventus en ze rende naar hem toe en fluisterde in zijn oor: 'Ik wil niet dat je weggaat' Ventus duwde haar kop tegen de zijne en fluisterde 'Ik wil jou niet ook kwijt!'

Shade liep achter Luna aan. "waarom wilde je opeens weg?" vroeg shade. Luna stopte met lopen en keek naar shade. "euhh.. Gewoon." zei ze droog. Luna liep stevig verder. Shade begon te grijnzen. "je bent jaloers hè?" Luna keek op en keek shade verbaasd aan. "welnee. Wie denk je dat ik ben?" shade bleef Luna aan kijken. "Oké. Een klein beetje dan." zei Luna en liep weer stevig door. "naam daarom wilde ik niet weg!" voegde Luna er achteraan. Shade hoorde voetstappen. Hij draaide zig om. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Ventus kwam aan gerend. Ze vluisterde lieve woordjes in zijn oor. Shade wreef zijn kop langs die van ventus. "ik wist wel dat je me zou volgen." shade bleef naar ventus staren. Zijn mond ging open. Maar er kwam geen geluid uit. Shade wist nikt te doen. Luna gaf shade een staatje en wees naar de enorme eik waar ze al eerder in was geweest. Shade knikte. "ventus. Ik zou je iets willen laten zien." shade draaide zog naar de eik en begon te lopen. Shade keek nog even over zijn schouder om te kijken of ventus hem wel volgde.

Ventus duwde haar kop tegen die van Shade aan, hij vreef zijn kop langs de hare en ze glimlachte. Ventus keek Shade aan hij begon te praatten: "ventus. Ik zou je iets willen laten zien." zei hij en Ventus knikte en liep met hem mee, dicht tegen hem aan om er zeker van te zijn hem niet kwijtte raken. Ventus keek op ze kwamen bij een eik aan, Ventus keek naar Shade en vroeg'nieuwsgierig: 'wat wou je me laten zien?'Rustica keek naar het stel en zuchtte terwijl ze even snel naar Luna keek, en terug dacht aan de moeder van Ventus die Hunter(vader van Ventus) op een heel andere manier had ontmoet en zuchtte nog een keer. Ventus keek naar Shade en daarna naar de boom, wat wou hij laten zien?

shade liep door. met en lichaam van ventus dicht tegen hem aan gedrukt. hij wist eigenlijk helemaal niet wat er in die eik verscholen zat. nog even keek hij naar luna. die ook naast hem liep. luna begon te grijnzen de vloog naar de eik en werkte nog wat dingetjes bij. de zenuwen begonnen in shade te komen. wat heeft luna daar gedaan? was het iets groots of iets kleins. shade keek nog even naar ventus die vroeg wat hij wilde laten zien. ''dat is nog een verassing.'' zei shade mysterieus. ''maar je moet wel je ogen dicht doen.'' shade ging voor ventus staan en klom de eik in. hij strekte zijn poot om ventus naar de boom te leidden. Shade liep de bladeren door. Zijn ogen werden groter. Het verbaasde hem wat er allemaal in de boom was. Luna sprong naar shade toe en begroette hem. Ze liep naar de andere kant van de eik en hield zich zaar schuil. "je mag je ogen open doen." zei shade. Nog steeds verbaasd keek hij naar het binnenste van de boom.
(jij mag beslissen hoe het binnenste er uit ziet. :'D ik heb daar geen inspi voor D: )

Ventus liet zich rustig door Shade lijden totdat zijn lieve stem zei dat ze haar ogen open mocht doen en dat deed ze. Ventus liet haar ogen even aan het flauwe maar mooie licht wennen en keek daarna rond op te ontdekken waar ze was; In een boom! Rustia keek nieuwsgierig om een hoekje maar besloot niet naar binnen te gaan en ze vlog naar een tak in een boom en ging daar zitten fluiten, gewoon omdat ze daar zin inhad. Ventus hoorde Rustica fluisten en keek nog eens goed, Ze muren van het hol in de boom was de zelfde kleur als de buitenkant van de boom, een soort bruin achtig. Ventus ging dicht naast Shade staan en fluisterde zachtjes tegen hem: 'Shade, Wat mooi! Hoe wist je dat het er was?' Ze keek hem vragend aan en drukte haar kop liefdevol tegen de zijne.

