I Need More Wolves For Pure Blood.

Een spierwitte jonge teef zat al een tijdje onbeweeglijk in het zand. Dat was ik dus. Snowflakes, twee jaar en nu al roedelleider. Ik dacht aan de droom van gisternacht.

Ik loop door een klein verlaten dorpje. Paté, nu wel gezond, vliegt naast me. Opeens is hij weg. "Paté?" vraag ik zacht. Waar is Paté toch? Ik hoor nagels over de stenen krassen en angstig draai ik me om. Niemand. Nog meer nagels. "Wie is daar!?" roep ik. Wie is daar, klinkt de echo van mijn stem. Ik ben bang; ik kan maar vijf stappen om me heen kijken, misschien staat het Tikkende wel achter me, of voor me, maar kan ik hem gewoon niet zien door het donker. Ik huiver. Dan verlaat een roep mijn stem. Ik roep Paté. Maar na een paar minuten hoor ik nog steeds niet zijn ritmische krachtige wiekgeklap. Ik voel zijn scherpe klauwen niet op mijn rug... Opeens hoor ik een stem die me doet huiveren. "Je bent nu van mij..." Ik word bleek van angst. "Nanuak..." mompel ik.

Wat betekende de droom? Was Nanuak hier, hier in WG? Dat kon niet! Het was onmogelijk, Nanuak was dood, maar toch... Mijn gedachtes dwalen af naar Paté. Hij was al zo oud, en nog steeds was hij niet genezen, of te zwak, of... NEE! zei ik duidelijk in mijn kop. PATÉ LEEFT! Dat klaarde me op. Ik had een hol begraven en Paté daar ten rust gelegd, ik ging er elke dag heen, maar ik had ene roedel en ik moest jagen, dus had ik een beschermende spreuk uitgesproken. Net als over de gebieden van The Pure Blood. The Pure Blood... Ik moest leden hebben. Ik had er maar één! Schandalig. Ik bewoog me, ik stond op. Ik hief mijn snuit op naar de brandende zon en tilde mijn poot ene beetje op; dat deed ik altijd. Een prachtige sterke huil verliet mijn bek en weerklonk over de zee en het strand, het woud en eigenlijk heel WG. Ik liet mijn kop zakken en begon te ijsberen. Ik voelde een steek van verdriet. De vorige keer dat ik dit gedaan had was in MoonCraw. Toen had Paté op de bovenste ingang gelet, maar nu was Paté er niet om haar te beschermen...

Ventus keek rond, Rustica vloog onder haar, ze stond op ongeveer gelijke hoogte met de bomen en er was iets dat haar aandacht trok, een sterke en mooie huil. Rustica keek rond, zei had het ook gehoorde en dook al naar beneden naar Ventus en knikte met haar kop, buiden wisten ze wat ze zouden gaan doen, daar waren geen woorden voor nodig, hun band was sterk genoeg dat ze elkaar begrepen zonder woorden. Ook Ventus daalde af, maar zij ging helemaal tot ze weer vaste grond onder haar poten voelde en Rustica bleef toch nog ongeveer twee meter boven de grond maar dat was logisch want zij was een Zwaluw. Langzaam nadere Rustica en Ventus het starnd en zagen ze al gouw een mooie witte wolf zitten, Ventus, socaal als zij was ging natuurlijk meteen op haar af en zei vriedenlijk: 'Hallo'

