New and still alone

Onderwerp: New and still alone zo jan 30, 2011 2:46 pm

Zwak opende medira haar ogen. Ze knipperde een paar keer en keek om haar heen. Grote verlaten gebouwen stonden om haar heen. Medira stond op. Haar poten stuurde medira naar een van de Huizen. Met haar snuit opende ze voorzichtig een deur. Een grote grijze kamer zat achter de deur verstopt. Voorzichtig zette ze een van haar poten in de kamer. Zwaar gekraak kwam van de plank waar ze op stond. Medira zette haar andere poten ook in de kamer. Haar blauwe ogen keken nieuwschierig de kamer rond. Haar ogen vielen op een zak die op een grote tavel lag. Nieuwschierig liep ze er naartoe en stak haar neus in de zak. Een grotemlading stof kwam haar neus gaten binnen. Medira haalde haar neus uit de zak en begon te hoesten. Wanner het stof uit haar Loneng was verwijderd ging medira op haar achter poten staan. Even wiebelde ze maar vond al snel steun aan de tafel. Medira greep het haar poot de zak die op de tafel lag. Ze gooide het van de tafel. Door de klap sprong de zak open en viel de inhoud er uit. Medira ging weer op de grond staan en snuffelde aan de voorwerpen die op de grond lagen. Een riem met een aantal zakjes was uit de zak gevallen. Medira opende een van de zakjes. Ronde glimmende dingen kwamen er uit gerold. Medira schoof het weer in het zakje en dee het dicht. 'misschien komt dit ooit van pas.' dacht medira. Met een hoop gepruts kreeg medira de riem om haar middel. Rustig liep ze het huis uit. Een schim rende sussen de bomen door. Medira dee een stap achteruit. De schim rende langs een vontijd die voor haar stond. Medira lechde haar oren in haar nek. De blauwe haren in haar nek begonnen op te licht. Een bleuwe mist versprijdde zich langzaam om medira heen. Mist bleef uit haar nek komen. Langzaam begon het ook uit de punt van haar staar. De mist versprijdde zig nu nog sneller om medira heen. De blauwe mist reek nu tot de eerste Huizen die om de vontijn hen zaken. Een kleine grijns verscheen op medira's gezicht. Ze zou wel willen zien waarvoor het wezen bang zou zijn.

(voor iedereen Very Happy

)

Onderwerp: Re: New and still alone zo jan 30, 2011 7:06 pm

Met 2glimmende ogen had hij gekeken naar de teef die het huisje inliep. Hij begon wat sneller te lopen. De teef kwam naar buiten en er begon opeens blauwe mist uit de staart van haar te komen. Wat was deze wolf aan het doen? Had ze hem opgemerkt ofzo? Hij sprong uit de struiken zodat de wolf hem zien kon. Misschien was dit niet het slimste wat hij ooit gedaan had. Maar ja, Hij was voor niks en niemand bang. Met een vermakelijk grijnsje keek hij naar de zwart/blauwe wolf. Stilletjes fluisterde hij naar Ray "Kijk eens aan, Is dit een show" Ray liet een zacht lachje horen toen Razze iets tegen hem zei. Hij vond het eigenlijk ook wel grappig hoe die mist opeens verscheen. Hij was netzoals Razze niet bang. Zijn staart hield hij hoog in de lucht. Hij bekeek de wolf eens. Hij merkte op dat dit een teefje was. Alweer een teefje? Waren hier dan ALLEEN maar teefjes gekomen. Met een glimlach keek hij naar de wolf. "Mooie mist zeg, Ben je bang voor mij?" Hij keek de wolf aan met een ijzeren blik. Alsof hij wou zeggen dat ze niet bang hoefde te zijn. Hij toonde geen emotie en keek de wolf alleen maar aan. Ook keek hij niet opzij naar Ray. Waarom deed deze wolf iets met mist? Hij keek de wolf nog even aan en liep toen langs haar door. Ray keek Razze aan en volgde hem maar. "Wat gaan we doen?" Hij verveelde zich en zag voor zich een holle boom staan. "zullen we daar naar binnengaan?" Opeens hoorde hij in de boom een harde gil. Hij schrok ervan maar hield zich taai. "Wie was dat?" Vroeg hij met een bibberige stem. Razze keek opzij naar zijn totem. Hij wist niet wat ze doen gingen. Opeens hoorde hij een luidde gil. Netzoals Ray die gehoort had. Hij schrok er niet van, Maar keek wel op. Boven zag hij een flits van een witte schim. Die direct als een spook verdween. Vreemd..Vond hij dat. Hij slaakte een zucht. "Geen idee wat dat was" Hij liep het trapje op en opende de deur van de holle boom. Binnenin was alles overeind gehaalt. Opeens hoorde hij een verdieping hoger gerommel. Hij keek omhoog. Wat was daar? Of beter nog: Wie was daar? "Wie is daar?!" Hij keek vastberaden naar de trap, Zou er iemand naar beneden komen? En wat was die dan? Even slikte hij. Zenuwachtig liep hij naar de trap met Ray achter zich aan. Hij keek naar boven. Boven was het pikkedonker. Opeens zag hij weer een schim voor hem door vliegen. Hij schrok en deinsde wat achteruit. Was dit een geest? Waren de geruchten dat toch waar? Of was het gewoon zijn verbeelding. Hij had echter een grote fantasie. Ja, Het moest zijn verbeelding wel zijn. Spoken bestaan niet. Herhaalde hij in zijn hoofd. Hij zette een poot op de trap en daarna nog een. Even twijfelde hij. Hij begon de trap op te lopen. Nog steeds twijfelend. Toen hij boven was leek het alsof hij weg werd geduwt. Wat waar was. Hij werd geduwt. Tegen een muur geduwt. Hij hoorde een schreeuw en toen werd hij losgelaten. Met grote ogen keek hij heen en weer.."Ray?" Was het enige wat hij zeggen kon.

