Hunger and thirst!

Na zijn ontmoeting met Spark ging Rain meteen door met zijn reis naar het onbekende. Het koele zand dat vruchtbaar was lag al ver achter hem en Spark was van vermoeitheid op zijn rug gaan liggen uitrusten. Rain vond het niet erg hij was immers zijn totumdier en wat Spark deed of niet deed was zijn zorg niet altijd. Hoewel Rain zelf ook moe was bleef hij stevig doorlopen. Het zand was heet geworden en de zon branden op hem en Spark neer. Gelukkig was zijn vacht niet zwart en had Rain er minder last van. De woestijn veranderde niet en gelijderlijk aan begon Rain honger en dorst te krijgen, maar er was geen oase te bekennen en zijn poten waren moe en deden pijn van het vele lopen. Toen hij op een van de vele zandheuvels stond die een beetje uitzicht gaf zag Rain dat hij misschien een falate keuze had gemaakt en dat de woestijn nog kilometers voor hem uitstrekten. Zijn poten zetten weer passen in het mulle zand, maar zijn voorpoot verzwikte en Rain kukelde voorover en Spark werdt van zijn rug gegooit. Zo rolde ze tot onderaan de heuvel en Spark sputterde het zand uit zijn snavel en kirde als een wilde omzich heen. 'Wat gebeurd er!' vroeg Spark en schudden zijn veren uit en Rain zag hoe het zand tussen zijn veren uitviel. 'Niets in het bijzonders dan dat ik van deze heuvel viel.' sprak Rain droog en stond op waarna hij zijn vacht zandvrij schudden. Zijn poten weigerde nog diens en Rain zakte op de grond. 'Zullen we even rusten? je ziet en niet echt goed uit Rain!' piepte Spark en hij kroop tegen Rai'n;s buik en sloot zijn ogen nog voor Rain wat kon zeggen. 'Misschien heb je gelijk Spark.' stemde Rain met Spark in en legde zijn kop op zijn voorpoten en sloot zijn ogen ook. Hoewel ze ingesloten waren tussen meters hoge heuvels toch kon ze hete wind bij hen komen en namen het losse zand met zich mee. Na een paar uur werd Rain als eerste wakker en hij tilde zijn kop op en keek rond. De hoge heuvels waar hij eerder nog op had gestaan was tot de helft weg gewaait en Rain en Spark lagen onder een dunne laag zand. 'Kom Spark we moeten verder voor we onder gewaait zijn met woestijnzand!' riep Rain en duwde zijn kleine vriend met zijn neus voor hij op stond en zich even uitrekte voor hij verder liep. Spark keek op en schudden zijn veren verondwaardigd op voor hij op steeg en achter Rain aan vloog. Eenmaal bij Rain aangekomen nestelde hij zich weer op de rug van Rain en keek rustig rond. 'Rain ik heb honger. Zouden hier bomen groeien waar ik mijn maaltje uit kan halen?' vroeg Spark en krabte zich achter zijn kop met zijn poot. 'Ik denk het niet...' gromde Rain terwijl de rest van zijn zin weg stierf bij de klim naar de heuveltop. Onder aan de heuvel leek een oase te liggen, maar Rain haalde niks in zijn kop en slenterde rustig naar beneden. De wind nam de geur van water met zich mee en Rain snoof die dankbaar op en volgde het geurspoor en kwam er achter dat het een echte oase was. Het koele zand van de vruchtbaregrond verkoelde zijn hete pijnlijke poten. Spark vloog meteen weg en ramde met zijn snavel tegen een van de palmboomstammen en vond een malse maaltijd houtworm in de palm en vulde zijn maag daarmee. Rain glimlachte voor het eerst dat Spark het wist en de wolf liep richting het water en lepelde gulzig het koele water naar binnen. Daarna keek Rain even over het water en zag verschillende scholen vissen zwemmen. Zijn vacht gloeide op en verschillende kristallen spiezen schoten het water uit en er spartelde vissen zijdelings aan de punten waar ze niet meer weg konden. Rain zakte het water in en genoot van de koelte die hem verwelkomen was. Rain zwom langs de kristalspiezen en nam de gevangen vissen in zijn bek en zwom terug naar de oever en legden zich daar neer en begon aan zijn maaltijd. opeens hoorde Rain een tak breken en zijn ogen speurde de omgeving af, maar hij vond niemand en rook wel een dier dat in de buurt rond zwierf, maar het was Spark niet. Rain stond op en zijn dreigende grom waarschuwde Spark die van de stam af kwam en naar Rain toe vloog en een dier in de verte aanzag komen?

