vissen..En een HAAAI!

Razze sprong het koele water in. Het was onlangs zomer geworden, Het heetste deel van de seizoenen. Net had hij liggen rennen omdat hij een konijn wou eten. Maar hij was echter niet snel genoeg geweest. Dat rot konijntje. Nu had hij nog steeds honger. Dus ging hij hier eten vangen, Een lekkere dikke vis had hij nodig. Die hij lekker kon oppeuzelen. Bij die gedachtes likte hij zijn lippen af en begon wat sneller te lopen. Gelukkig was deze zee erg laag en kon je er gewoon doorheen lopen. Het water was rustig, Dit leek niet een zoveel op een zee. Maar er waren wel de gevaren van een zee, Zoals de vele grote vissen. Haaien bijvoordbeeld. Hij keek even onderzoekend om zich heen. Hier waren niet zoveel vissen, Hij moest dus doorlopen. Verder de zee in. Hij moest wel langzaam bewegen. Iedere beweging kon de vissen wegjagen. Vroeger had hij gejaagt met zijn vader. Maar die was er nu niet meer. Met een vermakelijke grijns op zijn gezicht zag hij een schooltje vissen. Hij sprong in de lucht en landde weer met een plons op het schooltje vissen. Toen hij zijn poot optilde zag hij dat hij niks had gevangen. Jammer zeg. Hij liep door. Opzoek naar een grotere vis. Opeens zag hij in de verte een grote vin boven het water uitsteken. Hij zette een stapje terug. Was dit..Een haai? Nee, Die kon hij wel aan. Hij nam een omloop zodat hij niet bij de haai zou komen. Wie weet had dit beest honger. In de verte zag hij het eiland Yoko liggen. Zou hij daarheen gaan? Nee hij bleef in het water. Hij keek naar de haai en grijnsde. Zou hij de haai uitdagen. Ja, Dat was wat hij deed. Hij zwiepte met zijn staart heen en weer. De haai zag hem nog niet en zwom een meter of 10 van hem vandaan. Dat was nogal veel. Hij ging harder zwaaier en trappelen met zijn poten. Opeens zag hij hoe de vin van de haai zich draaide naar hem. Met een grijns keek hij ernaar. Hij had de aandacht getrokken van een haai. Hij bleef trippelen met zijn poten. Met een rot snelheid kwam de haai op hem af. Deze was van plan aan te vallen. Dat was wel zeker. Hij maakte zich klaar op die aanval van de haai. Hij bukte een beetje en opende zijn mond. Met een vermakelijk lachje keek hij ernaar. Een gevecht met een haai vond hij altijd wel leuk. Toen de haai dichterbij kwam stuwde hij het water weg zodat de haai een eindje terug ging. Dit was nog een jonge haai, Dus deze was niet echt sterk. Jammer genoeg. Hij grijnsde. De haai schoot in de aanval en opende zijn bek om te bijten. Hij blies een hoop lucht in de mond van deze haai en die schoot weer naar achteren. "Kom op, Kun je niet beter?" Zei hij met een grinnik. Hij had altijd wel tijd voor een gevechtje. Zeker wanneer het met een haai was. Haaien leken sterk. Maar waren slapper dan je dacht. Deze haai was slap, Maar grotere haaien waren vast en zeker sterker. Dankzij deze gevechten werd zijn kracht ook beter. Zo kon hij het beste trainen. Tijdens een gevecht met een haai moet je altijd opletten. Maar dan ook altijd! Haaien kunnen heel sluw zijn. Toen de haai naar hem wou happen ging hij een stuk naar voren en botste tegen de maag van dit dier. De haai kreunde en viel terug in het water. Hij zette een paar stappen terug zodat hij niet te dichtbij stond. De haai probeerde het nog een keer. Dit keer blies hij heel hard. De haai voor ver weg en gaf het op. Razze ging zitten. Het water om hem heen liet hij aan de kant gaan. Allemaal door zijn water kracht. Hij liet een zucht horen en keek voor zich uit. Hij had honger, Veel honger. Opeens sprong boven het water uit en viel recht op zijn schoot. Huuh? Dat was raar. Nou ja. Eten is eten. Direct at hij ervan. Heerlijk was deze vis. Mmm.

