He is coming

Zijn zwarte poten kwamen klap voor klap neer op de grond. De kettingen om zijn poten beweeg de elegant mee. Maar zijn stappen maakte geen enkel geluid. Met geluid verraden je nu eenmaal je zelf aan de vijand. Rustig liep hij door met zijn trouwe vriend armand boven hem. De enigste vriend die hij had. Je had niks aan vrienden ze waren eerder een last.
Armand niet die kon wel voor zich zelf zorgen. Hij moest wel een vriend zijn hij was zijn totem dier. Hij was ook zijn enige metgezel sinds zijn bevrijding van het mensen kamp. De rest was dood of wanhopig gevlucht.

Hij had wel in de gaten dat hij op het Territorium van een roedel liep. Maar die zouden toch niks durven als ze hem zagen langs wandelen. Roedels daar had je niks aan. Ze waren goed. Roedels waren goed. Vriendjes met elkaar we komen op voor elkaar. wil jij nog een puppy. Jah ik wil nog heel veel lieve puppy's. Bleh die gedachten alleen al maakte hem misselijk. Puppy's waren om te eten of te trainen. Al was het leuk om eerst wat met ze te spelen. Ze gewoon simpel weg te treiteren. Bang te maken tot dat ze bij hun dode mammie terug keerde. Ze reageerde altijd zo grappig.

Armand vloog hoog boven in de lucht. boven een zwarte wolf. Hij moest hem wel in de gaten houden anders was hij hem zo kwijt. De wolf maakte geen enkel geluid. Zelfs de kettingen om zijn bene hoorden je niet. Maar daar beneden kon hij moeilijk vliegen. Zijn vleugels waren nu eenmaal te breed. Hij was dan ook de grootse vogel te wereld. Jah op zoon stome struisvogel na. Maar die konden ook niet vliegen. Een vogel moest kunnen vliegen dan was het pas een vogel.
Hij vloog hier dan nu ook trots in de lucht. De grootste vogel nog geen enkel gevecht verloren. Nou daar was hij niet eerlijk in. Niet dat hij altijd zo eerlijk was. Maar 1 gevecht had hij verloren. Het was van een arend. Een vrouwelijke nog. Het was goed dat Learco dat niet wist. Want de arend was van zijn zusje. Als hij er achter kwam dat nog een van zijn familie leden rond liep dan was de vriendschap tussen hun 2 voorbij.

Learco stond ondertussen rustig wat te drinken bij een meer. Hij merkte dat er anderen wolven in de buurt waren. Maar hier aan besteedde hij toch geen aandacht. Hij dronk eerst wat daarna zou hij wel actie ondernemen.

De stappen die Night maakte waren haast niet te horen. Hij was op dit moment geen wolf meer, maar één met de duisternis die om hem heerste. En duisternis zelf maakte geen geluid. De opvolgers ervan wel. Zijn zwarte oren bewogen naar links, hierop volgde zijn gehele kop. Hij had wat gehoord. Hij snoof. Was dit weer een spion? Of was dit een prooidier dat hem voor de voeten liep? In ieder geval had Night geen trek in het achtervolgen van het iets dat ook was opgegaan in de duisternis. Omdat hij in een schaduw was veranderd, was hij onzichtbaar in het duistere bos. De schaduw stond stil. Hij nam de tijd om rond te kijken. Dit bos kwam hem niet al te bekend voor. Het rook hier in ieder geval wel naar de roedel waar hij sinds kort in zat. Het zou vast en zeker bekender terrein voor hem worden. Hij was nog lang niet van plan om uit de roedel te stappen. De schaduw stapte verder. Verderop weerklonk weer een geluidje. De schaduw hield halt. Wat was dat irritante geluid nou dat het stille niets verstoorde? Was dat niet.. Een indringer? De schaduw ging op in de duisternis. Twee gele ogen verschenen. Night kwam uit de duisternis tevoorschijn. Hij zag het. De indringer. Dat was hem. Hij sprong op, waarna hij met zijn kaken de indringer omklemde en zijn tanden zette in.. Schubben? Verbaasd keek Night op. En ja hoor, daar stond zijn totemdier, de draak Death. ”Death!” siste Night geïrriteerd, “wat ben je aan het doen?” Death keek omlaag. Hij had Night immers geholpen met zijn Fury, maar had nog de Dark Glare niet gekregen. “Sorry, maar ik heb een gevoel dat ik je moet beschermen. Ik ben immers je totemdier en-.” Night viel hem in de rede. “Je mag dan wel mijn totemdier zijn, maar dat betekent niet dat je mij moet stalken. Maar ja, ik zie het dit keer door de klauwen,” gromde hij gedempt. Zijn ogen kleurden rood, bloedrood. Night grijnsde, terwijl hij kracht voelde wegstromen. Hij moest nu moeite doen om bij het takje te komen waar hij eerst op ooghoogte mee was. Al snel was hij op ooghoogte met Night. Hier stopte de Dark Glare. De reu knipperde met zijn rode ogen, die nu geel van kleur waren. “Oké, sorry Night.” De stem van Death klonk minder zwaar dan eerst. Maar dit was ook wel logisch. Night tilde zijn oren omhoog. Zijn ogen schoten heen en weer. “Een indringer,” was het enige wat uit zijn snuit kwam, waarna hij traag begon te lopen. Death hield zich stil. Bij het horen van dat woord had hij geleerd stil te zijn. Al snel ging Night op in de duisternis. De schaduw gleed over de donkere grond bij het meer. Zo was hij onzichtbaar. Death bleef achter in de struiken waar hij ook niet te zien was. Night gromde in zichzelf. Hij keek de drinkende wolf strak aan, al kon deze hem niet zien. Hij was immers een schaduw die onzichtbaar was op deze donkere aarde. Recht voor de wolf veranderde Night weer in een wolf. Zijn tanden waren ontbloot, zijn snuit diep gerimpeld. Alleen in zijn Fury zag hij er angstaanjagender uit. Zijn blauwe rugvlam was groot en danste in de koele wind. Hij stond weliswaar in het water, maar dit was gelukkig ondiep water. Hij had geen zin om nat te worden. “En wie mag jij zijn, indringer?” vroeg de reu. Hij gromde een keer, zijn gele ogen staarden recht in de ogen van de andere wolf. “Weet je dat je op terrein staat die je niet mag betreden? Wegwezen of ik zorg ervoor dat je weggaat!” Geen een woord die Night had uitgesproken was onzeker of gelogen. Hij zat in de roedel die eigenaar van dit gebied was en zou het daarom ook beschermen.

Learco dronk rustig van het water. Opgevenmoment voelde hij zwarte schaduw langs zich aflopen. Het was donkeren magie dat wist hij zeker. Hij had er vaak genoeg mee te maken gehad. het vertelde hem alleen maar dat deze wolf bang was om zich zelf te tonen. Een rechtstreekse aanvaarding aan te gaan.Niet je eerst te verschuilen en daarna plots vlak voor je tegenstander te verschijnen. Dat was flauwe magie. En niks waar. Je verrasten misschien een onwetende wolf een poedel. Maar hem niet hij had het al vaak genoeg gezien. Wolven die zich in hun magie verschuilden onzichtbaar dachten ze. Magie voelde je en dat maakte hem weer zichtbaar. Het deed hem dan ook enkel niks dat de wolf opeens voor hem verscheen. Hij had het al vaak genoeg mee gemaakt. Hij had ze ook een voor een verslagen. De wolf voor hem zetten ook nog eens blauwe ogen op en stak het helle vuur op zijn rug aan. Ha moest hij nou gevaarlijker lijken. een beetje helle vuur en een blauwe gloeiende ogen. Was dat de kunst van het wolfje voor hem. Kom op zeg hij had wel beter gezien.
De wolf boeide hem daarom ook maar niks. Hij draaide op zijn dooie gemak om en sprong in een omgevallen boom waar hij rustig ging liggen. De wolf schreeuwde nog wat naar hem. Dat hij op verboden terrein was of zo iets. Wat kon hem dat nou schelen.
Armand landen op een tak naast hem "wat ga je met de wolf doen bij het meer" vroeg hij. "Niks" antwoorden learco simpel. "zo onwaardige tegenstander daar doe je niks mee. Die laat je van woede overkoken van dat je ze maar onwaardig vind. Dan zijn ze snel genoeg weg. En anders graaft hij zijn eigenste graf." Dat was de enigste korte uitleg die hij gaf. Daarna ging hij weer veder met het bos inspecteren. Het beviel hem hier wel. een donker bosje, geen lastige poedels die je lastig vielen die durfde hier nu eenmaal niet te komen. Alleen maar wat lef gozertjes die de held uit wilde hangen en het enge bos wilde betreden. Het enigste rare van alles was dat het hier stonk naar roedel. Roedels bestond enkel uit wat poedels en lef gozertjes. Die kwamen hier niet en ze stichten hier al helemaal geen roedel. Dus waarom stonk het hier zo naar roedel?

De wolf negeerde de plotselinge verschijning van Night en ging in een boom liggen. Wát? Was hij serieus nou zo naïef? Dit gebied was verboden voor onbevoegden! “Je bent op het territorium van de DeadLock Wolves, hond! Maak dat je wegkomt!” riep Night naar de wolf die in de boom zat, maar deze negeerde hem vast en zeker weer. De reu met zijn rugvlam snoof zachtjes. Het was dat Night geen trek had om in zijn Fury te komen, anders had die wolf wel anders gepiept. Die wolf was nog wel jónger dan hem! De wolf dacht vast en zeker stoer te zijn om een DeadLock Wolf te negeren. Dan had hij het aan het verkeerde eind. Een blauwe vlam gleed uit de bek van Night. Deze verbrandde de boom in een rap tempo, zodat de boom zou omvallen. “Maak me niet kwaad!” bromde de reu waarschuwend, zijn toon klonk zeer serieus. Zijn zelfbeheersing was verdwenen en had plaats gemaakt voor een agressieve ondertoon. Zijn ogen begonnen lichtjes te gloeien, al kleurden ze nog niet blauw. Dat hadden ze ook nooit gedaan sinds Night hier verschenen was. En dat was maar goed ook. De reu liep uit het water. Hij had de wolf genoeg kansen gegeven. Hij moest maar snel wegwezen, of opeens zeggen dat hij bij de DeadLock Wolves wou. Al was dat misschien vreemd. Dan zou de wolf zeggen dat hij bij de roedel wou, enkel omdat hij anders weggestuurd zou worden. En dat was alleen maar een goedzakjesreactie.

