Where am I?

De zwarte duisternis werd doorbroken door een witte gedaante. Een spook? Nee, zeker geen spook, al kon de gedaante die wel zien. Ze knipperde met haar blauwe ogen. Nee, dit was geen spook. Dit was Lyara, een wolf uit haar oude gebied was vertrokken en nu hier was aangekomen. Ze nam een aanloopje, waarna ze zich met haar achterpoten afzette om op een muurtje te kunnen springen. Behendig landde ze met vier poten tegelijk op het muurtje. Haar blik gleed over het gebied. Ze zag letterlijk spoken. Ze vlogen en liepen heen en weer, maar zeiden niks. Lyara zuchtte, waarna ze ging liggen op het muurtje. Flame was niet in de buurt, hij was ergens achtergebleven om iets te doen. Wat wist ze niet, maar ze was er zeker van dat er niks zou gebeuren. Een grote draak als hij kon zich prima redden. Ze zuchtte. Ze kon natuurlijk een geest gaan aanspreken. Maar dat zou alleen maar dom klinken. Toch probeerde ze het. “Hallo!” begroette ze een geest alsof hij gewoon leefde. Een ijzige blik was het enige wat Lyara terugkreeg. Ze hief een wenkbrauw omhoog. Wat was dit voor een plek? Ze probeerde het nog een keer. “Hallo!” begroette ze een andere geest, even vrolijk als daarnet. De geest was al een stuk vriendelijker dan de vorige, al was hij nog steeds duister. Hij knikte alleen maar met die ijzige blik, maar bleef wel stilstaan. Lyara kon dit aanpakken door Engels te gaan praten. Nederlands was toch een zwak punt bij haar. Ze glimlachte. “Can you tell me where I am?” De geest snoof kort. “Creepy Village. The Big Tree is nearby. Why?” klonk zijn norse stem, alsof hij haar alleen maar tolereerde. Lyara dacht na. Creepy Village? Deze plek moest wel heel luguber zijn wil je een dorp zo noemen. “I didn’t know where I am. But thank y-.” De geest liep al verder voordat Lyara hem kon bedanken. Ze rilde. Wat was dit voor een plek? En wat was die grote boom?

Ze besloot nóg een geest aan te spreken. “Hallo!” sprak ze een geest weer aan. Deze geest hield halt, maar keek haar met een afschrikwekkende blik aan, alsof hij haar zo kon doden als hij nog had geleefd. Lyara rilde van deze ‘vriendelijkheid’ die de geest uitstraalde. “Can you tell me what the big tree is?” vroeg de witte teef voorzichtig. De geest staarde haar enkel aan voor een korte tijd. “No.” Hierna liep hij verder. Lyara rilde. Had niemand zich dan verbaasd over het feit dat ze geesten kon zien, laat staan praten? Wat was dit toch een vreemd gebied! Ze keek in de donkere lucht, bewolkt met allerlei donkere wolken. Toch bleef het nog droog en was het warm voor een gebied dat afgesloten van de zon was. Maar het was ook zomer. Nee, de reden lag ergens anders. Ze zag een rode vlek steeds dichterbij komen. De vlek werd groter en nam vorm aan. Al snel landde de vlek voor haar op de grond. Flame. Hij keek omlaag om Lyara nog redelijk te kunnen zien. “Er komt iemand aan. Trouwens, waar zijn we?” De teef sloot haar ogen om het zich beter te kunnen herinneren. “Creepy Village, the Big Tree is nearby,” citeerde ze. Ze opende haar ogen weer die ze op de draak voor haar richtte. Ze sprong van het muurtje af. Fijn, nu was ze nóg kleiner! Flame keek haar enkel aan. “Oke, al snap ik niet waarom je Engels praat en waar die boom is.” Lyara zuchtte. “Iek herhaalde allejn wat geejst had gesegd,” mompelde ze. Flame knikte begrijpend. Natuurlijk. Lyara kon met geesten praten en misschien konden deze alleen Engels. Hij keek op. Daar kwam iemand. Snel reageerde hij door zijn Morphing te activeren. Hij kreeg een vacht, een felrode vacht. Zijn vleugels schoten weer in zijn rug en Flame zelf begon langzaamaan te krimpen. Toen zijn Morphing beëindigd was stond er een felrode wolf achter Lyara. “Er komt iemand aan,” was het enige waarmee hij zijn plotselinge Morphing uit kon leggen. Gelukkig had Lyara hier begrip voor.