Een jonge sneeuwwitte teef rende soepel over het strand, achter een paar krassende meeuwen aan. Meeuwen waren vervelend, dus hoe verder weg, hoe beter. De teef haar ogen waren fel geel en opvallend tegen haar spierwitte vacht. De teef droeg de naam Snowflakes met zich mee, een naam die ze verachtte, van walgde. Haar moeder had deze naam aan haar gegeven omdat ze zo wit was, al vanaf haar geboorte. En toen hoorde Snowflakes een plons. Ze stond meteen stil en spande haar lichaam, klaar om aan te vallen. Ze zag uit haar ooghoeken een wolf; vermoedelijk slecht. Zijn vacht was een mix van zwart, paars, grijs en wit en zijn staart was vol en pluizig. De wolf bleek haar blijkbaar niet te zien, hij ging op een schooltje vissen af. Een paar meter verder zwom een haai; zijn rugvin stak boven het water uit. Blijkbaar had de vreemde wolf hem ook gezien. Het was een jonge haai, merkte Snowflakes, ze kon het aan de rugvin zien. De wolf was wel in voor een spelletje, hij daagde de haai uit, en won. Uiteindelijk gaf de jonge haai het op, de wolf was te sterk, en hij te slap. Standaard plagerij, meeuwen pesten, haaitje vechten, vulkaantje rennen... Snowflakes vond dat wel boeiend, kijken hoe andere wezens reageerde op hun kattenkwaad. De wolf had een interessante geur. De geur was niet zoals ze vaker rook, eigenlijk vond ze alle geuren van wolven hetzelfde, maar deze geur was anders; écht onbekend. Het rook pittig, vastberaden. Snowflakes ontspande zich een beetje, ze was niet erg bang voor deze wolf, ze kon hem vast wel aan... De reu ging nu achter een grote sappige vis aan en het water liep Snowflakes in de bek; vissenvlees, nat, warm en sappig... En dan de oogballen waar je na afloop lekker mee kon spelen. Snowflakes wou het liefst ook het water in springen en de eerste de beste vis helemaal opeten.

(Inspiratieloos >.<)

Vlak nadat hij de vette vis op had rook hij een vreemde geur. Dit was een geur van een wolf. Hij schatte iets van 2/3 jaar oud. Hij keek opzij en zag de wolf. Hij hield zijn oren gespits en keek naar de gloeiend hete zon die brandde in zijn gezicht. Was het maar altijd zo'n heerlijk weertje. HIj hield van de zomer. Dan was het niet zo koud. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes zodat hij beter kon zien. Hij keek naar de sneeuwwitte wolf en stond op. Het koele water gleed langs zijn poten. Zijn staart ging rustig heen en weer. Opeens hoorde hij geschreeuw achter zich. Hij keek om en zag daar de stam Koppensnellers staan. Even slikte hij. In een flits bukte hij en net over hem heen vloog een pijl. "KRIJG TOCH DE SCHIJT!" riep hij naar de mensen. Daarna draaide hij zich weer naar de witte wolf. Met een glimlachje keek hij haar aan. Hij ging niet meer zitten. In plaats daarvan ging hij lopen. Hij ging rustig en kalm op de vreemde witte wolf af. Weer een nieuweling zeker. Hij echter was hier vaker. Hij rook aan de geur van deze wolf dat deze hier echter pas was. Hij kende de geur van WG en wist hoe de wolven daar roken. Heel lang had hij hier alleen geleeft. Hij had lang zijn leven alleen moeten leiden. Maar nu is het voorbij. Er komen wolven naar dit land. Nog even en WG zou een land worden van de wolven. Dan piepte de koppensnellers wel anders. Hij keek even weer naar de mensen die op het eiland Yoko stonden. Die mensen konden niet richten. Ze waren zo slap als wat en hadden geen uithoudingsvermogen. Zelfs een pup kon hun doden. Daarna wendde hij zijn aandacht weer op de witte wolf. "hey" Zei hij ietsje droog. Hij keek met een lachje de wolf aan. Maar vanuit zijn ogen straalde hij pit. Deze wolf zag eruit alsof ze een goede wolf was. Of dat zo is wist hij echter niet. Maar tja, Dat dacht deze wolf vast en zeker ook over hem. De meeste wolven denken dat hij een slechte wolf is. Maar hij is neutraal. Hij kiest geen kant. Hij blijft lekker zichzelf en zal daar ook voor durven strijden. Wanneer er hier oorlog zou komen dan kon je zien dat hij er tussen in zal gaan staan. Hij voelde zich de stichter van dit land. Dat was voor het meeste ook zo. Hij was de eerste pup die hij vanaf zijn geboorte leefde. En hij had vele dingen gezien hier. Hij wist alles van dit gebied. Alles van dit land. Niks was een geheim voor hem. Hij wist wat er aan de hand was bij de Creepy Village. Hij wist waarom de Sultan Desert zo droog was. Ja, Hij wist alles. Toen hij met 4poten weer op land stond keek hij de witte teef aan. Was deze slecht of goed? Via uiterlijk dacht hij echter dat deze goed was. Maar dat kon hij mis hebben. Ach tja, Dat maakte echter niet veel uit. Of wel soms? Met een grijns op zijn gezicht bekeek hij de witte wolf. "Ik ben Razze." Sprak hij toen uit. Hij wist dat het niet goed was om direct je naam te zeggen. Maar iedereen mocht hem kennen. Iedereen mocht weten wie hij was. Okal waren deze slecht. Okal waren deze zijn aardsvijanden. Iedereen mocht het weten.