"Wat ga je met de wolf doen bij het meer?" vroeg de totem van de wolf opeens. Dat deed Night denken aan Death. Hij maakte een onopgemerkte oogbeweging, hierna liep de draak onopgemerkt weg. De reu gromde zachtjes, wendde zijn blik weer naar de wolf en zijn totem. Zij waren dusdanig in gesprek geweest dat ze vast niks van de beweging hadden gezien. Wat ze zeker niet zouden weten is dat Night een plan had om die rotwolf weg te sturen. Maar dit kon hij alleen uitvoeren als de wolf weigerde weg te gaan. En naar zijn houding zou dit ook goed de waarheid kunnen zijn. "Niks, zo’n onwaardige tegenstander, daar doe je niks mee. Die laat je van woede overkoken van dat je ze maar onwaardig vindt. Dan zijn ze snel genoeg weg. En anders graaft hij zijn eigen graf," reageerde de wolf. Dit was werkelijk de domste zet die de wolf had kunnen maken. En al helemaal nu Night half in zijn Fury zat. Zijn rugvlam was even groot als hemzelf geworden, al kon de vlam nog groter worden. Hij liep traagjes op de wolf af. “Dus jij vindt míj onwaardig? Zal ik je vertellen dat alleen onwaardige wolven mij onwaardig vinden? Ik maak mij daar dus ook niet boos over, want ik weet dat alleen goedzakjes mij onwaardig noemen,” gromde Night. Hij sprak de goedzakjes met spot uit. “Ik verlaat echter niet het territorium van de roedel waar ik zelf in zit. Jij hebt zojuist jouw eigen graf gegraven, hond!” Hij had zijn tanden zo ver ontbloot dat er tandvlees te zien was. Zijn rugvlam danste in de wind zoals hij altijd al deed. Zijn snuit was diep gerimpeld. Het enige wat ontbrak waren die angstaanjagende, cyaankleurige ogen. Al zat er wel een gloed om zijn ogen. “Ik geef jou nog één kans. Scheer je weg! Anders zorg ik er persoonlijk voor dat je hier nooit meer wegkomt!” Night was hier bloedserieus over. Hij had de wolf teveel kansen gegeven. Nu moest die rotwolf ze maar aannemen of sterven.

Learco lag rustig in de boom. Armand zat langs hem rustig zijn vleugels te verzorgen. Toen opeens de boom onder hem Verkoolde. Verdommen het was die laffe wolf van zo net weer. Met zijn helle vuur. Het had alleen de boom verbrand meer niet. Nu stond hij op de grond. “Maak me niet kwaad!” gromde de wolf. een korte zucht ontsnapte uit de bek van learco. had hij weer zo oen voor zich die door haat liet leiden. Niet dat het hem bij ook zo was begonnen. Maar na de jaren. Ging het moord niet meer over wraak maar simpel om de smaak naar bloed. De blik die je in de ogen van de vijand zag wanner deze zag dat hij zijn laatste uren sloeg. En de geur van dood die je neus verrijkte.
Op het zelfde moment zag learco een schim weg schieten. Learco kon niet zien wie of wat het was. Maar het was zeker het totemdier van de wolf. "armand ga kijken waar het totem dier van die wolf blijft. Volgens mij is hij net weggeschoten" sprak learco in hun onderlinge communicatie lijn. Zo dat alleen armand en hij het hoorde.
Hij had zo hekel aan wolven die de ene hinderlaag legde naar de anderen. Die gewoon zelf te bang waren on face to face te vechten.

“Dus jij vindt míj onwaardig? Zal ik je vertellen dat alleen
onwaardige wolven mij onwaardig vinden? Ik maak mij daar dus ook niet
boos over, want ik weet dat alleen goedzakjes mij onwaardig noemen,” “Ik verlaat echter niet het territorium van de roedel waar ik zelf in zit. Jij hebt zojuist jouw eigen graf gegraven, hond!” Gromde wolf opnieuw wat tegen hem.
"ha de poedelroedel waarvoor jij de roedel voor moet beschermen." zij hij lachend.
“Ik geef jou nog één kans. Scheer je weg! Anders zorg ik er persoonlijk voor dat je hier nooit meer wegkomt!” gromde de wolf op nieuw. "en hoe wilde je dat doen." zij learco lachend. Hij ging rustig zitten en wachtend op een antwoord van de wolf.

Aramand zat rustig op een tak. Toen hij de boodschap van Learco binnen kreeg. "armand ga kijken waar het totem dier van die wolf blijft. Volgens mij is hij net weggeschoten" Hij strekte zijn vleugels en schoot in de lucht. Al snel zat hij op hoge hoogte. Het koste hem niet veel moeite om de totemdier op te sporen. Het was een grote draak. De draak stond nieuwsgierig te kijken na de twee wolven. Verstopt achter bosjes. Aramand lande rustig op een tak naast de draak. En sprak "wat doe jij daar draak. Te bang voor je eigenaar." De draak moest wel schrikken want zijn gedachten waren geheel gericht op de twee wolven.

Een vreemde geur galmde door zijn neusholtes. Er was een indringer. Hij versnelde zijn pas, Al snel was hij dichtbij. Hij verdween in de schaduw van een dikke boom. Nu was hij zoals een geest kon zijn, Geheel onzichtbaar voor de anderen. Nu kon je hem niet eens voelen,ruiken,horen en zien. Met een aanstaanjagende grijns liep hij richting de indringer, Deze wolf kon hem nu niet zien. Het was een stoerdoener, Dat zag je. Opeens arriveerde ook Night, Een heel woordengevecht vond plaats. Hij stond er al de hele tijd, Maar geen van beiden hadden hem opgemerkt. Natuurlijk niet, Hij was geheel onzichtbaar voor de wereld. Hij zette een stapje richting de wolf waar hij nu al van walgde, Hij besloot toch niet aan te vallen en liep snel naar Night, Met een zachte stem -Die enkel Night kon horen- fluisterde hij in de oren van Night "Geef hem geen kansen meer, Hij is het niet waard" Daarna ging hij zitten, Hij bemoeide zich er niet mee. Dit kon een goede test voor Night zijn, Misschien kon hij zo wel zien welke rang Night kon krijgen. Met een bloeddorstige grijns keek hij naar de vuile indringer, Deze wolf kon het beste weggaan..Want Night kon heel erg pittig reageren, En zeker zodra hij in de Fury zat. Dit had hij pas nog meegemaakt, het was een prachtige belevenis. Zodra Night woedend word kan hij in deze 'fury' raken. Nu moest dat weer gebeuren, Dan piepte deze stoerdoener wel anders!


[There is the alpha wolf :]]

"Ha, de poedelroedel waarvoor jij de roedel voor moet beschermen." Night gromde kwaad. Dat was de druppel. Dit was de slechtste, ergste roedel van heel WG. Nu had deze wolf ook nog het lef om hun alom gevreesde roedel de poedelroedel te noemen? Hij had wel heel veel lef. Teveel zelfs. Het totemdier vloog weg. Ach ja, deze zou Death toch niet kunnen vinden. Hij had op dit moment de grootte van een wolf en was zo zwart als de nacht. Daarnaast kon een draak prima zo’n dom vogeltje aan. Zelfs als die draak oliedom was. “Je hebt lef om onze gevreesde roedel zo te noemen,” bromde hij zachtjes. Hij wou niet in zijn Fury komen. Hij kreeg dan niks meer mee en zou dan te ver doorgaan als de wolf om genade zou vragen. Al zou dat niet gebeuren en als wel zou Night alsnog geen genade geven. Zo’n wolf was hij simpelweg niet. "Geef hem geen kansen meer, hij is het niet waard," klonk opeens een stem die de wolf niet zou kunnen horen. Deze was immers van Demon, de alfa van de roedel waar Night in zat. Hij had de vorm van een geest aangenomen, nog iets wat de wolf voor hem niet zou kunnen weten. Night snoof zachtjes. “Dat was ik toch niet van plan,” siste hij zo zacht mogelijk zonder zijn lippen te bewegen. Voor Demon zou het dan raar klinken, maar toch verstaanbaar. De wolf had het niet kunnen horen. Of hij moest de beste oren in het hele dierenrijk hebben, iets wat Night sterk betwijfelde.

"En hoe wilde je dat doen?" vroeg de wolf, waarna hij ging zitten. Dat had hij beter niet kunnen doen. “Zo,” was het enige wat Night nog uitbracht. Sterker nog, hij kon alleen dat woordje nog uitbrengen omdat zijn spraak zwaarder werd. Zijn rugvlam rees weer omhoog en vloog alle kanten op. Zijn al enge gele ogen maakten plaats voor cyaankleurige ogen. Zijn bewuste zicht veranderde in een waas en zijn bewuste gehoor werd dof. Zijn controle over zijn lichaam was volledig verdwenen. Hij gromde zachtjes maar toch kwaad. Night opende zijn bek waar een grote blauwe vlam uit kwam. Omdat de wolf was gaan zitten zou het moeilijk zijn om deze te ontwijken. En als hij het ontweek dan had Night nog een idee. Voor zover hij in zijn Fury kon nadenken. Hij zette zich af van de grond, waarna hij op de wolf af sprong en zijn kaken in de huid van de wolf trachtte te zetten. Gelukkig was zijn coördinatie niet verloren gegaan.

Death grinnikte zonder geluid te maken. Die domme vogel was bij de verkeerde draak gaan zitten. Onopgemerkt sloop hij verder naar waar hij eigenlijk zou moeten zijn. Dit terwijl de andere, veel grotere draak verbaasd opkeek toen hij de stem van de vogel hoorde. "Wat doe jij daar, draak? Te bang voor je eigenaar?" vroeg de vogel. “Waar héb je het over?” vroeg de andere draak terwijl Death ongezien verdwenen was. Hij gromde. “Moet je klappen hebben?” klonk zijn nu kwade stem. Die vogel had zijn humeur verpest. En alleen omdat hij niet naar een gevechtje kon kijken. Hij vuurde een oranje vlam af op de vogel. “Scheer je weg!” bulderde de draak. Al was hij niet Death, de vogel kon denken dat hij Death was omdat hij zich agressief tegenover de vogel opstelde.

