De Metamorfose.

Met trage ritmische stappen liep Snowflakes de Big Place binnen. Het zachte gras voelde helend onder haar voetkussentjes en ze bleef even staan. Nu snapte ze waarom dit de Big Place heette; het was enorm! Snowflakes had al lange tijd getwijfeld; ze kon blijven zoals ze was, ze kon zich veranderen, en ze vond het tijd voor verandering. Vandaar dat ze hier was. Langzaam liep ze naar het midden van de Big Place en daar bleef ze staan. Ze dacht nog een keer na; Ja of nee? Ja... Ze haalde een grote paarse vrucht tevoorschijn en maakte er een gaatje in. Paars sappig sap druipte uit het gaatje en ze maakte een kring, ongeveer twee stappen breed. Snowflakes paste er net in. Ze probeerde zich te bedenken hoe het ook alweer ging. "Eerst maak je een cirkel met de Pajavrucht," had haar zus verteld toen ze jong was. "Dan maak je met die vrucht een stip in het midden, niet te groot, niet te klein. Groter dan je voorpoot." Snowflakes maakte een mooie cirkel en smeerde een klont Pajasap uit, zodat de hele stip paars was. "Dan ga ongeveer met je buik boven de stip staan en zeg je zachtjes de spreuk: 'Heja Poenatie'. Dat betekend Verander Me." had haar zus verteld. "Wanneer de grote cirkel en de kleine cirkel blauw oplichten en een koepel om je heen vormen, zeg je zachtjes: 'Madulo Haja'. Want dat betekend Laat het Lukken. Wanneer de blauwe koepel weg is, zal je uiterlijk veranderd moeten zijn. Het tintelt dan een beetje." Snowflakes zuchtte en ging in de grote cirkel staan. "Heja Poenatie" zei ze zachtjes. "Heja Poenatie..." Ze sperde haar ogen wijd open toen ze zag dat het sap blauwig oplichtte en dat er een blauwige koepel om haar heen vormde. "Madulo Haja!" zei Snowflakes nu krachtiger. "Madulo Haja!" ze wou het bijna schreeuwen. En toen wou ze weer bijna schreeuwen, niet de spreuk, maar een angstkreet. Ze koepel werd een bol en ze zweefde een staartlengte boven de grond. Toen knapte de bubbel en viel ze op de grond. De lijnen van Pajasap waren weg en snel krabbelde Snowflakes overeind. Ze voelde... Een tinteling. Het was gelukt!" zo snel ze kon verliet ze haar lichaam als geest en keek ernaar. Ze had de ruwe vacht verwisseld door een donzige pluizige vacht, die iets minder wit was en haar ogen waren nu diep blauw. Ze had een patroon rond haar oog en ze herkende het meteen; dit patroon had haar zus ook, maar dan bij haar oor. Ze was nu een heel andere wolf, en ze zou aan haar nieuwe lichaam, wat ietsjes kleiner was, moeten wennen. Maar dat zou wel lukken! Ze ging terug in haar lichaam en opende haar ogen. Omdat haar lichaam zielloos was geweest, was het op de grond gevallen en ze krabbelde nog een keer overeind. Sinds een lange tijd was ze weer eens blij en opgetogen en ze voelde zich jong.