Shade keek naar het opgewonden gezicht van ventus. Ventus drukte haar lichaam tegen die van shade. Ze vroeg hoe hij hier van wist. Shade dacht even na en keek toen naar ventus. "door iemand aan wie ik mijn leven heb te danken." zei hij. Zijn ogen keken naar de stam van de boom. Waar Luna achter zat. Luna keek op van de woorden die door haar oren klonken. Ze keek achterom en keek naar het gezicht van shade waar een glimlach op stond. Shade klom de boom verder in. Roze achtige noten. Shade keek er vreemd naar en pulkte er wat met zijn poot aan. De noot viel op de tak waar shade op stond. Shade snuffelde er aan. Hij beet de noot door en liet de halve noot op zijn tong rusten. Een heerlijke zoete smaak vulde zijn mond. Shade Slikte de noot door. De heerlijke zoete smaak bleef in zijn mond. "ventus! Dit moet je ook proberen!" riep hij naar ventus. Shade at de de andere helft van de noot op. Hij liet nog wat noten op de breder tak vallen en begon weer op een van de noten te kauwen.

Shade antoorde en Ventu lachte, Ze volgde Shade verder de boom in totdat hij van roze noten begon te eten en riep dat zij dat ooik moest gaan doen, Wantrouwig stak er een rustig windje op die een van de noten om hoog bracht zodat Ventus hem kon bekijken, Ze herkende hem en bekeek hem nogeens goed of dit echt wel die noot was en ja het was hem! 'Kijk!' fluisterde ze tegen Shade en ze brak de noot door midden en legede hem neer, er viel zonlicht op en in het vruchtvlees van de noot begon er langzaam een naam te verschijnen terwijl Ventus het uitlegde: 'Het zijn waarheids noten, ze laten je je ware liefde zien' Ventus keek naar Shade en daana naar de noot die ze gebroken had, er stond een naam in het vruchtvlees namelijk: Shade

Shade stopte met klauwen. Hij spitste zijn oren en keek naar ventus die de noot in tweeën brak. Een dunne lichtstraal brak door het blader dak en viel op de noot. De zachte binnense van de noot vervormde. Kronkilige lijnen verscheeen in het vrucht vlees. Shade luisterde naar de woorden van ventus en keek haar nog een vragend aan. "waarhijds noten?" stamelde hij uit. Hij keek weer naar de noot. De kronkilige lijnen waren verdwenen. Een naam stond nu met sierlijke letters in de noot. Shade las de naam over en over. Om het voor eeuwig op zijn netvlies te hebben. De noot lag nogsteeds voor shade met de naam ventus in zijn vlees. Shade gaf een lik aan ventus. "ik zal deze noten maar op hun woord geloven." zei shade. Hij keek even om zich heen. Naast de stam van de boom. Groeide een wonderbaarlijk ding. Iets met bladen zo rood als een ondergaande zon. Ze elegant als de sterren in de nacht. Shade klom de boom uit en stopte het wonderbarlijke ding in zijn meond. De dorens prikte in zijn mond. Maar shade voelde het niet doorhet gevoel dat in zijn maag dansde. Shade klom de boom weer in. Hij ging weer naast ventus staan en lechde de roos voor haar neer. "deze roos is als een teken voor mij. Door jou zou ikmijn verleden vergeten. En leven in het nu." shade gaf ventus nog een lik en bleef haar aankijken.

Whahah zie ik een advetentie is de krant staan met de tekst:
Sorry IKEA het is 2e paasdag nog leuker bij de fiat-dealers :3