[ even tussen door. als je bij de krachten kijkt van learco en armand. Zie je dat ze alle bij de kracht hebben om alles aan te voelen ook magie. (dus ook wanneer ze voor de verkeerde staan) Hij voelt ook demon. Al is het moeilijk voor learco om deze te plaatsen. vooral nu night magie er tussen door loopt. Hij weet dus dat er nog iets iets (demon) maar weet niet wat.)
En hij weet niet dat ook slechte roedels zijn. Hij kent alleen goeden roedels]


“Je hebt lef om onze gevreesde roedel zo te noemen,” bromde de wolf naar hem. "wat roedels zijn poedels. Slechten wolven zijn nu eenmaal solitair" bromde hij terug. Learco was zijn geduld aan het verliezen. Hij merkte dat er een anderen magische wezen rond wandelen. Maar hij kon dit moeilijk plaatsen. En hij merkte hem nu pas op terwijl het leek of hij er al heel de tijd zat. Yeah weer zoon watje dat zich niet durft te tonen. hij kreeg genoeg van dat schuil gedrag. al wist hij niet of dat het simpel een kleine insect was dat magie bezat of een vijand.
De wolf voor hem leek steeds erger geïrriteerd. Al leek de wolf toch een keer afgeleid maar dit was zo kort. Dat een vergissing een grote kans was.

Leacro keek ondertussen de wolf voor hem verveeld aan. Hij zag dat de wolf langzaam in een trans raakte. Een trans die nog wel een slecht voor hem uit kon pakken. Maar gelukkig had hij altijd nog een troef achter de hand. En voor dat hij het in de gaten had spuwde de wolf het zelfde hellevuur als dat op zijn rug zat. Nog net optijd kon learco de magische woorden opzeggen. "Time Lock" vlak voor zijn neus stopte het vuur. een grote glimlach verscheen op zijn snuit. Dit had hij toch maar weer eens goed aangepakt. Hij probeerden zich te concenteren op de rare magie die rondzwerfde maar kon geen vat krijgen. Hij liep maar aan want elk moment kon de time lock stoppen. Hij stapte rustig langs de vreemde wolf. En nam plaats achter hem. Hij ging weer op zijn dooie gemakt zitten. En sprak toen de woorden uit om de time lock te verbreken "start" terwijl hij dit zij verscheen er een grote glimlach op zijn bek. "oeps dat was mis wolfje" fluisterde hij in het oor van de wolf. eigelijk raar dat hij wolfje zij. de wolf was ouder dan hem. misschien niet veel. niet dat het uitmaakt. leeftijd maakt namelijk niks uit bij een gevecht. Het was kracht en strategie.

Armand kreeg al snel in de gaten dat hij voor de verkeerde draak zat. Hij zag hoe de draak een vlam op zich afsturen. shit hij zat in de problemen hij kon hier niet weer weg. tot op het moment dat opeens alles voor hem stopte. De vlam was recht voor zijn snavel gestopt. Het puntje aan zijn snavel had de eerste vlammen gevoeld maar meer niet. Hij vloog op en richte zich op de magie die hij ook bij de wolf van het meer had gevoelt. Zo moest hij het totem dier kunnen vinden. Zij hadden namelijk de zelfde magische ziel. Al snel vond hij een draak. Maar deze was veel kleiner dan dat hij eerst was. Zat hij weer bij de verkeerde nee dat kon niet. Dit was de magie die hij ook bij de wolf voelde dus moets het de goede zijn. "dacht je dat je voor mij kon verstoppen"

[Dan moet ik wel even tussendoor zeggen, Dat dit eigenlijk onmogelijk is Learco..Een geest kun je niet voelen, Wanneer hij deze kracht heeft is hij geheel weg van de wereld voor anderen (dus ook die wat de krachten ervoor hebben) Dit is enkel de magie wat de kracht heeft, Hierbij word hij voor iedereen onzichtbaar..]

Demon zag hoe de wolf de tijd stopte. Hijzelf werd niet stop gezet en keek even kwaad naar Learco -Hoewel deze dat niet zien kon- Hij zette een stap richting de stomme indringer. Geeërgerd liet hij een grom horen, Ook deze was niet te horen ... Toen Learco weer start riep sprong hij met een sierlijke boog richting de wolf en viel deze aan, Hij werd weer zichtbaar en beet Learco in zijn hals "Je bent hier op verboden terrein wolf, Noem mijn roedel geen poedelRoedel, Had ik het dus toch goed dat goedzakjes GEEn hersens hebben" Met een achterpoot stampte hij op de grond, Enkele donkere wolken kwamen in de lucht. Al snel begon het hevig te donderen. Bliksem vloog je om de oren. Hij keek de 'Indringer' gemeen aan. Hij kon deze wolf wel een lesje leren "Je kan de tijd stopzetten, Maar als ik onzichtbaar voor jouw ogen ben ... Dan lukt het niet bij mij" Zei hij even daarna met een vals grijnsje. Zijn poten begonnen zich ondertussen op te laden, Bliksem schoot door zijn vacht heen. Zijn ogen werden helemaal zwart en pupilloos. Een dun spleetje bloed drupte op de grond, Dit bloed kwam van Demon's mond af, Nu zag hij er pas echt uit als een demon. Hij ontblootte zijn tanden naar de 'indringer'. De 'indringer' had nu de kans om weg te rennen, Maar dat zou deze toch niet doen. Demon gaf deze wolf dan ook niet nog een kans. Hij haalde uit met zijn poot, Toen hij de borst van de wolf raakte kon je een harde knal horen. De bliksem die net door zijn lichaam schoot, schoot nu tegen de borst van Learco aan. Dit hoefde echter niet dodelijk te zijn, Maar kon wel veel pijn bezorgen. Nogmaals ontblootte hij zijn tanden, Zijn snuit rimpelde geheel. "Night heeft geen lef om deze roedel een gevreesde roedel te noemen, wolf, Deze roedel is gevreest in vele landen, Mijn roedel heeft vele oorlogen doorstaan en heeft vele poedels zoals jou aan de kant gewerkt" Met een gemene grijns op zijn gezicht keek hij de wolf aan. Deze wolf verdiende het om pijn te lijden. Daarna keek hij naar Night, Zijn ogen begonnen Cyaankleurig te worden, Jep, Ze raakte in de Fury. Maar hij bleef staan, HIj zou wel onzichtbaar worden zodra Night zich op hem richtte. Hij was er niet bang voor, Deze Fury had niks met hem te maken "Nu kom je in de problemen indringer" Hij draaide zich niet naar Night, Night mocht hem raken om deze wolf pijn te doen, Hij zou toch onzichtbaar worden, Hij hoopte dat het dan niet te laat was. Er was namelijk 1 klein geheimpje om hem te verslaan, 1klein rottig geheimpje die hij voor iedereens oren bewaarde. Nooit zou hij het vertellen, Het was namelijk 1geheim waarbij je hem het onzichtbaarheid af kon pakken, Maarja, Niemand kon deze te weten komen. Niemand! Hij sprong over de indringer en werd onzichtbaar. Toen hij achter deze indringer stond duwde hij deze van hem weg. "Maak dat je weg komt, Regenbooghopper"

zoals jullie meschien al gezien hebben is de naam van deze wolf in amerisa verandert. Het is ook voortaan een vrouw. als dit nog niet verandert is moet demon/razz dat nog doen.

[Amarisa voelt jouw ook niet. maar Amarisa voelt de
magie(kracht) die je gebruikt om onzichtbaar word. Omdat je die gebruikt om
omzicht baar te worden en niet zoals night (als ik het goed lees) om je in te
verstoppen. is alleen de aanwezigheid van magie te voelen meer niet. Dus demon
wanneer je hem aanvalt. Blijf je het zelfde effect krijgen als met anderen
wolf. Amarisa legt de link eerder dat het een onzichtbare wolf is die hem
aanvalt. En wanneer Amarisa alles stil zet is dat voor alles ook voor jouw als
je in je kracht zit)

Amarisa voelde Opeens een wolf boven hem op en een korte bijt in zijn nek. Was
dit de sterkste beet van de wolf. Kom op zeg Amarisa kon toch wel beter.
"Je bent hier op verboden terrein wolf, Noem mijn roedel geen
poedelRoedel, Had ik het dus toch goed dat goedzakjes Geen hersens hebben"
oh dat verboden terrein gedoe had Amarisa nou wel vaak genoeg gehoord.
"als ik me iets van verboden terrein aan trok dan was ik hier nu niet
domkop. Roedels zijn poedels waarom zou een slechte wolf zich in een roedel
vormen, Noem me een rede" gromde Amarisa richting de wolf. op de
belediging van goedzak en domkop ging Amarisa maar niet in. Amarisa wist dat Amarisa
dat niet was. Ook wanneer de wolf zijn hersens gebruikte kon Amarisa raden dat
een goedzakje al lang was weggevlucht.

Al snel kwamen er donder wolken. Deze magische dat voelde Amarisa. Dus ze
moesten van de wolf voor hem komen. Toen Amarisa hem aankeek werd dit bevestig.
De donder danste rond het lijf van de wolf. En zijn ogen waren een en al ........
(euh weet niet welke kleur ogen je hebt) Gelukkig was donder niet een groot een
probleem. Aramand gebruikte ook vaak donder in zijn gevechten.
Al snel voelde Amarisa paar poten op zijn borst ze gaven een korte stroom
schok. Dat deed toch zeer. Amarisa was donder gewent maar zo dicht bij zijn
hardt bleef zeer doen. Gelukkig was het donder een korte schok en het was over.
Al moest Amarisa toch even op zijn tanden bijten.

"Night heeft geen lef om deze roedel een gevreesde roedel te noemen, wolf,
Deze roedel is gevreesd in vele landen, Mijn roedel heeft vele oorlogen
doorstaan en heeft vele poedels zoals jou aan de kant gewerkt" Gromde de
wolf opnieuw. De donder weer klonk door zijn stem. (leuk me wel een leuk
effect) Ho wacht eens even. een poedel was niet gevreesd. Het leek hem dat dat
de 2 wolven voor hem ook snapte. En de donder wolf sprak over zijn roedel. En
de wolf voor hem was geen poedel. Al verstopte Amarisa zich. wat in zijn ogen
een teken van zwakte was. Maar een poedel was de wolf niet. er waren dus 2 mogelijk
heden. 1. twee slechten wolven vonden het leuk om de baas te spelen over een
paar poedels. Al snapte Amarisa dat niet. Poedels waren zwaar irritant dus
waarom zou je bij hem voegen. 2. Er bestonden slechte roedels. Amarisa was deze
nog nooit tegen gekomen maar dat zegde niet dat deze niet bestonden. Het was op
zich een geniaal plan. Zo was je veel sterker.





