It's time for a friend

Luna vloog met langzame vleugelslagen door de lucht. Haar lange nek ver uitgestrekt om shade te vinden. Door de boom toppen zag Luna een stuk witte vacht. Ze begon te dalen en landde op de tak vaar het witte stuk vacht was. Shade lag op zijn buik op de tak. Met zijn ogen half open keek shade naar Luna. Hij ging op zijn zij liggen met zijn rug naar Luna. "jij hebt een slecht humeur." zei Luna. Ze ging voor shade te staan. "kom op! Geef eens een glimlach." zei ze terwijl ze haar vleugels in shade's mond stopte. Ze probeerde een glimlach op shade's gezicht te maken door zijn mond hoeken uitelkaar te trekken. Shade schudde zig los. Hij stond op en sprong van de tak af. Hij landde op de grond en liet zich op de grond vallen. Luna vloog naar shade toe en keek hem aan. "shade. Jij hebt gezelschap nodig." Luna vloog op en zocht tussen de boom toppend door een teken van leven. De zee kwam langzaam in zicht. Voor haar lag een klein eilandje. De rampage die aan gericht was van de eerste ontmoeting met ventus. Ze zag nog de poot sporen van shade. Luna dacht er weer aan hoe shade zig toen voelde. Een schuld gevoel dook in Luna op. Ze ging op een van de omgevallen boom stronken en krulde haar nek. Ze sloot haar ogen en dacht over dingen na.

Open voor iedereen :3

Snowflakes lag op haar rug in het zand te zonnen. Ze was eerst gaan spoorzoeken en daardoor wist ze dat er hier een reu was, en zijn totem. Aan de sporen zag ze dat het een zwaan was. Ze draaide zich om en versmolt op een of andere manier met het zand. Dit kon ze ook met sneeuw en water, en modder, zolang het maar los van de grond zat kon Snowflakes dit. Hoe? Ze had geen idee. Haar raaf Paté was nogsteeds niet beter, maar het ging al de goede kant op; soms was hij wakker, maar praten deed hij niet. Dan keek hij je alleen maar aan met zijn zwarte kraaloogjes. Snowflakes zag een wolf en zijn zwaan passeren. De zwaan was anders dan die die Snowflakes kende, ze was zwart. Haar sporen waren uitgewist, en dus kon de wolf onmogelijk weten dat ze hier was. Maar ze rook zijn eenzaamheid, en het medelijden van de zwaan. Hij was dus eenzaam, maar hij was niet helemaal alleen, dat rook anders, en dan voelde Snowflakes het ook. Hij had in eerste instantie de zwaan, en nog een andere wolf. Maar wie dat was, wist Snowflakes niet. Ze verscheen weer toen de wolf buiten zichtveld stond, en haar dus niet kon zien. Zou ze naar hem toe gaan? Ja, dat zou hij op prijs stellen, hoopte Snowflakes dan. Weer versmolt ze met het zand, en ze kronkelde door de minuscule zandkorreltjes heen als een slang, een ontzichtbare slang die geen sporen achter laat. Ze zag een paar rotsen en ze verscheen weer. Wanneer ze in een boom of een rots, of bergen zou gaan Versmelten, zou ze voor altijd vast zitten. Daarom sprong ze soepel over de rotsen en plofte ze in het zand, weer versmolt ze en weer schoot ze als die onzichtbare spoorloze slang op de wolf af. Ze zou doen alsof ze uit de jungle kwam, en daarom schoot ze naar de rand van de jungle en sprong ze erin. Ongeveer een minuut later, nadat ze zeker wist dat ze er gewoon uitzag, en verrast omdat ze de wolf hier zag, draafde ze uit de jungle. Ze deed alsof ze de wolf zag, alsof ze twijfelde, maar daarna toch de wolf benaderde. "Hallo!" zei ze vriendelijk. Ze zou niet vragen wie hij was, en waarom hij hier was, nog niet.

Roerloos lag shade voor zich uit te staren. Zijn ogen gericht op een klein vliegje dat zich los probeerde te maken uit een niet heel groot spinnen web. Een kleine zwakke glimlach verscheen op shade's gezicht. Maar al snel verdween die weer. Shade spitste zijn oren na een plof. 'fijn. Kom iemand dij bekijken.' dacht hij. Maar alles bleef stil. Op het gezoen van de vlieg na. Een minuut bleef het zo stil. Shade sloot zijn ogen en zuchtte. Langzaam draaide hij zijn kop richting de kant waar de plof vandaan kwam. Shade verbaasde zich dat er niemand achter hem stond. Schade keek weer vooruit. Hij probeerde weer van de rust te genieten. Maar die werd al weer snel verstoord door een witte wolf die de jungle uit draafde. Het kwam naar shade toe. Het begroette hem. De stem van de wolf vloog door de lucht. Maar drong zijn oren niet binnen. Shade stond vermoeid op. Hij draaide zich naar de wolf toe. De wolf was niet veel kleiner dan hem. Maar toch nog wel kleiner. Shade Schatte de wolf op twee jaar oud. "hey" zei schade kortaf. Hij draaide zich weer om en zakte door zijn poten. Hij liet zijn kop op zijn poten rusten.