Joa

loopt maar een beetje rond. waar ben ik?
Bobo klimt in een boom en kijkt ver voor zicht uit.
ik wil zien wat hij ziet dus ik zie het...
in deze trance ben ik erg kwetsbaar ; ik zie niet wat er voor mij gebeurt alleen wat Bobo ziet....
daar in de verte..... wat is daar...
ik wordt weer normaal en ik roep Bobo : kom we gaan daar heen
Bobo springt uit de boom op mijn rug , ik ren en ik ren.....
en daar en daar ..... staan twee wolven.....

De pup wandelde over het randje waar het zoute water over het zand spoelde. Het koele water verwarmde het zachte maar hete zand. Soms trok ze haar poten geschrokken omhoog, maar doordat ze er geleidelijk aan wende deed ze dit niet. Ze zuchtte, wendde haar blik naar de heldere hemel en knipperde met haar ogen om de sterke zonnestralen tegen te gaan. Al snel richtte de pup haar blik weer naar voren, ze wou liever niet blind raken door de zonnestralen. De pup luisterde naar de naam Jive. Voor de wolf was dit een aparte naam, maar de mens kende deze naam wel. Als de mens dan kon dansen. De jive was namelijk een snelle stijldans. Jive zelf zou haar naamgenoot nooit kunnen uitvoeren. Ze zou dan op twee poten moeten leren staan en dat vertikte ze. Op vier poten staan was handiger dan op twee poten. Ze had de mens altijd al raar gevonden. Over mensen gesproken.. Er leefde hier een stam, oftewel een roedel mensen. Zij moordden wolven uit. Dit wist Jive wel, maar toch was ze hier gekomen. Dit was omdat ze verdwaald was. Normaal zou ze niet zo naïef zijn om hier te komen. Er leefden daarnaast nog monsters in het water dat zo lekker aanvoelde. Haar hart begon sneller te kloppen toen ze stemmen opving met haar oren. Dat was Blue niet! Nu ze erover nadacht.. Waar was Blue eigenlijk? Blue was haar totemdier, een blauwe gaai die daarnaast blind was geraakt door een ziekte. Gelukkig zag ze haar blindheid niet als een handicap en kon ze wel normaal leven zonder te hoeven zien. Jive zuchtte, waarna ze met een plofje op het natte zand ging zitten. Ze zou wel wachten op Blue.