Toen Amarisa weer om zich een keek zag Amarisa dat de
donder wolf verdwenen was. Wat een scAmarisater dacht ie nog

een keer.


Misschien was het wel handig voor haar om zich te aanmelden bij een roedel. Tenminste deze roedel ze waren slecht. een plek om terug te keren. Te herstellen van wonden zonder dat je aangevallen word. En het gebied stondt haar ook wel aan. Dus waarom niet.
"ho stop jullie zijn een slechte roedel. Dus niet twee dommen slechte wolfjes die in een goede roedel zitten.? En wat heb ik er aan als ik me aanmeld bij jullie" zij de wolf met een luide stem

(Stiekem vind ik controle over tijd godplay (ofzo). Je kan dan immers altijd een aanval ontwijken en de ander aanvallen zonder dat deze iets ertegen kan doen. Dit staat gelijk aan onkwetsbaar zijn. Maar ja, omdat de admin het goed vindt.. :S)

De aanval leek goed te gaan. De vlam ging recht op de wolf af zonder dat deze geen vin verroerde. Opeens was de wolf in een oogwenk verdwenen en raakte de vlam een onschuldige boom die zelfs tot in de grond compleet verbrandde. De vlam stak een andere boom aan. Al snel ontstond er een bosbrand. Al boeide dat Night niet veel. Niks kon hem nog schelen. Hij gromde zachtjes en ontblootte zijn tanden. Eindelijk. De wolf was weg. Ze zag in dat hier blijven nutteloos was en uiteindelijk tot zijn dood kon leiden. En de roedel was blij omdat ze een indringer minder hadden. Wel vreemd dat ze zo lang was gebleven, maar aan de andere kant was het weer jammer dat ze weg was gegaan. Night had heel graag de strot van de wolf willen doorbijten. "Oeps, dat was mis wolfje," klonk een fluisterende stem in zijn oor. Kwaad draaide Night zich om. Nee! Wat was dit? Ach ja, die rotwolf zou doodgaan. Als het een niet lukte, dan moest hij maar het ander proberen. Night gromde, waarna hij op het punt stond om de wolf aan te vallen. Dit deed Demon al voor hem. Al had Night op dit moment geen enkel besef van wie Demon nou mocht zijn. Night gromde zachtjes. Zijn cyaankleur die zijn ogen gevuld had vermengde zich met rood. Er ontstond hierdoor een vieze, bruinachtige kleur in zijn ogen. De wolf (Amerisa) mocht dit misschien niet doorhebben, maar Night gebruikte zijn Dark Glare. Hij trachtte hiermee illusies te veroorzaken, maar het kon ook een ander effect hebben (Kijk bij profiel). Night grijnsde. Nu was het makkelijker om die rotwolf aan te vallen. Zijn vieze oogkleur veranderde in het prachtige maar angstaanjagende cyaan, maar het effect van de Dark Glare zou nog aanhouden. Net toen Night wou aanvallen hield iets hem tegen. Hij gromde. Nee, zo duurde het moment tot doden enkel langer. Hij vuurde weer een blauwe vlam af. Deze was groot, zeer groot en kon Demon ook raken als hij niet doorzichtig was geweest. De teef daarentegen kon zich niet doorzichtig maken, maar wel in een oogwenk verdwijnen. Ach, als ze niet laf zou zijn zou ze dat niet doen. De teef vroeg of ze zouden gaan stoppen, ze wou immers meer informatie over de roedel. Night kon in deze staat echter niet stoppen. Hij ging door tot hij uit zijn Fury zou komen. En om dat te bereiken was veel moeite nodig. Hij gromde, waarna hij een zwarte straal afvuurde. Duisternis, pure duisternis, maar deze kon schade aanrichten. Veel schade als het nodig was.

Death gromde zachtjes, waarna hij binnensmonds vuil vloekte. Die vuile vogel had hem gevonden. Ach, hij zou wel meespelen. "Dacht je dat je voor mij kon verstoppen?" Death rilde zachtjes. “Waar heb je het over? Ik moest iets doen van mijn eigenaar en jij zegt dat ik me voor jou verstop?” Ergens was het ook waar. Hij moest inderdaad iets doen van Night. Wat dat mocht zijn zou hij niet zeggen.

[Ik geef toe dat Night gelijk heeft Ik lees net pas de 2berichten, Zou je dit willen veranderen a.u.b.?]

Demon keek opzij naar Night, Hij zag hoe deze de blauwe vlam uitspuwde. Even bleef hij roerloos staan, Maar hij bedacht zich. Hij werd meteen onzichtbaar -net op tijd- De vlam ging door hem heen en zou tegen de teef aan moeten komen. Opeens zei de teef iets "ho stop jullie zijn een slechte roedel. Dus niet twee dommen slechte wolfjes die in een goede roedel zitten.? En wat heb ik er aan als ik me aanmeld bij jullie" Hij keek de teef aan, Nadat het vuur geheel door hem heen ging werd hij weer zichtbaar. "Waarom zouden slechte wolven in een goede roedel willen?" Hij keek weer naar Night, Daarna weer naar Amarisa. Zij had zich echter goed in de problemen geworken, Night was nu geheel in de Fury. Wacht eens ... Wat deed Death? Naja, Dat zou hijzelf nooit kunnen doen, Misschien wel iets anders. Meteen werd hij onzichtbaar, Hij ging Night een beetje helpen om uit deze Fury te komen. Hij sprong richting night en duwde deze voorzichtig omver, Hij hield deze met vele moeite tegen de grond, Opeens werd hij weer zichtbaar, Dit was een domme zet. Dat wist hij ook wel. Maar hij kon niet anders, Night kon zomaar door hem heen springen en toch nog in de Fury zitten, Hij moest er geheel voor gaan. Hij keek Night diep in zijn ogen, Ook de ogen van Night toonden geen emotie. Zijn ogen waren zelf ook emotieloos, Iedereen die daarin keek kon de rillingen krijgen, maar Night zou daar heus niks voor voelen. Night's ogen waren nog steeds Cyaan-kleurig, Dit kon voor gevaar zorgen. Wat als Night hem echt raakte .. Naja, Hij had er begrip voor en zou hem daarvoor niet aanvallen, behalve als het expres is natuurlijk. Hij wist het al, Hij wist wat ook Death had gedaan, Death had zowat de regen tegen gehouden. Dat kon hij ook! Maar dan natuurlijk niet met zijn eigen lichaam, Hij wekte de regen op, Opeens begon het flink en hard te regenen. Hierna kneep hij zijn kaken op elkaar, De regen stopte, Maar niet echt. De regen werd tegengehouden. Toen er genoeg regen was verzameld hield hij zijn kaken weer normaal en een hele plons water viel op hem en Night, Als dit niet werkte .. Dan wist ook hij het niet meer, Dan had de andere wolf echt pech. Nee, Hij deed dit echter voor de gehele roedel. Dit bos Mocht niet helemaal afbranden. Dat zou vreselijk worden, Hij deed het voor de roedel, En niet voor die 'indringer'. Ja, Hij dacht nog steeds zo over deze teef. Dit kwam echter erdoor hoe deze teef deed, Maarja, Things happend.

[jouw onzichtbaar kracht is in principe het zelfde. En ik gebruik het maar weinig omdat het maar weinig omdat Ze daarna eerst een ritueel moet uitvoeren om het opnieuw uit te voeren. En dit meestal te lang duurt in een gevecht]


Direct naar haar woorden kreeg ze een grote vlam op zich afgestuurd. Het was het helle vuur van de wolf. Ze wist dat ze snel moest reageren helaas kon ze timelock niet meer gebruiken. Ze keek haastig rond ze zag het meer veder op. Zou ze het halen? Ze gokte het er maar op. Veel slechter dan hier blijven staan kon het niet zijn. Ze zette het op een sprinten richting het meer. Het vuur haalde cm voor cm in. Ze voelde het water al aan haar poten. Een grote sprong dan lag ze in het water. Ze zette met haar krachtige poten af en sprong om hoog ze voelde het water langs haar lichaam afglijden. Haar achter poten voelde ondertussen ook het water tot eer een brandend gevoel op haar staart kwam. Piep dat was niet goed. Gelukkig verdween de ergste steken al toen ze in het water terecht kwam. Ze zwom tot de bodem en kwam daarna weer terug. Nu moest het vuur wel weg zijn. Toen ze boven kwam zag ze dat het vuur weg was Maar voor ze het in de gaten kreeg Kreeg ze een grote plens over haar heen. nou lekker zeg. Rustig zwom ze naar de kant. Daar eenmaal aangekomen. keek ze naar haar pijnlijke staart. Hij was verbrand De haren waren weg en er zaten wat brandplekken. Oh haar prachtige mooie staart. Oh dat zou ze die wolf nog betaald zetten. Maar toen ze richting de 2 wolven keek zag ze dat de helle vuur wolf op de grond lag en de donder wolf er langs zat. Opeens Kwam haar de vraag van de donder wolf weer op. "Waarom zouden slechte wolven in een goede roedel willen?". Mooi het was dus geen poedel roedel. Ze ging rustig langs de donder wolf zitten. Net of er niks was gebeurt. Ze wist dat ze zo makkelijk in de problemen kon werken. Maar hopelijk snapte ze dat ze nu alleen geïnteresseerd was in de roedel.

"waarom slechte wolven in een goede roedel kunnen zitten, dat is simpel paar domen wolven denken dat je dan makkelijk baasje kan spelen over ze. Soms zijn ze door poedels ingehuurd om het gebied te beschermen. Vaak krijgen ze daar iets voor terug. Maar wat heb ik er aan als ik me aanmeld bij jullie roedel" Zij ze kalm tegen de donder wolf. Ze verstopte haar staart onder haar poten. Ze vond die afgebrande staart maar niks ze verstopte hem rustig onder haar poten. Zij hoefde het niet te zien.