Ik zag een vlek op het strand; een wezen naderde haar. De vlek kreeg de vormen van een wolf naarmate het dichterbij kwam en nu zag ik ook het stipje wat boven de wolf mee vloog. De totem, weer zo'n steek van verdriet, vermengd met jaloezie. De vormen van de wolf werden gedetailleerder naarmate die dichterbij kwam. ik zag dat het een teefje was. "Hallo!" zei de wolf zodra ze zo dichtbij elkaar waren dat ik haar kon verstaan. "Hallo" groette ik terug. Mijn staart veegde het zand op een hoopje. De wolf had mijn huil gehoord. Maar zou ze bij de roedel komen? Ik wist het niet. Ik glimlachte. Mijn rug stond naar de zon en dus had ik er geen last van, en als ik net goed zat, zat ik voor het gezichtsveld van de teef en zou zij dus ook geen last hebben van de felle zonnestralen die je doen verblinden. Mooi zo, dacht ik, Twee vliegen in een klap. Ik wachtte af op wat de wolf zou gaan zeggen en tegelijkertijd probeerde ik de gedachte van Paté in mijn kop weg te duwen, in een hoekje waar ik niet wou kijken. Ik moest me nu even focussen op de roedel.... "Laat me nooit meer alleen," had Paté een keer gezegd. Ze waren toen buiten WG. "Zullen we dan samen uithuilen omdat we alleen zijn?" had Paté gevraagd in het gebied Cupido, met zijn ravengrijns en zijn blinkende zwarte ogen... Ik laat je niet alleen, Paté, zei ik inwendig. Maar eigenlijk was ik dat nu aan het doen... Ik trok de roedel voor mijn totem. Maar ik kon nu niet naar Paté. Ik kon de teef niet zomaar achterlaten en ik zou niet kunnen zeggen wat ik moest doen; bang om vernederd te worden. Ik drukte Paté weg, maar een andere herinnering kwam vrij; de droom over Nanuak. NEE, zei ik weer en ik duwde alle nare gedachtes weg en richtte zich op de wolf. Ik bekeek haar eens goed; haar vacht glansde en ik ging er van uit dat ze ongeveer even oud als ik was.

Rustica keek naar de witte wolvin, die groette terug met een kort 'Hallo' en daarna leken haar gedachten af te dwalen en Ventus zei ook niks maar Rustica keek zorgelijk om zich heen, er was hier niemand anders te bekennen als de wolvin, Ventus en zijzelf. Rustica vloog naar de wolvin toe en ging vriendelijk naast haar op het zand zitten en zei vriendelijk: 'Hallo' ze keek naar de teef 'Ik ben Rustica en dit is Ventus' Ventus knikte met haar kop en glimlachte, Rustia wachtte even en ging verder: 'Je hebt een mooie huil, waarom heb je ons geroepen?' Ventus keek Rustica verstoord aan, waarom wist ze eigenlijk niet. Daarna keek Ventus glimlachend naar de wolvin en zag ergens ver in diens ogen een verdrietige blik.

De totem sprak. "Je hebt een mooie huil, waarom heb je ons geroepen?" vroeg ze. "Bedankt!" zei ik met een dankbaar knikje. Daarna zei ze: "Ik heb alle wolven geroepen. Ik ben Alfa van The Pure Blood, en de roedel moet groeien. Ik huilde om leden". De angst en paniek vervaagde en een vleugje trots zwol op in haar borst en verspreidde zich. Ze glimlachte nog eens. Ze dacht aan haar doel; drie leden en dan beginnen de trainingen. Alleen zij kan ze dan geven, dus dat zou zwaar gaan worden. Ze had Paté nu nodig, maar die was te zwak... Snowflakes bedacht zich dat het vast raar was; een wolvin zonder totem. Ze had wel degelijk een totem, een totem waar ze trots op was. Paté was erbij toen de Grote Golf de aarde verzwolg, Paté was erbij toen de ijstijd uitbrak, Paté had alles meegemaakt. Maar Paté was al zo oud, Snowflakes had er nooit bij stil gestaan, maar ergens in haar achterhoofd spookte het al een tijdje; Ooit zou Paté ook de aarde verlaten, zou Snowflakes dan ook weg zijn? Ze zuchtte. Niet aan Paté denken, dacht ze, maar haar gedachtes dwaalde toch weer af naar hem, of naar Nanuak.