Onderwerp: Re: New and still alone zo jan 30, 2011 9:54 pm

Rustig liep Karo rond. Ze werd gevolgd door een kleine hermelijn die Rikkie heette. "Rikkie volg je nog?" Riep Karo over haar schouders heen naar de pluizebol die rustig achter haar aan waggelde. “Ik volg wel maak je maar geen zorgen over mij oké, grote kwijlbal.” Riep Rikkie terug naar haar. Hij pestte haar daar altijd mee. “O jij kleine met vlooien bestookte haarbal die jij bent.” Riep Karo nijdig terug. Haar vacht begon feller te gloeien door Rikkie’s pesterijen. “Als jij mijn totem niet was dan had ik je allang opgegeten.” Riep Karo terwijl ze stil bleef staan. Rikkie, die haar niet had zien stoppen ondanks het feit dat dat Karo opviel als een hond met 3 staarten 1 poot en 5 koppen, liep regelrecht tegen haar aan. Pissig zei hij “Als je mij dood, dan verga je van de honger, aangezien ik de gene ben die je middagmaal altijd vangt.” Rikkie keek om zich heen. Het was hier zeer donker. “Kan je nog wat feller schijnen, Karo, het is hier maar donker.” Zei Rikkie een beetje bang. De grootte wolvin lette niet op de pluizebol en keek in het rond. Op dit soort momenten was ze blij dat haar ogen zo goed waren. In de verte zag Karo een konijn voorbij rennen. “Ik zal je laten zien dat ik kan jagen of wil jij mij met een dansje verblijden Rikkie?” zei Karo lachend. Soms danste Rikkie naar zijn prooien toe, dan zijn ze een soort van gehypnotiseerd, en vangt ze dan. Karo lacht daar altijd mee maar het heeft wel zo zijn effect. “Ik zal dat konijn daar achter wel voor je vangen oké?” zei Karo vriendelijk in een poging het goed te maken. “Ik ga nu even mijn licht doven, blijf dan a.u.b. hier, zodat dat konijn mij niet gaat zien aankomen. Als ik het heb gevangen dan geef ik wel de helft aan u.” zei ze vriendelijk waarna ze haar licht doofde. Geschrokken keek Rikkie in het rond. Had Karo nu echt hem hier achter gelaten in het donker? Rikkie verroerde zich niet. Plotseling viel er een grootte druppel op zijn neus. Leuk, nu regen. Karo liep richting het konijn. Met haar gave I see you kon ze het konijn makkelijker zien. Ze rende er op af en beet het arme ding de nek door. Stilletjes aan sijpelde het bloed in haar mond. Karo weer houde zich van al van het konijn te eten en liep rustig terug naar Rikkie. “Zie je wel dat ik kan vangen, Rikkie.” Zei ze en gooide het konijn naar hem. Rustig aan begon ook haar vacht weer te gloeien. Rikkie keek naar het konijn voor hem en zei “Bedankt, Karo. Maar kunnen we niet beter een schuilplaats zoeken voor de regen?” Rikkie nam een hap uit het konijn en keek naar Karo. “Je hebt gelijk, loop jij maar onder mij en ik hou het konijn wel vast.” Zei Karo vriendelijk terug. Rustig wandelde ze verder. Plotseling kwam uit het niets een blauw mist. Karo zag voor haar een tweebener verschijnen die Rikkie bij zijn staart pakte. Nee, dat kon niet, Rikkie zat onder haar. Karo liet het konijn vallen en schudde haar kop. Rikkie zag een tweebener die een boog spande richting Karo boven hem en schreeuwde tegen Karo “Kijk uit Karo, een tweebener.” Toen Rikkie die woorden uitsprak verdween de blauwe mist geleidelijk aan en de tweebener ook. Karo opende haar ogen en zag een zwart, grijze wolvin met wat blauwe plekken voor haar staan. Waar was de mist heen en wat zou de totem van die wolf zijn. “Halo, hoe heet jij?” riep Karo naar de wolvin tegenover haar toe.