"kom op zeg ik weet best dat night een smerig spelletje wil spelen. Door jou hier neer te zetten dus zeg de waarheid" Gromde armand tegen de draak

Spontaan kreeg Night koppijn. In combinatie met de Fury was dat natuurlijk niet goed. Hij keek om zich heen, waarna hij snoof. Kleine rookwolkjes verlieten zijn neusgaten. Dit was serieus. De teef rende het water in. Zwakkeling, kon ze niet tegen een beetje vuur? Hij wou net een stap naar het water toe zetten toen hij een kracht van achteren voelde. Omdat dit onverwacht kwam viel Night natuurlijk meteen op de grond. De reu gromde kwaad en probeerde los te komen, maar dat lukte niet. De kracht nam de vorm van een andere reu aan. Wacht eens, had hij deze niet eerder gezien? Het zou ook wel. Dit was een vijand en moest weg of dood. Hij omklemde de poot van Demon waarna hij kracht op zijn kaken zette. Dit betekende dat Night in de poot van Demon aan het bijten was. Voor zover hij in zijn Fury gecoördineerd kon bewegen, maar in deze status kon hij dat nog wel. De blik van Demon was emotieloos. In deze status trok Night zich daar echter niks van aan. Hij had geen gevoel voor emotie meer, alles draaide nu om aanvallen en doden. Sowieso kreeg het bewuste van Night niks mee, vandaar dat hij na zijn Fury niks van deze hele status kon herinneren. Maar daar draaide het nu ook niet om. Night was in staat zijn alfa de das om te doen. Hij moest uit zijn Fury komen voor alles verergerde. Death had Night kunnen helpen, maar hij wist natuurlijk niks van wat er nu gebeurde bij de reu.

Plotseling verschenen er zware regenwolken in de lucht. Hier trok Night zich weinig van aan. Hij kon in deze staat niet goed nadenken, behalve als het een sluw plannetje was om iemand aan te kunnen vallen. De regen begon te vallen, maar bleef in de lucht hangen. Oh nee, dat was geen goed teken. De regen vervolgde zijn vallende reis naar de aarde. Een heuse stortbui stortte zich op het gebied, maar met name Night merkte een verschil. Hij brulde het uit omdat zijn lichaam niet al te best reageerde op water. Hij sloot zijn ogen en liet zijn greep verslappen. Hierna viel zijn kop op de grond. Even later opende Night zijn ogen weer. Deze waren geel in plaats van cyaan. Hij gromde zachtjes, maar nam een geschrokken houding aan toen hij alle veranderingen opmerkte. Alles was nat, er kwam rook en waterdamp uit de bossen.. Wat was er gebeurd? Of zat hij weer in zijn Fury? Hij richtte zijn blik op de indringer. “Jij,” bromde Night. Hij hield zich in om niet aan te vallen. Hij was immers te vermoeid om nog een keer te vechten. Zijn rugvlam was zeer laag aan het branden. Zijn koppijn bleef aanhouden. Toch bleef Night staan. Dit was natuurlijk niet verstandig, maar flauwvallen kon hij later wel doen. Eerst moest die indringer weg, dan pas had hij tijd om flauw te vallen.

Death keek de vogel verbaasd aan. "Kom op zeg, ik weet best dat Night een smerig spelletje wil spelen door jou hier neer te zetten, dus zeg de waarheid," had deze gezegd. “Hij had helemaal niks gezegd. Trouwens, hoe zou jij kunnen weten dat mijn eigenaar Night heet? Hij had nooit iets daarover gez-!” Hij kreeg opeens koppijn. Hij zakte door zijn poten. “N-Night,” stotterde hij, haast niet kunnend praten door de koppijn. Hij wist dat Night deze ook had. Hij spreidde zijn vleugels, waarna hij weer terugkeerde naar Demon, Night en de indringer. Toen hij de grond raakte rende hij door, waarna hij halt hield achter Night. Zijn ogen waren gericht op de indringer. Wie was die wolf eigenlijk?

Opeens voelde hij een scherpe rij tanden in zijn poot boren, De beet deed even pijn. Een dun streepje bloed liep langs zijn poot naar de grond, Maar hij probeerde dit echter te negeren. De beet van Night verslapte, Night sloeg een kreet. Hierbij sprong hij van Night af, Night was nu uit de Fury, Gelukkig maar. Hierna keek hij naar Amarisa. "waarom slechte wolven in een goede roedel kunnen zitten, dat is simpel paar domen wolven denken dat je dan makkelijk baasje kan spelen over ze. Soms zijn ze door poedels ingehuurd om het gebied te beschermen. Vaak krijgen ze daar iets voor terug. Maar wat heb ik er aan als ik me aanmeld bij jullie roedel" Zei de teef, Die voorheen nog zo bot en stoer deed. Wou hij deze wolf wel in 'zijn' roedel?! Ze was hier tenslotte heengegaan, Wat Night ook had gedaan bij hun eerste ontmoeting, Maar Night begon geen gevecht met hem zodra hij wist dat hier een roedel zat, Deze wolf wel. "Denk jij, Dat ja na dit alles .. Nog in de roedel mag? Naja, Ik ben er niet zeker over " Zei hij met een dominante stem. Hij keek weer een beetje opzij naar Night, Gelukkig was deze uit de Fury, De ogen van Night werden weer geel kleurig. Hij wou Night heel graag zijn nieuwe rang vertellen, Maar dat zou nu niet het goede moment zijn, Of wel?! Nog steeds stond hij in de aanval-modus, Dit was niet voor Night bedoeld maar voor die andere teef. Misschien dat de teef 'ooit' een kans maakte om in de roedel te komen, Maar nu nog niet. Misschien had ze wel getoond hoe slecht ze was, Maar meer niet. Eerst deed ze hier zo arrogant, En nu wilt ze bij zijn roedel?! Dat was toch vreemd, Vond hij namelijk. Misschien was het wel een goede aanwinst voor zijn roedel, Maar niet nu. Nee, Nu zou hij haar nog niet bij de roedel willen hebben, Dat was te vermoeiend, Hij had eigenlijk wel meer wolven in zijn roedel nodig, Maar hij kon niet iedereen erin doen. Night had geluk dat hij er zo makkelijk in kwam, Dit kwam omdat hij Night vaker had gezien, Maar Night hem niet. Toen was hij namelijk onzichtbaar, Hij wachte af totdat Night naar zijn gebied zou komen, Hij kent de roedel waar Night in zat, Hij zat er namelijk ooit ook in, Maar Night was hem kennelijk een stukje vergeten, Hij weet wat de vloek van Night was, Hij kende de persoon die Night deze vloek gegeven had, Direct nadat dit gebeurde was hij ook maar weggegaan, Gewoon weggegaan om een eigen roedel te starten en deze succesvol te maken. Dat was zijn grote droom, En dat is het nog steeds. Hij moet zijn roedel hier in WG nog succesvoller maken dan ooit, De roedel zou dan voor eeuwig gevreest blijven.

De helle vuur wolf Stond te schreeuw en te doen. Maar in een plots klap stond hij wankelend op zijn poten. Zag er zo geinig uit je zou hem eigenlijk een setje moeten geven. maar dat was flauw. Ze keek de donder wolf strak aan. Veel zou ze niet hebben aan zo alfa. Hij en zijn enigste lid verstopte zich om de haverklap. Dat waren geen slechte wolven. Misschien slecht voor een poedel. Maar zij was beter gewent. Een slechte wolf was nooit bang. En verstopte zich al helemaal niet. Verstoppen was het zelfde als vluchten. Je sterfte beter in de strijd. Je sterft alleen aan ouder dom om dat je de sterkste was niet om dat je vluchten.

Waarom pikte ze gewoon niet het idee. Al hielt ze er niet zo van de baas te spelen. Ze vond het leuker om de baas tot waanzin te drijven. Nee ze hield niet van plichten. Misschien de plicht om iemand te trainen. OF was dat vrouwe instinct. Het maakte haar ook niet uit.

Het eerst wat nu op het spel stond was wraak nemen op de helle vuur wolf. Omdat hij haar prachtige staart had verbrandt.

Maar nu was het geschikte moment niet de wolf leek half dood. Ze moest er eerst voor zorgen dat de donder wolf zich er niet mee bemoeide

“Waarom slechte wolven in een goede roedel kunnen zitten, dat is simpel paar domen wolven denken dat je dan makkelijk baasje kan spelen over ze. Soms zijn ze door poedels ingehuurd om het gebied te beschermen. Vaak krijgen ze daar iets voor terug. Maar wat heb ik er aan als ik me aanmeld bij jullie roedel?" Night begreep geen woord van wat ze nou zei. Maar dat kon hem ook niet zoveel schelen. Het was vast wartaal dat de meeste goedzakjes in zo’n situatie uitkraamden. Hij gromde zachtjes. Hij begreep echter wel dat de teef in de roedel wou. Over zijn lijk. Deze teef had ervoor gezorgd dat hij in zijn Fury terecht was gekomen. Daarmee had ze indirect de hele roedel in gevaar gebracht. En dan wou ze alsnog in de roedel? Typisch het gedrag van een goedzakje. "Denk jij, dat je na dit alles.. Nog in de roedel mag? Naja, ik ben er niet zeker over," klonk de stem van Demon op een dominante toon. Night gromde. “Daarnaast heb je indirect de roedel in gevaar gebracht, de roedel waar jij nu in wilt,” bromde hij, al zou die teef vast niks van hem aantrekken. Toch was dit wel waar. Als hij in zijn Fury was kon hij de alfa en roedelleden dodelijk aanvallen. Daarnaast kon hij het territorium van de roedel vernietigen. Misschien niet heel snel, maar uiteindelijk zou dat toch wel gebeuren. Met het joinen van de roedel was de kans groot dat ze hem weer in zijn Fury zou brengen. En dat mocht niet gebeuren. Night kon zelf namelijk niks tegen de Fury doen, hij kon het alleen maar voelen aankomen. En de omstanders konden het horen aankomen omdat zijn spraak dan zwaarder werd.