(Klein stuk, maar ik heb even niet zo veel inspiratie en ik moet gaan D: )

Het geluid was niet goed te beschrijven, al leek en klonk het zo makkelijk. Het water kroop het land op, maar slaagde niet om helemaal het zand op te komen. Het klonk als een ‘Woesj’, maar ergens ook weer niet. Omdat Woesj niet een goede benaming was besloot de teef dit te negeren. In ieder geval klonk het zeer rustgevend. Ze sloot haar blauwe ogen, maar opende ze weer na het horen van een stem. “Lyara, we should go on.” De stem die té bekend klonk in haar zwarte oren deed haar omkijken. Haar ogen richtten zich naar de blauwe, wolkloze hemel. Een rode kop blokkeerde deze hemel. Twee oranje ogen keken haar vragend aan. “Nejderlants. Iek kan wel verstaan,” klonk de stem van de teef, gevolgd door een zacht gegrinnik. “Ies ghoet, kom.” De teef stond op, waarna ze begon te lopen. De draak begon hariger te worden en te krimpen. Zijn vleugels schoten in zijn harige lichaam. Al snel had zijn grote drakenlichaam zich verruild voor een wolvenlichaam. De felrode wolf met oranje ogen rende achter haar aan. “Waar wil je heen?” hijgde hij. Het was warm, zeer warm zelfs. Zijn oranje ogen keken blauwe ogen aan. “Iek weet niet.” Ze zakte opeens het hete zand in. Zand vloog haar ogen in en ze begon met gesloten ogen wild in de gegraven kuil te spartelen. “Rustig, Lyara!” waarschuwde de felrode wolf. Zijn blik schoot over het gebied en wist een paar pups op te sporen. Hij blies een vlam uit die nog na het uitblazen de pups achtervolgde. Dat zou hun wel leren. Kuilen graven. Hij greep Lyara beet, waarna hij haar de kuil uit trok. “Het waren maar pups. Was je ogen. Straks valt iemand ons nog aan en dan kan jij het niet zien,” stelde Flame voor. Hij moest Lyara wel helpen, hij was immers haar totemdier. De teef knikte, waarna ze de zee in liep en haar ogen waste. Ze had ook met haar kracht haar ogen kunnen schoonmaken, maar dat deed ze niet. Ze glimlachte, waarna ze de zee uitstapte en haar reis vervolgde. “Thank you,” zei ze, al reageerde Flame daar alleen maar op door te glimlachen.

De teef heette Lyara. Ze wist niet zeker hoe oud ze was, maar vast niet ouder dan drie jaar. Ze kwam niet uit WG of uit een gebied dichtbij WG. Zij kwam uit het oosten van een gebied dat Europa heette. Vandaar dat ze zo apart Nederlands sprak. Eigenlijk had ze het nooit hoeven leren, maar omdat ze was weggelopen moest ze wel. Ze wou er alleen niet over denken. Voordat de tranen in haar ogen begonnen op te wellen dacht ze aan haar nieuwe leven hier. Nee, eigenlijk moest ze denken aan de wolven verderop. Ze stond stil, evenals Flame, haar totemdier. Ze knipperde met haar ogen. Ze zag een paar verschillende kleuren om de figuren, dit waren hun aura’s. Maar waarschijnlijk zagen de andere wolven dat niet. Ze besloot om weer verder te lopen. Bij het groepje aangekomen aarzelde Lyara lichtjes. Één van de wolven had een vriendelijke kleur om zich heen. De andere wolf had een mengeling van verdriet, angst, jaloezie en trots. Ze lette niet op de vogel. Was er iets met deze wolf aan de hand? Of loog haar kracht? Vast niet, maar onmogelijk was het niet. Ze glimlachte. “Hallo,” klonk haar wantrouwende stem, al was het duidelijk te horen dat ze niet in WG was geboren. Flame ging naast haar zitten. Al had hij nu de vorm van een wolf aangenomen, toch was het aan zijn kleuren te zien dat hij geen echte wolf was. In zijn normale vorm veranderen zou hij echter nu niet doen. Dat was nergens voor nodig.