De witte teef hield haar buik laag bij de grond toen ze voortschuifelde, langs de geesten. Ze had geesten gekend die parelwit waren, maar deze... Ze waren donker, als olijven en ze maakte de teef bang. Wie was ze? Dit was Snowflakes. Snowflakes was 2 jaar, maar toch al roedelleider. "Eya, wadé leyucta hepothe?" zei ze met een zangerige stem tegen een van de geesten. Deze hield halt. "Eya, panetuh yelaco quenterio suviolectuh" zei de geest met een kort knikje. Zijn stem was kil en zacht en Snowflakes' nekharen gingen overeind staan. "Luctory Lerita" zei ze kort en allebei gingen ze verder. Wat was dit voor taal? De taal van de Geest en Demon. Ze had deze geleerd van haar ouders. Letterlijke vertaling? Gegroet, weet u misschien waar ik ben? De geest antwoordde hierbij: Gegroet, je bevind je in de Big Tree.. Hierbij zei Snowflakes weer: Danku. Ze liep verder. De Big Tree... Ze was een keer in het dorpje verderop geweest, met Paté. Het lag aan de veot van een berg, waarop een oud kasteel stond. Ze sprak een andere geest aan. Ze zei: "Eya, ketuna poluvius soviolectuh?". De geest hield halt, net als die ervoor, maar deze was wat lichter. "Eya, terusa veliga ponicu lavetry exanuta" zei hij. "Luctory Lerita" zei Snowflakes en ze knikte naar de geest die verder zweefde. Vertaling: Gegroet, kunt u mij vertellen wat de Big Tree is? Gegroet, dat kan ik vertellen, de Big Tree is het huis van een oude tovenaar, die gestorven is. Danku. Een oude tovenaar dus. Boeiend. Opeens zag ze tussen het grijs en zwart een felrode gedaante opdoemen, naast een spierwitte gedaante. De twee waren erg opvallend tussen de donkere kleuren en Snowflakes besloot op ze af te lopen. "Hallo." zei ze toen ze de twee wolven benaderd had. Ze herkende hen; Lyara en Flame, die ook op haar huil waren af gekomen, toen ze meer leden wou voor haar roedel The Pure Blood. Ze glimlachte en voelde zich merkwaardig eenzaam zonder Paté. Ze had de avond ervoor naar de geesten geboden. Ze was in haar roedelgebied naar het bos gegaan en had daar een offer gemaakt. "Oh, wijze Sterren, hoed over mijn raaf, hoed over mijn Paté, en maak hem beter. Maak hem beter en ik zal u belonen, met een stuk bos, het beste stuk bos, met een prachtig meer en een overvloed aan prooidieren. Alstublieft, maak mijn Paté beter." Ze keek de twee wolven aan, beleefd maar toch klaar om aan te vallen als dat nodig was, want de geesten hier waren allemaal niet erg goed en zouden dus zo je lichaam kunnen overnemen, en dan zouden ze zo veel mogelijk doden...

Flame had gelijk, ontdekte Lyara al snel genoeg. Ze hoorde zangerige stemmen die veel op een bijzondere taal leek. Ook al een taal die Lyara niet kon uitspreken. Gelukkig had ze nog altijd haar Engels die de meeste geesten ook leken te verstaan, evenals het gebrekkige Nederlands dat ook veel geesten verstonden. Haar overleden familie kon ze aanspreken met haar moedertaal. Ze had de neiging om haar overleden familieleden weer op te roepen. Dit kon ze echter niet zomaar doen. Als ze wou dat dit echt zou werken dan moest ze eerst haar Stolnent pakken. Deze lag ergens in WG en niemand wist waar. Ze zou ook nooit vertellen waar hij lag, zelfs niet aan haar vrienden. Alleen zij en Flame wisten waar het was, verder niemand. Niemand mocht weten dat zij de draagster van de laatste Stolnent was. Vele dragers waren het kostbare voorwerp al kwijtgeraakt en de geesten wilden niet nóg meer opofferen om deze kostbaarheden te maken. Lyara zou hier niks over zeggen. Als ze al haar Stolnent om had, zou ze nooit haar echte naam vertellen. Als vrienden haar herkenden zou ze zeggen dat ze zich vergisten. Deze Stolnent was misschien niet zo bekend in WG, maar wel in andere gebieden. Ze kon het niet riskeren om aan zo’n iemand de waarheid te vertellen. Het was een voordeel dat de Stolnent onbekend was hier. Zo zou niet zo snel iemand ernaar vragen en was het geheim beter bewaard. Lyara zelf was ook niet een persoon die haar mond voorbij praatte.