Snowflakes trok haar wenkbrauw op toen de wolf na een kortaf begroeting was gaan liggen en verveeld zijn kop op zijn poten had laten rusten. Hij wou wel geen aandacht, maar dan had hij pech. Snowflakes sprong over hem heen en ging voor hem zitten, met een staart die het zand op een hoopje schoof doordat ze zo kwispelde. Ze was weer een jonge teef, zonder zorgen, een teef die nog geen roedel had om voor te zorgen... Ze liet een grijns zien en keek op de wolf neer. Hij was ouder dan haar, en zij was een stuk kleiner dan hem, maar dat boeide haar niet. "Ik ben Snowflakes." zei ze vast beraden en vrolijk. Ze keek in het rond, in de wolkenloze lucht, waar de zon onvermoeibaar brandde. ze was merkwaardig vrolijk, maar toch heel leeg. Paté was er niet, en dat was een enge gedachte. Het gif had haar niks gedaan, want haar gif was sterker. Ze was nu vaker alleen en het voelde alsof ze nooit opschoot. Ze bad elke avond naar de sterren, aan wie Silver, een jonge teef uit de roedel, Patés lot had overgelaten. Ze was haar dankbaar, maar toch was ze bang dat de sterren Patés lot de verkeerde kant op zouden sturen, en dan was Snowflakes ook weg... Ze knipperde een paar keer snel achter elkaar en richtte haar aandacht op een spin die op de wolf zijn staart afsloop. Het arme beest zou geplet worden onder de staart.

(Oki dit is te weinig maar ik heb even geen inspiratie)

De pup sloop door het warme zand. Het was heet, weer zo heet als de vorige keer. Als die roedel mensen maar nu niet zou komen, dan was alles goed en had ze geen logische reden om oververhit te raken. Ze voelde de klauwtjes van Blue in haar rug knijpen. Was er iets mis? Of viel ze bijna van haar rug af. “Is er iets?” vroeg Jive, de pup, met een bezorgde ondertoon in haar stem. Ze hoorde klikjes, en kort daarna een gedachte. Nee, Jive, ik dacht alleen dat ik iets zag. Jive grinnikte, maar besloot om verder te lopen. Blue was blind, dus voor een buitenstaander zou dit gek klinken. Toch kon de blauwe gaai door één van haar krachten ‘zien’. Echolocatie. Een normale blauwe gaai kon dit niet, maar ja, een normale wolf kon ook geen vuur besturen. Voor zover Jive dat correct kon. Ze kon die kracht niet goed beheersen. Ze liep verder door het zachte maar hete zand. Kleine vlammetjes ontstonden rond haar pootjes. Dit was enkel om warmte te verliezen, toch had Jive het niet door. Ze begon te hijgen door de hoge temperatuur. Ze hoopte van harte dat de roedel mensen niet nog een keer zou verschijnen, omdat ze anders weer oververhit zou raken. Ze wist niet dat dit nóg een groter risico voor haar vormde omdat ze vuur bestuurde. Ze wist wel dat ze vlammetjes kon maken, maar verder dan dacht kon ze volgens haar niet. Wat ze niet wist, was dat haar krachten later nóg sterker en groter konden worden. Jive sprong op een rots, waarna ze erop ging liggen. Het was een redelijk kleine rots, maar dit was zij ook, dus in verhouding was de rots van normale hoogte.