Ondertussen klonk er geritsel uit een struik. Een blauw met witte vogel fladderde haastig uit de bosjes, wat Jive deed omkijken. Jive, de roedel mensen! Blue landde op de rug van Jive. Als deze nu zou wegrennen konden ze de mens te snel af zijn. Weer kraste Blue. Vlug begon de pup een sprintje te trekken. Ze had een goed uithoudingsvermogen voor haar leeftijd, maar dat was nog niet genoeg om de mens te kunnen ontwijken. Ze merkte dat de mens al achter haar aan rende. Ze merkte wat wolven op in de verte. Het waren er drie en ze zagen er sterk uit. Mooi, dan konden ze helpen. Na even rennen vloog Blue op, waarna ze luid begon te krassen. Jive hijgde. “Help!” riep ze luidkeels, in de hoop dat het groepje hun kon horen. Een speer raakte net voor Jive de grond, zodat ze er recht tegenaan rende. Ze piepte zachtjes, maar rende gewoon verder. Ze kon het zich niet veroorloven nu te gaan stoppen met rennen. Haar pootjes werden omringd door vuur, wat ze pas opmerkte toen het zoute zeewater een sissend geluid veroorzaakte. Ze verbaasde zich over het vuur, dat ze zich niet verbrandde. Het zou ook wel. Waterdamp vormde een kleine mistlaag zodat de mens haar niet meer zo goed kon zien. Maar helaas hadden ze de andere wolven al opgemerkt. Ze negeerden Jive volledig en stortten zich op de wolven met luid gebrul. Jive zuchtte. Het was warm en zij moest rennen, dat was geen goede combinatie. De pup zuchtte, waarna ze flauwviel in het zachte zand en Blue op haar landde met de gedachten: Jive, word wakker..!

[Als ik in het Oranje schrijf speel ik Razze, Als ik in het Rood schrijf speel in Ray]

Razze keek opzij toen hij een brul hoorde. Het klonk alsof iemand om hulp riep. Wat was er aan de hand? Hij zag in een flits de koppensnellers en daarvoor zag hij een pup rennen. Hoe laag konden mensen wel niet zinken. Een pup achtervolgen en proberen te doden. Dat ze iemand van eigen lengte aanvielen. Direct keek hij naar zijn Totem. "Klaar voor?"Ray knikte zachtjes. Ook hij zag wat er gebeurde, Even spitste hij zijn oortjes. Hij hoorde het gezoef van een pijl. Met een soepele sprong sprong hij op Razze en zag hoe de Koppensnellers op de pup schoten. Hoe laag konden ze wel niet zinken? Een pup aanvallen. Vreemd, Hij vond mensen maar vreemd. "Kom maar op mensen" "Houd je vast Ray" Met Ray op zijn rug sprong hij in de lucht en spuwde water uit.Ray hield zich stevig vast. Toen Razze water begon te spuwen wist hij direct het idee van hem. Hij sprong omhoog en spuwde dit keer lucht uit. Nu versnelde het water. Dit water kwam met een plons tegen de Koppensnellers op. Razze grijnsde toen de koppensnellers terug deinsde. Hij liet nog een keer een blaf horen en ontblootte zijn tanden. "Ophoepelen" Zei hij kwaad. Hoe dom konden mensen zijn, Op wolven jagen. Wat stom van ze. Wolven waren echt veel sterker dan hun. Hij kon met gemak de hele stam vermoorden. Maar dat was de moeite niet waard. Even knikte hij naar Ray. Met een grijns keek Ray voor zich uit. Opeens zag hij dat Razze naar hem knikte. Hij knikte terug. Ze waren net 2broers. Ze leken familie en zagen er echt hetzelfde uit. Opeens keek hij naar de pup die flauwviel "Razze.." Ray wees naar de pup en keek Razze aan. Direct keek Razze naar de pup die in het water lag. Was deze flauwgevallen? Hij nam een sprint en was er direct weer bij. Rustig tilde hij de pup op en bekeek deze. Hij schatte dat de pup ongeveer 4/5maanden oud moest zijn. Hij nam deze pup mee naar het droge land en legde deze in de schaduw van een boom. "Wakker worden Jochie" Ray rende naar Razze toe. "Gaat het met hem?" Daarna keek hij naar de Totem van deze pup. Dit was een vogel. Okal was hij een kat, Hij had geen interesse in vogels. Katten aten vaak vogels. Maar hij niet. Hij was meer geinteresseert in ander voedsel. Zoals herten bijv. Alles wat razze at, at hij ook. Hij wendde zijn blik op de witte teef, In de verte zag hij nog een teef staan. Deze had hij nog niet opgemerkt. Waren er dan meer wolven gekomen in WG? Nog even en WG zat er wel vol mee. Daarna wende hij weer zijn aandacht op de flauwgevallen pup. Hij spuwde zachtjes wat koel water over deze heen. Misschien werd deze zo wel wakker. Het beestje was oververhit. Dat was slecht voor een pup. Dat wist hij maar al te goed. Hem was dat wel vaker gebeurt. "Word toch wakker jochie" Hij probeerde het nog eens met water en spuwde het koelle water uit. Dit lukte niet. Daarna probeerde hij het met lucht. Zou dit lukken? Wat moest hij doen, Hij had hier niet zoveel ervaring mee. Wat had zijn vader gedaan wanneer hij flauwviel? Kietelen? Nee, Dat was nooit gebeurt. En daar werd niemand van wakker toch? Hij keek naar de flauwgevallen pup en tilde deze weer op en legde deze op een koelere plek. "Word nou wakker..." Ray kwam erbij staan en probeerde alles uit. Wat nu? Wat moesten ze doen? Voor hen lag een pup die was flauwgevallen. Wat was het leven toch raar. Het zat altijd vol verassingen. Stomme verassingen. Zou razze weten wat ze moesten doen? Hij keek hopeloos naar Razze. Hoe konden ze deze pup weer wakker maken. Was er een oplossing voor? Ze moesten het nu weten. Deze pup had zeker hun hulp nodig. Of niet soms? Hij keek weer naar de pup en deed hetzelfde als Razze. Dit lukte niet. Daarna keek hij hopeloos om zich heen. Opzoek naar iets wat kon helpen. Wacht eens. Wat dacht je van drinken? Heerlijk verfrissend drinken. "Misschien moet hij wat drinken" Zei hij tegen Razze.