Opeens werd ze naar de realiteit geschud door een stem die haar zeer bekend voor kwam. Ze richtte haar ogen op de wolf voor haar. Een witte wolf, bijna net zoals Lyara, maar deze was volledig wit en had gele ogen. Lyara had namelijk hier en daar zwarte plekken. “Hallo.” Een woord zo simpel en kort, toch was het horen van de stem echt een bevrijding. Ze zuchtte. “Hallo Snowflakes,” reageerde Lyara op de begroeting van Snowflakes. Ze glimlachte. “Hoe gaat ghet?” besloot ze te vragen, maar besloot dat dit een stomme vraag was bij de gedachte dat dit lugubere gebied geen fijn gevoel gaf. Maar ja, misschien zou de teef voor haar dit wel negeren. Ze rilde terwijl ze rondkeek. Ze zag allemaal geesten haar kwaad aankijken. Wat was er? Had ze iets gedaan? Haar staart zakte langzaamaan tussen haar poten. Dit had ze nog nooit gezien; allemaal duistere geesten bij elkaar. Ze konden zo andermans lichaam overnemen! Al hadden ze niks aan haar lichaam; de enige pijnbrengende aanval die zij kende was waterbesturing. Daarnaast had ze geestenkrachten, genezende krachten en kon ze zichzelf teleporteren. Maar wacht eens even.. Misschien zag Snowflakes de geesten niet! Ze kon ernaar vragen, al kwam dat misschien dom over. Ach, ze kon het proberen. “Iek zie geejsten, sleghte geejsten,” mompelde ze. Dit kwam misschien dom over, maar het was wel de waarheid.

Opeens stond Flame naast haar te trillen. Hij trilde zó heftig dat hij nauwelijks goed op zijn poten kon staan. Normale wolven zouden zeggen dat hij ziek was of dat hij het koud had. Lyara zag echter een geest die Flame deed trillen, gewoon om hem te pesten. De teef gromde zachtjes. Nee, dat nooit! Ze zette een stap naar Flame en dus ook de geest, maar dat was geen handige actie. Hierdoor schoot de geest in het wolvenlichaam van Flame. Lyara snoof, maar hield nog steeds dezelfde angstige houding aan. Ze kon hem aanvallen met water, maar dan deed ze Flame pijn. Ze kon natuurlijk ook proberen om zelf Flame binnen te dringen, maar dat zou hij niet op prijs stellen. Inmiddels had Flame, of beter gezegd de geest, zijn Morphing gebruikt en had hij weer de vorm van een draak aangenomen. Normaal zou hij in deze vorm Lyara verdedigen, nu zou hij Lyara aanvallen. Maar dat zou de teef tegengaan. Ze keek nog even naar Snowflakes, voordat ze voor normaal ziende ogen verdween. Voor ogen die geesten konden zien was ze in een geest veranderd. Ze drong het lichaam van Flame binnen. Het lichaam viel hierdoor op de grond en kronkelde alsof het hevige pijn moest verduren. De slechte geest schoot opeens uit het lichaam. Lyara, die in Flame zat, snoof. Er was nog een kans dat de geest dit grapje weer zou willen uitvoeren, dus daarom bleef ze in Flame zitten. Dit zou hij zeker niet op prijs stellen. Ze voelde ook weerstand, maar probeerde dit tegen te gaan. Ze ging weer zitten, waarna ze omlaag naar Snowflakes keek. Ze wist alleen niet hoe ze Morphing moest gebruiken om weer een wolf te worden, dus bleef het lichaam van Flame ook een draak. Een zucht, die klonk alsof twee personen tegelijk hem maakten. “Een geejst probierde ons ahn te vallen,” verklaarde ze dit misschien bizarre gedrag. Haar stem klonk als twee stemmen tegelijkertijd uitgesproken. Snowflakes zou dit misschien vreemd vinden en Flame zou dit niet op prijs stellen, maar toch was dit bizarre gedrag wel hun redding geweest.