Ventus keek naar Shade, die mompelde wat en sprong daarna uit de boom, nieusgierig bewoog Ventus haar oren en probeerde ze te zien wat hij ging doen. Daar kwam ze al snel achter, Shade kwam terug met een mooie rode bloem, dezelfde die haar moeder van haar vader had gehad, een rooie roos. Shade legde de roos voor haar poten en ze keek hem verward en ondertussen ook diep gelukkig aan terwijl hij zijn woorden uitsprak: "deze roos is als een teken voor mij. Door jou zou ik mijn verleden vergeten. En leven in het nu." Ventus keek hem aan en ontving een lik van hem, ze snapte zijn woorden niet helemaal maar ze duwde haar kop tegen de zijne en gaf hem een lik en fluisterde: 'Ik zou mijn hele leven bij je willen blijven, maar ik voel dat ik eerst iets anders moet doen' Ventus keek hem aan en veegde met haar poot de moder van haar kop en duwde haar kop nog eens tegen hem aan en ging verder: 'Als ik erachter ben wat ik met doen en het volbracht heb zal ik bij je blijven shade' Ze keek hem doordringend aan en ging toch nog even verder: 'Zul je dat geduld wel hebben?'

(Ik heb bij Ventus al neegezet dat ze partners zijn want ik von dat dat al best kon)

''Ik zou mijn hele leven bij je willen blijven, maar ik voel dat ik eerst iets anders moet doen'' zei ventus terwijl ze een stuk modder van haar gezicht en wreef het langs die van shade. De zachte haren van ventus voelde veel fijner dan de harde opgedroogde haren. 'Als ik erachter ben wat ik met doen en het volbracht heb zal ik bij je blijven shade zul je dat geduld wel hebben?' Shade knikte. Hij keek nog eens naar de noot die naast hem lach. De naam ventus stond er nog steeds sierlijk in. Maar de lichtstraal was verdwenen. Haastig keek shade achterom. Door de kleine open gaten in het blader dak zach hij dat het al begon te schemeren. Shade's pupillen werden groter. Zijn oren tintelden en zilde zich in shade's nek verstoppen. Luna had ook gemerkt dat het al aan het schemeren was. Ze ging in het zicht van shade staan. Maar niet in de van ventus. Ze maakte een gebaar dat shade nu echt moest komen. "ehh... Ventus. Ik zal nu echtmoeten gaan." zei shade op een angstige toon. Hij sprong van de tak af. Shade voelde de tinteling al door zijn hele lichaam. Zijn normale pote. Kregen een diepe zwarte kleur. Langzaam kroop de kleur omhoog. Shade sprong dew boom uit. Hij rende het roze bos verder in. De zwarte kleur had nu al zijn knieën berijkt. Shade slikte. Hij wist dat dit zou gebeuren. Waneer hij zijn ware liefde vind. Zal een kwaad deel zijn hele lichaam over nemen. Luna vloog achter shade aan. "Luna! Vind een plek waar ventus mij niet zaal vinden!" schreeuwde shade naar Luna. Luna kniktet. Ze vloog hoger en keek met haar kraal ogen door de lucht. De zwarte kleur had het begin van shade's buik al te pakken. Shade wilde niet maar op luna wachten. Hij zette zijn klauwen in de grond en begon te graven. Zweet druipte langs zijn hoofd. Maar shade was niet snel genoeg. De zwarte kleur had nu al zijn nek berijkt. Shade ging in de kuil liggen die hij gegraven had. Een traan rolde over zijn wang. Hij wilde wel een partner. Maar dit niet. Hijwilde niet elke avond een monster worden.


(door of sluiten na jouwn post?)

(afsluiten, we gaan desnoods in een ander topic wel verder)

Ventus keek Shade aan, hij knikte, opgelucht zuchte Ventus en gaf ze Shade een lik terwijl ze nog steeds haar kop tegen de zijne aan drukte. Rustica had al die tijd rustig van uit een boom toegekeken, maar plotseling zag ze dat Luna Shade leek te wenken, Rustica keek naar Shade, zijn poten begonnen langzaam zwart teworden. "ehh... Ventus. Ik zal nu echtmoeten gaan." zei Shade opeens en fluisterde 'Tot ziens Shade' en daarna keek ze hoe hij in de bosjes verdween, rustica vloog naar haar toe 'Er is iets met hem' Ventus keek de zwaluw niet begrijpend aan 'Hij heeft iets waardoor hij iedere nacht zwart word, mischien zelfs een monster!!' Ventus schudde haar hoofd bij Rustica's laatste woorden en zei 'Het zal toch wel mee vallen?' Daarna verdwenen ok hun de bosjes in, opzoek naar een goede slaapplaats.