De felrode vlek viel mij het eerste op. Al snel daarna zag ik ook een witte vlek; twee wolven. Maar de ene wolf was geen wolf, dat was onmogelijk; de vacht was felrood, de ogen oranje. Het was een draak, een draak die van vorm kon veranderen. Ze had een keer gezien dat haar verloren zus, Leyla, met een vreemdeling had gepraat die ook en draak als totem had. Zou dit... nee, dat kon niet. Snowflakes wachtte op de twee. Een witte teef keek haar een beetje verward aan. Wat had Snowflakes verkeerd gedaan? Ze werd er een beetje door verward. "Hallo," klonk het wantrouwig. "Hallo" zei Snowflakes, zo vriendelijk mogelijk. Ze wist dat deze wolf meer wist over Snowflakes, meer dan een twee jarige teef. Misschien wist ze wel wat er met Paté was, en dat hij weg was. Nog een steek van verdriet. Paté fluisterde altijd opgewonden de naam en de kracht van een vreemde wolf, als hij de kracht opmerkelijk of boeiend vond. Oh, Paté... Waarom ben je hier niet? dacht Snowflakes en ze deed haar best niet parelwitte tranen over haar wangen te laten lopen. Het was verscheurend dat ze zijn klauwen niet op haar rug voelde, dat ze zijn wiekgeklap niet hoorde als hij op vloog. Paté lag zwaar gewond en verzwakt in een snel uitgegraven hol. Nu pas, nu Paté niet bij haar was, merkte ze hoe groot hun band was. Snowflakes snauwde soms wel tegen Paté, maar altijd kwam hij als ze hem riep. Ze wou hem weer roepen, maar ze wist dat hij niet zou komen. Ze probeerde opnieuw de gedachtes van Paté en van Nanuak weg te duwen en richtte zich op de drie wolven. Ze bekeek de rode eens, onopvallend. Hij had een glanzende vacht en Snowflakes wist zeker dat als ze de vacht aanraakte, deze warmer zou voelen dan normaal, net als Snowflakes. Ze bezaten allebei vuur, wist ze. Daarna bekeek ze de witte teef even, haar ogen waren diep en Snowflakes wist bijna wel zeker dat ze deze wolf aardig maar soms een beetje griezelig zou vinden. Ze ging zitten en keek de drie aan.