(Joepi, meer dan 600 woorden, dit is een primeur)

Onderwerp: Re: New and still alone ma jan 31, 2011 9:29 am

Langzaam zag medira een wolf verschijnen. Grijnzend keek de wolf medira de wolf fluisterde iets naar naar een kat die vlak bij hem liep. Zacht begon de kat te lachen. De glimlach verdween van medira's gezicht. Ze draaide haar hoofd een stukje om de emotieloze blik van de wol niet te zien. In de verte zag ze een wolf angstig naar boven kijken. 'iemand had dus wel pech.' dacht medira half blij en half treurig. Had haar mist dan maar op 1 wolf effect? Medira trok haar mist terug. Maar de verschijningen bleven.met grote vleugelslagen vloog life door de lucht. Zijn ogen zochten alles door. Van een klein hol tot een grote open plek. In de verte zagen zijn kleine kraal ogen een blauwe mist verschijnen. Een krijs ontsnapte uit zijn snavel. Life hield zijn vleugels langs zijn lijf en maakte zijn lijf klaar voor de duikvlucht. Als een steen die uit een hoge boom valt schoot life tussen de bomen door. Op weg naar de mist. hij landde op de rug van medira. medira zakte en stukje door haar poten door het gewicht van de vogel. "waar bleef je nou?" fluisterde medira naar life. De wolf voor haar draaide zich om en liep naar een enorme boom. Medira twijfelde even maar besloot hem te volgen. Maar de stem van een andere wolf hield haar tegen. Medira keek de wolf aan die voor haar was gaan staan. life hield zijn hoofd schuin toen hij de wolf zag. "je hebt het genoegen met life." zij hij terwijl hij een sierlijke buiging maakte. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht. medira gaf life een stoot en liet hem van haar rug af vallen.''ze had het tegen mij veren kop.'' zei medira met een vage grijns op haar gezicht. "medira is het." zei ze wat droogjes. Ze draaide haar hoofd in de richting waar de andere wolf verdwenen was. Ze beveelde haar poten om richting een enorme boom te lopen. De deur stond nog een een kiertje open. Met haar neus opende ze de deur en sloop de kamer er achter in. life keek medira na. Hij stond met een sprongetje op, spiedde zijn vleugels en vloog richting de holle boom. "medira!medira!" schreeuwde hij. "medira wacht nou! Hij vloog de deur binnen en landde naast medira die met grote ogen om haar heen keek. "medira. Je moet terug. Dit is niet een plek voor ons." zei life half hijgend medira keek life vragend aan. "kom op softy. Wees niet zo'n kuiken van vroeger." zei medira plagend. Medira zag de wolf naar het plafon kijken. 'misschien werkte de mist toch.' Dacht medira vragend. De ging naast de wolf staan en keek hem met een vals lach je aan. De wolf leek haar niet gezien te hebben en draaide zich om in de richting van de trap. Angstig liep de wolf de trap op. Medira volgde hem naar boven. Een grote grauwe kamer zat in de boom verstopt. Medira liep de kamer in en snuffelde aan een kast met een aantal buisjes er in. life keek verbaasd om zich heen. Hij schudde met zijn kop. Met kleine sprongetjes hipte life naar medira toe. Misschien moet je daar." Niet aanzitten." zei life maar hij zij het te laat. Medira had haar neus op op een plank gelegd en keek naar de buisjes die vol kleuren zaten. "life dit moet je eens zien. Dit spul zit vol met kleuren" zei medira half lachend