[geel=Joa blauw=Bobo]

al snel merkte ik dat er wat aan de hand was. ik rende snel naar het stel toe en vroeg bezorgt :"wat is er aan de hand?" "Joa kom op , dit zijn onze zaken toch niet?"negeerde Bobo en zag de flauwgevallen pup , keek geschrokken naar Razze"Joa , kom op ! ik heb honger , laat ze het zelf maar uitzoeken!"de meeste zouden nu boos zijn op Bobo maar dat werd Joa niet , hij was nou eenmaal zo...wist dat het geen zin had om nog verder door te zeuren dus ging maar mokkend bij het water zitten.keek van de pup naar Razze en weer van Razze naar de pup."wat is er gebeurd"vroeg ze met paniek in haar stem.

Blue staarde enkel naar het gevecht, al kon ze natuurlijk niks zien. Ze hoorde wel tekenen van een gevecht en dat vond ze genoeg. Ze hoorde waterdruppels vallen en de mensen wegrennen. De blauwe gaai liet in hun richting een zacht, fluitend geluidje horen dat honend bedoeld was. Het was het laagste niveau dat ze konden zinken. Welke zieke geest haalde het in zijn hoofd een pup aan te vallen? Dat was laag. Ze hoorde de namen Ray en Razze. Wie waren dat nou weer? Blue draaide haar kopje heen en weer, al haalde dat niks uit. Ze voelde een beweging onder haar klauwtjes. Geschrokken vloog ze op, waarna ze naar de twee kraste. Wat ging er gebeuren? Wie waren deze twee? Ze had door dat één van hen een wolf was, maar van de ander wist ze het niet. Ze landde weer op Jive met de gedachten: Jive, word alsjeblieft wakker..! De blauwe gaai kon wel praten, maar communiceerde alleen maar via gedachten omdat ze Jive daarin wou trainen. Ging ze niet denken, dan zou de kracht van Jive vast en zeker wegzakken. En gedachten lezen/telepathie was de enige kracht die Jive nog enigszins kon beheersen. Blue kraste wat, in de hoop dat dat ook zou helpen. Het was nu alleen maar afwachten. Flauwvallen was namelijk iets waar je zelf uit moest komen, het liefste met een beetje hulp, maar vaak lukte dat niet goed.