De teef leek niet blij. Night gromde zachtjes. Hij had haar vast aangevallen, al vond hij dat helemaal niet erg. Hij had geen genade meer voor de teef, ook nooit gehad. Hij was een dwaas geweest om die teef zoveel kansen te geven. Maar de teef was een dwaas geweest om ze niet aan te nemen. Hij zou haar nog wel krijgen. Night had haar waarschijnlijk al geïrriteerd door haar staart te verbranden. Al kon hij zich niks van het moment herinneren, hij zag wel de verbranding. Hij wou grijnzen. Dit lukte echter niet. Er viel een schaduw over hem. Verbaasd keek hij om. Nee.. Death was zich aan het voorbereiden op een mogelijke aanval en had daardoor zijn normale grootte aangenomen. Hij ging liggen wat de grond een beetje liet trillen. Alsnog stak hij boven de wolven uit. “Death,” siste Night geïrriteerd en waarschuwend, maar besloot zijn Dark Glare niet te gebruiken. Hij was daar te vermoeid voor. Hij wendde zijn blik weer naar de teef. “Nu je hebt gehoord dat je waarschijnlijk niet in de roedel komt vraag ik me af wat je hier nog doet,” gromde Night. Zijn stem klonk echter beheerst. Hij had dit eigenlijk niet moeten zeggen, met deze woorden zou hij een gevecht uitlokken en dat was onverstandig. Maar ja, hij wou dat die teef uit dit gebied verdween, of geaccepteerd werd. En dat laatste zou Night voor een lange tijd niet doen.

Hij keek opzij naar de teef, Deze keek hem strak aan. Een grom ontwaakte uit zijn bek. "Wegwezen Wolf!" Zei hij nogmaals met een dominante stem. Zijn staart ging heen en weer, Hij stond in de aanvals-mode. Deze teef moest gewoon weggaan, Als ze dit niet deed dan zou het echt een gevecht worden, En dan zou hij niet vluchten of onzichtbaar worden, Nee, Dat zou hij niet doen tijdens een echt gevecht. Dat was enkel laf, Hij deed het af en toe om diegene te plagen, Maar wanneer het echt een echt gevecht werd dan zou hij tot alles in staat zijn, Dan zou hij vechten zoals hij vanbinnen was, Hij was een ervaren, gespierde wolf die wel wist hoe hij moest vechten. Zijn ogen keken een stukje naar onder, Naar de verbrandde staart van de teef, Tja .. Dat kreeg je ervan om de deadlock wolves uit te dagen. Hij had Night enkel uit zijn Fury gewekt om deze te beschermen voorzichzelf, Wanneer je echt geheel in de Fury raakt, Dan kun je zelfs jezelf vermoorden. Het klinkt dom, Maar het is zo. Hij had Night nodig in de komende oorlog, De oorlog die hij ooit ging voeren met een of andere roedel die hier ook ronddwaalde, Dan pas moest Night alles voor alles doen om te winnen. Hij keek nog steeds in een strakke lijn naar de teef, De stomme indringer. "Dit is je laatste kans, Weg hier!" Zei hij toen hij zijn tanden ontblootte. Opeens begon ook Night te spreken, Hij keek opzij naar Night toen hij dit zei: “Daarnaast heb je indirect de roedel in gevaar gebracht, de roedel waar jij nu in wilt,” Even knikte hij rustig, Daar had Night geheel gelijk in, Night zou zichzelf, Zijn alfa en het hele gebied kunnen verwoesten tijdens zo'n Fury. Hoe hij dat wist .. Naja .. Dat zouden ze ooit wel weten. Hij keek weer naar de teef, Nu geen kansen meer, Hij begon te grijnzen, Een kille grijns was te zien. Opeens viel er ook over hem een schaduw, Boven hem vloog een draak, Dit was Death, De totem van Night. Hierna kwam er nog een draak aanvliegen, Aah, Daar was Raven dus. Raven was zijn draak. Hij keek weer in een strakke lijn naar de teef, Hij hield niet van indringers, Van zijn part mochten ze sterven voor zijn ogen, Maar hij zag ze liever pijnlijk lijden. Nadat ze pijn hadden geleden mochten ze sterven van zijn part. Zijn staart ging nog steeds heen en weer, Hij bereidde een aanval voor, Maar dit was niet te zien. Hij zag in een gewone kalme houding, Zijn ogen keken de teef strak aan. In zijn hoofd bedacht hij plannetjes. Aha! Dat is het, Nu zou de teef wel anders gaan piepen. "Dus jij wilt bij de roedel," Zei hij met een vals grijnsje op zijn gezicht. Hij stond op en hield zijn spieren gespant, Nu was pas echt te zien hoeveel gevechten hij had gehad, Vele littekens werden nu nog meer zichtbaar op zijn lichaam. Hij stapte richting de teef, en siste naar haar "Dat kun je vergeten," Hierna beet hij richting de bek van de teef en greep deze vast, Hij oefende druk op. De bek van hem zat nu om haar bek heen, Zijn ogen toonde geen emotie. Met een snelle beweging trok hij aan de bek van de wolf, Hij hield de wolf goed vast, Enkel toen de wolf echt viel liet hij los. Wanneer de wolf op de grond zou liggen zette hij zijn poot op de wolf, Hij duwde de wolf tegen de grond op. "Je hebt genoeg kansen gehad," Zei hij met een emotieloze stem, Het leek alsof hij haar ditmaal echt ging doden, De wolf kon kiezen 1. Zich los rukken en wegrennen. of 2. sterven. Tja, Misschien dat de wolf weer een of ander plannetje bedacht, Maarja, Hij wist wat hij deed en hij zou het ditmaal ook uitvoeren. De wolf had genoeg kansen gehad. Hij lette niet op Night, Hij keek enkel met een dominante en bloeddorstige blik naar de teef.

"Denk jij, dat je na dit alles.. Nog in de roedel mag? Naja, ik ben er niet zeker over," klonk de stem van de donder wolf “Daarnaast heb je indirect de roedel in gevaar gebracht, de roedel waar jij nu in wilt,” Gromde night, het klonk zwak. Maar de wolf zou ook nog niet al zijn krachten terug hebben. Zo voelde het tenminste. De enigste sterke magie kwam van haar zelf en de donder wolf.

"Wie zegt dat ik in de roedel wil. Bij twee laffe wolven als jullie. En een stomme pup die zijn eigen kracht niet beheerst terwijl hij 4 jaar is" sprak ze. Ze hoefde niet in de roedel, maar ze zou in dit gebied blijven ze vond het hier wel prettig.
Maar dat ze haar gedachten liet afdwalen dat was niet slim. Ze voelde de kaken van de wolf om de hare sluiten. Hij duwde haar naar onder zo dat ze moest gaan liggen. Daar liet hij los en zette zijn poten boven op haar borst. Dat was dom ze had haar poten nog vrij. En daar zaten de kettingen. Haar verleden had haar daar mee belast. Maar het waren ook krachtige wapens geworden.
Ze zette haar poten strak en stuurde de ketting krachtig richting de donder wolf. Ze vormde een plaat onder zijn buik en borst, waarmee hij daarna paar meter de lucht in werd gegooid. Hij landen in het stuk bos dat niet verbrand was. Hij had zeker paar bomen goed geraakt en allerlei takken mee gesleept. Dat moest een harde klap zijn waar hij niet zo simpel van opstond.

Ze richten haar daarna op de helle vuur wolf. "dat jij je stomme fury niet kunt beheersen is niet mijn schuld. Kijk maar naar mij. Ik neem aan dat je snapt dat ik eigenlijk al lang van woede had moet over koken zo als jij en de donder wolf. Maar toch zit ik hier nu rustig en kalm" sprak ze kalm. Ze rekte zich even uit. De donder wolf zou toch nog wel even nodig hebben om bij te komen en de helle vuur wolf was nog steeds zwak. En die twee stomme draken in de lucht daar zorgde armand wel voor. Ze hoorde tenminste al het bekende beheerste geluid van donder ver boven in de lucht en de kracht die armand hier bij gaf. een kracht die anders was dan van die donder wolf.


Armand zag de draak weer zijn eigen maat terug nemen en in de lucht schoot. "Oh jij komt niet van mij af" mompelde hij zachtjes toen hij naar boven keek zag hij dat er nog een draak was. De ene draak en de anderen draak vlogen onder elkaar. Oh zo dom dacht hij. Hij roepten de donder op en schoot om hoog. Hij leek nu meer op een donder bol dan een vogel. Hij bleef hoog boven de 2 draken hangen. Hij bereiden zich voor op een duikvlucht. Hij richten zijn kop naar beneden en liet zijn lichaam er achter na gaan. Hij klapte zijn vleugels in er richten zich op de twee draken. Hij raakte de eerst draak al snel. De draak werd door de kracht van de donder bal naar beneden geduwd. Zo kwam hij boven op de anderen draak terecht die met de val mee ging. Paar meter voor de grond vloog omhoog. De donder nog dansend om zijn vleugels en lichaam. Hij zag de draken op de grond neer storten. Hij landen boven op de twee draken en liet zo alle donder uit zijn lichaam ontsnappen . Het was een flinke dosis donder die zeker paar minuten aan hield en daarna lichten fonken achter liet. Dit moet gruwelendig zeer doen dat wist hij.

Opeens voelde hij hoe enkele kettingen hem de lucht in smeten. Met een plof landde hij op de grond, Even bleef hij roerloos liggen, Hij kneep zijn ogen dicht van pijn. Zijn hoofd bonsde hard. Met zijn poot gleed hij langs zijn hoofd, Een rode vloeistof kwam terecht op zijn poot. Dit was de druppel, De teef ging eraan. Gammel stond hij weer op en schudde hij zijn hoofd. Over zijn gehele lichaam droop bloed, Niet zoveel bloed maar toch. Hij keek naar zijn kaken, Hij had nog steeds de kettingen in zijn kaken, Dit was zijn kans, Hij greep de ketting nog beter vast en trok er toen met een vreselijke kracht aan, De teef vloog nu zoals hij net ook door de lucht en vloog door de bomen. Hij keek de teef ruw aan. "Wat jij kan, kan ik ook," Zei hij grommend. De teef had net nog iets gezegt, Hierop antwoorde hij: "Teef, Je weet niet waar je het over hebt, Night kent zijn krachten goed genoeg, Zelfs beter dan jij," Nog steeds had hij de ketting in zijn kaken, Met een vermakkelijke grijns trok hij er weer hard aan, De ketting schoof door bomen en struiken en kwam toen terecht bij hem. Hij keek de teef kwaadaardig aan, De teef zou nu pijn hebben, Ze zou vast en zeker ook tegen bomen aangeknalt zijn, zoals hem. "wolf, Je weet niet wie je voor je hebt, Ik heb meer wolven gedood dan jouw, Jij word nooit zo door en door slecht als mij" Siste hij de wolf toe, Hierna draaide hij zich om en begon met zijn poten de aarde tegen de wolf zijn gezicht te 'graven'. Hierna liep hij weg, Hij keerde de teef de rug toe, Dit deed hij wel vaker bij wolven die het niet waard waren. Een dun straaltje bloed gleed over zijn hoofd, langs zijn snuit en dan over zijn borst heen. De klap die hij zojuist gehad had deed nog steeds pijn. Hij liep echter waggel en stond nog niet stevig op zijn poten. Hij voelde zich duizelig. Maar dat zou zo wel over gaan .. Hoopt hij. Hij was niet bang voor zo'n teefje. Hij liet zich niet stoppen door een teefje, Hij vocht met iedereen, Okal was deze een vrouw of heel veel jonger dan hem, Nooit zou hij laag zinken, Nooit. Hij straalde altijd zelfverzekerdheid uit, Hierdoor was hij geen pispaaltje ofzo. Nee, HIj was een trotse alfa die wat van zijn leven ging maken. Nog steeds keek hij de teef aan, Met een strakke lijn.

