The Arrival

Stap. Stap. De geluiden galmden haast door het kerkhof. Toch voelde de reu er niks voor om daar zich iets van aan te trekken. De vlammenzee die op zijn rug woedde verlichtte het gebied om hem heen. Het leek alsof er een kaars in een doos werd aangestoken. De kaars brandde, maar het gebied om hem heen werd ook verlicht. Zo was het ook bij de reu. Stap. Stap. Het klonk ritmisch, en zo was het bedoeld. Het gaf een mysterieus gevoel. En dat was de reu soms ook. Tegen tegenstanders die hij té gemakkelijk kon neerhalen, deed hij mysterieus. Tegen anderen zette hij een grote bek op en viel hij hun aan als de tegenstander hem niet zinde. De reu snoof. Zijn totemdier was zoek. Dit was een grote, zwarte draak met rode, oplichtende ogen. De reu was klein vergeleken met zijn totemdier: Hij kwam alleen maar tot de knieën van de draak. Gelukkig had de reu zijn Dark Glare. Stap. Stap. De ritmiek begon de reu te vervelen. Stap-stap. Stap-stap. De reu, inmiddels aan het rennen, snoof zachtjes. Zijn blauwe rugvlam danste in de waaiende wind. Weer was die ritmiek er. Hield het dan nooit op, die ritmiek? Hij besloot om gewoon verder te lopen, en om niet te gaan letten op de ritmiek. De reu had van zijn ouders de naam Night gekregen. Dit om zijn zwarte kleur, hier en daar had hij nog wat bruine plekken maar dat was het wel. Hij had het vuur op zijn rug niet bij zijn geboorte gekregen. Gelukkig voor zijn moeder. Nee, het vuur had hij door zijn vorige roedel gekregen. Daar zat ook een wolf bij die vloeken uit kon spreken. Hij had, verplicht door de alfa, Night vervloekt. Hierdoor zou de reu voor eeuwig blijven branden. Helaas ging het niet zoals de vervloeker had gepland. Op Night’s rug verscheen een enorme blauwe vlammenzee, die hij in stand wist te houden. Uit woede kreeg Night last van zijn Fury en vermoordde hij de wolf zonder dit door te hebben. Maar veel had dat hem ook niet uit. Hij had de wolf nooit gemogen en als wel, dan had het hem toch niks uitgemaakt.

Night gromde. Waar bleef die stomme draak? “DEATH!!” Zijn stem galmde door het hele kerkhof. Waar was Death? Vleugelgezwaai drong zijn zwarte oren binnen. Eindelijk. Er weerklonk een korte maar krachtige dreun. Vol furie keek Night om. Zijn ogen kleurden rood, felrood. Alsof ze met bloed doordrenkt waren. Voordat de draak iets kon doen begon hij in grootte af te nemen. Het duurde niet lang voordat hij op ooghoogte met Night was. Death gromde. “Was dat nou echt nodig?” Vol woede wendde Night zich naar de draak. Gelukkig waren zijn ogen niet felrood of cyaan. “Jij vraagt mij of dat nodig was..?” klonk zijn stem op het randje van beheerst, “jij bent mijn totemdier en niet andersom. Ik help jou en jij moet mij dan helpen. Denk je nou echt dat ik iemand ga helpen, bij wie ik net tot zijn knieën kan komen?” ging Night beheerst verder. Normaal had hij de draak nu aangevallen, maar omdat Death zijn totemdier was zou hij dat niet doen. “Daarnaast kan je jezelf weer groter maken, weet je nog?” bromde Night weer, waarna hij doorliep. Death huppelde achter hem aan. “Sorry Night,” mompelde hij zachtjes. Night zuchtte. “Het is oké,” antwoordde hij, maar meer om van het gezeur af te zijn. Hij snoof zachtjes, niet merkend dat ze niet alleen waren.

Wat?! Wie ontwaakte hem uit zijn slaap?! Woedend opende hij zijn ogen. Zijn neusgaten werden breder. Wie waagde het hem nu te verstoren. Snel schoot zijn hoofd omhoog. Nu kon hij zien wie er was. In de verte zag hij twee schimmen staan. De een leek veel op een wolf, De ander kon hij nog niet zo goed zien. Met een woedende blik keek hij naar hun. Nu kon hij die twee herrieschoppers eens een lesje leren. Hij ging staan en voordat ze nog naar hem konden kijken werd hij onzichtbaar. Nu kon niemand hem zien, Ruiken, Horen of zelfs voelen. Het was een fantastische kracht. Wolven konden jouw niks doen, Maar jij kon hun wel vanalles doen. Je kon ze aanraken en pijn doen terwijl de anderen jou niet eens aan kunnen raken. Hij sprong over een grafsteen. Toen hij wat dichterbij was kon hij ook het andere beest zien. Dit beest was een draak. Zeker weten de totem van de wolf. Hij bekeek de wolf eens, Dit was vast en zeker geen goedzakje. Maar net goed. Hij zou wel eens laten zien wie hier de baas is. Met een stevige pas liep hij richting de wolf. Deze kon hem helemaal niet zien. Okal hij die een gave dat die geesten kon zien, Niemand kon hem zien. Helemaal niemand. Hij was nu totaal afgesloten voor de ogen van iedereen. Met een brede grijns - die niemand kon zien - trok hij eens flink aan de staart van de wolf. Hoe zou de reactie van deze wolf zijn? Hij hoopte dat het een reactie was waar je om kon lachen. Hij ging op een grafsteen zitten en keek de wolf recht in zijn ogen, Okal kon de wolf dat niet bij hem doen. De wolf zou niet weten wat hem overkwam. Haha, Zometeen zou de voorstelling pas echt gaan beginnen. Dan zou hij de wolf pas echt iets leuks laten zien, Of ja..Voor hem was dat leuk. Hij zou de wolf omduwen en dan weer optillen en weer omduwen terwijl de wolf niks kon doen..Okal was dat heel oneerlijk. Maarja, Het leven is oneerlijk. Heel oneerlijk. Zou hij de draak ook even pesten? Ja? Jep, Dat ging hij doen. Hij sprong van de steen af en legde zijn poot op de poot van de draak. Vanuit zijn poot stuurde hij bliksem wat voor een licht en irritant schokje kon zorgen. Snel ging hij weg. Anders zou dit beest door hem heen gaan, En dat was niet zo fijn. Vond hij dan.