“Hallo” reageerde de witte teef als eerste op haar begroeting. Dit begreep Lyara niet. Niet zozeer de taal, die verstond ze wel redelijk maar kon ze niet goed uitspreken. Nee, in haar aura zaten verschillende emoties en nu kwam vriendelijkheid er ook nog eens bij. Bij de andere zwarte wolf had ze dit niet zo duidelijk, maar bij de witte wolf kon ze duidelijk de kleuren zien. Dat betekende dat er iets aan de hand was. De verwarring zorgde voor een lichte, kloppende hoofdpijn die ze met een van haar krachten weer kon verminderen. Lyara hoopte dat ze deze geestenkracht gewoon kon ‘uitzetten’, dat ze die kleuren alleen op eigen wil kon zien. Nu raakte ze helemaal verward van de kleuren die de teef uitstraalde. Lyara merkte wel twee emoties zeer duidelijk op naast die vriendelijkheid: Verdriet en angst. Verdriet verscheen opeens weer duidelijk in de kleur. De teef had verdriet en was bang, maar waarom? Was ze iemand kwijtgeraakt en was ze bang hoe ze zo verder moest gaan? Dat zou vast wel de reden zijn. Ze hoorde een stem, maar iets zei haar dat dat een gedachte was. Paté. De naam verbaasde Lyara, al liet ze dat op haar gezicht niet zien. Zou Paté dan de naam van dat iemand zijn? Het was pijnlijk om ernaar te vragen, dat was iets wat ze respecteerde en ze zou er dan ook nu niet om vragen. Toch was ze zeer nieuwsgierig naar wat er aan de hand was. Wacht eens even.. Nu pas merkte ze dat de teef geen totem bij zich had, tenzij haar totem een mier of een ander insect was. Zou die P-? Ja, dat zou wel haar totemdier zijn. Arme ziel. Haar totem kon vast niet dood zijn, dan had ze hier ook niet meer gezeten. Flame stootte haar aan. Toen ze de warme stoot voelde keek Lyara geschrokken op en zonder het te vragen besefte ze dat ze te diep in haar kracht was weggezakt. Ze moest er maar niet zo over nadenken. Ze knipperde met haar ogen en liet een voorzichtige grijns op haar snuit zien. Stom, stom! Zo moest ze helemaal niet tegen vreemden doen! Ze moest vragen naar wie ze waren en proberen vrienden te maken. Aldus Flame. Ze respecteerde zijn hulp, maar het was zo moeilijk om vrienden te maken. Vooral voor haar. Ze zuchtte voorzichtig als een soort teken dat ze zou beginnen met praten. “Sorrie,” verontschuldigde ze zich voor haar gedrag van zonet. Ze keek de twee wolven en de vogel even aan. “Wie sijn joellie, mag iek vraghen?” vroeg Lyara. Toen pas besefte ze wat voor een stomme actie dat was, al klonk haar stem nog zo vriendelijk. Nu zouden ze haar voor gek verklaren omdat ze niet eens fatsoenlijk kon praten. Of nee, ze kon niet fatsoenlijk deze taal spreken. Maar als ze haar taal zou spreken zou het groepje haar niet verstaan: Przepraszam, czy ja moge zapytac kim wy jestescie? Nee, ze zag het wel voor zich, maar dat was gewoon té anders dan deze taal. Ze rilde. Dit was niet bepaald een slimme zet, toch zou Flame haar hier zeker in aanmoedigen. Ze moest vrienden maken en op deze manier was ze goed op weg.

(Ik ben trots op mijn schuingedrukte tekst; die heb ik zelf getypt (A))

Silver wandelde wat rond. Ze was net bij pate geweest. Ze had hem gevonden in het roedel gebied. In een klein hol gegraven zo te zien door snowflakes. De normaal alles wetend raaf was zo ziekjes. wat was er toch met hem gebeurt. Hij was normaal zo trots zo trots op snowflakes. Maar nu leek het meer een zwak gevalletje. Ze wist niet wat ze moest doen. Hoe moest he nu wel niet staan met snowflakes zou ze er ook zo aan toe zijn. Misschien kon ze wat sterrenstof achter laten bij hem. Het kon hem genezen maar ook doden. Het was maar wat de sterren voor hem in gedachten hadden. Dat zou toch wel goed zijn. Hij was goed en ze zou bidden voor hem naar de sterren. Ze had lady bij hem achter gelaten om voor hem te zorgen. Ze kon voedsel en water voor hem halen, en als het nodig was kon ze haar of snowflakes door lady ogen laten kijken en met pate laten comuniceren.
Ze was ondertussen opzoeken gegaan naar snowflakes. Hoe zou het met haar gaan. Zou ze net zoals pate aan toe zijn. Ze maakt zich toch wel zorgen om haar. Ze was haar alfa dus zorgen voor elkaar was zowie hun eerste taak. Ze had eerst het roedel gebied rond gewandelt maar haar niet gevonden. Ze was maar op haar gevoel afgegaan en zo hier belandt. Ze wilde weten hoe het was met snowflakes of ze hulp nodig had, En te vertellen dat ze zich geen zorgen hoeft te maken over hem. Dat ze onder de zorgen van lady was gevallen en die van de sterren natuurlijk. gelukkig hoorde ze als snel de krachtige huil van snowflakes. Dus alles was goed met haar. Ze ontdekte dat het de zelfde huil was als die in de grotten. Ze was dus weer op zoek naar nieuwe leden. Ze ging maar eens achter de huil aan. Ze wou de nieuwe leden wel ontmoeten. Ook wou ze natuurlijk snowflakes het laaste nieuwe over pate vertellen. Al snel verschenen 3 stippen in haar gezicht veld. Hoe dichter bij ze kwam hoe meer de stippen op wolf leken te lijken. Ze merkte snowflakes op. tegen over haar zeten een witte en een zwarte wolf. De zwarte leek ventus wel. Toen ze beter keek zag ze dat het echt ventus was. Ze was door het dolle heen. Een vriendin die in de roedel zou komen dat was geweldig. Maar dat moest ze nu niet laten merken. Snowflakes moets niet kiezen op de menig van silver maar op haar eigen keuze. Ze benaderde snowflakes onderdadig. Maar de anderen twee wolven daar bleef ze boven staan. Ze ging langs snowflakes zitten ze deelde haar info over pate. "maak je aar geen zorgen over pate lady zorgt voor haar. Ik heb de sterren ook meteen gevraagt voor hem te zorgen" ze fluisterde het in snowflakes oren de anderen wolven hoefde het niet te horen