"Dus jij wilt bij de roedel," klonk de stem van Demon. Night keek verbaasd op. Óf Demon had zich bedacht, óf dit was een sluw spelletje dat zijn alfa nu aan het spelen was. Hij hoopte van harte dat dit het laatste was. "Dat kun je vergeten." De stem veranderde Night’s zorgen. Hij zuchtte in zichzelf. Gelukkig. Hierna omklemde Demon de snuit van de teef en gaf hij hier een harde ruk aan. Hierna forceerde hij de teef tegen de grond aan. Night sloot voorzichtig zijn ogen om te proberen weer op kracht te komen. "Je hebt genoeg kansen gehad," klonk de stem die hem weer wakker schudde. Zijn gele ogen werden zichtbaar. Ze stonden echter kwaad en op de teef gericht. Helaas had Demon hem uit zijn Fury gehaald, al was hij hem daar deels dankbaar voor. Niet dat hij meteen wist dat het zijn alfa was geweest, maar de teef had het vast en zeker niet laten regenen. Daar was ze te naïef voor. Naïeve teef. Zijn rugvlam nam een stapje lager. Night hield zich in niet door zijn poten te zakken. Na zijn Fury was hij meestal zo verzwakt. Het duurde vaak even tot hij zijn krachten weer terug had gekregen. En vooral nu was dat geen goed teken. Hij dacht erover na om weer in zijn Fury te komen. Maar eerst moest hij zich beheersen. Hij ging droogjes zitten. Als die teef het zo ging spelen, dan zou hij met het spelletje meedoen. Ze zouden dan elkaar verbaal aanvallen, iets wat Night liever niet deed. Maar ander zou die domme teef nooit tot de juiste beslissing komen: Vluchten.

"Wie zegt dat ik in de roedel wil? Bij twee laffe wolven als jullie. En een stomme pup die zijn eigen kracht niet beheerst terwijl hij 4 jaar is," sprak de teef. Night grijnsde. Dit was makkelijk. “Goede schatting. Je hebt helaas mijn verjaardag gemist. Daarnaast vind ik het knap dat een pup zoals jij mij een pup kan noemen,” antwoordde hij honend. Dit was gewoon te makkelijk. Het enige wat een probleem vormde was zijn zelfbeheersing, al was dit wel een goede training. “Daarnaast zijn de wolven die iemand anders laf noemen, zelf laf. Of heb je die les niet gevolgd? Je moet niet gaan slapen tijdens de les, hè? Ach ja, teven maken die fout wel vaker,” grijnsde Night weer. Zijn rugvlam werd al wat groter, maar het was nog niet genoeg om aan te kunnen vallen. Nu in zijn Fury komen zou nog steeds fataal aflopen. Hij kon niet anders dan toekijken naar hoe zijn alfa werd aangevallen. "Dat jij je stomme Fury niet kunt beheersen is niet mijn schuld. Kijk maar naar mij. Ik neem aan dat je snapt dat ik eigenlijk al lang van woede had moet over koken zo als jij en de donder wolf. Maar toch zit ik hier nu rustig en kalm," sprak de teef hierna. Night schudde zijn kop. “Een Fury is een goed hulpmiddel om domme teefjes zoals jij de bek te snoeren,” begon hij, “daarnaast zit je hier rustig omdat je nooit angst hebt geleerd. Dat hoeft ook niet als je moeder je de hele tijd beschermt.” Night stond weer op. Hij verwachtte namelijk een aanval.

Death keek droog toe naar hoe de rotvogel twee draken aanviel. Was hij nou daadwerkelijk zo oliedom? Hij kon toch zien dat hij allang op de grond lag? “Ehm, vogel? Als je iemand aanvalt, zorg er dan wel voor dat het de goede is,” riep hij droogjes naar de vogel. Hij stond op, zodat hij nóg verder boven de wolven uit stak. Hij had geen zin in vliegen, maar kon die vogel wel op een andere manier bereiken. Daar had hij echter ook geen zin in. Hij ging lui op de grond liggen, wachtend tot de vogel – of vliegje wat hij van de vogel vond – zou stoppen met het domme doen en een normaal gevecht zou starten. Intussen was Raven ook gearriveerd. Hier zei hij echter niks over.

“Goede schatting. Je hebt helaas mijn verjaardag gemist. Daarnaast vind ik het knap dat een pup zoals jij mij een pup kan noemen,” antwoorden wolf nu rustiger dan er voor. "muh ik een pup. Ik beheers me krachten jij niet. Zoals een klein pupje of een poedel die ze krachten nooit gebruikt" Antwoorden ze nog rustiger op hem dan daar voor.

Onder tussen keek ze wat rond. Armand was druk bezig met de totemdieren, zoals het hoorde zij met de wolven hij met de totemdieren. Die liet je elkaar niet bemoeien. de helle vuur wolf sprak op nieuw al leek hij nu meer geïrriteerd
“Daarnaast zijn de wolven die iemand anders laf noemen, zelf laf. Of heb je die les niet gevolgd? Je moet niet gaan slapen tijdens de les, hè? Ach ja, teven maken die fout wel vaker,”
"ach ja dat jij je krachten moet danken aan een trainer. Zegt niet dat ik het heb gedaan. Het is allemaal eigen power de enigste leer meester die ik had was armand mijn totmendier" Gromde ze zachtjes. Ze maakte zich niet zo druk om de wolf voor haar. Ze had gezien hoe ze de wolf weer zo mak als een lammetje kreeg. Dus liet hem maar in zijn fury komen ze was er zo weer van af.

“Een Fury is een goed hulpmiddel om domme teefjes zoals jij de bek te snoeren, daarnaast zit je hier rustig omdat je nooit angst hebt geleerd. Dat hoeft ook niet als je moeder je de hele tijd beschermt.” zei de helle vuur wolf nu zwaar geërgerd het lijk wel hoop te verliezen. "ja, je snoert mij bek ik loop de dag er na gewoon nog vrolijk rond terwijl jij onder de groene zode licht. En mijn moeder heb ik alleen de eerste 2 maanden gekend. Daarna een gevangenschap waar ik de enigste overlevende ben. Dus bescherming heb ik nog nooit gehad. En angst heb ik genoeg gekend. Maar ja daar groei je overheen, in mijn geval tenminste" Ze keek de wolf spottend aan terwijl ze dat zij. Maar over hem maakte ze zich niet zo druk het duurde nog wel even voor hij weer op peil was en dan had ze hem toch weer zo snel zo mak als een lammetje. Die fury werd nu eerder een voordeel dan een nadeel.

Maar opeens voelde ze ruk aan haar ketting. Verdommen het was de donder wolf ze was vergeten haar kettingen terug te trekken. Ze voelde nog een sterke ruk. Deze sleepte haar helemaal mee richting de donder wolf. Wha dacht hij haar daar mee te hebben. Ze had dit vaak genoeg mee gemaakt. Ze rolde zich op als een bolletje zo dat haar kop geen klappen kreeg. Onder tussen liet ze de kettingen nog meer vieren waardoor de trekkracht van de wolf minder effect had. Hier en daar raakte ze nog een boom maar meer ook niet. Ze kwam vlak bij de wolf terecht ze stond rustig op zo dat ze niet duizelig werd. Ze schudde een keer met haar kop zo dat de meeste verwarring van sleep partij weg viel. Haar zij was wat geschaafd meer hield ze er niet van over. Ze trok snel de kettingen terug. Als de wolf slim was liet hij deze los anders werd hij nog een keer in de lucht gegooid. De woorden die de wolf naar haar riep waren haar ontgaan. Ze hoorde hem wel wat bazelen. Maar sterk waren de woorden niet. uitgesproken. Hij had dus genoeg pijn gehad van zijn korte vlucht. Ze voelde wat zand richting haar geschopt worden. Wat moest hij daar nou mee. Wat zand dat deed haar toch niks. Ze verwachten dat er nog iets achter kwam. Maar hij draaide enkel zijn rug toe naar haar. Ze had totaal niet in de gaten dat dit een gebaar was van afdanking. Ze had die dingen nooit geleerd. Ze had enkel wat vecht truc geleerd de meeste gekopieerd van haar tegenstanders of zelf ontdekt. Dingen zoals sociaal contact kende ze niet. Niet gek als je sinds je 2 maande alleen rondzwerft en de ene wolf naar de anderen wolf onder de groene graszode begroef. "Wha vlucht je nu opeens ik wist het wel. Je bent een simpele poedel die zich voor stoer doet. Die helle vuur wolf valt nog mee. tenminste als hij zijn fury leert beheersen." sprak ze zonder enkele emotie. Ze had geen zin om te wachten op een antwoord als hij die tenminste zou geven. Een stuk veder op stond een boom waar ze makkelijk in kon klimmen. Het was voor haar simpel of het voor de twee reu simpel was, was een anderen vraag. Als teef was zijn nu eenmaal leniger. Minder zwaar gebouwd had toch zoon zijn voordelen. Ze ging rustig in de boom liggen "armand"riep ze nog kort. Hij kwam nu wel als hij daar klaar mee was. boven in de boom keek ze rustig rond wachtend op de volgende woede uitval van de twee wolven.