[lekker kort ]

“Zeg Night, vind je die mist ook niet zo vervelend?” De wolf keek verbaasd opzij. Waar had Death het over? Hijzelf kon prima zien in het donker, maar het feit dat hij duisternis kon besturen liet hem ook beter in het donker kijken. Night snoof zachtjes, waarna hij weer voor zich uit keek. Hij zag nog net een wolf verdwijnen. Wat was dat? Wat was dit voor een plek? Hij stopte abrupt met lopen, maar dat had de draak niet door. “Death,” riep Night de draak terug. Geen reactie. “DEATH!” bulderde de reu nu. Van schrik dook de draak in elkaar, waarna hij verbaasd omkeek. Hij was ook gestopt met lopen. “Wat is er aan de hand, Night? Is het de Fury?” kon Death stotterend uitbrengen. De wolf schudde zijn kop. “Ik neem wel aan dat er iets is waardoor ik daar last van kan krijgen. Mocht dat gebeuren, blijf uit mijn buurt.” De woorden van Night deed Death alleen maar wantrouwender worden. “Night, vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is!” Death rilde. Hij hield hier niet van. Hij wou weten wat er aan de hand was. Nu. Meteen. Het grappige was dat Night ook niet wist wat er aan de hand was. Of nee, hij wist het wel, maar wist niet hoe hij het moest uitleggen. Hij bleef beheerst, al ging dat met moeite door de paniekerige draak. “Death, blijf rustig. Ik heb niks aan een draak die in paniek is.” Al klonk zijn stem rustig, hij wond zich vreselijk op. Kon die rotdraak nou niet voor één keertje normaal doen. Hij was notabene een draak, een sterk dier. Vaak sterker dan een wolf. Waarom had híj nou een uitzondering? Daar had hij toch helemaal niks aan?

Opeens voelde Night een beweging aan zijn staart. Zijn rugvlam begon als reflex feller te branden. Vlug keek hij om. Niemand. “Ik wist het,” mompelde hij zachtjes. Hij wendde zijn blik weer daar de doodsbenauwde draak. “Ik had daarnet een wolf onzichtbaar zien worden. Ik denk dat die wolf mij aan het pesten is. Ik heb alleen geen idee waar hij is. Hij is in ieder geval geen geest, omdat ik hem niet kan zien,” klonk zijn stem. Hij klonk eerst o zo rustig, maar nu klonk zijn stem trillend. Niet van angst, maar van woede. Hij kon er niet tegen als hij zijn tegenstander niet kon zien. Dit keer brulde de draak het uit. Vlug keek hij om, waar hij nog net een vonkje zag overspringen. Hij sprong op, dwars door de onzichtbare wolf heen. Dat dacht hij tenminste te doen. Want ook al was de wolf doorzichtig, het voelde vast niet fijn als je iets door je heen voelde gaan. Het zag er misschien dom uit, vooral voor Night die een wenkbrauw optrok. “Ben je op vogeltjes aan het jagen, Death?” vroeg hij droogjes, al kon hij ergens wel de reden achterhalen. Helaas kon hij de wolf niet opsporen met zijn krachten. Dat betekende dat de wolf geen geest was. Night snoof. Hij kon nu nog maar één ding doen en dat was proberen om in zijn Fury te komen. Het probleem was dat hij die niet eens kon beheersen. Daar hadden ze dus weinig aan. Night gromde. “Laat je zien!” klonk zijn luide stem, waarna er een blauwe vlam uit zijn bek kwam die een redelijk groot gebied van gras en onkruid verbrandde. Dit was bedoeld als waarschuwing.