(wacht ff op mij!)

De witte teef sprak en Rustica vronsde en antwoorde 'Je bent jong, nog niet een ouder als Ventus. En ik ben trouwens Rustica' Ventus knikte en keek op, er kwamen een draak en een wolf aan. De wolf spar en Ventus antwoord: 'ik ben Ventus en dat is Rustica' bij haar laaste woorden stk ze een poot naar de klaine zwaluw uit de met haar kopje knikte. Er kwam nog een wolf aan, een witte, die de erste witte wolf al leek te kennen en iets in diens oor fluisterde. Ventus keek naar de eerste wolf en zei haar: 'Wat is je roedel er voor een?' Ventus was erg sociaal en had vroeger ook in een roedel geleefd, ze wou het graag weer doen en ze wist dat Rustica het ook wou maar eerst maar eens kijken wat het precies voor roedel was.

(weinig tijd en anders vergeten jullie mij )

Snowflakes zag de witte wolf in haar gedachtes verzinken. Dat had ze geleerd van haar zus; wanneer de ogen iets donkerder worden, denken ze heel erg na, en Snowflakes vermoedde dat het over haar ging, de wolf zonder totem... Even sloot Snowflakes ook haar ogen en liet ze het beeld van Paté die in Cupido werd neergeschoten, dat zij en Razze weg renden en daarna het beeld van Paté die in het Hol lag, onbewegelijk maar toch levend, langskomen. Ook liet ze de beelden zag ze de beelden van vroeger, waarin zij en Paté een goede band hadden en onafscheidelijk waren. Ze dreef de beelden in de kop van de witte wolf, zodat die al zou weten wat er was. Ondertussen zag ze dat de wolf aan wie ze net wat gedachtes gegeven had, opgeschrokken was uit haar gedachtes. "Wie sijn joellie, mag iek vraghen?" vroeg ze, een beetje beschaamd omdat ze zo afwezig geweest was. "Ik ben Snowflakes, leider van de roedel Pure Blood." zei Snowflakes met een vlaagje trots in haar stem. Deze wolf was duidelijk buitenlands. Snowflakes ook, maar door haar vele reizen had ze andere talen opgedaan, dus ook het Nederlands. Het klonk een beetje wantrouwig, maar toch ook weer vriendelijk. De wolf vond het blijkbaar niet zo makkelijk om vrienden te maken... Waarom? Doordat ze een andere taal sprak? Doordat ze een naar verleden had gehad? "Je bent jong, nog niet een ouder als Ventus. En ik ben trouwens Rustica." sprak de vogel van de zwarte teef ineens. De teef was een beetje afwezig gebleven. Ventus, zo heette de zwarte teef dus. Een rare naam, maar dat was Snowflakes ook. Ze probeerde te glimlachen, maar dat ging wat moeilijker op dit moment, ze had al een tijdje niet meer gelachen. "Dat kan kloppen, volgensmij is... Ventus ook ouder dan mij. Ik ben dus Snowflakes, zoals ik al tegen deze teef gezegd had -" Snowflakes knikte even met haar hoofd naar de witte teef "- en mijn totem, Paté is momenteel niet aanwezig hier." Snowflakes voelde een steek van binnen toen ze aan Paté dacht, en zijn naam hardop uitsprak. Opeens doemde er nog een stip op in de verte, maar deze geur kende ze. Silver, een lid van de roedel. Onderdanig liep ze naar Snowflakes toe en fluisterde: "maak je aar geen zorgen over pate lady zorgt voor haar. Ik heb de sterren ook meteen gevraagt voor hem te zorgen". Daar verbaasde Snowflakes zich over. "Gaat het goed met Paté? De sterren, maar misschien laten die hem wel dood gaan! En dan ben ik ook weg. Maar ik vertrouw jou, en Lady. Ik zal bij de schemering ook nog hulp vragen aan de sterren." Snowflakes kon niet fluisteren, daarom was het zacht praten. Snowflakes voelde zich enorm opgelucht, maar toch bleef het verdriet zitten. Wat als de sterren hun smeekbedes niet zouden horen? Dan was het met hun alle twee gedaan... "Silver. Bedankt" voegde Snowflakes er nog dankbaar aan toe.