"Wakker worden jochie," klonk een stem die Blue deed opkijken. Meende hij dat nou serieus? Jochie? Jive was overduidelijk een teefje. Noemde hij haar dan alsnog ‘jochie’? "Gaat het met hem?" Alweer zoiets. Jive was een teefje! Snapten ze dat dan niet? Blue snoof, haar commentaar stond op het puntje van haar tong toen ze besefte dat dat niet zo’n goed idee was. Opeens viel er koud water op Jive, maar ook op Blue. Ze kon haar vleugels net op tijd redden. Ze snoof, vloog omhoog en ging op een uitstekende tak zitten. Konden die twee dan niet uitkijken? Opeens klonk er een kuchje. De pup opende haar bruine, vriendelijke ogen die op het moment vermoeid stonden. Ze keek op, naar de wolf, kat en Blue. “Blue,” wist ze met moeite uit te brengen. Ze besloot om haar telepathie uit te voeren. Zijn die mensen weg? Blue knikte zachtjes. Ja, de mensen zijn weg. Deze figuren hebben ze verjaagd, dacht ze terug. Jive keek op naar de twee. Wie waren ze? Waar was ze? Ze rolde zich op haar buik, haar staart zakte verder tussen haar pootjes. “Wie zijn jullie..?” bracht ze vermoeid uit. Ze was nat, het zand kleefde aan haar vacht. Dit zorgde ervoor dat ze onder de modder kwam te zitten. Dit besloot ze te negeren. "Wat is er gebeurd?" klonk een stem vol paniek. Jive rilde. Blue.. dacht ze wanhopig. Ze staarde naar het teefje, dat erbij was gekomen. Wat was er aan de hand? Was dit normaal bij iemand die flauwviel door oververhitting? Ze zag weer zwart voor haar ogen, waarna ze voor de tweede keer flauwviel. Dit keer door paniek en niet door oververhitting.

Een zucht gleed uit de snavel van Blue. Waren wolven nou echt zo dom, of acteerden ze alleen maar zo? Als ze zo dicht op Jive bleven staan kreeg ze nooit genoeg lucht om bij te komen! Flauwvallen stond namelijk gelijk aan het uitvallen van de hersenen door gebrek aan zuurstof. En iedereen stond te dicht op elkaar. Zo kon de pup niet vrij ademen. Water zou niet helpen. Natuurlijk kon Blue dit niet zien, maar ze merkte het wel. Ze spreidde haar vleugels en fladderde naar beneden, om vervolgens op Jive te landen. Ze ‘keek’ het groepje aan. “Als jullie nou wat afstand nemen, dan kan ze lucht krijgen,” sprak Blue droogjes. Dit was de eerste keer dat ze wat had gezegd sinds ze hier waren. Een aapje, waarvan ze niet wist dat het een aapje was, gooide water over Jive heen, wat Blue nat maakte. De blauwe gaai gromde zachtjes. Ze moest nog echt oefenen op geluid horen! Maar alsnog lag de schuld bij de aap. Hij kon toch ook zien dat Blue daar was? Ze bewoog haar nu samengeplakte veren. Fijn, nu kon ze niet meer vliegen. Ze pikte aan het oortje van Jive. Jive, probeer wakker te worden, dacht ze wanhopig. Het lukte niet. Zou Jive dan nog steeds te weinig lucht binnenkrijgen? Of was ze bewusteloos? Blue hoopte van harte dat dát niet zo was. Ze ging er vanuit dat Jive enkel flauwgevallen was. Ze wou zich weer tot het groepje wenden en om meer afstand vragen, toen er weer een kuchje klonk.

Jive herstelde zich weer door haar ogen te openen. Blue, dank je wel, dacht ze dankbaar. Blue glimlachte door haar mondhoeken op te tillen. Graag gedaan.. Jive zuchtte kort, waarna ze haar blik weer naar het groepje wendde. De wolven keken haar aan, evenals een kat. Er zat een aapje verderop die iets niet fijn vond. Wat het was kon ze niet weten. Jive rilde. Wie waren deze wolven en totems? Jive ging zitten, maar kreeg er wel een duizeling door. Gelukkig was dat niet genoeg voor nóg een flauwte. Blue hupte naar haar kop, waar ze uiteindelijk ook op ging zitten. Door die stomme aap kon ze nu niet vliegen, dus dit was momenteel de enige oplossing. Gaat het wel? Het is niet verstandig te gaan zitten meteen na een flauwte, weet je? dacht Blue. Jive knikte. Voor de omstanders zag het er misschien vreemd uit, maar dit was hun manier van communiceren. Het gaat wel, Blue. Als ik nu heel duizelig word ga ik liggen, dacht Jive, waarna ze haar ogen sloot. “Hoi,” sprak ze nu, waarna ze haar ogen weer opende en het groepje aankeek. “Hoe gaat het?” klonk haar stem droogjes, maar toch vermoeid. "Wie zijn jullie?" herhaalde ze vervolgens. Ze wist niet wat ze moest zeggen, het gebeurde immers niet vaak dat ze flauwviel. Daarnaast stelden de meeste wolven haar meteen vragen; nu gebeurde dat helaas niet. Blue was intussen haar veren aan het poetsen. Het was niet te zien dat ze blind was, maar het was wel te merken. Jive zuchtte. Ach ja, gelukkig waren ze uit de zon. Zonder het door te hebben ontstonden er kleine vlammetjes onder haar pootjes, dit was een teken dat ze dit alles niet vertrouwd vond.