"Niet zo aangebrand, Wolf" Even liet hij een vals lachje horen. Hij vond het leuk als iemand zich erop ergerde en dat deed deze wolf ook. De wolf ging dwars door hem heen, Hij moest er toch echt aan gaan wennen dat iemand door hem heen zou gaan. Wat een raar gevoel was dat toch. Hij sprong op een grafsteen achter de wolf en kwam tevoorschijn. "Je bent op verboden terrein, Dit is het terrein van de Deadlock wolves, De ergste roedel van WG" Met een kille grijns keek hij de wolf aan. Het uiterlijk van deze wolf vertelde dat hij er slecht uitzag, Maar was hij ook slecht vanbinnen? Of gewoon een bangerikje met angst? Een grinnik liet hij horen. Zijn poot tikte op de steen. Tik Tik Tik. Kon je horen. Opeens werd de stilte verbroken door een keiharde dreun. Woeesjjj! Bam! Demon legde zijn oren in zijn nek en keek opzij. Ja hoor, Daar was het dan. Zijn draak Raven was zojuist gearriveert. Waarom kon deze draak niet landen. Wanneer Raven landde verwoeste hij vele dingen. Maar ja, Zo was Raven gewoon. "Wie is dat?!" Zei Raven plots toen hij de vreemde wolf zag. Wat deed deze wolf..Hier?! Nouja, Demon had geen idee wat de wolf hier deed. Het kon net zo goed een spion zijn van die andere roedels hier. Okal had hij geen idee of er wel andere roedels waren. "Dus..Wat doe jij hier wolf?" Hij keek de wolf iets onaardig aan, Maarja, Wolven moesten er maar aan wennen. Hij was gewoon zo. Niemand die hem in de weg mocht zitten. Als de wolf hem wou aanvallen dan mocht hij dat doen. Dat had toch geen zin. Hij zou een aanval ontwijken of een aanval blokkeren met een aanval. Maar hij kon ook voor het makkelijkste kiezen: Gewoon onzichtbaar worden. Dat was een van de makkelijkste dingen die hij kon doen wanneer een wolf hem aan wou vallen.

Night snoof zachtjes. Moest dit grappig zijn? Zo ja, dan zag hij niks grappigs in de hele act. Hij wou dat dit alles zo snel mogelijk zou stoppen. En als niet, dan zou hij daar persoonlijk voor zorgen. Hij gromde zachtjes, hierbij tilde hij zijn bovenlip op. Als die wolf zich nú niet liet zien, dan had hij een probleem. Even leek het alsof Night iets moest horen, maar dat gebeurde niet. “Night, wat is er aan de hand?” prevelde Death angstig. Hij kon hier niet tegen. Hij was weliswaar een draak, een zwarte nog wel, maar dit was een van de weinige dingen waar hij niet tegen kon. Night gromde, zijn tanden waren ontbloot en zijn ogen strak op de draak gericht. “Moet ik jou dat NÓG een keer uitleggen?!” bulderde hij. Hij was het zat. Zijn rugvlam was twee keer zo groot dan normaal. Het leek haast alsof deze vervloeking een soort metertje was. Zijn ogen konden ieder moment cyaankleurig worden: Het teken dat hij in de Fury zat. Gelukkig was hij dat nog niet. Opeens verscheen er een wolf vanuit een grafsteen. Alsof deze hele act nog niet genoeg was klonk zijn stem: "Je bent op verboden terrein, dit is het terrein van de Deadlock wolves, de ergste roedel van WG.” Night liet zijn gekrulde bovenlip weer zakken. Fijn, hij was op verboden gebied. Wat boeide hém nou dat? “Waar is jouw roedel waar je het over hebt?” sprak de reu terwijl hij een grinnik onderdrukte. De érgste roedel.. En dan geeneens leden. Hij had zich wel meer voorgesteld bij zo’n erge roedel. Hoezo erg? Dramatisch? Dan verbaasde het Night dat hij hier überhaupt tijd voor had.

Aan de andere kant.. Misschien was dit wel de slechte roedel waar hij over had gehoord. De leider was Demon, ofzo. Veel maakte dat hem ook niet uit. Hij moest gewoon aan dit onderkruipsel vragen waar die leider was, misschien zou dat veel helpen. Óf deze wolf was de leider. In dat geval zouden ze verder komen. Er klonk opeens een dreun. Death keek op. Een andere draak was gearriveerd. Maar kon hij nou niet landen of was hij zo dom als maar wat? Hij snoof zachtjes. Hij keek van de andere draak weg, naar de vreemde wolf en Night. Night had de draak inmiddels ook opgemerkt. Gôh, een tweede mislukte draak. Net zo nutteloos als Death.. dacht hij. Hij richtte zich weer tot Demon, waarvan hij natuurlijk nog niet wist wat zijn naam was. Dat werd hoog tijd. "Wie is dat?!" vroeg de draak. Night negeerde deze. Hij was immers niet met de draak in gesprek, maar met de wolf voor hem. "Dus.. Wat doe jij hier, wolf?" Night glimlachte, al zag deze glimlach er niet al te vriendelijk uit. “Ik ben hier gekomen om het gebied te onderzoeken waarvan ik niet wist dat hier een erge roedel heerste. Maar ik heb ergens wel interesse ontwikkeld in deze roedel waarover jij, of u, spreekt. Ik ben misschien bereid om erbij te komen. Maar als jij of u dat wenst, zal ik wel gaan,” reageerde Night met een opvallend beheerste stem. Hij zette een stap naar achteren, klaar om weg te lopen. Als de wolf hem voor zijn roedel wou hebben, zou hij de reu nu tegenhouden. Death wou al naar Night toe lopen, maar deze wierp hem een waarschuwende blik toe. Misschien was het helemaal niet nodig voor Death om naar hem toe te lopen. Als deze reu leden zocht, was er geen reden om weg te lopen. Maar dan wou hij wel informatie hebben.