(Srry Ventus.. Ik was je niet vergeten, ik was van plan op je te wachten XD)

Opeens kreeg Lyara allemaal beelden binnen. Ze schrok bijna van wat ze allemaal zag; een raaf die in een opvallend roze gebied werd neergeschoten, de teef en een andere wolf die wegrenden en daarna de raaf weer die onbeweeglijk in een hol zat. Lyara kreeg een gevoel dat hij nog wel leefde. Wie was deze raaf? En waarom zag ze deze beelden? En wie stuurde de beelden? Zelf kon ze geen visioenen zien, dus iemand stuurde haar beelden. Maar wie? Opeens zag ze wat gelukkigere beelden, al kon ze niet zo snel van de schrik komen. De teef voor haar zat daar, samen met de raaf. Ze waren gelukkig, hadden een goede band. Evenals zij en Fl-. Wacht eens even..! Was die raaf dan Paté? Dat zou meteen verklaren waarom haar totemdier niet bij haar was. Wat vreselijk! Flame keek Lyara weer aan. Hij kreeg het warm. En nu was hij wel iemand die vuur bestuurde, maar hij was niet helemaal gewend aan een wolvenlichaam dat warmer bleek te zijn dan een drakenlichaam. Hij ging uitgeput liggen in het kleine beetje schaduw dat Lyara veroorzaakte. Hij moest warmte kwijt door vuur uit te spuwen, maar zou dat niet doen als iedereen erbij stond. Hij kon zich wel redden nu hij schaduw had. Lyara moest echter geen water spuwen, daar kon hij slecht tegen.