Armand sprong rustig van de twee draken af. Ze waren toch niet zo groot als hij dacht. Ze waren nog steeds groter dan hem. Maar kleiner dan ze had verwacht. Het was ook niet zo raar als hij zijn vleugels strekte was hij zo groot als een volwassen wolf, hij in breedte dan en de wolf in lengte. “Ehm, vogel? Als je iemand aanvalt, zorg er dan wel voor dat het de goede is,” sprak de stomme bange draak van de helle vuur wolf. "dacht je dat ik op jouw mikte dan. Jij bent zo paniekerig als een lammetje zonder zijn moeder. Die anderen draak daar in tegen verwacht ik meer van. Gelukkig was er nog een anderen stomme draak die ik kon gebruiken om de draak van de donder wolf beneden te krijgen. Aan jou hoef ik geen aandacht te besteden." Sprak armand wijs en kalm. armand hoerde hij zijn baasje roepen. Het werd dus tijd om te gaan dacht hij. Zou ze gewonnen hebben. Hij had niet echt gelet op het gevecht tussen de wolven. Dat was zijn taak niet. Hij vloog op en zag amarisa rustig in een boom zitten. verloren had ze dus niet maar of ze gewonnen had was nog steeds een vraag.

(1038 woorden)

"Muh, ik een pup. Ik beheers m’n krachten, jij niet. Zoals een klein pupje of een poedel die z’n krachten nooit gebruikt," reageerde de teef. Night grijnsde. “Ik beheers mijn krachten, enkel deze niet. Jij kent me niet goed genoeg. Wordt wel eens tijd. Wanneer zullen we afspreken?” Hij staarde de teef aan. Naïeve pup. Zij was jonger dan hem en durfde zelfs hém een pup te noemen? Och, wat waren die goedzakjes toch vervelend. En ook zo humoristisch dom. Hij kon zo weer in zijn Fury komen, maar had zich bedacht. Die teef had gezien hoe Demon hem uit zijn Fury kon krijgen, dus dat had geen nut. Hij snoof kort. "Ach ja, dat jij je krachten moet danken aan een trainer zegt niet dat ik het heb gedaan. Het is allemaal eigen power, de enige leermeester die ik had was Armand, mijn totemdier," ging de teef verder. Waar had ze het in hemelsnaam over? Een trainer nog wel! Kom op zeg! Hoe laag kon je zinken? “Lieve schat, ik neem aan dat je nog nooit van een levensles hebt gehoord?” Hij keek haar bijna verbaasd aan. Hoe kwám ze erbij? “Ik heb mijn eigen krachten gewoon zelf getraind, jij met je trainer.” Hij hief een wenkbrauw op. Dit was een belediging voor hem. Maar hij zou zich er weinig van aan trekken. Die teef zou zo wel weggaan, hij schatte haar zo in. Teefjes ook. Altijd eigenwijs. "Ja, je snoert mijn bek, ik loop de dag erna gewoon nog vrolijk rond terwijl jij onder de groene zode ligt,” begon de teef even later weer. Niet weer zo’n nutteloze onderschatting. “Je bent het niet eens waard,” prevelde Night, waarna hij met zijn ogen rolde. Dit gesprek was gewoon nutteloos.

"En mijn moeder heb ik alleen de eerste 2 maanden gekend. Daarna een gevangenschap waar ik de enige overlevende ben," ging de teef verder. Ja, en? Wat wou ze hiermee bereiken? Medelijden? “Och, arme schat toch. Wat vind ik dat zielig voor je,” sprak Night, de sarcasme droop er duidelijk van af. “Geen wonder dat je dan met nutteloze argumenten komt. Ga gewoon naar huis, je wint deze discussie toch niet,” ging hij verder. Hij ademde via zijn neusgaten uit, waar een rookwolkje uit kwam. Dit was echter niet een van zijn vuurkrachten, maar van zijn duistere krachten. “Dus bescherming heb ik nog nooit gehad. En angst heb ik genoeg gekend. Maar ja, daar groei je overheen, in mijn geval tenminste.” “Volgens mij ben je daar té ver over gegroeid om te beseffen in wat voor een gevaar je nu verkeert,” ging Night daar verder op in. Zijn rugvlam was nu groot genoeg om hem zonder gevaar in zijn Fury te laten komen. Stiekem dacht hij erover na om dat ook daadwerkelijk te doen, maar dan had hij hulp van Death nodig. En deze was met een vogel aan het spelen. Opeens klom de teef in een boom. Oh nee, dat nooit! Zijn bek opende zich met zwarte rook ertussen. Deze vloog naar de boom waar de teef op zat, waarna de zwarte rook aan de boom begon te vreten. De teef zou zo wel uit de boom vallen.

Death hief een wenkbrauw omhoog. "Dacht je dat ik op jou mikte dan? Jij bent zo paniekerig als een lammetje zonder zijn moeder. Die anderen draak daarentegen verwacht ik meer van. Gelukkig was er nog een anderen stomme draak die ik kon gebruiken om de draak van de donder wolf beneden te krijgen. Aan jou hoef ik geen aandacht te besteden," sprak het vliegje. De draak zuchtte. “Dat heb ik nooit gezegd. Ik ben daarnaast helemaal niet paniekerig. Of zie ik er zo uit?” Hij staarde de vogel recht in zijn ogen aan. Aan jou hoef ik geen aandacht te besteden, had deze gezegd. Oh, wat waren er toch veel dombo’s op deze wereld! “Dan doe je dat toch niet? Dan heb ik rust en kan ik mijn nagels lakken,” was het enige wat Death droogjes antwoordde, waarna hij ging liggen. Dit veroorzaakte grondtrillingen waar niemand op scheen te letten.

Wha vlucht je nu opeens ik wist het wel. Je bent een simpele poedel die zich voor stoer doet. Die helle vuur wolf valt nog mee. tenminste als hij zijn fury leert beheersen." Zei de teef zonder enkele emotie. Hij trok een wenkbrauw op. Wat?! Wist die teef dan nergens van?! Wist deze teef dan niet wat het betekende?! Hij negeerde het gewoon en liep het duistere bos in, Het leek alsof hij vluchte .. Maar dit was niet zo. Met een soepele sprong, sprong hij in een redelijk hoge boom. Snel en soepel klom hij omhoog, Wolven die hem nooit gezien zouden hebben zouden echter denken dat hij een aap ofzo was. Vanuit deze boom slaakte hij een zucht, Nu had hij overzicht over de teef en Night. Hij zou ditmaal geen domme zet maken, Ditmaal zou hij er een einde aanmaken. Als hij klaar met haar was dan zou deze wolf met de staart tussen haar benen wegrennen. Een valse lach stond op zijn gezicht, Dit zou pijnlijk voor haar kunnen worden. Even keek hij naar Night, Zijn rugvlam was hoog, Heel hoog. Dit was zijn kans, Als hij de teef nu aan zou vallen dan zou Night in de Fury raken en de teef meteen aanvallen. Het kon niet anders aflopen. Hij opende zijn bek er verscheen een bol van donder die steeds groter werd. Deze bol werd zo groot dat het onmogelijk was om deze te ontwijken, Dit werd een voltreffer. Dat wist hij zeker. Als het niet zo was dan wist hij wel iets anders. Hij vuurde de bol op de teef, Met een hoge snelheid kwam de bol richting de teef. Hij werd onzichtbaar en sprong zo pardoes naar onder. Hij kende geen angst, Vandaar dat hij dit deed. Hij had al vaker voor de dood gestaan. Al snel raakte alle vier zijn poten de grond, Wanneer hij echt stabiel op de grond stond werd hij weer zichtbaar. De bol was nu erg dicht bij de teef. Night had zijn blauwe vlam op de teef afgeschoten, Zijn bol en de vlam van night mengden zich, Nu waren ze nog sterker en zouden ze nog harder aankomen. De teef zou wel opkijken als deze opeens werd getroffen door een reusachtige bol van Bliksem en vuur.

[Ik schrijf raar x'D]

[je overtreed je eigen regels. Je mag niet zeggen wat een anderen wolf doet en dat doe je nu met night]

Edit van Razze/Demon: Ik overtreed niet mijn eigen regels Night had al een vlam op jou afgeschoten, Net toen Night dat deed schoot Demon die bliksembol, Ow ja trouwens: Mail Razze maar even om verder te praten

[ ik doen net wel dat ze samen komen in de boom. Nu nog iets vezinnen om het topic afsluiten zonder dat ze vlucht]

Amarisa lag rustig in de boom, Armand zat in een tak onder haar. Rustig zijn vleugels schoon te maken. Amarisa kreeg alle tijd op het ritueel voor locked live uit te voeren. Ze legde haar poten over elkaar en stopte haar snuit er tussen. Ze fluisterde paar worden en blaasde ze daarna omhoog. Even draaide alles rond. Daarna was alles weer normaal. Zo te zien was alles gelukt. Ondertussen keek ze van de ene wolf naar de andere wolf. Ze leken ondertussen zwaar geërgerd te zijn. Ze vond het wel lollig. Wolven raakte altijd geërgerd als ze haar tegen kwamen. Niet dat ze het erg vond eerder leuk. De twee hadden ondertussen zich zelf weer hervat. Bijde schoten ze richting de boom waar ze in zat. Dat was geen goed teken. Gelukkig had ze haar ritueel net uitgevoert. "Locked live" kwamen krachtig uit haar longen. Alles stond snel stil. Ze was net op tijd de vury had de boom net geraakt en met de bliksim had het niet veel gescheeld. "armand kom hier, Laat me op je mee voeren op je rug." riep ze kort richting armand. Gelukkig was armand groot genoeg om haar mee te voeren. Al snel was armand voor haar en hoefde maar een kleien moeite te doen om op zijn rug te gaan staan. Al snel vlogen ze omhoog het koste haar veel moeite om te blijven staan. Toen ze hoog boven de bomen waren begon de tijd weer te lopen. De donder wolf was zo dom. Door de bliksim die hij richting de helle vuur had gestuurd, had er voor gezorgt dat het een grote kan werd. Al snel stonde alles in lichten en laaien. De donder wolf was zijn eigen gebied aan het verwoesten. Gelukkig was ze hoog boven de bomen op armand rug. Zij kon hier nog weg, maar of de anderen twee wolven er heelhuid uit kwamen.