Demon snoof even naar zijn draak, Wat een kluns was het toch. “Waar is jouw roedel waar je het over hebt?” Had de wolf gezegt. Demon keek even rond "Ze zijn allemaal gesneuvelt tijdens oorlogen..Kijk maar eens rond. Dit is niet zomaar een kerkhof" Hier lagen zijn roedelleden begraven. Zijn roedel was een maand geleden nog heel groot. Maar in de oorlog sneuvelde alle wolven. Nou ja bijna alle wolven. De helft had de roedel veraden en een ander deel was bang weggerend. De rest was trouw blijven vechten..Maar deze helden kwamen om. "De wolven die hier liggen bleven trouw aan mijn roedel. Maar een groot deel veraadde de roedel of rende als bangerikken weg" Hij keek de wolf aan. "Je hoeft niet te gaan. Ik kan jouw wel gebruiken in mijn roedel" Hij sprong van de grafsteen af en keek er even naar, Even zweeg hij. Maar hij verbeterde zich en keek de wolf weer aan. "Vandaar dat ik je even kwaad wou maken, Je ziet pas het karakter van een wolf als je deze kwaad maakt of bang maakt, Ik heb wolven nodig zonder angst..En jij bent zo'n wolf.." Even keek hij naar zijn draak. "Ik ben trouwens Demon..En dit is mijn draak..Raven" Hij keek de wolf aan, De wolf met de blauwe vlam die groter werd wanneer hij zich kwaad maakte. Dan pas zag je dat deze wolf een grote kracht had. Maar hij had een gevoel dat deze wolf een paar krachten nog niet echt onder controle had. Maar ja..Dat zal hij ooit wel ontdekken.

"Ze zijn allemaal gesneuveld tijdens oorlogen. Kijk maar eens rond. Dit is niet zomaar een kerkhof," reageerde de wolf. Night keek rond, zonder zijn kop te bewegen. Op het eerste gezicht had dit inderdaad op een stom, doodsaai kerkhof geleken. Nu zag hij een verschil tussen het menselijke kerkhof en deze. Maar waarom zou je iemand willen begraven? Night zelf zou zulke wolven gewoon laten liggen. Maar hij kende de emotionele waarde hier niet aan. Misschien was deze wolf wel zeer hecht geweest met zijn roedelleden. Misschien lagen hier goede vrienden van deze wolf. Night besloot dat het verstandig was er niet verder naar te vragen. Misschien zou hij dan een conflict ontwikkelen en gezien de laatste act had hij daar alles behalve trek in. Hij knikte traagjes. "De wolven die hier liggen bleven trouw aan mijn roedel. Maar een groot deel veraadde de roedel of rende als bangeriken weg," ging de wolf verder. Night knikte nogmaals. Nu begreep hij waarom ze hier begraven lagen. Als het overgrote deel uit lafaards bestond, dan was het heel logisch dat je de wolven die moed hadden eervol ging begraven. In dat geval zou hij, als leider van een roedel, hetzelfde hebben gedaan. Hij was echter geen leider van een roedel, maar wist niet of hij daar nou blij mee moest zijn. Aan de ene kant leek het geweldig, maar aan de andere kant ook weer niet. Hij had weinig trek in zeurende roedelleden die constant maar wouden vragen wanneer iets zou beginnen. Dat was vast en zeker de reden voor hem waarom hij geen roedelleider was.

"Je hoeft niet te gaan. Ik kan jou wel gebruiken in mijn roedel," sprak de wolf opeens. Night glimlachte in zichzelf, maar Death keek verrast op. De draak had deze actie niet verwacht. Maar zoals de reu vaak zei was hij niet al te snugger. Dit was natuurlijk een belediging, maar de draak had geleerd het te accepteren. Hij moest immers zijn hele leven met deze wolf doorbrengen en andersom. Night had inmiddels zich weer naar de wolf toe gericht. "Vandaar dat ik je even kwaad wou maken, je ziet pas het karakter van een wolf als je deze kwaad maakt of bang maakt, ik heb wolven nodig zonder angst.. En jij bent zo’n wolf," ging de wolf verder. “Ik begrijp het,” reageerde Night, “het is inderdaad een goede tactiek om lafaards weg te krijgen. Wolven die potentie hebben om bij deze roedel te komen zullen niet zo snel vluchten. Al begrijpen beide soorten niet wat er gebeurt.” Hij keek – voor één van de eerste keren – naar de draak die bij de andere wolf leek te horen. Ondanks zijn klunzige entree zou er misschien iets in hem zitten. Evenals bij Death, bijzonder genoeg. Deze keek niet naar zijn soortgenoot, maar naar de twee wolven. Hij was nieuwsgierig naar wat er zou gebeuren en naar wanneer hij zijn normale grootte kon terugkrijgen. "Ik ben trouwens Demon.. En dit is mijn draak.. Raven," stelde de wolf zich voor. Demon.. Een typerende naam voor een slechte wolf, al was Night ook zo’n naam. Raven was op zich een aparte naam voor een draak. Al was het beter dan Death. “Ik ben Night. De draak die bij mij hoort heet Death,” reageerde Night. Hierna wierp hij een korte blik naar zijn totemdier. Hij kreeg een gevoel dat hij zijn normale grootte weer terug wou. Als waarschuwing kleurden zijn ogen voor heel kort rood. Er gebeurde echter niks, maar Death kroop bang ineen. Hij wou juist niet het tegenovergestelde van zijn wensen, ook al kon hij het terugveranderen. Night zuchtte, waarna hij zijn aandacht weer op het groepje vestigde. “Demon dus.. En Raven,” herhaalde hij om hun namen beter te kunnen onthouden. Dat zou later vast nog van pas komen.