Rage cirkelde rond over de verdorde woestijn als een aasgier. Zijn poten waren tegen zijn lichaam opgekruld terwijl zijn rood-oranje vleugels waren gespreden. Naar zijn eigen mening gaven zijn vleugels, en zijn wapperende manen en staart, hem een machtig aanzien en dat was op sommige moment ook het geval. Als hij zijn vleugels spreidde leek hij groter en dat was wat sommige zwakkelingen die hier genoeg te vinden waren angst aanjoeg. Het was een simpel en moeiteloos gebaar wat dat toch opwekte en het amuseerde Rage ten zeerste. Hij vroeg zich af hoe die wezens zo angstig konden zijn. Goed, het was natuurlijk wel tactisch om bang te zijn voor Rage maar als hij zijn vleugels spreidde? Dat leek niet echt voor de hand liggend maar hij maakte zich er vrij weinig zorgen om, bang was bang en bang was zwak. Een prooi die het weinig waard was om aangevallen te worden maar alles was een gevecht waard in Rage's ogen. Zelfs de zwakste zwakkeling, blind, drie poten of dwerggroei, had recht op een gevecht en om zijn krachten te tonen zoals iedereen. Je moest niet alleen naar uiterlijk kijken maar ook naar innerlijk ook al was het dan weer een tegenstrijdige mening dat Rage het belachelijk vond dat er dan ook weer wolven waren met drie poten. Dat maakte het natuurlijk ook weer zwak als je logisch na dacht. Die poten hadden ze natuurlijk verloren in een gevecht, verloren op dezelfde barbaarse manier als de poot die ze verloren. Nee, eigenlijk waren ze het niet waard. Zwakkelingen. Plots viel Rage's oog op een gedaante in de verte, voorover gebogen bij een klein meertje wat wat meer diversie bracht in het kale droge landschap. Rage aarzelde niet en ging onmiddelijk op de wolf af, op de hielen gevolgd door een zwijgende Haunt die niet vond dat praten aan de orde was; dezelfde gedachtegang als die van Rage. Althans, zojuist. Nu was zijn hoofd bij het paarse wezen dat van kleur veranderde naar nachtzwart op hetzelfde moment dat twinkelende kristallen de vissen in het water spiesden. Rage grijnsde onwillekeurig bij een gedachtegang en liet zich als een steen naar beneden storten. Zijn ogen waren gericht op de wolf die zijn aanwezigheid op had gemerkt maar totaal de verkeerde kant op keek. De sukkel. Rage spreidde op anderhalve meter van de grond zijn vleugels weer en kwam met een doffe klap op de grond terecht, een halve meter van de nachtzwarte reu af. Hij grijnsde van oor tot oor en liet daarmee een rij blinkende scherpen tanden zien maar vervolgens verborg hij zijn grijns achter een woedend gezicht, iets wat hij niet eens hoefde te immiteren.