(De rotste post ter wereld. Echt.)

Stilte. Jive knipperde verbaasd met haar ogen toen ze dit opmerkte. Stilte? Wat was er aan de hand? Ze keek rond, niet doorhebbend dat Blue zich hierdoor stevig aan haar kop moest vastklampen. De blauwe gaai kraste kort. Soms vond ze dat Jive wel anders mocht doen. Maar ja, zij was vier maanden oud en zij twee jaar. Door dit leeftijdsverschil kreeg Blue een soort verantwoordelijkheidsgevoel. En dat was terecht. Wie moest dan voor een pup zorgen als deze haar ouders was kwijtgeraakt? Blue zuchtte kort. Ze hoorde wat stemmen, maar omdat ze er vanuit ging gedachten waren reageerde ze er niet op. Ze wist dat Jive dit niet had gehoord omdat ze er nog niet vaardig in was. Ze schudde hevig met haar natte vleugels om ze iets droger te maken, waarna ze een geïrriteerde blik wierp op het aapje. Dat dacht ze in ieder geval te doen. Gelukkig kon ze door middel van gedachten lezen het aapje opsporen. Kon hij nou echt niet uitkijken? Of was het aapje blind, net zoals zij? Dat was iets wat ze niet kon zien. Voor zover ze kon zien. En dat was dus helemaal niets. Gelukkig was het op het eerste gezicht niet te zien. Blue haatte het als ze werd geïrriteerd vanwege haar blindheid. Maar ja, daar waar Jive meteen zou stoppen ging zij nog even door. Blue durfde meer, vast omdat ze alleen haar vader had gekend. Deze was zo brutaal als maar wat, pikte restjes uit andermans nestjes en had haar uit het nest gegooid in de hoop dat zij leerde vliegen. Haar moeder bleek veel vriendelijker te zijn. Maar dat kon Blue niet bewijzen.

Waarschijnlijk was Jive ook ‘blind’ geworden door oververhitting. Het was namelijk niet een kat, maar een vogel die naast de wolf stond. Inmiddels was hij in een boom gaan zitten. "Ik ben Razze, je was flauwgevallen dus heb ik je even in de schaduw gelegd. Gaat het wel?" De stem van de wolf klonk geruststellend en samen met zijn vriendelijke ogen kon hij alleen maar een wolf zijn die geen kwaads in de zin had. Maar Jive had van haar ouders en van Blue gehoord dat schijn bedroog. De wolf kon ook vals en gemeen zijn. Maar waarom had hij haar in de schaduw gelegd? Misschien zodat hij zo haar vertrouwen kon winnen? Dat nooit! Blue keek inmiddels vreemd op toen ze gedachten hoorde. Het was een dialoog tussen de wolf en zijn totemdier. Dit bleek een feniks te zijn. Ach ja. Hij kon het niet helpen dat hij een feniks was. Blue mocht zulke vogels niet, voor zover ze feniksen had gezien en gesproken. Uit hun gedachtewisseling kon ze wel opmaken dat ze niet veel kwaads in de zin hadden. Maar om dit nou aan Jive te vertellen was ook wel een beetje snel. Wie weet, misschien was dit wel iets om ze erin te luizen. Ze richtte haar blik op de wolf wiens totemdier een aapje was. Zij had zichzelf niet voorgesteld. Ach, het zou ook wel. Jive knikte traag. “Het gaat wel. Ik ben trouwens Jive,” hierna richtte ze haar blik naar boven, doelend op Blue, “en dit is Blue.” Ze glimlachte vaagjes, toch bleven de 'wantrouwvlammetjes' rond haar pootjes branden. Hier merkte ze zelf niks van.