"Welkom bij de DeathLock Wolves, Night," Hij keek de zwarte wolf aan, De wolf met de hoge vlammen op zijn rug. Deze vlammen waren wat rustiger gaan branden. Tja, Zo te zien was de wolf net nog boos, Nu was deze wat relaxer. Hij nam ook een rustigere houding aan. Hij ging toch niet de hele tijd in de aanval modus staan bij een roedellid. Hij moest zijn energie bewaren voor de goedzakjes en de echte indringers. Dit was geen idringer meer. Nee, Deze wolf was nu een lid van de roedel. Night zou vast en zeker een sterke wolf zijn. Kwa uiterlijk zouden wolven ook van hem schrikken, Netzoals bij Demon. En natuurlijk ook zijn familie nog. De neutrale familie van hem. Dat haatte hij, Hij was de bad guy in zijn familie. Hij wou ze het liefst allemaal doden. Dat deed hij ook, Alleen eentje kwam er nog levend vanaf. Dit was zijn broer. Waarom waren zijn broer en hij even sterk, Waarom was hij niet sterker dan zijn broer. Dat was een grote vraag, Waar nooit een antwoord op zou komen. Maarja, Die broer komt hij nooit meer tegen..Hoopt hij. Misschien is zijn broer nu wel gedood door die stomme mensen, Of wel omgekomen tijdens een gevecht met een beer. Tja, Je weet maar nooit. Hij hoopte van wel, Hij hoopte dat zijn broer al dood zou zijn. Niet omdat hij bang was voor zijn broer, Nee..Integendeel zelfs. Hij had een hekel aan zijn broer..En wou deze echt doden..Maar dat lukte nooit..Helemaal nooit


[En nu jij weer :]]

"Welkom bij de DeathLock Wolves, Night," sprak Demon. Night grijnsde, waarna hij dankbaar knikte. DeathLock Wolves. Niet een naam wat hij aan een roedel zou geven, maar het was wel een naam die angst onder de wolven in WG zou zaaien. En de naam omschreef vaak al waar het de roedel om ging, waarom de roedel was opgericht. Death vouwde zijn vleugels uit elkaar, waarna hij ze weer inklapte. Ah, mooi. Night zat dus nu in een roedel. Daar zou hij vast blij mee zijn. En dat was ook zo. Demon nam een wat meer ontspannen houding aan. Deze had Night inmiddels ook aangenomen. Het waaide, dat was te zien aan de vlam die op zijn rug danste. Een sissend geluid verstoorde het rustige niets. Verbaasd, maar ook met een zachte grom, richtte de reu zijn blik naar zijn rug. Waterdamp. Hij keek omhoog, maar hierdoor kreeg hij een waterdruppel in zijn oog. Hij gromde zachtjes, ditmaal harder dan eerst. Fijn, het begon te regenen. Alsof die mist al niet erg genoeg was. Al had Night met zijn duistere krachten daar geen last van. Death wel, maar dat kon Night niet zoveel schelen. Death kon immers boven de mist uit vliegen. Als hij daar geen zin in had kon hij zichzelf zo groot maken dat hij boven de mist uit zou steken. Maar hij was niet al te snugger, vooral in dit soort situaties. De regen was gelukkig niet al te erg, maar voor Night was het deels wel erg. Hij bestuurde immers ook vuur en vuur kon slecht tegen water. De enige reden waarom Night minder last had van de regen dan normale vuurbestuurders, was omdat zijn vuur te heet was om snel gedoofd te worden. Hij bestuurde blauw vuur, dat zich ook op zijn rug bevond. Deze rugvlam was helaas een soort metertje geworden. Hoe kwader hij was, hoe groter de vlam. Als Night ernstig verzwakt zou zijn, zou de vlam zeer zwak zijn. Maar dat zou vast niet gebeuren.