'Wat moet je hier!' snauwde Rage. Hij krulde zijn lippen op en keek de wolf op een valse manier aan, zoals wolven dat nu eenmaal op. Hij merkte één of andere vogel op die er best smakelijk uitzag maar daar besteedde hij nu geen aandacht aan, hij was geconcentreerd op de wolf voor hem. 'Wat moet je op mijn terrein? Wat moet je met mijn water en mijn vis? Nooit geleerd ergens toestemming voor te vragen?' Rage liet zijn woorden klinken alsof er vette uitroeptekens achter stonden en bij de laatste woorden trok hij zijn oren woest in zijn nek. Van binnen grijnsde hij kwaadaardig, hij had al een lange tijd geen teken van leven gezien en nu was het leuk om er eens even eentje te kunnen bedotten. Rage zou hem minachten als hij met zijn staart tussen zijn benen weg zou rennen en hem doden als hij terug zou vechten. Het dier had geen kans op ontsnappen! Rage had geleerd zijn prooien nooit te onderschatten en hij observeerde de reu goed voordat hij deze conclusie trok maar het dier zag er niet uit alsof er veel van te vrezen was. Het stond Rage niet aan dat er kristallen uit het meertje stoken maar daar zag hij weinig problemen in. Iedereen zo zijn krachten en Rage kende zijn krachten goed genoeg om te zeggen dat ze erg sterk waren. Eéntje had hij later pas leren kennen maar de rest had hij van jongs af aan al gekend en hij had er veel mee geoefend. Hij kon ze uitvoeren op elk moment dat hij wilde en hij had natuurlijk nog zijn totem aan zijn zijde: Haunt. Ja, Haunt was niet zo moordlustig en ook niet echt vechtlustig maar Rage twijfelde geen seconde aan Haunt, hij vertrouwde hem. Als hij in de problemen zat zou hij Rage meteen te hulp schieten, andere mogelijkheden uitgesloten. En verder zou hij zich er weinig mee bemoeien als de twee wolven een gevecht aangingen. Haunt wist dat Rage wel voor zichzelf kon zorgen en dat hij in een gevecht weinig hoefde te bepalen. Soms was Haunt ervoor nodig om Rage wat in toom te houden; als hij eenmaal op de moord-stand stond was Haunt de enige die er een einde aan kon maken. Het enige wat Rage weer naar de realiteit kon brengen, om dat hij op hem vertrouwde.

Rain keek om en zag een grotere wolf met vleugels tegen hem spreken. Zijn uitdrukking verried niets zelfs zijn ogen niet, maar Rain voelde enigzins onrust op spelen. Deze wolf zou niet met zich laten spotten, maar Rain was niet van plan om vermoeit een gevecht aan te gaan met een wild vreemde op een plek waar hij de streken niet kenden. 'Als deze plek van jouw is is het misschien handig om geurmarkeringen aan te brengen om geen vreemdelingen op je terrein te krijgen?' zei Rain rustig en half vragend met de beodeling om de wolf een tip te geven. Spark vladderde naar een palm en zakte neer op een tak waar hij bleef kijken of Rain hulp nodig mocht hebben. Rain keek even rustig rond en zag de dode vissen aan de waterkant liggen. 'Ik kon niet weten dat dit jouw rivier is, dus nam ik aan dat het niemandsland was. het ligt hier op een plek waar je eigenlijk geen wolf verwacht.' voegde Rain en aan toe en bleef de wolf rustig aankijken. Van zijn vader had hij geleerd als een wolf zich dreigend opstelde je niet brutaal moest gaan worden, maar juist rustig moest blijven en zo je kansen op verwondingen te verkleinen, vooral wanneer je een lange reis achter de rug had. Spark schudden zijn vleugels en het fijne woestijnzand viel nog steeds tussen zijn veren vandaan, maar de specht bleef zich op de vreemde wolf gericht en keek zonu en dan even naar de zwarte vogel die bij deze gevleugelde wolf mee vloog en weer terug naar Rain. Zo bleef hij het drietal in de gaten houden. Het meer kabbelde rustig voort en het was best een rustgevend gevoel, maar zowel wolf als vogel verroede zich van hun plek tot er iets zou gaan gebeuren? Rain tilde een van zijn poten op en krabte zich achter zijn oor om de jeuk te verdrijven gelukkig viel het nog mee en hij zetten zijn poot weer op de grond, maar zijn blik bleef op de wolf gericht.