Onderwerp: Re: New and still alone wo feb 02, 2011 5:15 pm

Even keek hij op toen hij de andere wolf ook naar boven zag komen. Waarom ging deze hem achterna? Was deze wolf ook nieuwschierig ofzo. Waar was Rodo eigenlijk. Rodo! Waar ben je? Hij en Rodo konden praten via hun gedachtes. Dat was erg handig. Misschien dat meerdere wolven dit konden met hun totemdier. Rodo klapte zijn vleugels uit. Met een vleugel slag landde hij op de vloer. Hij keek omhoog en zag naast zich de ogen van zijn vriend. Razze stond nu naast hem. Ik sta nu naast je. Met een glimlachje keek hij naar Razze. Het was hier wel donker. Misschien dat hij het hier wat lichter moest maken. Zijn vacht begon te gloeien. Al snel was de hele kamer verlicht. Hij keek rond en zag bij een kastje een vreemde wolf staan. Nu kon hij eindelijk wat voor ogen zien. Hij keek tevreden naar Rodo. Gelukkig had deze de gave om te gloeien. Hij zag de wolf staan die net de blauwe mist liet zien. Hij begon te lopen. Richting deze vreemde wolf. Waar keek deze wolf eigenlijk naar? Hij vroeg het zich echt af. Met een nieuwschierige blik kwam hij steeds dichterbij. Opeens zag hij ook de kleurige buisjes. Wat was dit? Was dit een grap van iemand? Rodo. Kom eens kijken wat hier ligt. Zei hij via zijn gedachten tegen Rodo. Dit moest Rodo echt zien. Misschien wist hij wel wat het was. Nieuwschierig kwam hij dichterbij. Toen ook hij de buisjes zag liggen schrok hij een beetje. Was dit dan de boom? Van de tovenaar? Razze..Deze boom is vervloekt. Zei hij al gauw via de gedachten. Hij keek even om zich heen. Hij kende de tovenaar. Ook de tovenaar kende hem. Vroeger gingen ze wel eens met elkaar om. Nu weet hij het weer. Dit hele stadje is vervloekt. Maar..Waar waren deze buisjes voor? Wist hij dat? Nee, Hij had geen idee. Okal was hij wijs en had hij veel meegemaakt. Hij wist het niet. Misschien als hij wat beter keek..Misschien wist hij het dan wel weer. Wat? Vervloekt? Dat kan toch niet. Hoe kom je daarbij Rodo. Razze keek naar Rodo die nog steeds de kamer verlichtte met een prachtig licht. Waarom zei Rodo dit? Wist Rodo waar ze waren? Wist Rodo wie hier gewoont had. Even slikte hij. Wie had hier eigenlijk gewoont..Of woonde hier nog iemand. Er zijn zoveel vragen die niemand kan beantwoorden. Naja, Rodo kan dat wel. Hij leeft namelijk al 100jaar en heeft vele dingen meegemaakt. Misschien kende hij diegene die hier woonde wel. Misschien was dit wel een slecht iemand. Misschien was hier wel meer te vinden. Direct ging hij met zijn poot naar een kastje en trekte deze open. In het kastje lag een brief die nog gesloten was. Waarom was deze brief nog niet geopent? Nieuwschierig keek hij ernaar. Misschien moest hij het openen en kijken wat het was. Dat zou handiger zijn. Of was dat te link..Met grote ogen keek hij naar het ongeopende briefje. Nu wist hij wel zeker waar die buisjes voor waren. Dit was de laatste proef van de tovenaar. Direct ging hij met zijn poot naar de brief en greep deze vast. "Ik heb zo'n vermoedde.." Hij opende de brief en knikte zacht. Dit was het. De laatste formule. "Raak die buisjes niet aan!" Schreeuwde hij al snel. Deze buisjes waren heel gevaarlijk. Ze konden voor vreselijke dingen zorgen. Snel keek hij rond, Zoekend naar een stuk buisje. En ja hoor. In een hoek lag een gebarsten buisje. Daaraan was de tovenaar dood gegaan. "Deze dingen zijn heel gevaarlijk, Een keer insnuiven en je bent dood" Snel keek hij naar Razze. Ze moesten nu weggaan. Maar hij kende Razze, Zijn vriend was altijd op gevaar uit. Met een grijns keek hij naar de buisjes. Leuk, Gevaarlijke buisjes. Hij wou ze aanraken en openen. En zien wat er gebeurde. Maar dat was te riskant. Hij keek even naar de vreemde teef. "Heey" Een ongepast moment om hallo te zeggen. Maar toch deed hij dit. Wat moest hij anders doen. Het was hier al zo stil. Hij haatte stilte. Hij had er echt een hekel aan. Dan was het namelijk altijd zo..Zo..Stil. Daarna keek hij naar Rodo. Was het echt waar wat Rodo zei? Natuurlijk was het waar. Rodo loog nooit tegen hem. Dat was eigenlijk ook niet mogelijk. Want zodra ze tegen elkaar logen wisten ze altijd wel wat er echt aan de hand was.