“DeathLock Wolves dus,” prevelde Night, na kort denken. Hij richtte zijn ogen op Demon, zodat hij de draken buitensloot. Die mochten maar met elkaar praten. “Bij mijn vorige roedel had je in het begin een soort test, om te kijken waar je goed in was. Daarna kreeg je een rang,” ging hij verder, “is dit bij de DeathLock Wolves ook zo? Of ben je een normaal lid en doe je als lid maar waar je zin in hebt?” De vraag klonk misschien een beetje vreemd, toch was deze heel serieus bedoeld. Hij moest natuurlijk wel weten hoe de roedel in elkaar zat. Als hij dan een regel zou overtreden zou hij verbannen worden. Dan zou hij net zo snel de roedel uit gaan als in gaan. Dat deed Night beseffen dat hij redelijk snel in de roedel was gekomen. Terwijl hij toch duidelijk had gehoord dat dit de ergste roedel van WG was. Ach ja, het zou ook wel. Op zijn rug hing nu een dik wolkje dat volledig van waterdamp gemaakt was. Het gesis was dusdanig luid dat Night heel luid had moeten praten om boven het gesis uit te kunnen komen. Hopelijk kon Demon dit ook.

Even was het stil geweest tussen de wolven, Een doodse stilte. Ze keken elkaar enkel aan, Meer hadden ze even niet gedaan. “DeathLock Wolves dus,” Sprak Night uit na wat denken. “Bij mijn vorige roedel had je in het begin een soort test, om te kijken waar je goed in was. Daarna kreeg je een rang,” Ging Night verder “is dit bij de DeathLock Wolves ook zo? Of ben je een normaal lid en doe je als lid maar waar je zin in hebt?” Zei Night nogmaals. Naja, Goede vraag eigenlijk. Hij wist wel hoe ze dit altijd deden, Ze gingen altijd ergens naartoe, Bijvoordbeeld een roedel, Of een plek waar goede of neutrale wolven kwamen. Dan moest de wolf laten zien wat hij in huis had en moest hij tegen de wolf vechten. Maarja, Soms vocht hij ook zelf tegen zijn leden. "Het ligt eraan, Soms gaan we ergens heen, Bijvoordbeeld het gebied van een roedel. Dan wachten we af wanneer er een wolf komt opdagen en dan moet de wolf laten zien wat hij in huis heeft, Maar soms word er gewoon een gevecht gehouden tussen de alfa en die wolf..Het ligt er dus aan..Wat voor wolf het is," Hij keek Night een moment aan "Ik jouw geval zal het dus een gevecht met mij worden" Hij keek Night aan. Hij liet enkel de sterkste en slechtste wolven tegen hem vechten, Deze zouden dan ook sneller een betere rang kunnen krijgen. En op het eerste gezicht was night een stevige reu. Nouja, Night zou vast en zeker een goede vechter zijn, Maar als dit niet zo was dan zou Night in de loop der tijd wel sterker worden. Opeens begon het een beetje te regenen, Dit was ook voor hem lastig. Nouja, Lastig kon je het niet noemen. Met een gevecht was regen erg goed, Zijn kracht was bliksem, En bliksem word sterker bij regen. Met Night lag dit anders, De kracht van hem was vuur. Maarja, Regen blijft regen. Hij kon de regen zo weg laten gaan, Maar dat deed hij niet. Hij wou zien of Night gewoon even sterk bleef in de regen. Een wolf moest niet bang worden van regen ofzo. Opeens hoorde hij een takje kraken, Niet alweer. Het kon niet ophouden met die stomme spionen. Zijn poot laadde zich vol bliksem. Met een zoef ging zijn poot de lucht in en kwam er een fel gekrijs van de bosjes af, Na enkele seconden was het stil. Hij keek even om en Ja hoor. Daar ergens lag een wolf, Hij schudde zijn hoofd en keek weer naar Night. "Zo gaan we hier dus om met spionen"

"Het ligt eraan, soms gaan we ergens heen, bijvoorbeeld het gebied van een roedel. Dan wachten we af wanneer er een wolf komt opdagen en dan moet de wolf laten zien wat hij in huis heeft, maar soms wordt er gewoon een gevecht gehouden tussen de alfa en die wolf.. Het ligt er dus aan.. Wat voor wolf het is," legde Demon uit. Night knikte. Duidelijker kon hij niet zijn. Hij begreep nu wel dat iedere wolf een bepaalde taak had. Althans, dat haalde hij zelf eruit. Het zou vast niet zo zijn dat er een test kwam om alleen maar te kijken wat een wolf kon, om vervolgens niks ermee te doen. Behalve bij oorlogen. Dat zette Night ook aan tot nadenken. Oorlogen. Zouden ze hier vaak voorkomen? Hopelijk wel. Dan had hij iets te doen. Night richtte zijn gele ogen op de wolf voor hem, die sinds kort zijn roedelleider was. Sinds héél kort, eigenlijk. Het verbaasde hem hoe snel hij erbij was gekomen. Zou dat bij iedereen zo gaan? Of was hij erbij gekomen naar aanleiding van het eerdere gevecht? In dat geval zou hij dat als een compliment beschouwen. "In jouw geval zal het dus een gevecht met mij worden," klonk het na een momentje van rust. Even staarde hij de andere reu aan, maar toen besloot Night voor de zoveelste keer te knikken, als teken dat hij het begrepen had. Hij had ‘oké’ willen zeggen, maar de kans dat zijn stem boven het gesis uit zou komen was gering. Hij ontblootte zijn tanden toen hij merkte dat het gesis niet zo snel zou ophouden. Had hij er maar voor kunnen zorgen dat het niet meer ging regenen. Dan was het leven een stuk gemakkelijker.