De paarse wolf keek Rage rustig aan - of onderdrukte hij toch een huivering? - en deed toen zonder veel aarzeling zijn mond open.
'Als deze plek van jouw is is het misschien handig om geurmarkeringen aan te brengen om geen vreemdelingen op je terrein te krijgen?' tipte hij onschuldig. Rage keek hem aan, ditmaal emotieloos terwijl hij die woorden na ging. Misschien sloeg dat ergens op, in zekere zin, maar dat was nog geen rede om Rage tegen te spreken. En daarbij was dat een plan wat Rage absolúút niet aanstond. Wat hem betrof was je een sukkel als je daar de hele dag mee bezig was.
'Pure tijdverspilling,' snauwde Rage. 'Welk onbenul gaat nu zijn territorium vol zeiken om een paar wolven op afstand te houden. Ik vecht voor mijn plaats wat een stuk effectiever is dan tegen een boom gaan staan piesen.' De nadruk lag deze keer op het woord vecht waarmee Rage de wolf uit wilde dagen. Hij had al een tijdje niet gevochten aangezien hij geen wolven tegen was gekomen en nu wilde hij bloed zien vloeien, om het even het bloed van dat paarse watje of van zichzelf. Het kon hem niet schelen. Als getraind krijger of eerder als getraind Serial Killer kon hij het niet laten. Het vloeide de hele dag maar door zijn hoofd, natuurlijk als bloed door zijn aderen.
'Ik kon niet weten dat dit jouw rivier is, dus nam ik aan dat het niemandsland was. het ligt hier op een plek waar je eigenlijk geen wolf verwacht,' voegde de paarse wolf er nog even aan toe. Rage keek hem aan, deze keer zijn woede niet verscholen. Hij hield niet van slimmeriken. Van wolven die dachten dat ze slimmer af konden zijn dan Rage, hoe stupide kon je zijn als je zoiets wilde bereiken. Maar Rage ging er niet op in en bleef de paarse wolf slechts uitdagend en op zijn manier vals aankijken. Ja, hij zocht ruzie, overduidelijk maar dat was niets bijzonders. Rage zocht altijd ruzie, om het even waar hij was of wat zijn situatie was. Of hij in het voordeel of in het nadeel was, dat kon hem niet schelen. Hij hield van vechten, het was zo natuurlijk als het kloppen van zijn hart, doden was voor hem te vergelijken met het knipperen van je ogen. Het was noodzakelijk en simpel, een kleine handeling waar je je weinig van bewust was.

Haunt zuchtte en rolde met zijn ogen, er goed oplettend dat Rage het niet zag. Wat was het ook een vervelende haarbal. Hij hield wel van hem - als een broer - maar op sommige momenten was het toch een vervelende bullebak. Maar goed, Haunt had er mee leren leven en was het simpelweg gaan accepteren zoals van toepassing was wanneer je de totem was van een moordlustige wolf. En hij vond het niet echt een probleem, het doden en vechten en bloeden en lijden... Het was voor hem allemaal één pot nat geworden en hij keek er niet meer van op als Rage opnieuw een kop van iemands hoofd afscheurde. Het beviel hem ook niet altijd en hij had niet zoals Rage last van die moordbuien maar hij was ook mama's liefste niet. Hij kon op strooptocht als hij dat zou willen, hij kon met zijn krachten een kudde schapen ziek neer laten vallen van de hoofdpijn, mocht hij honger hebben in vlees wat nooit het geval zou zijn. Haunt was geen vleeseter, althans, hij at restjes dus soms wel vlees maar hij was geen roofdier zoals Rage. Haunt's oog viel nu op de specht die zich niet helemaal op zijn gemak voelde en hij keek hem met zijn priemende zwarte ogen aan. Hij vroeg zich af wat er in de gedachten van de vogel omgingen bij het zien van Rage de bullebak die zijn wolf uitdaagde. Zou hij er problemen mee hebben? Misschien... Misschien niet. Waarschijnlijk zou Haunt het nooit te weten komen...