(Door jouw post heb ik inspi gekregen, 834 woorden! )

"Hallo, Snowflakes" groette Lyara terug. "Hoe gaat ghet?" vroeg ze. Snowflakes glimlachte. "Hmm.' zei ze alleen. "Belangrijker, hoe gaat het met jou?" vroeg Snowflakes. Opeens klonk Lyara alsof ze een jong was dat haar moeder verloren was. "Iek zie geejsten, sleghte geejsten" mompelde ze. Snowflakes kreeg intense medelijden met haar. "Ik zie ze ook" zei ze alleen maar. Ze zag dat Flame opeens begon te trillen, en een geest schoot in hem. Net toen Snowflakes de geest weg wou jagen, zag ze een glimp van Lyara's ziel die in Flames lichaam schoot. Lyara's lichaam lag op de grond. "Een geejst probierde ons ahn te vallen" zei Flame in opdracht van Lyara en hun stem klonk gemixt. "Geen probleem" zei Snowflakes. "Jalé! Juvesu yenteruha layectuan!" zei ze met dezelfde zangerige stem en alle geesten dreven een beetje angstig weg. Ze keek even naar Flame. "Ik heb gezegd dat ik een Magiër ben, een goede. En dat ik ze allemaal in het Steen kan branden. Ze zullen nu wel weg blijven." zei Snowflakes en ze glimlachte. "Ik sprak in de taal van de Geest. Ken je dat niet? Ik leerde het van mijn ouders, toen ze wisten dat ik met geesten kon communiceren." Een van de geesten dreef nederig op haar af. "Eya, luc permoiu feniolace tegumanu leparatenuhy?" zei hij zangerig. Snowflakes zag het goede in een strijd met het slechte en ze hief haar poot op. "Haalé, haalé..." zei ze zachtjes en haar poot lichtte blauwig op. Het slechte werd uit de geest gezogen en ze schoot het in de lucht waar het met de wind mee voer. De geest was nu parelwit en bedankte Snowflakes hartelijk. Een beetje verontschuldigend glimlachte ze naar Lyara. Wat moest die nu wel niet denken, ze had net een geest Bevrijd, en bijna geen enkele wolf maakt dat ooit mee in zijn of haar leven. Ze verzette haar voorpoot, die net blauw was opgelicht een beetje en de dorre zwarte bladeren kraakte en braken. Een klein stofwolkje hing op de plek waar het blad verkruimeld was. Het was een slechte plek hier en Snowflakes wist dat ze hier niet moest rondhangen.

(Weinig, ik know.)

--
Hahah ik heb die gekke geestentaal allemaal zelf getypt en bedacht (A)