Het gekraak van een takje deed zowel Night als Death omkijken. Night gromde, waarna hij een van zijn krachten ‘oplaadde’. Demon was sneller. Met zwartkleurige elektriciteit zorgde hij voor een luid gekrijs. Niet lang daarna viel er een wolf uit de bosjes. Of deze dood of verlamd was kon Night niet zo goed zien. Demon schudde zijn kop en wendde deze naar hem toe. Hierna keek Night weer naar Demon, maar Death bleef naar de struik kijken. "Zo gaan we hier dus om met spionnen," was Demon’s reactie. Voordat Night iets kon zeggen viel Death hem in de rede. “Er komen nog meer.” Night snoof. “Death, waar he-?” De draak had gelijk. Meteen schoten twee kwade wolven uit de bosjes, waarschijnlijk goedzakjes die vriendjes van de spion waren. Night rolde met zijn ogen. Sowieso was het al dom om erop te reageren en al helemaal op deze manier. Één van de wolven viel aan door een ijsstraal af te vuren. Meende hij dat nou serieus? Night blies een klein, blauw vlammetje uit die de ijsstraal direct liet smelten. Hij trok een wenkbrauw omhoog. Dit was té makkelijk. Dacht hij.

De wolf sprong op, waarna hij roze ogen kreeg. Al snel ging Night wankel op zijn poten staan. Verwarring. Fijn. Hij gromde, zijn bovenlip was opgetild en zijn snuit diep gerimpeld. Hij blies een vlam uit. Ditmaal stampte hij ook met zijn poot op de grond, zodat er in dat gebied een lijn van vuur ontstond. De wolf werd geraakt, maar dit was niet het einde van de ijswolf. Deze stond op, waarna hij in de poot van Night beet en deze optilde. Omdat de reu verward was, viel hij snel om. Hij gromde. Hij had al een rothumeur en nu moest dit er ook nog bovenop. Hij stond met wat moeite op. Langzaamaan kleurden Night’s ogen felblauw. Een zachte gloed kwam ervan af, al was dit zeker niet positief. Zijn rugvlam rees omhoog, tot hij twee keer zo groot als Night zonder rugvlam was. Hij waaide alle kanten op. Night was in zijn Fury beland, iets wat zeker geen goed teken was. Zowel voor de goedzakjes, als voor de totemdieren, als voor Demon, als voor Night. Hij blies een vlam uit, deze was veel groter dan alle vorige vlammen die hij had uitgeblazen. Beide wolven werden geraakt. Snel renden ze weg, bang voor nog een aanval van de wolf. Maar dit haalde Night niet uit zijn Fury. Hij gromde, waarna hij zijn blik naar Demon en de draken richtte. Als hij niet snel uit zijn Fury werd gehaald, zou er een grote kans zijn dat hij de drie zou aanvallen.

Al snel kwamen er meerdere wolven aan, Deze wolven waren vast en zeker goed zakjes. Een van de 2 schoot een straal van ijs naar Night, Even snoof Demon. Waren goedzakjes dan nou zo dom? Night hoefde maar een enkel iets te doen, En dat deed deze wolf ook. De wolf werd geraakt door een beetje vuur van Night, Voordat Demon ook maar iets kon doen begon Night er anders uit te zien. De vlam op zijn rug werd hoger en schoot alle kanten op..Night spuwde een stevige vlam uit..Aii. Zo'n vlammen had hij al jaren niet meer gezien, Dit had een teken. Night was een sterke wolf, Opeens keek Night met een duivelse blik naar..Hem, Raven en Death. Nu wist hij wat het was, Deze wolf had een bepaalde kracht waardoor hij sterker en agressiever werd. Hierbij zou de wolf (Maybe) geen controle over zijn lichaam hebben, Demon bleef stevig staan. De wolf kon hem zo kil mogelijk aankijken, Hij zou niet wegrennen. Okal wist hij dat het erg gevaarlijk zou worden, Zijn roedellid moest uit deze fase komen, En snel ook. Het mocht niet gebeuren dat Raven of Death of hij werd geraakt. "Beheers je zelf, Je weet dat je het kan.." Zei hij al snel, Zijn stem was ditmaal kalm en rustig, Om zich roedellid tegen zichzelf te beschermen moest hij het dit keer kalm aanpakken, Zijn houding werd echter iets rustiger. Even keek hij naar Raven die heel erg bang in elkaar storte. Raven was niet zo slecht als hem, Zijn draak was kalmer dan hem en zou daarvan bang worden, Maar hij niet, Hij had er ervaring mee. Zo'n wolven had hij wel vaker gezien, Ze waren bezeten door een vloek en zouden in staat zijn zelfs hun beste vrienden te doden, Night kon in zo'n fase zitten, Hij zou Night kunnen helpen om deze kracht te beheersen, Night moest kalmer worden en nadenken, Dat moest er gebeuren. "Kom op, Beheers jezelf Night," Zei hij nogmaals, Night was sterk genoeg om zichzelf te beheersen, Lukte dit niet dan moest hij andere maatregelen nemen.