Kennelijk was deze wolf in een niet zon goede bui en Rain schudden zijn kop even. 'Sorry ik wist niet dat je kwaad werdt!' verdedigde Rain zich en stond rustig op. Hij wist dat er meer manieren waren om geurmarkeringen aan te brengen dan het via de urine te doen. Vanuit zijn ooghoek zag Rain dat Spark zich niet op zijn gemakm voelde, maar de specht zou pas in actie komen wanneer Rain in echt gevaar zou zijn. 'We zijn alleen maar op doorreis en jij bent de eerst die we tegen kwamen! Je bent vast zo'n wolf die zich alleen maar bezig houdt met vechten op de toon na te gaan die je gebruikt.' sneerde Rain wiens haren op zijn rug omhoog rezen van afschuw en zijn oren gingen plat op zijn kop liggen bij de valse blik in de ogen van de gevleugelde wolf. De raaf leek zich afzijdig te houden, maar die kon op elk momant in actie komen wanneer Rain zijn wolf te veel schade zou toevoegen? De zon had zijn hoogste punt gehad en de hitte begon de bomen parte te spelen. Rain's ogen werden langzaam aan cyanblauw en gaven zelfs een vage gloed in het felle zonlicht. Rain was klaar voor een gevecht en hij zou niet achteruit deinzen, missien had deze wolf vele bangerikken ontmoet, maar Rain was geen watje en zou niet om elke verwonding gaan gillen van de pijn. Nee Rain zou vechten tot het bittere eind! Rain gromde uitdagend en hij nam zijn gevechtshouding aan. Vroeger had zijn vader en opa hem zwaar getraint en hoewel hij iets kleiner was dan de gevleugelde wolf lagen zijn spieren duidelijk over zijn lichaam. Rain's staart ring dreigend overeind staan en was dik als die van een cat die het gevaar in de ogen keek. Rain stormde op de wolf af en maakte geen speciale beweging waardoor de kristallen hem te hulp zouden komen. Rain's vacht flitste even fel op en hij verdween uit het zicht. Alleen het geluid van aanstromdende poten verried waar hij zou zijn. De grond hier werd niet eens ingedrukt of stof die op zou waaien zoals woestijnzand dat wel zou doen. Rain zwenkte uit en sprong op een rotsblok en een vevangenis van kristallenpilaren groeide met de snelheid van het licht en sloten de wolf in zodat hij niet naar de hemel kon vluchten. Rain sprong op een van de scheve pilaren. Een felle lichtflits en Rain verscheen weer. Al springend sprong Rain van de ene pilaar naar de andere en hij greep de wolf in zijn met lange manen versierde hals, De paarse wolf voelde hoe zijn langere tanden dan van een normale wolf zich in de huid van de wolf boorden en het bloed in zijn bek stroomden. Rain hielt stevig vast en was benieuwd naar wat deze nu zou gaan doen?