Opeens hoorde ze wat. Het klonk zeer zacht, zo zacht dat als ze niet op had gelet ze het onmogelijk had kunnen horen. Ze spitste haar oren om het geluid beter te kunnen horen, maar faalde hierin. Misschien was het geluid verdwenen? Blue kraste. “Jive, ik hoorde stemmen vanuit de jungle. Laten we gaan kijken,” stelde ze voor, waarna ze opvloog en de jungle in dook. Jive moest achter haar aan rennen. “Blue!” riep ze, maar besloot om hierna haar snuit te houden. De roedel mensen bestond nog steeds. De blauwe gaai leek prima te kunnen vliegen in dit gebied. Ondanks dat ze blind was. Ze greep met haar klauwtjes naar een tak. Jive, hoorde je dat ook? De gedachte van Blue deed Jive verbaasd opkijken. Ze hoorde stemmen. Twee stemmen. Een gesprek. Zou ze wel tussenbeide wíllen komen? Misschien wel, omdat ze dan erachter zou komen wie dat nou waren. Daarnaast kon ze oudere vrienden maken die, naast Blue, haar konden beschermen. Aan de andere kant.. Misschien waren ze gemeen. Jive jankte luid, maar niet door haar gedachten. Ze was in een brandnetel gestapt en dat deed haar pijn. Traantjes sprongen in haar ogen, meer door de schrik dan daadwerkelijk door de pijn. Ze rilde. Dit was niet het goede moment om in een brandnetel te stappen. Ze moest zichzelf nu wel laten zien. Ze kwam tevoorschijn en liep naar de wolven toe. Blue vloog achter Jive aan. De pup rilde, traantjes bleven in haar oogjes steken. Het leek net alsof ze bang was – wat ze stiekem ook wel was – maar de traantjes waren meer door de brandnetel. “H-hoi..” Haar stem klonk aarzelend, alsof ze zó bang was dat de wolven haar konden aanvallen, dat ze niet meer correct uit haar woorden kon komen. Blue landde bovenop Jive en terwijl ze dit deed maakte de vogel zachte, haast onhoorbare klikgeluidjes. Ze wou weten wie Jive nu aan het ontmoeten was en kon daar door haar krachten wel achter komen.

De witte wolf kwam voor shade staan en kwispelde wild met haar staart. Ze stelde haar voor en bleef super vrolijk. Als een een klein kind dat voor het eerst later naar bed mag. Shade kreeg het gevoel of hij moest braken. De wolf genaamd snowflakes leek haar tranen binnen te houden. Shade's norse blik verdween. Door een zachte blik van medelijden. Zijn oren spitste zig naar een huil van pijn. Ded huil klonk niet hard en ook niet krachtig. Een pup was het vast en zeker. En dat was het. Een bruine pup kwam de stuiken uit gelopen. De pup trilde en had tranen in haar ogen. Aarzelend groette ze. Shade knikte even en stond op. Het zou wel een beetje raar zijn. Twee wolven komen om je te vergezellen. Maar jij hebt liever dat ze bijde in de sloot springen. Shade opende zijn bek om de wolven terug tegroetten. Maar een ander geluid was hem voor. Het geluid van voetstappen. En nee niet één paar. Mee het waren er meer. Veel meer. Maar niet alleen maar voeten. Ook poten. Van wezens kleiner dan hun. Shade keek om zich heen en zocht de boom waarhijds in lag. Hij zette zijn poten tegen de stam en zette zijn klauwen er in. Hij zette zijn achterpoten ook in de stam en klom verder omhoog. Opde eerste brede tak ging hij zitten. Mannen met een donkere huid. En alleen maar een wolven vel om hun heen geslagen kwamen aan gelopen. Shade klom haastig de boom uit. Hij wilde de jungle weer inhuiken om een liaan te zoeken. Maar dat dee hij niet. Watnou als hun ook eerst wilden weten waarom? Dat de mensen er al aangekomen waren voordat hij antwoord kon geven? Dat hij dan teveel energie verloren zijn. En alweer gewond raken. Shade zuchtte. Hij liep naar snowflakes en de pup toe. "pak die pup en volg me." zei shade. Maar voordat hij weg kom rennen Schoten pijlen door de lucht. De mensen stonden nu voor hun. Met hun pijlen,bijlen en andere wapens klaar. Om aan te vallen en van hun vloer kleedjes te maken. Een man liet zijn bijl vallen. "het is het wezen. De duivel van de zee! Wij kunnen hem niet aan!" zei de man angstig. "ag stel je niet aan pup! We zijn met meer. We hebben genoeg wapens om zelfs drie duivels te dodden. Scadde zuchtte weer. Hij had wel zin in een gevecht. Maar dat zou te gevaarlijk voor snowflakes en de pup worden. Hij zal zich niet meer opcandere concentreren. Maar alleen maar op zijn doel. Shade keek naar de lucht. De zon stond nog hoog aan de hemel. Shade slaakte een zucht van opwinding. Hij had liever niet dat het begon te shemeren. Dan zou hij echt de duivel genoemd worden. En zal niemand nog bij heb durven te komen. Nou. Mischien alleen waaghalzen. Of slechte wolven. Shade schudde de gedachtes uit zijn hoofd. Hij ging breed staan en krulde zijn neus. Zijn tanden werden zichtbaar. De mannen hieven hun wapens weer en stonden klaar om aante vallen.

(ik wist niks beters dan dat de mannen kwamen :3)