Angstig zette Raven een stap achteruit, De zwarte wolf met de vlam op zijn rug keek nu aanstaanjagend naar hem. Het leek wel alsof deze wolf de duivel was, Maar dat kon niet..Toch? Naja, Hij wist het zeker. Night kon geen duivel zijn, Demon misschien wel. Even keek hij naar Demon die nu niet meer naar hem keek, Wat was er aan de hand? Waarom deed Night nou zo? Night was toch geen...Verader? Demon leek heel kalm te zijn..WAAROM!? Waarom deed Demon niet iets, Night zou hij met deze situatie kunnen doden, Dat mocht niet gebeuren. Hij moest ingrijpen, En snel. Net toen hij zijn vleugels wou spreidden werd hij tegengehouden door Demon die dit stilletjes naar hem fluisterde: Maak je niet zo druk Raven! Ga nu weer rustig zitten en NIKS maar dan ook NIKS doen. Raven klapte direct zijn vleugels weer in. Hij keek weg van Night, Hij wou die enge blik niet nog een keer zien, Hij wou dat dit over was, Kon hij maar even verdwijnen zoals Demon dit kon. Kon hij maar even weggaan van hier en veilig zijn. Maar dat was nu heel anders, Nu liepen ze gevaar, Het leek alsof Demon dit negeerde, Waarom was Demon zo rustig? Hij snapte er niks van, Night was in staat om te doden, En Demon stond er maar rustig bij..Wat was er aan de hand?!

Het leek er even op dat Night niks meekreeg van wat er nou gebeurde. En dit was ook zo. Voor zich zag hij één grote waas, dat zijn al verwarde gezichtsveld besmeurde. Hij kreeg nauwelijks geluid mee, enkel in zijn onderbewustzijn, waar hij nu in verkeerde. "Beheers jezelf, je weet dat je het kan," was het enige wat Demon zei. Verrassend genoeg klonk dit zeer kalm, alsof deze staat helemaal geen zorgen zou opwekken. Toch was het omgekeerde waar. Zijn rugvlam vloog alle kanten op. De ‘kaars’ wakkerde hevig door al de wind wat er tegenaan blies. Night haalde diep adem in, maar deed dit zo geruisloos mogelijk. Death begon naar de reu toe te lopen. Langzaamaan werd dit rennen. Net toen Night een blauwe vlam uit wou spuwen forceerde Death zijn kop tegen de grond door zijn sterke voorpoten te gebruiken. Helaas had de draak niet over het hete vuur nagedacht. Toen deze in zijn ogen dreigde te komen nam hij snel afstand. Deze actie gaf Night de kans te herstellen. Zijn snuit leek nog gerimpelder dan hij eerst al was. Tandvlees was te zien. Hij viel zijn eigen totemdier aan door een grote vlam uit te spuwen. Gelukkig kon de draak het ontwijken. Hij kroop in elkaar. Nu pas besefte Death waarom Night hem altijd had gewaarschuwd voor the Fury. Hij zou dan alles en iedereen aanvallen en eruit komen was heel moeilijk. Tenzij.. De draak keek omhoog, naar de lucht. Hmm.. Het was nog steeds aan het regenen. Wat nou als hij de regen ging afdekken met zijn lichaam en de regen daarna weer op Night liet vallen? Hij wist anders ook niet hoe hij deze toestand zou moeten stoppen. Het was haast onmogelijk voor Night om eruit te komen door eigen wil, tenzij deze wil tot het onbewustzijn doordrong.

Death sprong op, waarna hij zijn vleugels spreidde en zo de lucht in vloog. Hij zuchtte. Night zou vast en zeker zijn Dark Glare later gebruiken, maar nu was dit even nodig. Zijn pupillen verdwenen, al was dat natuurlijk niet te zien vanaf de grond. Wat wel te zien was, was dat de draak in grootte toenam, net zo lang tot het mogelijk was om Night af te schermen van de regen waar hij nu aan gewend was geraakt. Hij ging boven de reu vliegen, wachtend tot het verdampende water weg was gegaan. Night keek omhoog. Al was het donker, toch had hij wel opgemerkt dat er geen licht meer op hem viel. Hij laadde een aanval, maar net toen hij deze wou afvuren vloog Death weer op, zodat de stortbui bovenop Night viel. Een hoop gesis werkte haast oorverdovend, vooral in de oren van Death die nu met een harde dreun op de grond belandde. Zijn vorige grootte terug nemen was nu niet nodig, Night zou immers zo zijn Dark Glare gebruiken. Al snel stopte de regen. Een drijfnatte Night lag uitgeput op de grond, ogen gesloten, al was het wel te begrijpen dat ze gewoon geel waren in plaats van het beangstigende cyaan. Hij opende zijn ogen, waarna hij deze heen en weer bewoog. De goedzakjes waren.. Weg? Wat was er nou weer gebeurd? Hij keek op, naar Demon. “Wat.. Is er gebeurd..?” vroeg hij. Al keek hij Demon aan, Night had het aan niemand in het bijzonder gevraagd. Hij richtte zijn blik op Death, maar moest daarvoor wel ver omhoog kijken. “Of zat ik in de Fury?” Death knikte, waarna hij zijn blik op Demon en Raven richtte. Als ze niet helemaal begrepen wat er net allemaal gebeurd was, was er een kans dat ze Night nu gingen aanvallen uit angst en onwetendheid. En dat was niet de bedoeling.