Onderwerp: Re: New and still alone do feb 03, 2011 7:12 pm

Een grote tweebener stond voor Karo en hij spande een boog. Dit kon niet echt zijn, het rook hier dood en niet naar tweebeners. Luna ging in een vecht houding staan. Ze stak haar horens in de lucht richting de tweebener. Luid stond Karo naar de tweebener te grommen en liep er op af. Met haar klein paar horens liep ze regelrecht door de tweebener heen tegen een boom aan waar ze in kwam vast te zitten. Ze probeerde zichzelf uit de greep van de boom te verlossen maar het lukte niet. “Rikkie, help me eens!” riep Karo naar haar hermelijnen totem. Hij riep er terug “Hoe dan? Jij bent degene met de ‘magische’ krachten.” Zei Rikkie kwaad tegen Karo. Hij vond het niet fijn dat Karo krachten had en hij niet. “Volgens mij heb je wel krachtjes dus probeer als je er hebt en haal mij uit deze boom!!” riep Karo kwaad terug. Rikkie keek Karo met grote ogen aan. Dacht ze dat nu echt. Als ze dat dacht zal het wel waar zijn en Rikkie kan haar ook niet in de steek laten. Terwijl hij dat dacht zag hij een vreemde wolf gevolgd door een phoenix. Ook was op de wolvin een zwarte zee arend geland. Dat was haar totem dus. De wolf en phoenix liepen een hole boom een in verdwenen daarna. Karo, dacht Rikkie en liep naar haar toe. Maar wat kon hij doen? Karo was zo groot en hij zo klein. Kwaad stampte hij op de grond en een plantje naast zijn poot begon te groeien. “Huh? Heb ik dat gedaan?” sprak hij verbaast uit. “Gebruik het dan en haal mij hier uit.” Zei Karo ongeduldig. “Oké.” Zei Rikkie terug. Hij probeerde het plantje nog verder te laten groeien en Karo rond haar middel te pakken. Het lukte en het liet de planten haar los trekken. Karo voelde dat haar horens vrij waren en belande hard op de grond waarop ze zei “Oppassen Rikkie en bedankt.” Karo keek naar de twee gaten in de boom die afkomstig waren van haar horens. “Kom we gaan. Ik heb die vreemde wolven in die kollen boom zien gaan toe ik op jou hulp wachtte.” Zei Karo. “Jij bent niet de enige die dat heeft gezien.” Zei Rikkie. Rikkie sprong op Karo’s rug en liet haar naar de boom lopen. Vlug pakte Karo ook het konijnen lijfje mee wat ze had laten vallen. Met haar snuit duwde ze de deur verder open en zag een trap verschijnen. Ze hoorde ook wat stemmen van boven. Rustig wandelde ze de trap op en zag de wolven en totems verschijnen die ze had zien binnen wandelen en vliegen. “Hallo.” Zei Karo. “Hoe heten jullie? Ik ben Karo en dit is Rikkie.” Zei Karo rustig maar gespannen omdat ze nieuwe wolven ontmoete. “Ik kon dat ook wel zelf zeggen.” Fluisterde Rikkie van op Karo’s rug in haar oor.

Onderwerp: Re: New and still alone za feb 05, 2011 12:40 pm

Medira schrok van de stem die achter haar klonk. Medira wankelde op haar achterpoten. Medira probeerde de plak weer te pakken waar de buisjes op zaten. De plakt was te verweg en medira viel met een smak op de grond voor de wolf die haar begroette. "haai" zei ze met een glimlach terug. Ze ging weer op de grond staan en keek de wolf voor haar aan. "wat die vogel zij hè? Is dat waar?" vroeg medira nieuwsgierig. Ze keek naar de phoeniks die bij een kastje stond. Medira keek naar life en knikte. Life knikte naar medira en vloog naar de phoeniks. Hij landde er naast en keek de vogel vragend aan. "hoe kan jij dat allemaal weten? Alleen wezens die honderd jaar geleden geleefd hebben weten dat." life keek de vogel nog vragender aan. Toen werden zijn ogen groot. "jij. Jij." stotterde hij. Life draaide zich om en staarde naar de grond. Medira keek life aan en schudde haar hoofd net zichtbaar. Medira draaide haar haar om en liep naar life toe. "life ik weet hoe je je voeld. Ik weet dat alles wilt weten. Maar vokus je daar niet op." medira draaide haar weer om en liep naar de wolf toe. Haar oren spitste zich van een stem. Ze keek om. Een blauwachtige wolf kwam aan gelopen. "hi" zei medira. De wolf kwam naast hun staan. Medira keek wat naar de grond. "nog sorry vor die verbeeldingen." zei ze wat zacht. "die waren niet voor jou bedoeld."
(inspi loos -.-)