Even knikte Razze rustig. De wolf heette dus Jive. Mooie naam..Toch?! Gelukkig ging het goed met de pup. Nu maar hopen dat deze snel aansterkt. De pup mag nu even niet meer flauwvallen. Rustig ging hij weer zitten en keek even naar Blue. De totem van de pup. Deze vogel was blind, Dat zag je aan hem. Maar toch had deze vogel iets wat hem steviger maakte. Tja, Niet alle blinde vogels zijn slap. Rodo had langzaam aan al honger gekregen. "Trouwens..Ik ben Rodo" Hij keek Jive vriendelijk aan, Voor zover hij een vriendelijke blik kon trekken. Nogmaals rammelde zijn buik. Hij keek even naar Razze "Ik ben even jagen..Tot zo" Hij wachtte niet op een antwoord en klapte zijn vleugels uit en steeg op. Even knikte Razze naar Rodo die al was opgestegen. Rodo had honger, Dat was wel logisch. Ze hadden al een tijdje niet gejaagt. Eigenlijk waren ze net nog aan het jagen. Maar toen kwam het probleem met die pup. Jive die was flauwgevallen. Wat een rot probleem, Zeker in zo'n hitte. Het was veel te warm buiten om te rennen. Nog een keer rammelde Rodo's maag, Nu moest hij echt iets te eten vangen. In de verte zag hij een paar konijnen rennen. Daar had hij echt wel zin in. Hij klemde zijn vleugels op zijn lijfje en maakte zo een duikvlugt. Met een hevige snelheid ging hij naar de konijntjes. Al snel opende hij zijn mond en greep hij een van de konijnen in zijn bek. Mmm. Dat was pas eten. Vers en warm bloed. Heerlijk dat warme vlees en dat bloed dat door zijn bek ging. Hij slokte het konijn naar binnen en vloog weer terug naar het groepje wolven en totemdieren. Al snel lande hij weer op een tak boven Razze. Nu hij gegeten had voelde hij zich een stukje beter. "En, Lekker gegeten" Zei Razze toen zijn totemdier achter hem op een tak lande. Voldaan ging Rodo zitten. Hij had dus lekker gegeten. Razze zelf had net pas gegeten en hoefde nu nog niks te eten. Gelukkig maar. Want het leek zo raar als je opeens zei: Ik ga ff jagen hea, Doei. Want voor hem lag een pup die even tot rust mocht komen. Dan ging hij niet zomaar even jagen. Dat was onbeleeft. Nouja, Hij was heus niet zo'n beleefde wolf. Hij deed altijd waar hij zin in had. Hij had gewoon geen honger. Even keek hij naar de witte teef. Die nog niet had gepraat. Was deze van de wereld af ofzo? Hij keek even naar Joa en haar aapje. De 2 hadden constant ruzie. Hij had echter nooit ruzie met zijn totemdier. Ze waren tenslotte al hun hele leven bijelkaar. Hij moest wel in vorm blijven en zichzelf trainen. Hij moesst niet overal blijven zitten. Hij kon niet tegen iedereen aardig blijven. Misschien dat hij nu wel onaardig moest gaan doen..Nee, Ben je gek?! Ging door zijn hoofd. Hij moest aardig doen. Vrienden maken. En vijanden maak je wel wanneer de tijd rijp is. Dat was wel zeker. Met een glimlachje keek hij de pup en de vogel aan. Ze waren best wel aardig. Een klein lachje ontwaakte uit Rodo's snavel toen de aap en de wolf aan het ruzieën waren. Waarom hadden vele dieren ruzie met elkaar? Hij en Razze waren net als broers samen. Hij zou Razze wel eens klieren...Maar ruzie? Nee dat nooit. Nooit van zijn leven. Hij en Razze waren 1. Ze konden elkaar niet verlaten ofzo. Dat zouden ze geen dag uithouden. Ze zouden sterven zonder elkaar. Dat zijn nou echte vrienden voor het leven. Voor eeuwig zullen ze elkaar als vrienden beschouwen. En altijd helpen ze elkaar. Er kan niks meer misgaan..Of toch wel? Was het dan wel mogelijk? Of niet. Nee, Razze en hij waren te hecht voor een echte ruzie. Ze zouden elkaar nooit uitschelden of met elkaar vechten. Misshcien wel vriendschappelijk vechten maar niet pijnlijk vechten. Dat zou nooit gebeuren. ECHT NOOIT! Razze ving alle gedachtes op van Rodo. Zijn Phoenix was aan het denken over hun tweetjes. Met een grijns keek hij Rodo aan. Rodo hield dus van hem, Hij hield ook van Rodo. Ze waren vrienden voor het leven en zouden voor eeuwig bij elkaar blijven.