Eindelijk, de zwarte wolf reageerde. 'Ik ben Ventus en dat is Rustica,' stelde ze zichzelf en haar totemdier, wat een zwaluw was, voor. Ventus en Rustica. Ze zou die namen moeten kunnen onthouden, anders zou dat niet handig zijn als ze de twee weer zou ontmoeten. 'Wat is je roedel er voor een?' Lyara keek op. Een roedel? Wat voor een roedel? Je roedel.. Dan moest iemand van hun een alfa zijn. Zij was geen alfa, Ventus vroeg het, dus dan moest de witte wolf een alfa zijn! Dit zei ze hierna ook: "Ik ben Snowflakes, leider van de roedel Pure Blood." Snowflakes dus. Die naam zou Lyara niet aan haar pup geven, die ze niet eens had, maar een slechte naam was het niet. Ze kreeg bewijs, bewijs voor dat ze een gesprek had gestoord. "Dat kan kloppen, volgens mij is.. Ventus ook ouder dan mij. Ik ben dus Snowflakes, zoals ik al tegen deze teef gezegd had en mijn totem, Paté is momenteel niet aanwezig hier." In ieder geval was dit bewijs dat die raaf, haar totemdier, die Paté moest zijn. Nu snapte ze het. Oh, ja, ze moest nog zeggen wie ze was. “Iek ben Lyara, en diet ies Flame.” Ze keek naar Flame, die uitgeput naast haar lag. “Are you okay?” fluisterde ze bezorgd, maar hierop knikte Flame alleen maar. Het enige wat moest gebeuren was warmte kwijtraken, maar dat zou hij zo wel doen. Hij had nu schaduw.

Opeens verscheen er nog een witte wolf. Deze liep onderdanig naar Snowflakes toe en fluisterde iets naar haar. Wat de teef tegen Snowflakes zei zou voor Lyara een raadsel blijven. Ze had er meer aan als de teef het had gedacht. Maar ja, je kon niet alles hebben. Lyara zag opluchting verschijnen. Misschien was die teef aan het vertellen hoe het met Paté ging? Vast wel. Ze keek even opzij, naar Flame. Deze had zijn ogen op een kiertje open. Zijn rode vacht die hij met de gedaanteverwisseling had gekregen kwam onder het zand te zitten toen er een briesje over het strand vloog. Dit waaide wat zand naar het groepje. Gelukkig zat Lyara daar met haar rug naar toe gericht. Ze had geen zin in zand in haar ogen.

De teef was geschrokken van de plotselinge beelden die ze zag. Ze wist niet dat Snowflakes kon Manipuleren. Ventus vroeg: "Wat is je roedel voor een?". "The Pure Blood is een neutrale roedel. De roedel bemoeid zich niet met oorlogen, behalve als ze erbij betrokken worden. Momenteel heeft deze roedel een vijandschap met de Deadlock Wolves, wiens alfa een reu genaamd Demon is." Het kwam eruit alsof het iets gewoons was. De witte wolf sprak weer. "Iek ben Lyara, en diet ies Flame." zei ze. Lyara... Ze herhaalde de naam een paar keer door haar hoofd, zodat ze hem niet zou vergeten. "Aangenaam, Lyara" zei Snowflakes. Ze glimlachte even. Misschien had ze nu twee wolven erbij, dan zou haar roedel groter zijn dan de Deadlock Wolves. Allebei de roedels waren neutraal, maar The Pure Blood groeide sneller en Snowflakes lachte Demon inwendig uit. Híj had haar een pup genoemd, maar zíj had misschien al meer leden, en ze had met zichzelf afgesproken dat bij drie leden de roedel zou gaan trainen. Ze zou zelf les gaan geven, en daarvoor had ze Paté nodig. Vanavond zou ze langs gaan en álles proberen om Paté beter te maken... Alles. Ze merkte dat ze het warm had. De zon scheen en er waren geen wolken waar de zon zich achter kon verstoppen, dus schijnde Ze onvermoeibaar en verhitte de aarde. Ze dacht aan thuis, daar scheen de zon bijna nooit. Ze zag zichzelf weer als een kleine pluisbal, net zo onvermoeibaar spelend als de zon schijnt. Ze vond de zon toen eng als ze hem zag, ze dacht dat het een monster was dat hen allemaal zou verbranden als ze er telang naar keken. Ze voelde een steek van verdriet. haar moeder was niet door en door slecht geweest, haar vader wel, net als haar broer. Haar zus was ook niet slecht geweest, zelfs goed, en doordat ze dat zei was ze verbannen, uitgestoten...

(weinig, geen inspiratie)