Wat Lyara had verbaasd, was het feit dat Snowflakes ook geesten kon zien. Dus zij was niet de enige? Dat was ergens een opluchting, dan zou ze niet apart gevonden worden en ook niet verjaagd worden uit dit gebied. Maar aan de andere kant.. Lyara wou er niet aan denken. Ze sloot de ogen van Flame. "Geen probleem," had Snowflakes geantwoord toen Flame, of eigenlijk Lyara, haar plotselinge gebruik van haar meest krachtige kracht had verklaard. Ze was het meest vaardig in haar geestenkrachten, maar genezing en watersturing waren dingen waar ze ook niet slecht in was. In teleportatie was ze wat minder goed. Waarschijnlijk omdat ze dat eigenlijk niet hoefde te doen. Ze kon zelf wel lopen en als niet had ze nog altijd Flame. Maar als beide niet konden bewegen, dan moest ze wel teleporteren. Maar hoe? Daarom wou ze het leren; ze wou weten hoe ze kon handelen in nood. Maar tot nu waren haar drie andere krachten voldoende. Ze opende de ogen van Flame. Ze voelde namelijk een sterke, kwade kracht die haar geest uit het drakenlichaam van Flame wierp. Dit was niet goed. Ze landde weer op de grond, waar haar geest weer een lichaam werd. Ze keek op, poten nog steeds in landingshouding gestrekt. Flame gromde zachtjes. “Waar was dat voor nodig?” klonk zijn stem geïrriteerd. Hij was de enige van het groepje dat geen geesten kon zien en dat zat hem niet helemaal lekker. Daarnaast had hij geen gevaar gezien. Lyara’s houding werd al snel wat meer ontspannen. “Een geejst probierde ons ahn te vallen met jou,” reageerde ze. Flame reageerde hierop door verbaasd te kijken. Hij wist niet wat hij hierop moet zeggen. Hij was hier bang door geworden, maar probeerde niks te laten merken. Zijn aura sprak echter boekdelen. Angst vermengde zich met verbazing, maar kon daar net niet boven komen. “So-” Flame viel haar in de rede. “Geeft niet, Lyara,” sprak hij rustig, terwijl hij eigenlijk niet zo rustig was.

"Jalé! Juvesu yenteruha layectuan!" De zangerige stem van Snowflakes deed Lyara opkijken. Wat was dat voor een taal? De geesten namen afstand. "Ik heb gezegd dat ik een Magiër ben, een goede. En dat ik ze allemaal in het Steen kan branden. Ze zullen nu wel weg blijven," verklaarde ze haar taaltje. Slim bedacht, al hield Lyara het liever op het Engels, Nederlands en haar moedertaal. Ze kende deze taal niet. "Ik sprak in de taal van de Geest. Ken je dat niet? Ik leerde het van mijn ouders, toen ze wisten dat ik met geesten kon communiceren." Dat verklaarde het. “Nee, iek ken ghet niet,” reageerde ze. “Mijn ouders ghebben dat nooit gheweten,” ging ze verder, waarbij ze meer op haar kracht doelde dan op de taal. Ze wou nog iets zeggen, maar net op dat moment kwam een geest dichterbij. "Eya, luc permoiu feniolace tegumanu leparatenuhy?" De taal kon ze weliswaar niet verstaan, toch klonk de stem heel nederig. Even nederig als zijn benadering. Misschien vroeg hij om genade? Er was iets vreemds met de geest. Hij was duister, maar toch.. Hij leek in tweestrijd. "Haalé, haalé.." De poot van Snowflakes kreeg een kleur die veel op blauw leek. De geest kreeg een steeds meer witte kleur, tot hij de geruststellende witte kleur had. De geesten namen nu nóg meer afstand, net zo veel afstand tot ze weg waren. Alleen de witte, goede geest was nog aanwezig. Hij ging na een bedankje ook weg. Lyara vond dit echter wel heel bijzonder. Als ze haar krachten trainde, kon ze dit dan ook? Sowieso was het bijzonder om tussen allemaal slechte geesten te zitten, laat staan ze kunnen bevrijden. Dat deed haar weer naar de realiteit terugkeren. Ze rilde hierom. Gelukkig waren de geesten weg. “Dus,” was het enige wat ze wist uit te brengen. Het klonk meer op does dan dus. Eigenlijk wist ze helemaal niks te zeggen op momenten als deze. Ze waren in een gebied waarvan ze niet eens wist wat het nut ervan was. Gelukkig waren de geesten weg. “Met mej ghaat ghet goet,” antwoordde ze op de vraag die Snowflakes eerder had gesteld: "Hoe gaat het met jou?" Lyara voelde een briesje tegen haar vacht aan blazen. Ze wou weer van alles vragen, maar besloot dit niet te doen. Dat was nergens voor nodig en waarschijnlijk zou het toch nergens naar klinken. Ze zou echter geen Engels praten als dat niet van haar gevraagd werd. Ze wou het Nederlands beter leren en misschien kon de wolf waarmee ze praatte geen Engels. Dit hoefde niet per se Snowflakes te zijn. Haar moedertaal was in ieder geval een onbekende taal voor de wolven van WG, dus hoefde ze die ook niet uit te spreken.

(Rotpost D:)