Rage leek plotseling zijn zin te krijgen. De o zo rustige wolf die zich perfect in toom leek te houden was nu plotseling zijn blijkbaar gemakkelijk doordringbare beheersing kwijt. Hij schreeuwde wat over zijn onschuldigheid en het feit dat Rage dat niet was - althans, daar kwam het in ieder geval op neer in zijn ogen - en nam toen meteen de eerste aanval aan. Hij nam een dominante houding aan en besloot meteen te verraden wat zijn krachten inhielden. Glinsterende diamanten verschenen uit de grond op het commando van de wolf en sloten Rage in. Hij deed niets, hij grijnsde als een krankzinnige debiel. Misschien was dat dom maar misschien ook niet. Het verborg in ieder geval de vechttactieken die hij in zijn hoofd had en hij kon zich concentreren op wat er ging komen. Zijn ogen volgden de paarse wolf maar zijn lichaam was roerloos. De wolf hupte van pilaar naar pilaar en beet toen een stel scherpe tanden in Rage's hals. Rage weerde de aanval niet af maar nam aan dat het nu zíjn beurt was om uit te halen en dat deed hij. Hij wurmde Rage niet los van zijn nek - hij voelde het wel maar pijn had niet echt veel invloed op hem - maar krabbelde tegen de kristallen op en met behulp van twee halfgespreide vleugels tegen de grond trok hij zichzelf over het glinsterende steen heen. Hij krabbelde kort toen hij geen grip had maar sloeg in het wilde weg met zijn vleugels en had toen zijn volledig lichaamsgewicht op de steen geplaatst. Snel dook hij voorover van de steen af op een manier waarbij de wolf nog aan de andere kant van de steen hing, zijn tanden nog in Rage's bek. Toen Rage zich naar de grond liet vallen trok hij de paarse wolf over de scherpe randen van de kristallen heen en hopelijk zou het hem verwonden. Rage had ook een paar schaafwonden over zijn buik maar door behulp van zijn vleugels was er niets ernstigs aan de hand. Het bloedde vrijwel niet. Nu grijnsde Rage alleen niet meer. Niet omdat hij zich niet meer amuseerde maar omdat hij in de strijd was beland en zich nu volledig concentreerde op wat er ging komen. Met een plof kwam Rage op de grond neer maar meteen sprong hij weer van de grond en sloeg hij met zijn vleugels. Zijn poten kwamen nu niet neer tegen de grond maar krulden weer op tegen zijn lijf, zijn kop stak zich uit en greep de rechterpoot van de wolf. Snel trok hij er woest aan alsof het een prooi was. Het was de bedoeling hem naar beneden te sleuren en de wolf zou zo waarschijnlijk wel zijn evenwicht verliezen door het evenwichtspunt wat volledig uit belans zou zijn gebracht, maar toch... Eigenlijk wilde Rage niet meteen één van zijn krachten blootgeven maar hij deed het toch. Met de paarsharige poot in zijn bek begon hij zich weer naar achteren te wurmden met behulp van zijn vleugels en vervolgens blies hij zijn gloeidende adem uit. Een vlammen zee kwam uit zijn bek en verspreidde zich sneller en sneller naarmate Rage dieperuitademde. Hij klemde zijn bek zo strak mogelijk om de poot van de wolf zodat die niet weg zou krabbelen.

[Sorry, weinig tijd. Moet algebra maken :[ ]

( Sorry voor de late reactie. ik had het druk. )

De wolf wrong zich uit de kristallen gevangenis die Rain gebruikt had om de wolf gevangen te zetten en sleurde hem mee wat Rain niet meer dan ondiepe schrammen deed oplopen. Een tocht in de lucht had hij echter niet verwacht en nadat de gevleugede wolf zijn rechterpoot vast had en hem verbranden gromde Rain luid. Een oogverblinden wit licht verscheen tussen Rain en de gevleugelde wolf en de greep op zijn poot werdt losser en Rain trok zijn poot uit de bek van de wolf en liet los. De wind suisde om zijn oren en Rain behielt de verblindende glans op zijn vacht zodat de wolf hem moeilijker zou kunnen aanvallen. Een van de kristallen groeide pijlsnel omhoog en Rain draaide zijn achterwerk naar voren om zich van het kristal naar beneden te laten glijden. De kristallenglijbaan schoot onder hem door en verschillende kristallen groeiden op verschillende hoogtes en vormde een trap zodat Rain veilig kon af remmen. Toen zijn poten eenmaal de grond raakten draaide Rain zich om naar de wolf en gromde uitdagend naar hem met zijn lippen hoog opgetrokken. 'Je bent wat traag!' riep Rain plaagend en hij stond op scherp, want mocht de wolf hem aanvallen zou hij die meteen zien.